Od 3 do 28 października 2018 roku w Watykanie będzie się odbywał Synod Biskupów, poświęcony problemom współczesnego młodego pokolenia pod hasłem „Młodzież, wiara i rozeznanie powołania”. Wziąć bezpośredni udział w pracy przedsynodalnej mogą też sami młodzi z różnych zakątków świata. Powinni tylko odpowiedzieć na pytania proponowanej ankiety. Jest ona adresowana do młodzieży w wieku 16-29 lat.
    W internecie na stronie youth.synod2018.va  stworzono specjalne źródło, za pomocą którego można się dowiedzieć o przykładowym planie pracy synodu, o młodych świadkach wiary, również o świętych, przeczytać listy Ojca Świętego skierowane do młodzieży. Tam też każdy chętny młody człowiek może wypełnić ankietę. Jej celem jest uzupełnić opinie konferencji biskupich oraz przedstawić realny obraz tego, czym żyje dzisiejsza młodzież. W ten sposób Kościół pragnie się wsłuchać w głos młodych ludzi, od których zależy przyszłość społeczeństwa i wspólnoty wiernych.

Dziś redakcja „Słowa Życia” proponuje młodym ludziom z diecezji grodzieńskiej odpowiedzieć na kilka pytań z ankiety, stworzonej w ramach przygotowania do Synodu Biskupów pod hasłem „Młodzież, wiara i rozeznanie powołania”. †

W Polsce wprowadzono zakaz handlu w niedziele
Ustawa będzie obowiązywała od 1 marca 2018 roku. Od tego dnia zakaz handlu w niedziele będzie dotyczył każdej drugiej niedzieli miesiąca. Od 2019 roku sklepy w Polsce w niedziele będą otwarte tylko raz na miesiąc, a od 2020 roku handel w każdą niedzielę będzie zupełnie za- broniony. Jednak istnieje wyjątek: handlować mogą sklepy internetowe oraz obiekty handlowe, znajdujące się na stacjach benzynowych. †

W niektórych rodzinach istnieje zwyczaj pisania do siebie nawzajem listów, w których zarówno rodzice, jak i dzieci wyrażają swoje uczucia: czymś się dzielą, opowiadają, żartują. W kilku zdaniach mogą też zostać zawarte życzenia z okazji nadchodzących świąt. Chowa się je pod talerze podczas wspólnego posiłku lub wieczorem pod poduszkę. Ten zwyczaj wykorzystywał w swoim czasie św. Jan Bosko.

Trwa Adwent – okres oczekiwania na Narodzenie Chrystusa. Pozwala on rodzinom chrześcijańskim przeżyć pewne głębokie treści: oczekiwanie, chary- tatywność, radość, bliskość. Jeśli sens tych wyrazów ma miejsce w rodzinie podczas przygotowań adwentowych, również święta będą przeżywane w szczególny sposób.
Bardzo ważne jest, aby rodzice przygotowywali się do pięknego święta Narodzenia Chrystusa razem z dziećmi. Dorośli często, nie zauważając tego,„zakopują się” w kłopotach przedświątecznych (trzeba ozdobić dom, kupić prezenty, przygotować potrawy) i zapominają o najważniejszym – duchowym wymiarze nadchodzącej uroczystości. Aby się tak nie stało, warto „podzielić” przygotowania do świąt między siebie i dzieci, którym trzeba po raz kolejny przypomnieć historię Narodzenia Jezusa Chrystusa. †

Na widocznym miejscu w kościele w Zareczance znajduje się tablica z napisem “1937-2017”. Przypomina ona parafianom oraz gościom o 80. jubileuszu otwarcia świątyni, a także o cierniowej drodze powstania kościoła parafialnego.

