Co się dzieje z ich duszami po śmierci?

Kiedyś w historii miała miejsce praktyka grzebania samobójców poza cmentarzami chrześcijańskimi. Czasami podobną postawę do człowieka, który odebrał sobie życie, można spotkać również w niektórych współczesnych parafiach. Czy jest to podejście usprawiedliwione? W ciągu wieków Kościół uważał, że samobójcy nie są warci stosownego chrześcijańskiego pogrzebu. Tłumaczono to przede wszystkim tym, że człowiek nie jest ani autorem, ani panem swojego życia, dlatego nie ma prawa je sobie odbierać. Ta fundamentalna prawda wynika z uznania tego, że człowiek jest stworzeniem, a Stwórcą, rzeczywistym Władcą życia i śmierci – Bóg.
    Z pewnością można powiedzieć, że dziś Kościół w znacznej mierze odszedł od starożytnej praktyki osądzania samobójców. Taka postawa jest nieetyczna i niemoralna. Wyciągnąć podobny wniosek można przynajmniej na podstawie tego, co mówi na ten temat medycyna, w tym też psychologia: †

Dzieci nierzadko wymyślają sobie nawzajem przezwiska. Zwykle zaczyna to się dziać już po trzecim roku życia, coraz częstsze omawiane zjawisko staje się w wieku ok. pięciu lat i osiąga szczytu oryginalności w okresie szkolnym. Nierzadko krzywdzące przezwisko staje się dla dziecka prawdziwym koszmarem. Bywa też tak, że już dorośli ludzie na spotkaniu absolwentów z uśmiechem przypominają sobie, jak kiedyś drwili z siebie nawzajem. Jak więc odróżnić, czy przezwisko niesie w sobie werbalną agresję, czy też nie? W jaki sposób rodzice mają nauczyć dziecko poprawnie reagować na nieprzyjemne zwroty adresatywne?

Najpierw trzeba zrozumieć, z jakich powodów powstają przezwiska.
   
   Imię i nazwisko
    Najłatwiejsza droga, którą idą dzieci, aby wymyślić przezwisko, to przeróbka imienia lub nazwiska. Tak na przykład można mieć pewność, że jeśli chłopak ma na nazwisko Jeżowski, to najpewniej, będzie nazywany Jeżem lub Jeżykiem, jak w swoim czasie byli określani jego tata, wujek oraz inni Jeżowscy.
    Jak reagować?
   Jeśli przezwisko, nadane zgodnie z tą logiką, nie niesie w sobie odcienia zniewagi, wytłumaczcie dziecku, że nie warto na nie zwracać uwagę. Można się nawet razem pośmiać z tego, jak bardzo jesteście podobni, że nawet przezywają was tak samo. †

Według statystyki przeprowadzonych w szkole w ciągu ostatniego czasu badań medycznych, specjaliści wyróżniają trzy najbardziej rozpowszechnione wśród dzieci i nastolatków schorzenia. O jakich problemach zdrowotnych idzie mowa i co mają robić rodzice, aby im zapobiec? Na te pytania pomaga odpowiedzieć Wiktoria Tołkina – pediatra PIOZ „Miejskiego Posterunku Ratownictwa Medycznego w Grodnie”.

skrzywienie kręgosłupa
    Najczęściej jest to skolioza.
    Zauważyć problem z postawą dziecka nie jest trudno: zaczyna się garbić, wydaje się, że jedno ramię jest wyższe niż drugie.
    „Najpierw rodzice powinni porozmawiać z wychowawcą – podkreśla pediatra. – Musi on usadowić dzieci odpowiednio wzrostowi, a także zwracać uwagę, czy dziecko siedzi w ławce równo. Dbajcie o to również w domu. Sprawdzajcie, jak syn lub córka trzymają postawę przy biurku podczas odrabiania zadań domowych, przy stole kuchennym podczas spożywania posiłku. Rodzice, zapomnijcie o torbach na jedno ramię! Co najmniej do starszych klas. Ciężar powinien ulokowywać się na plecach dziecka równomiernie. Najbardziej pasuje do tego plecak. Kontrolujcie, by nie był ciężki. Wiadomo, współczesne podręczniki i zeszyty do ćwiczeń ważą dosyć sporo, dlatego w torbie nie powinno być nic zbędnego. I oczywiście wychowanie fizyczne. Oprócz lekcji w szkole warto wprowadzić w zwyczaj dziecka gimnastykę poranną, zachęcić do zajęć sportowych w domu lub zapisać do szkoły tanecznej, na basen, koszykówkę lub do innej sekcji sportowej, szczególnie jeśli lekarz stwierdził, że dziecko ma skoliozę”. †

