Papież Franciszek
    Prawdziwy prorok nie jest głosicielem nieszczęścia tylko nadziei. Otwiera bramy, uzdrawia korzenie, odnawia przynależność do narodu Bożego, aby ten szedł naprzód. Nie dokucza, kierując się władzą, odwrotnie, jest człowiekiem nadziei. Wypomina, jeśli jest to konieczne, i otwiera drzwi, patrząc na perspektywę nadziei. Prawdziwy prorok, jeśli dobrze wykonuje swą pracę, płaci za to życiem.
    Kościół potrzebuje proroków. Powiem więcej: wszyscy powinniśmy być prorokami.
    Nie krytykami – to coś zupełnie innego. Nie chodzi o nieustannie krytykującego sędzię, który niczego nie kocha, któremu wszystko się nie podoba... Taki człowiek nie jest prorokiem. Prorok to ten, kto się modli, patrzy na Boga, patrzy na swój naród, odczuwa ból, jeśli ludzie błądzą, płacze, ale też potrafi w odpowiedni sposób to wykorzystać, by mówić prawdę. [...] I Jezus z jednej strony wypowiada ostre słowa, jednak z drugiej – opłakuje Jeruzalem. W ten sposób doświadcza się prawdziwego proroka: potrafi on płakać nad swoim narodem i mówić twardo, jeśli musi to czynić.
    Niech w Kościele nie braknie proroków, by nieustannie iść naprzód!
Fragment homilii wygłoszonej podczas porannej Mszy św. w Watykanie, 17.04.2018 †

☞ Stolica Apostolska wraz ze wspólnotą międzynarodową pragnie przyczynić się do zapewnienia kobietom pokoju i bezpieczeństwa. Powiedział o tym abp Bernardito Auza, stały obserwator Stolicy Apostolskiej przy ONZ w Nowym Jorku (USA). Podczas przemówienia w trakcie debaty na ten temat hierarcha zwrócił uwagę na kilka podstawowych punktów dotyczących respektowania godności kobiet, m.in. na obronę ich interesów, zadbanie o edukację oraz bezpieczeństwo ekonomiczne i społeczne. †

Miasto nad Niemnem jest uważane za „najbardziej europejskie” na Białorusi i zajmuje szczególne miejsce wśród kulturalno-historycznego dziedzictwa kraju. Turyści je lubią, aktywnie tu przyjeżdżają. Z przyjemnością spacerują po starych uliczkach, gdzie czuje się tchnienie przeszłości, poznają bogactwo starożytnych zabytków. Można z pewnością powiedzieć, że żadna wycieczka nie obchodzi się bez zajrzenia do świątyń katolickich, wyróżniających się urokiem i bogatą historią. W dzisiejszym numerze „Słowa Życia” proponujemy spojrzeć na grodzieńskie kościoły oczami znanych historyków i przewodników Andrzeja Waszkiewicza i Eugeniusza Machnacza.

Bazylika katedralna
   św. Franciszka Ksawerego
    Bez wątpienia każdy, kto odwiedza miasto, interesuje się jednym z najpiękniejszych i najsłynniejszych zachowanych kościołów na Białorusi, stanowiącym część okazałego jezuickiego kompleksu, który powstał w Grodnie w XVII-XVIII wieku. †

Uczniowie Benedykta XVI
zgromadzą się we Włoszech
Po raz pierwszy w zebraniu Kręgu Uczniów Ratzingera wezmą udział członkowie Nowego Koła Uczniów – młodzi badacze naukowego dziedzictwa Benedykta XVI, niebędący jego bezpośrednimi studentami.
    Krąg Uczniów Ratzingera spotyka się regularnie od 1977 roku. Należą do niego osoby, które pod kierownictwem papieża seniora pisali prace doktorskie lub byli jego pomocnikami. W ciągu ostatnich lat Benedykt XVI nie bierze udziału w posiedzeniach, jednak zawsze stara się znaleźć czas, by się pomodlić z byłymi studentami lub zapoznać się z wynikami dyskusji. †

Młodzież w kościele

Już w ciągu 13 lat przy parafii św. Teresy z Avila w Szczuczynie działa młodzieżowy chór „Calasanz”. Uczestnicy zespołu towarzyszą swoim śpiewem niedzielnej liturgii w kościele, uroczystym nabożeństwom. Czym dzisiaj żyje chór? Jakie ma plany na przyszłość? Na te oraz inne pytania odpowiada Ludmiła Kozłowa, która kieruje chórem od chwili jego założenia.

