Czasami bardzo zmęczony po dniu pracy zauważasz w autobusie wolne miejsce. I już tam idziesz, by je zająć, ale na przystanku wchodzi osoba w podeszłym wieku z wózkiem. Coś wewnątrz ciebie sprawia, że podchodzisz, by pomóc wejść po tak niewygodnych schodach i zaproponować to właśnie jedyne wolne miejsce. Po czym bliźni obdarza cię spojrzeniem pełnym wdzięczności i niezrozumiałe ciepło rozlewa się w środku, gdzieś przy sercu. Tak, dalej stoisz, ale bezgraniczna wdzięczność w oczach tego człowieka zabiera zmęczenie i dodaje sił. Można by się zapytać: dlaczego tak się dzieje? Tak mocno czegoś pragnąłem, ale oddałem tak szybko i łatwo temu, kto potrzebuje tego bardziej. Po prostu wszystko jest zwrócone ku wzajemności. Najważniejsze jednak – nie czekać na wdzięczność lub nagrodę za swoje uczynki, gdyż jest to już coś zupełnie innego. †

Umiłowani w Chrystusie Panu Bracia i Siostry!
Drodzy Diecezjanie!

Chrystus Zmartwychwstał!
   Alleluja!
    To orędzie radości rozbrzmiewa dziś w naszych sercach. Obchodzimy najstarsze, a zarazem najważniejsze święto chrześcijańskie – Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego. W Tajemnicy Paschalnej dokonało się dzieło naszego zbawienia: Jezus Chrystus na zawsze pokonał wszelkie moce zła, grzechu i śmierci, a serca swoich wyznawców napełnił niezawodną nadzieją całkowicie nowego życia w wieczności.
    Powstając z martwych, Syn Boży spełnia własną obietnicę: „Oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28, 20). Zmartwychwstały Chrystus pozostaje z nami, pielgrzymuje z człowiekiem po drogach życia. Jest naszym Panem i Zbawicielem w każdym miejscu i w każdym czasie. Jego obecność w Słowie Ewangelii, w sakramentach świętych, we wspólnocie Kościoła wspiera nas w codziennym umieraniu dla grzechu i życiu dla Boga (por. Rz 6, 11). †

Po raz kolejny, dzięki Opatrzności Bożej, mamy możliwość przeżywania świąt Zmartwychwstania Pańskiego.
    Jest to zarazem okazja i wezwanie do dania wobec wszystkich ludzi i całego świata świadectwa o naszej wierze w Jezusa Chrystusa – Syna Bożego, który „dla nas, ludzi, i dla naszego zbawienia zstąpił z Nieba, (…) stał się człowiekiem, (…) został umęczony i pogrzebany i trzeciego dnia zmartwychwstał, jak oznajmia Pismo”. †

– Oto on, oddaje swoje serce dzieciom...

Na drodze każdego człowieka są szczególnie znaczące osoby, rolę których w życiu nie da się nie docenić. Wśród nich – pierwszy nauczyciel, który przekazuje dzieciom umiejętność czytania, pisania, a także myślenia i miłości. Zwykle staje się on pierwszym wzorem do naśladowania.
    I jakież to szczęście, jeśli ta osoba przyjaźni się z Bogiem i może dużo o Nim opowiedzieć...

Nauczyciel i katecheta
    Anastazja Miszkura pochodzi z parafii św. Mikołaja Biskupa w Gieranionach (dekanat Iwie). Wychowywała się w katolickiej rodzinie, gdzie chrześcijańskie wartości wszczepiano od najmłodszych lat. „Razem z rodzicami i babcią każdej niedzieli byłam na Mszy św. w naszym lokalnym kościele – opowiada dziewczyna. – Właśnie oni byli dla mnie przykładem modlitwy, założyli fundamenty mojej wiary. Często przypominam sobie, jak w wieku 8-10 lat z radością biegłam do świątyni na modlitwę różańcową, Roraty, Drogę Krzyżową lub nabożeństwo majowe...”.
    Po ukończeniu szkoły średniej Anastazja wybrała zawód nauczyciela, o którym od dawna marzyła. Jednak było to zaledwie jedno z mocnych pragnień w jej życiu. Gdzieś głęboko w sercu dziewczyna zawsze chciała poznawać Boga na wykładach lub konwersatoriach, by potem pomagać w działalności duszpasterskiej w rodzinnej parafii. †