Początek historii sięga 1927 roku, gdy Bala Kościelna (dziś Zareczanka) stała się centrum parafii. W miejscowości, gdzie znajdowała się zabytkowa kaplica, postanowiono zbudować kościół. Na pierwszego proboszcza parafii mianowano ks. Mieczysława Pieczyńskiego. Potem kapłani szybko się zmieniali, z powodu czego budowa świątyni napotykała pewne trudności. †

Kult Serca Maryi istniał w Kościele już w XII w. Różnie się rozwijał i przybierał różnorodne formy. W XIX w. jedno z bractw poświęconych Niepokalanemu Sercu Maryi liczyło ponad 20 mln członków! Czemu zawdzięczało taką popularność?
    O Sercu Maryi możemy przeczytać nawet w Piśmie Świętym. U ewangelisty Łukasza znajdziemy dwa fragmenty: „Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu” (Łk 2, 19), „A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te sprawy w swym sercu” (Łk 2, 51). †

D ziś, tak samo jak kiedyś, nasza uwaga jest zwrócona ku Maryi, Matce Adwentu. To właśnie Ona została wybrana przez Boga, by stać się godną Matką Zbawiciela świata, od samego początku, jeszcze przed „powstaniem gór i granic mórz”. Jak mówi Ojciec Święty Franciszek, „Maryja pochodziła z Nazaretu – niedużej wsi w Galilei, na obrzeżu Im- perium Rzymskiego, a także na peryferiach Izraela. Mimo to Pan zwrócił na Nią swój wzrok, aby stała się Ona Matką Jego Syna”. Dlatego też Bogarodzica została zachowana od grzechu pierworodnego. Na pamiątkę o tej prawdzie 8 grudnia w Kościele jest obchodzona uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny.†

Niedługo w Kościele rozpocznie się okres oczekiwania, poprzedzający święta Bożego Narodzenia – Adwent. W bieżącym roku pierwszą świecę w wieńcu z gałązek jodły wierni zapalą 3 grudnia. W jaki sposób ten czas powinien wpłynąć na duchowe życie człowieka? Dlaczego ignorowanie go jest niebezpieczne? W jakim stopniu w Adwencie mogą się łączyć radość i pokuta? Na te oraz inne pytania odpowiada ks. Rusłan Mazan.

– Kiedy w tradycji chrześcijańskiej pojawił się Adwent?
    – Pierwsze świadectwa o szczególnym czasie przed wspomnieniem narodzin Zbawcy odnoszą się do 380 roku, w którym Sobór Saragoski polecił wiernym codzienną gorliwą obecność w kościele, nie omijając ani jednego dnia między 17 grudnia a 6 stycznia. W V wieku podobny nakaz wydał biskup w Galicji. Radził on wiernym post trwający trzy dni każdego tygodnia przez trzy tygodnie od wspomnienia św. Marcina (11 listopada) do świąt Bożego Narodzenia. W Rzymie ten okres zaczęto obchodzić dopiero pod koniec VI wieku. Adwent miał tam formę radosnego oczekiwania na przyjście Pana, bez postów i innych praktyk pokutnych. Po tym, jak papież Grzegorz Wielki ujednolicił zalecenia liturgiczne dotyczą- ce Adwentu, okres ten w Koś- ciele katolickim rozpoczyna się od pierwszych nieszporów w niedzielę przypadającą cztery tygodnie przed świętami Bożego Narodzenia. Trwa do Wigilii Bożego Narodzenia, czyli do 24 grudnia. Dzieli się na dwa okresy: od początku Adwentu do 16 grudnia to czas szczególnego oczekiwania na powtórne przyjście Jezusa Chrystusa, a od 17 do 24 grudnia – bezpośredniego przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego. †

Wielki i wybitny mówca. Ludzie słuchali go z zapartym tchem. Do dziś są powtarzane słowa świętego: „dobra mowa jest jak plaster miodu”. Pszczelarze natomiast, których jest szczególnym patronem, wierzą, że „św. Ambroży miodu dołoży”.

KOLUMNA KOŚCIOŁA
   Ambroży urodził się ok. 340 roku w Trewirze (Niemcy) w bogatej arystokratycznej rodzinie (jego ojciec był prefektem Galii). Wykształcenie zdobył w Rzymie (Włochy), tam też rozpoczął karierę urzędniczą i polityczną. Po pewnym czasie został wysłany do Mediolanu (Włochy), by pełnić funkcję konsula. Jako młody i szlachetny człowiek pragnął zyskać sławę i uznanie, jednak Pan Bóg przygotował dla niego inny plan.