– Pani Ludmiło, proszę opowiedzieć o historii powstania chóru..
    – Nasz zespół rozpoczął swe istnienie w 2005 roku. Na samym początku nie było konkretnej idei stworzenia chóru. Po prostu postanowiono zgromadzić dziewczęta, które mają zdolności wokalne, aby upiększyć śpiewem nabożeństwo fatimskie. Wystąpienie spodobało się o. Witalemu Cybulskiemu, który posługiwał w parafii, więc zaproponował nam śpiewać podczas Mszy św. Tak zaczęłyśmy się spotykać na próbach. †

Modlitwa powinna być dialogiem z Bogiem, a nie monologiem lub stawianiem wymogów. Modlitwa to przyjazna rozmowa z Tym, o którym wiemy, że nas kocha. Warto też pamiętać, że choć należymy do dzieci Bożych, jednak nadal jesteśmy niedoskonali, ulegli nawet podczas modlitwy własnym upodobaniom i subiektywności. Właśnie z tego powodu Pan Jezus, pozostawiając dla nas przez apostołów modlitwę „Ojcze nasz”, umieścił w niej słowa „bądź wola Twoja”. Aby modlitwa była owocna, warto powierzyć ostateczną decyzję Wszechmocnemu, który wszystko wie lepiej od nas. Podczas modlitwy trzeba dążyć nie tyle do dostrzeżenia jej plonu, ile do wzmacniania się w wierze, nadziei i miłości. †

Na Diecezjalny Dzień Matki

W niewielkiej wsi Buciły lidzkiego rejonu mieszka duża zwarta rodzina Surwiłów. Natalia i Leonid wychowują dziesięcioro dzieci! Najstarszy syn ma 22 lata, a najmłodszy 3 miesiące. Dziś Natalia jako doświadczona matka przypomni rodzicom proste prawdy, które na pierwszy rzut oka mogą się wydać banalne, jednak są podstawą do budowania dobrej rodziny. Ugruntowane na wieloletnich obserwacjach dotyczą konkretnego i skutecznego wychowywania dzieci, a także zdrowej uwagi rodziców do swoich interesów.

Kijem i marchewką,
   lub o karach i motywacji
    Wielu współczesnych rodziców popada w skrajność: albo stosuje zbyt srogie metody wychowawcze, albo rozpieszcza dzieci, na wiele rzeczy zamykając oczy. We wszystkim warto mieć umiar. Jeśli dziecko czyni coś złego, trzeba koniecznie zrobić mu wymówkę, wytłumaczyć, a czasami nawet ukarać, by poczuło odpowiedzialność za popełniony uczynek. Jeśli na podobne sytuacje nie zwracać należytej uwagi, dziecko spostrzeże, że „nic się nie stało” i najprawdopodobniej powtórzy to znowu. Bez wyrzutów sumienia. †

W Kościele maj to czas okazywania szczególnej czci Matce Bożej. W tym miesiącu liczni wierni gromadzą się w świątyniach, przy grotach, przydrożnych kapliczkach, gdzie znajduje się figurka Maryi, aby razem śpiewać Litanię Loretańską i wychwalać Najświętszą Matkę w pięknych modlitwach oraz pieśniach.

Źródła „majowego” kultu sięgają V-VI wieku. Już wtedy w Grecji, Syrii i Ziemi Świętej chrześcijanie gromadzili się (szczególnie w maju) przed wizerunkiem Matki Bożej, by razem się modlić. Na Zachodzie nabożeństwa do Najświętszej Maryi Panny pojawiły się w XIII-XIV wieku. Tradycję tę zapoczątkował hiszpański król Alfons X. Potem rozpowszechniła się ona w Portugalii, Włoszech oraz niektórych częściach Niemiec. Jednak za założyciela nabożeństwa majowego w wersji współczesnej jest uważany o. Alfons Mazzorali, włoski jezuita z Ferrary. W 1815 roku papież Pius VII zatwierdził nabożeństwo majowe w Kościele, po czym szybko rozpowszechniło się ono po całym świecie chrześcijańskim. †

W czwartą Niedzielę Wielkanocną, zwaną Niedzielą Dobrego Pasterza, będziemy obchodzić 55. Światowy Dzień Modlitw o Powołania.
    W tym dniu modlimy się w intencji powołań do życia kapłańskiego, konsekrowanego i misyjnego.