Papież Franciszek
    W chwilach, kiedy wątpliwości i lęk tłoczą się w naszych sercach, konieczne staje się rozeznanie. Pozwala nam ono uporządkować zamęt w myślach i uczuciach, aby działać w sposób właściwy i roztropny. Pierwszym krokiem w tym procesie, prowadzącym do przezwyciężenia lęków, jest ich wyraźne określenie, by nie okazało się, że marnujemy czas i energię, padając łupem nietrwałych upiorów pozbawionych oblicza. W tym celu zapraszam wszystkich, byście zajrzeli do swego wnętrza i nazwali wasze lęki po imieniu. Zadajcie sobie pytanie: co mnie martwi, czego boję się najbardziej dzisiaj, w konkretnej sytuacji, której doświadczam? Co mnie blokuje i nie pozwala iść naprzód? Dlaczego nie mam odwagi, by dokonać ważnych decyzji, które powinienem podjąć? Nie lękajcie się uczciwie spojrzeć na swoje lęki, uznać je takimi, jakie są, i zmierzyć się z nimi. […] W Piśmie Świętym znajdujemy 365 razy wyrażenie „nie lękajcie się”, ze wszystkimi jego odmianami. To jakby powiedzieć, że każdego dnia roku Pan chce, abyśmy byli wolni od bojaźni. Nigdy nie może ona mieć ostatniego słowa, w szczególności dla nas, chrześcijan, ale powinna stanowić okazję, aby dokonać aktu wiary w Boga… a także wiary w życie!
Fragment przesłania na ХХХІІІ Światowy Dzień Młodzieży  †

☞ Stolica Apostolska przeznaczyła 500 tys. dolarów na renowację otoczenia kaplicy Grobu Pańskiego w Jerozolimie oraz taką samą kwotę na dokończenie restauracji Bazyliki Narodzenia Pańskiego w Betlejem. Środki na renowację otoczenia kaplicy zostaną przekazane po tym, jak wspólnoty, zarządzające świątynią (prawosławna, ormiańska i katolicka) razem utworzą komitet, który będzie się zajmował tą sprawą. W Betlejem znaczna część prac została już wykonana, więc można się spodziewać, że wkrótce restauracja bazyliki dobiegnie końca.†

Uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego jest obchodzona na różne sposoby. Niektóre zwyczaje mogą nam się wydać nawet dziwne, jednak każdy z nich jest od dawna zakorzeniony w tradycji wybranego kraju.

Jednym z najciekawszych zwyczajów wielkanocnych w Europie może się poszczycić Irlandia. W Wielką Sobotę w miastach tego kraju odbywa się pochód, podczas którego ludzie demonstrują zmęczenie z powodu długiego postu oraz chęć rychłego rozpoczęcia świętowania. Przemarszowi przewodzi lokalny rzeźnik. Niesie on zawieszonego na kiju śledzia, którego mieszkańcy biją pałkami lub innym dowolnym przedmiotem, trafiającym im do rąk. Zmaltretowany śledź, symbolizujący post, zostaje wrzucony do rzeki. Po czym na ten sam kij rzeźnik wkłada udekorowany kwiatami barani udziec, który ma zwiastować czas ucztowania. Ki
   W USA istnieje ciekawy zwyczaj noszenia ogromnych świątecznie ozdobionych kapeluszy. Na nich mogą się pojawić jajka, króliki, kurczaki i wiele innych upiększeń. Co roku kobiety i dzieci uczestniczą w konkursach, podczas których wybiera się najpiękniej udekorowane nakrycie głowy. †

Odczuwanie Wielkanocy w pewnym stopniu mogą wydłużyć świąteczne ozdoby.
    Zwykle umieszcza się je na widocznym miejscu, by przypominały o pogodnym i radosnym dniu Zmartwychwstania naszego Pana.