   Mimo że św. Ambroży był katechumenem, po śmierci biskupa Mediolanu, został wybrany na jego następcę. Rozpoczął od mocnego akcentu: rozdał majątek ubogim. Od razu dał się poznać jako znakomity organizator, gdyż uformował posługę licznej grupy katechistów.

    Był człowiekiem rozważnym i wrażliwym na krzywdę ludzką. Ogromną popularność zyskał dzięki swoim kazaniom i katechezom głoszonym w mediolańskich świątyniach. Jego sława docierała do najbardziej odległych zakątków Cesarstwa Rzymskiego.

   Biskup Ambroży uczestniczył w wielu sporach dogmatycznych dotyczących tajemnicy Chrystusa i Trójcy Świętej. Miał znaczący wpływ na życie polityczne, a w szczególności na cesarza Teodozjusza, którego skłonił do pokuty po dokonanej przez niego rzezi Tesaloniczan. To właśnie za pośrednictwem prostych, a zarazem pięknych i przesiąkniętych wiarą kazań biskupa otwarło się na nawrócenie również serce przyszłego doktora Kościoła św. Augustyna, który swoje przeżycia i przemyślenia opisał w „Wyznaniach”. †

26 listopada Kościół katolicki obchodzi ostatnią niedzielę roku liturgicznego. Jego podsumowaniem jest uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata, panującego w Niebie i na ziemi. Św. Ambroży nauczał, że tam, gdzie jest Chrystus, tam jest życie i Jego Królestwo. Zbawca jest Królem ludzkich serc. Mocą swojej łaski sprawia, że skaza naszego egoizmu, lenistwa, braku roztropności czy dobrej woli staje się łodygą róży.

Z historii uroczystości
    Uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata wprowadził do kalendarza liturgicznego w 1925 roku papież Pius XI przez encyklikę „Quas Primas”, przypominając w ten sposób o miejscu należnym Panu Jezusowi w życiu człowieka, społeczeństw i państw. „Chrystus króluje w umysłach ludzi nie tyle dlatego, że posiada głęboki rozum i ogromną wiedzę, ile raczej dlatego, że On sam jest Prawdą, a ludzie powinni zaczerpnąć prawdy od Niego i przyjąć ją posłusznie: mówi się, że króluje również w woli ludzi, nie tyle dlatego, że nieskazitelna wola ludzka w pełni podporządkowuje się najświętszej woli Bożej i jej słucha, lecz że On naszą wolną wolę nakłania i natchnieniem swoim sobie ją podbija, abyśmy się zapalili do najszlachetniejszych czynów. Wreszcie Chrystus Pan jest Królem serc z powodu swojej przewyższającej naukę miłości, z powodu łagodności i słodyczy, którą dusze przyciąga do siebie; nie było bowiem i nie będzie nikogo, kto przez wszystkich byłby tak umiłowany, jak Chrystus Jezus” – zanotowano w encyklice papieża. †

Papież Franciszek
Czy można „narodzić się na nowo”? Czy możliwy jest powrót d o p o s i a d a n i a smaku, radości, zadziwienia życiem nawet w obliczu wielu tragedii? Jest to fundamentalne pytanie naszej wiary i pragnienie każdego prawdziwie wierzącego: pragnienie odrodzenia się, radość rozpoczynania na nowo. Czy mamy to pragnienie? Czy chcemy zrodzenia się zawsze na nowo, aby spotkać się z Panem? Czy macie to pragnienie? Można je bowiem łatwo zatracić, ponieważ z powodu wielu działań, wielu projektów do zrealizowania w końcu zostaje nam niewiele czasu i tracimy z pola widzenia to, co jest fundamentalne: nasze życie duchowe, nasze życie serca, nasze życie, które jest spotkaniem z Panem na modlitwie.
Fragment przemówienia podczas audiencji ogólnej w Watykanie, 15.11.2017  †