Kapłaństwo nie jest jednym z praw obywatelskich, które z natury przysługują człowiekowi, tylko niezwykłym darem Bożej miłości. Powołanie nigdy nie jest tak oczywiste, jak wiele rzeczy, które otaczają nas w codziennym życiu. Jak więc je rozpoznać? Na te i inne pytania, dotyczące odpowiedzialnego przygotowania się do podjęcia posługi kapłańskiej, odpowiada ks. Jan Sareło, ojciec duchowny WSD w Grodnie.
   
    – Powołanie do kapłaństwa, jak przypomina nam Ojciec Święty, jest jednocześnie darem i tajemnicą. Jakie są podstawowe znaki powołania?
    – Podstawowym znakiem powołania do kapłaństwa, a jednocześnie koniecznym warunkiem realizacji odkrytego powołania jest osobista przyjaźń z Chrystusem. Nikt poza Zbawcą nie może go objawić. A głos Jezusa można usłyszeć tylko w chwili bezpośredniego spotkania.
    Kolejnym znakiem powołania do służby Bożej, do stanu kapłańskiego jest to, że człowiek ma czyste intencje, chce bezinteresownie służyć Panu, jest zafascynowany Chrystusem i pragnie Go naśladować. Właśnie te, a nie inne powody, wśród których może się znaleźć chęć realizacji własnych – często chorych – ambicji, powinny kierować młodym człowiekiem. †

Jest patronką lekarzy, małżeństw, rodzin, dzieci poczętych, matek w stanie błogosławionym, a także organizacji zrzeszającej lekarzy ginekologów-położników w służbie życiu.

    Bohaterska matka
    Joanna przyszła na świat w Magencie koło Mediolanu (Włochy) 4 października 1922 roku w wielodzietnej rodzinie. Już w wieku 16 lat myślała o pracy misyjnej, gdzieś daleko w krajach tropikalnych. Zapisała wówczas w notatniku: „Jezu, przyrzekam poddać się wszystkiemu, co pozwolisz, aby mi się przydarzyło. Spraw, abym tylko poznała Twoją wolę”. A potem wypisała jedenaście życiowych dewiz. Między innymi, że do kina pójdzie dopiero wtedy, gdy dowie się, że film nie jest gorszący, że codziennie będzie odmawiać „Zdrowaś Maryjo” w intencji dobrej śmierci i prosić Pana Jezusa, aby nie była potępiona w piekle. †

W Kościele nadal trwa Okres Wielkanocny. Cieszymy się ze zmartwychwstania Pana, a także przygotowujemy do przyjęcia obiecanego przez Zbawcę Ducha Świętego. Wkrótce biskupi wyruszą do różnych zakątków diecezji, aby udzielić młodzieży sakramentu bierzmowania. Jednak kandydaci nieraz, niestety, do końca nie rozumieją całej istoty i znaczenia jego przyjęcia.
    Wraz z ks. Andrzejem Liszko szczegółowo przyjrzymy się temu sakramentowi. Kapłan podkreśli poszczególne momenty, które w żadnym wypadku nie można zostawić bez uwagi.

PO CO PRZYJMOWAĆ SAKRAMENT BIERZMOWANIA?
    Jak bardzo ważny jest dla chrześcijanina?
    Zwykle decyzję o wstąpieniu do wspólnoty chrześcijańskiej podczas sakramentu chrztu podejmują za nas rodzice. Tymczasem bierzmowanie jest świadomym, dobrowolnym i odpowiedzialnym przypieczętowaniem wiary chrześcijanina, a także jego przynależności zarówno do Kościoła powszechnego, jak i do parafii. Zacieśnia ono także więź z Bogiem.
    W czasie tego sakramentu Duch Święty pomnaża w człowieku swoje dary: mądrość, rozum, radę, męstwo, umiejętność, pobożność i bojaźń Bożą. Ponadto umacnia chrześcijanina do świadczenia o wierze słowem i czynem.†