Istnieje wiele różnych wariantów dekoracji wielkanocnych. Niektórzy wolą ozdoby z naturalnych surowców, „ożywiając” je. Są to na przykład doniczki z posadzoną w nich pszenicą. W ten sposób przez pewien czas można przyglądać się, jak kiełkuje zieleń, co symbolizuje życie. Kompozycję można też obwiązać kolorową wstążką lub upiększyć innymi elementami dekoracji: jajkami, gałęziami wierzby, małymi kamieniami.
    Trzeba zaznaczyć, że jajko to zasadniczy element prawie w każdej kompozycji wielkanocnej. Jest symbolem płodności, zwycięstwa Jezusa nad śmiercią. Jajko wykorzystuje się jako element ozdoby (na przykład w wieńcach z gałęzi, koszykach z kwiatami) lub jako samodzielną kompozycję (z nici, papieru). †

Jajka są nieodłącznym atrybutem stołu wielkanocnego. Dziś wierni coraz częściej ozdabiają je za pomocą naklejek, trafaretów i sztucznych barwników. Jednak do takich osób w żadnym wypadku nie należą mieszkańcy miasteczka Sopoćkinie, którzy trzymają się lokalnej tradycji i tworzą oryginalne czarno- białe pisanki – prawdziwe dzieła sztuki o bogatej historii i symbolice.

Tradycja malowania wielkanocnych jaj w Sopoćkiniach jest znana od dawna. W 2013 roku ten element niematerialnego dziedzictwa Grodzieńszczyzny został wzięty pod ochronę i wpisany na Państwową Listę Historyczno-Kulturalnych Wartości Republiki Białoruś.
    Jedną z osób obeznanych z ciekawą i niepowtarzalną techniką sopoćkińskiego „pisankarstwa” jest Antonina Jurczenia. Kobieta opowiada, że malować jajka w tradycyjny sposób nauczyła się od swojej matki. „Czarno-białe pisanki są wizytówką i prawdziwą dumą naszej miejscowości – stwierdza pani Antonina. – Nie da się ich stworzyć bez specjalnego barwnika – wyciągu z kory dębu, olchy, olchowych szyszek i zardzewiałego żelaza. Jego przygotowanie trzeba zacząć wcześniej, mniej więcej na dwa tygodnie przed Wielkanocą, by farba stała się jakościowo trwała i nabyła głęboki czarny kolor”.. †

Dokument
młodych o Kościele
zaprezentowano
w Watykanie
Dokument stanowi podsumowanie tygodniowej przedsynodalnej debaty młodzieży z całego świata. Składa się z trzech części. Pierwsza poświęcona jest wyzwaniom i możliwościom, które stoją przed współczesną młodzieżą; druga mówi o wierze i powołaniu, rozeznawaniu i towarzyszeniu młodym; a trzecia o formacyjnych i duszpasterskich działaniach Kościoła.
    Jest to pierwszy w historii watykański dokument przygotowany w całości przez młodzież. W Niedzielę Palmową został on przekazany Papieżowi Franciszkowi. Zrobił to reprezentant Panamy, kraju, gdzie odbędą się przyszłoroczne Światowe Dni Młodzieży.†

Dlaczego Wielki Tydzień nazywa się „wielki”?
    Wyraz „wielki” podkreśla znaczenie tego tygodnia dla całego roku kościelnego, ponieważ w nim właśnie liturgicznie dokonują się wydarzenia zbawcze.
   
    Co symbolizuje mycie nóg 12 apostołom?
    Czynność mycia nóg jest znakiem pokornej służby i bycia przygotowanym (również czystym pod względem moralnym) na służenie innym na wzór Chrystusa, który przyszedł „aby służyć”. „Dwunastka” nawiązuje do 12 pokoleń Izraela i 12 apostołów, symbolizując liczbę pełni pod względem ilości i jakości (mężczyźni są tu przedstawicielami całej wspólnoty). †

Jak go przeżyć?

Rozpoczynający się w Niedzielę Palmową Wielki Tydzień to czas, kiedy powinniśmy otworzyć się na Bożą miłość i miłosierdzie. Przeżywanie męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa to w istocie wymowne uświadomienie sobie tego, jak bardzo Wszechmogący nas kocha i jak bardzo pragnie, abyśmy Jego miłość odwzajemniali.