Кażde „Zdrowaś Maryjo” odmówione na różańcu łączy nas z Matką Bożą coraz mocniej. Kto się modli Różańcem, tego Maryja niezawodnie trzyma za rękę. Tak się też zdarzyło z mężczyzną z historii Brunona Ferrero pod tytułem „Piotr żołnierz”.
    Żył kiedyś na świecie szorstki i odważny mężczyzna imieniem Piotr, który był żołnierzem. Jego życie w różnych częściach świata przypominało niebezpieczną przygodę, jednak dzięki swej odwadze w słynnych bitwach stał się sławny.
    Pewnego razu podczas szalonego ataku został śmiertelnie ranny. W tym samym dniu stanął przed bramą Raju i energicznie zapukał. Św. Piotr pospieszył, by mu otworzyć.
    – Młody człowieku, czego chcesz? – zapytał św. Piotr, patrząc z góry na czerwono-niebieski mundur żołnierza. – Chcę trafić do Raju – odpowiedział. – Jestem żołnierzem, nazywam się Piotr. Zobacz, jak dużo medali otrzymałem! Sporo walczyłem. Nawet zostałem zabity za swoją ojczyznę. Myślę, że zasłużyłem na Raj. †

„Fiunt, non nascuntur christiani” („Nie rodzimy się, lecz się stajemy chrześcijanami”) – mówił wielki pisarz chrześcijański Tertulian. Ta wypowiedź również dziś nie traci na swej aktualności. Każdego dnia powinniśmy znowu i znowu wzrastać w wierze, nie zapominać, że mamy nie tylko ciało, ale też duszę, a więc powinniśmy się troszczyć nie tylko o rozwój fizyczny i intelektualny, lecz także, i przede wszystkim, o rozwój duchowy. W sposób szczególny dotyczy to młodego pokolenia, od którego zależą perspektywy jutrzejszego życia.

Ważną rolę w moralnym wychowaniu dzieci i młodzieży odgrywają katecheci. Są oni jak gdyby kontynuacją rąk i ust Chrystusa w sprawie szerzenia Królestwa Bożego. Katecheci nie tylko tłumaczą główne prawdy wiary, lecz także uczą odpowiedzialności, pracowitości, szczerości, miłości do bliźniego...
    Na początku nowego roku szkolnego i katechetycznego o roli i wyzwaniach współczesnej katechizacji porozmawialiśmy z zakonnicami ze Zgromadzenia Sióstr św. Jadwigi (jadwiżankami), które rozpoczęły swoją posługę w grodzieńskiej parafii Ducha Świętego. †

Na 100-lecie Objawień Fatimskich

Bóg jest miłością. Wszystkim przebacza i każdego obdarza potrzebnymi łaskami. Kocha miłością bezinteresowną, cichą, pokorną, skromną; miłością, która nigdy nie narzeka i się nie narzuca; miłością doskonałą. Bać się jej może tylko ten, kto ugrzązł w grzechu; ten, którego uczynki i wybory są sprzeczne z wolą miłosiernego Ojca.

Potwierdzają to dzieje od samego początku stworzenia: Adam i Ewa przebywając w raju, byli szczęśliwi, gdyż znajdowali się blisko Pana. Jednak po przekroczeniu Bożego nakazu poczuli przed Wszechmogącym lęk i ukryli się przed Nim (por. Rdz 3, 10). Popełniony grzech nieposłuszeństwa zniekształcił w ich sercach i oczach prawdziwy obraz Boga.
    Każde zło popełnione przez człowieka wymaga odkupienia. To z powodu naszych grzechów Chrystus kiedyś oddał swe życie na krzyżu, otwierając w ten sposób bramę do Nieba. A by ustrzec dusze ludzi przed piekłem, Wszechmocny musi czasami zastosować groźbę, a nawet karę, która jest jednym z koniecznych elementów wychowania w relacjach międzyludzkich. †

Czy wiesz, czym zupełnie sprawiedliwie jako chrześcijanin możesz się szczycić? Wyliczamy.