Papież Franciszek
    Nie wolno nam zapominać, że sprawujemy Eucharystię po to, by się uczyć, jak stawać się mężczyznami i kobietami eucharystycznymi. Co to znaczy? Oznacza pozwolenie, aby Chrystus działał w naszych czynach: aby Jego myśli były naszymi myślami, Jego uczucia naszymi uczuciami, Jego wybory także naszymi wyborami. To właśnie jest świętością: czynienie tego, co czynił Chrystus. Dokładnie wyraża to św. Paweł, mówiąc o swoim upodobnieniu do Jezusa: „Razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyża. Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie” (Ga 2, 19-20).
    Eucharystia, pogłębiając nasze zjednoczenie z Chrystusem, odnawia życie łaski, jaką Duch Święty obdarzył nas w chrzcie i bierzmowaniu, aby nasze chrześcijańskie świadectwo było wiarygodne. […] Ponadto, rozpalając w naszych sercach Bożą miłość, Eucharystia oddziela nas od grzechu. Im bardziej uczestniczymy w życiu Chrystusa i pogłębiamy przyjaźń z Nim, tym trudniej jest nam zerwać więź z Nim przez grzech śmiertelny. Regularne przystępowanie do stołu eucharystycznego odnawia, umacnia i pogłębia więź ze wspólnotą chrześcijańską, do której należymy, zgodnie z zasadą: Eucharystia tworzy Kościół.
Fragment przemówienia wygłoszonego podczas audiencji generalnej w Watykanie, 04.04.2018 †

☞ Ojciec Święty Franciszek mianował przewodniczącym Rady Papieskiej ds. Tekstów Prawnych arcybiskupa Filippo Iannone, który od ubiegłego roku był zastępcą sekretarza tej dykasterii. Hierarcha urodził się w Neapolu 13 grudnia 1957 roku. W 1976 – wstąpił do Zakonu Matki Bożej z Góry Karmel, w 1982 – przyjął święcenia kapłańskie. Uzyskał doktorat z prawa kanonicznego na Papieskim Uniwersytecie Laterańskim. W 2001 ro- ku mianowano go biskupem pomocniczym w Neapolu, w 2009 – biskupem diecezji Sora-Aquino-Pontecorvo, w 2012 – zastępcą wikariusza dla diecezji rzymskiej. †

W uroczystość Zwiastowania Pańskiego wierni we wszystkich parafiach Białorusi mieli możliwość dołączenia do „Duchowej Adopcji” – akcji modlitewnej w obronie życia poczętego, znajdującego się w niebezpieczeństwie zagłady. Można to uczynić również w każdym innym dniu. Dlaczego ważne jest nie pozostać obojętnym na taką inicjatywę? Jak bardzo jest aktualna w tym świecie?

Zgodnie z danymi Światowej Organizacji Zdrowia coroczna liczba przerwanych ciąży na świecie (w tym też nielegalnie) wynosi około 50 milionów. Oznacza to, że ponad 20% ciąży kończy się aborcją. Do porównania: podczas II wojny światowej zginęły 42 miliony osób. Z tego to powodu tak często mówi się dzisiaj o „cywilizacji śmierci”. Ludzie niszczą samych siebie, nie zastanawiając się nad okrutnością swoich zamiarów oraz ich skutkami. †

Światło dzienne
ujrzała książka kucharska
papieża Franciszka
W książce zostały ukazane kolejne etapy życia Jorge Mario Bergoglio od dzieciństwa po dzień dzisiejszy z punktu widzenia jego stosunku do pokarmu fizycznego i pokarmu duchowego. Między innymi wspomina się o jego odrzuceniu marnotrawstwa, nierównościach w dostępie do pożywienia i nierówności społecznych, gorączkowej, choć pustej i niebezpiecznej pogoni za konsumpcją, a jednocześnie prowadzeniu „kuchni resztek”, szanującej naturę i produkty, będące owocem ludzkiej pracy i darem Bożym.
    Bogato ilustrowana i przeplatana anegdotami (np. o kotletach, którymi matka papieża dzieliła się z ubogimi) książka zawiera też 40 prostych przepisów, inspirowanych spotkaniami, podróżami, doświadczeniami i wspomnieniami z dzieciństwa Ojca Świętego.†