Дзіцячы куточак

1. Хрысціянін, габ­рэй, родам з Понту. Яго імя перакладаецца з лацінскай мовы як “арол”. Займаўся адным рамяством з апосталам Паўлам. Ён стаў духоўным настаўнікам для Апалоса. І ў Карынфе, і ў Рыме яго дом быў месцам, дзе збіраліся хрысціяне. (Адказ: Дз 18, 1–3, 24–28).
    2. Габрэй з Алек­сандрыі. У Новым Запавеце характарызуецца як “муж красамоўны і дасведчаны ў Пісаннях”, які адважна прапаведаваў у сінагогах. Вучні гэтага чалавека сталі звацца яго імем, што выклікала крытыку з боку апостала Паўла. (Адказ: Дз 18, 24–28; 1 Кар 1, 11–12; 3, 4–6).
    3. “Бог стварае” – так перакладаецца яго імя з габрэйскай мовы. Ён быў дарадчыкам цара Давіда і камандаваў яго целаахоўнікамі. Разам са святаром Садокам і прарокам Натанам асвяціў цара Саламона, які прызначыў яго галоўнакамандуючым войска. (Адказ: 2 Сам 8, 18; 23, 20–23; 1 Вал 1, 32–38; 2, 34–35).
    4. Апосталы далі яму імя, якое перакладаецца як “сын суцяшэння”. Гэта цалкам адпавядала яго пакліканню: ён стаў адным з першых місіянераў. Ён валодаў зямлёй на Кіпры. Прадаўшы яе, ён прынёс увесь здабытак Апосталам. (Адказ: Дз 4, 36–37; 11, 19–24).

“Шчаслівыя чыстыя сэрцам, бо яны Бога ўбачаць” (Мц 5, 8)

Джонатан Фёрстэр нара-дзіўся з фізічнымі і разумовымі недахопамі. Яму было дванаццаць гадоў, але ён вучыўся з дзевяцігадовымі дзецьмі ў адным класе. Здавалася, што вучоба была яму не пад сілу. Часта ён прыводзіў сваю настаўніцу Інгрыд Мюлер у роспач, круцячыся на сваім месцы, гледзячы ў вакно і выдаючы незразумелыя гукі.
    Але бывалі моманты, калі Джонатан выказваўся ясна і зразумела. Тады здавалася, што прамень святла пранізваў цемру яго розуму. Але часцей за ўсё Інгрыд было вельмі цяжка навучыць чаму-небудзь Джонатана. Аднойчы настаўніца патэлефанавала бацькам хлопчыка і запрасіла іх прыйсці да яе.
    – Джонатан павінен хадзіць у школу для разумова адсталых дзяцей, – сказала яна. – Гэта няправільна, што ён вучыцца ў адным класе з дзецьмі, малодшымі за яго на тры гады, у якіх няма цяжкасцей у вучобе. †

Міхась сядзеў за сталом і напружана думаў. Святар на ўроку рэлігіі сказаў, што ў Бібліі апісаны гісторыі і падзеі, якія сапраўды мелі месца, і ўсё напісанае ў ёй мае сілу і сёння.
    І вось Міхась адкрыў Біблію на той старонцы, дзе было напісана, што Бог дае тое, аб чым Яго просяць, калі тое, што просіш, адпавядае Яго волі. Бог абяцаў гэта. Міхась вырашыў адразу праверыць, ці сапраўды Бог выконвае просьбы. Хлопчык успомніў, што яму ўжо даўно хацелася мець новенькі прыгожы веласіпед. Цікава, ці дасць Бог яму такі веласіпед, калі Яго аб гэтым папрасіць? Але Міхась тут жа ўспомніў яшчэ і іншыя словы святара пра тое, што Бог – не Дзед Мароз і не супермаркет. Міхась не быў упэўнены ў тым, што Бог хоча, каб хлопчык адразу атрымаў веласіпед. †

• Можна ўсёй сям’ёй уключыцца ў чытанне Святога Пісання, дзе адпаведна падабраныя фрагменты пазнаёмяць не толькі дзяцей, але і бацькоў з гісторыяй збаўлення, а таксама з сімваламі, якія ёй спадарожнічаюць. Дзеці такім чынам навучацца знаходзіць кнігі і строфы Святога Пісання. Гэта таксама форма велікапоснага календара, дзякуючы якому мы можам адчуць, што набліжаемся да Пасхальнага Трыдууму.
   • Можна зрабіць крыж і абклеіць яго фатаграфіямі ці загалоўкамі з газет, малюнкамі дзяцей, якія б паказвалі штосьці з іх штодзённага жыцця. Гэты праект патрэбен для таго, каб усвядоміць дзецям, што Пан Езус нясе на крыжы наша штодзённае жыццё, з’яўляецца яго часткай, што Ён памёр за нашыя грахі. Можна дадаткова прыклеіць папяровыя кветкі, як добрыя ўчынкі, і кнопкі, як дрэнныя ўчынкі. †

“Служыце адно аднаму, кожны тым дарам, які атрымаў, як добрыя дойліды разнастайнай ласкі Божай. (1 П 4, 10)

Вясна ў гэтым годзе прыйшла ранняя, цёплая і нейкая дзіўна радасная. Але больш за ўсё яе прыходу цешыліся дзеці, бо яны маглі цэлымі днямі гуляць на вуліцы. Усё было напоўнена вясеннім настроем, нават хадзіць у школу было весялей і лягчэй. І калі настаўніца сказала дзецям намаляваць вясну, усе з радасцю прыняліся за справу.
    Жэнька вельмі любіў маляваць. Ён узяў алоўкі і пачаў думаць пра вясну. Ён успомніў, як у мінулую нядзелю яны з мамай і татам паехалі за горад. Гэта было якраз у самым пачатку вясны. Яны ішлі па лесе. Снег толькі пачынаў раставаць, і зямля яшчэ была вільготнай. Неба было блакітнае і халоднае. Але ўсё ж адчуваўся прыход вясны: дзе-нідзе ўжо прабівалася свежая зялёная траўка, весела гаманілі птушкі, нібы цешачыся хуткаму цяплу і раздоллю. Іх радасць перадалася Жэньцы: ён радасна бегаў па лесе і крычаў на ўсё горла: “Вясна прыйшла! Вясна прыйшла!”. А потым, калі яны ўжо збіраліся ехаць дахаты, пайшоў першы веснавы дожджык. †

Юля і Аня разам са сваёю матуляй займаліся ў агародзе праполкай. Праца ішла хутка і весела, дзяўчынкі паспешна рвалі зелле, якое расло сярод гародніны, і не заўважалі, як пралятаў час, таму што ўважліва слухалі цікавыя гісторыі, якія расказвала мама. А яна расказвала дачушкам пра тое, як раней жылі людзі ў вёсках, кім была прабабуля дзяўчынак, які смачны хлеб яна пякла ў печы... Перад тым, як скончыць працу, малодшая дзяўчынка акінула поглядам праполатае месца, і ёй стала шкада той травы, якая раней красавалася сярод град, усыпаючы ўвесь агарод разнастайнымі дробнымі кветачкамі.
    – Матуля, – сказала Аня, – я больш не буду палоць гэтую градку. Мне сумна глядзець цяпер на наш агародзік: тут так прыгожа каласіўся пырай, цвіў малачай і канюшына, а пасля нашай праполкі пуста стала, толькі дзе-нідзе парасткі агуркоў. Няма чым мне палюбавацца!
    Маці пагадзілася і ўшанавала жаданне сваёй маленькай дачушкі, таму палова агурочнай градкі засталася непраполатай. †