Chrześcijaństwo przez Chrystusa odkryło prawdę o tym, że Bóg jest Miłością
    W rozumieniu innych religii Wszechmocny był i do dziś jest odbierany jako srogi i sprawiedliwy Ojciec, który karze za występki. Chrześcijaństwo odkryło miłosiernego Stwórcę, który by zbawić ludzkość, zesłał swojego Syna Jednorodzonego. Niektórzy z pierwszych Ojców Kościoła formułowali tę prawdę następująco: poprzez wcielenie Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek stał się Bogiem. Następcy Chrystusa są powołani do naśladowania najwyższej cnoty. Poeta Aleksy Tołstoj powiedział kiedyś, że Jezus „wszystkie przykazania Mojżesza przykazaniu Miłości podporządkował”. „Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a swego bliźniego jak siebie samego” (Łk 10, 27). Chrystus ułatwił ludziom zrozumienie przykazań, potrzebnych do ostrzeżenia człowieka przed grzesznym nałogiem i pomocy w doświadczeniu szczęścia już tu, na ziemi. †

Papież Franciszek
    Jezus nam przypomina, że Jego droga jest drogą miłości i że nie ma prawdziwej miłości bez poświęcenia samego siebie. Jesteśmy wezwani, byśmy nie dali się pochłonąć przez wizję tego świata, ale byśmy byli coraz bardziej świadomi konieczności trudu dla nas chrześcijan, by iść pod prąd i pod górę. Powiada: „Kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je” (Mt 16, 25). W tym paradoksie zawarta jest złota zasada, którą Bóg wpisał w naturę ludzką stworzoną w Chrystusie: tylko miłość daje życiu sens i szczęście. Wydawanie swoich talentów, energii i swego czasu jedynie po to, aby ocalać, strzec i realizować samych siebie, prowadzi w istocie do zagubienia się albo do życia smutnego i bezowocnego. Jeśli natomiast żyjemy dla Pana i ustawiamy swoje życie na miłości, tak jak uczynił Jezus, to będziemy mogli zasmakować prawdziwej radości.
Fragment przemówienia podczas spotkania z wiernymi na modlitwie Anioł Pański, 03.09.2017  †

•  Św. papież Jan XXIII ogłoszony został patronem włoskich sił zbrojnych. Pontyfikat Ojca Świętego trwał od 28 paź- dziernika 1958 roku do 3 czerwca 1963 roku. Wcześniej pracował w dyplomacji Stolicy Apostolskiej (był m.in. delegatem apostolskim w Bułgarii i Turcji, a następnie nuncjuszem we Francji). Potem sprawował obowiązki patriarchy Wenecji. Beatyfikował go 3 września 2000 roku Jan Paweł II, a kanonizował 27 kwietnia 2014 ro- ku – Franciszek. †

Jeśli osoby starsze myślą, że wszystko wiedzą, bardzo się mylą. Nowe wyzwania czasu, nowe okoliczności życiowe – i człowiek jest już gotów przystanąć, by posłuchać prawdy. A prawda jest jedna – w Bogu. Dlatego też katecheza zawsze ma miejsce w życiu świadomego chrześcijanina.