•  W Madrycie (Hiszpania) zostało beatyfikowanych 60 męczenników, którzy oddali swoje życie za Chrystusa podczas prześladowań Kościoła w latach 30. XX wieku. Wśród nich 29 kapłanów, 16 zakonników, 2 siostry zakonne i 13 wiernych świeckich. Wszyscy oni należeli do rodziny duchowej, inspirującej się charyzmatem św. Wincentego a Paulo. Uroczystości w imieniu Ojca Świętego przewodniczył kardynał Angelo Amato. Beatyfikacja jest 4. w bieżącym roku zbiorowym ogłoszeniem błogosławionych męczenników wojny domowej w Hiszpanii, a ich ilość wyniosła 281 osób. †

Czym dla Ciebie, dla mnie jest Adwent? Czy jest to czas, gdy po prostu przychodzimy do kościoła, uczestniczymy w liturgii, słuchamy kapłana i tym się kończy, czy jednak coś więcej? 

Dla każdego człowieka Adwent oznacza coś innego. Niektórzy odbierają ten okres jako formalność, odbywającą się w życiu wielu, ale mającą drugorzędne, nie najważ- niejsze znaczenie. Zwykle tacy ludzie podczas Adwentu starannie przygotowują się do nadchodzących świąt: porównują ceny i jakość produktów w supermarketach, by mieć możliwość obficie nakryć do stołu, przygotować różnorodne oryginalne potrawy; kupują prezenty dla krewnych i przyjaciół; starannie sprzątają każdy kąt w mieszkaniu, aby goście widzieli, jak jest ładnie i schludnie; stawiają duże choinki, ozdabiają je ogromem bombek i światełek, aby z dala było widać, że w tym domu panuje atmosfera zimowych świąt. Jednak jeśli zapytać takich ludzi, jak rozumieją bezpośrednio sam Adwent, niestety, przeważająca większość nie będzie mogła dać żadnej odpowiedzi. †

Codzienność życia zakonnego wygląda zupełnie inaczej niż świecka. Jest podporządkowana licznym regułom i przepisom. Mimo to osoby konsekrowane pozostają takimi jak my w zwykłych powszednich sytuacjach. Być może, mają tylko inny stosunek do wszystkiego – dla nas będący przykładem...
   Dziennikarka „Słowa Życia” odwiedziła grodzieński klasztor Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu i wspólnie z zakonnicą, która posługuje w kuchni, dołączyła do gotowania potraw obiadowych dla sióstr ze wspólnoty...
    

KAŻDE CIERPIENIE – W PEWNEJ INTENCJI
    – Dziś robimy na obiad placki ziemniaczane! – z uśmiechem spotyka mnie w kuchni s. Teresa Kuczyńska CSFN. Wyjmuje z szafy tarkę elektryczną. Wiadro obranych ziemniaków już stoi w oczekiwaniu.  
   – Tak mnie któraś z sióstr wyręcza: obiera ziemniaki, cebulę, marchew – dzieli się zakonnica. – A właśnie, gdy siostry mają czas wolny, przychodzą do kuchni, pytają się, czym mogą służyć. Pomagają piec pyszne torty, ciasta i ciasteczka. Muszę się przyznać, że to o wiele ułatwia mi pracę... Na pewno nawet bardziej podnosi na duchu to, że obok jest inny człowiek. Tak jakoś spokojniej...
   Podczas rozmowy się okazuje, że s. Teresa posługuje w kuchni sama. Do jej obowiązków należy wymy- ślić jadłospis, przygotować posiłek, posprzątać w kuchni. Przyznaje się, że na początku, było ciężko. Łatwiej się zrobiło, gdy zdobyła już trochę doświadczenia dzięki radom innych sióstr. †

W budsławskim kościele znaleziono relikwie
św. Katarzyny Aleksandryjskiej 

Opis relikwii, które niegdyś znajdowały się w jednym z bocznych ołtarzy świątyni, znaleziono w archiwalnej księdze z XVIII w., założonej podczas jednej z inwentaryzacji. Na ten fakt zwrócił uwagę wikariusz miejscowej parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny ks. Michał Bubien i rozpoczął poszukiwania. „Takie relikwie trudno jest otrzymać, dlatego też w pewnym stopniu jest to rzecz unikalna. Główne relikwie świętej znajdują się w klasztorze na Synaju” – zaznaczył kapłan.†