Celebracje liturgiczne Wielkiego Tygodnia mają swoją głęboką wymowę i logikę. Niestety, często umyka to naszej uwadze i z konieczności koncentrujemy się tylko na uczuciowo-pobożnościowym uczestnictwie w nabożeństwach bez głębszego zaangażowania płynącego ze świadomej wiary i zrozumienia liturgii. Zatrzymajmy się więc i dokładnie się przyjrzyjmy głównym wątkom Wielkiego Tygodnia. †

Jest jedynym człowiekiem, którego świętym ogłosił sam Chrystus. Jego imię (z gr. „dysme”, czyli „zachód słońca”) oznacza „urodzony o zachodzie słońca”. Z późniejszych przekazów apokryficznych jest znany jako Dobry Łotr.
    Św. Dyzma jest patronem tych, którzy zbłądzili i chcą wrócić na dobrą drogę, (m.in. więźniów, skazańców oraz kapelanów więziennych). O jego modlitwę i wsparcie proszą też umierający i pokutujący.

    Zwracał się do Jezusa po imieniu
    Dyzma był jednym ze złoczyńców powieszonych na krzyżu wraz z Jezusem. Najpierw jak inni szydził z Mesjasza, jednak w ostatniej chwili wyraził skruchę. Gdy na moment przed śmiercią drugi łotr urągał Chrystusowi, nawrócony złoczyńca skarcił go, mówiąc: „Ty nawet Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę ponosisz? My przecież – sprawiedliwie, odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił” (Łk 23, 40-41). Po czym zwrócił się do Zbawiciela, prosząc: „Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa” (Łk 23, 42). I otrzymał od Mesjasza obietnicę, że jeszcze dziś będzie z Nim w raju. Był to pierwszy swoisty akt kanonizacji, dokonany przez Chrystusa. †

W Grodzieńskim Państwowym Muzeum Historii Religii jest wystawiona ekspozycja pod tytułem „Tajemnica obrazu chrześcijańskiego”, przedstawiająca bogatą galerię wizerunków świętych orędowników.

Ikonografia. Kanon
    Wystawę otwiera temat Trójjedynego Boga. Kontynuują ją motywy Świętej Rodziny, Maryi i Jezusa Chrystusa, ziemskiego i zmartwychwstałego. Syn Boży jest ukazywany w różnych postaciach: jako Frasobliwy, Dobry Pasterz, wśród apostołów, przed sądem, podczas ukrzyżowania, z płonącym Sercem, w chwili Przeistoczenia i in.
    Prawosławne i katolickie obrazy są bardzo do siebie podobne. Czasami można dostrzec nawet to samo rozmieszczenie postaci w przestrzeni. Jednak dadzą się zauważyć też pewne różnice. „W prawosławnej tradycji malarskiej istnieje kanon, którego się trzymają ikonografowie – tłumaczy Igor Gonczaruk, starszy pracownik naukowy muzeum. – †

Papież Franciszek
    Kościół będący misterium komunii jednoczy się z ofiarą Chrystusa i Jego wstawiennictwem. W tym świetle w katakumbach Kościół często jest przedstawiany jako kobieta na modlitwie, z szeroko otwartymi ramionami, w postawie „orantki”. Kościół się modli. Jest taki fragment w Dziejach Apostolskich mówiący o tym, że kiedy Piotr był w więzieniu, „Kościół modlił się za niego nieustannie do Boga” (por. Dz 12, 5). Kościół modlący się. A kiedy idziemy na Mszę św., udajemy się po to, by urzeczywistniać to właśnie: modlący się Kościół. Podobnie jak Chrystus, który wyciągnął ramiona na krzyżu, Kościół ofiarowuje się i wstawia za wszystkich ludzi przez Niego, z Nim i w Nim. [...] W Modlitwie Eucharystycznej nikt i nic nie jest zapomniane, ale wszystko jest doprowadzone do Boga. [...] I kiedy ja czy moi krewni jesteśmy w potrzebie lub ktoś bliski przeszedł z tego do innego świata, mogę o tym wspomnieć bądź milcząco, bądź też pisząc imię, aby zostało dołączone.
Fragment przemówienia wygłoszonego podczas audiencji ogólnej w Watykanie, 07.03.2018  †