Po przyjęciu pierwszych sakramentów osoba po raz kolejny odbywa kurs katechetyczny przed bardzo odpowiedzialnym krokiem w swoim życiu – zawarciem małżeństwa.
    W swej istocie katecheza przed zawarciem ślubu powinna być pogłębieniem już posiadanej wiedzy, jednak często jest odświeżaniem w pamięci człowieka głównych prawd Katechizmu. Nierzadko młodych ludzi muszę uczyć wszystkiego od nowa, ponieważ albo wiara nie była dla nich zbyt ważna w życiu, albo pogubili sporą część tego, czego się dowiedzieli przed Pierwszą Komunią św. i bierzmowaniem. Ci, którzy rzeczywiście dobrze znają Katechizm, modlitwy, podstawy swej wiary, to mniej więcej zaledwie trzecia część osób ubiegających się o ślub.
    Katecheza przedmałżeńska pokazuje młodym ludziom Boże widzenie ślubu, tłumaczy nauczanie Kościoła dotyczące wielu momentów wspólnego życia, rozpatruje liczne zagrożenia i problemy, które mogą powstać w związku. Jej sens polega na tym, by przygotować parę do prawdziwego, godnego i owocnego przyjęcia ważnego sakramentu, by narzeczeni nie czynili przeszkód Stwórcy i mogli otrzymać całą pełnię Bożej łaski. Zwykle katecheza przedmałżeńska liczy 8 spotkań, po których para zdaje egzamin wynikowy. †

Znakomita „Czarna Madonna”
   stała się biała
„Czarna Madonna” to wizerunek Panny Maryi z Dzieciątkiem Jezus jako Króla i Królowej Nieba. Specjaliści uważają, że figura nie zawsze była czarna, z tego też powodu oczyszczono ją z wieloletniego kurzu i brudu.
    Po renowacji, jak uważają niektórzy wierni, katedra utraciła swą wiekową doniosłość i wygląda teraz jak nowoczesna budowla. Konserwatorzy natomiast twierdzą, że przywrócili świątyni i jej ozdobom pierwotny wygląd.†

Słońce ukazuję się rzadziej i rzadziej, dni stają się coraz krótsze. Jednak grzeją wspomnienia i minionym lecie, bogatym na wydarzenia i wrażenia. Swoimi historiami o duchowym odpoczynku z radością dzielą się czytelnicy Slowa Życia.

Chodźmy na pielgrzymki!
    Szczęść Boże! Pragnę podzielić się wrażeniami o swoim tegorocznym pielgrzymkowym lecie.
   Pierwsza piesza pielgrzymka Grodno–Trokiele została zaplanowana odpowiednio wcześniej, choć miałam różne myśli, ponieważ wybierałam się z dzieckiem. Trudno? Jednak twardo sobie powiedziałam, że iść powinnam. Iść i dziękować Bogu za dar macierzyństwa.
   W drodze zachwycałam się pięknem kościołów na Białorusi. A jacy ludzie! Pielgrzymka zjednoczyła nas w dużą rodzinę. Gospodarze domów, przyjmujący pielgrzymów na nocleg, witali nas jak krewnych, z którymi dawno się nie widzieli, a następnego dnia ze łzami w oczach się z nami żegnali i zapraszali w odwiedziny. Wszyscy obiecaliśmy sobie nawzajem, że koniecznie się jeszcze zobaczymy.
   W drodze poznałam młodego chłopaka. Nigdy bym nie pomyślała, że może mnie czegoś nauczyć 18-letni młodzieniec. Mam 35 lat. Jednak nie każdy dorosły człowiek jest na tyle mądry, oświecony darami Ducha Świętego, jakim mi się wydał ten chłopiec. Byłam zafascynowana jego spokojem, bezinteresowną miłością do Boga i bliźniego, ofiarnością, pełnią zaufania do Zbawcy. Przekonałam się, że nie spotykamy ludzi przypadkowo. Skoro Bóg postawił kogoś na twej życiowej drodze, ten konkretny człowiek jest ci w tym okresie potrzebny. †

Dla wielu młodych ludzi Festiwal Kolorów to przede wszystkim fajna zabawa: muzyka, tańce, dobre towarzystwo oraz kolorowanie siebie lub innych różnymi farbami. Jednak znajdą się również ci, którzy będą uważali to święto za nieodpowiednie, być może nawet złe, a także niebezpieczne dla zdrowia. Te wątpliwości należy uznać za zupełnie słuszne przynajmniej z tego powodu, że omawiany festiwal należy do tradycji obcej, dotychczas nieznanej w naszej kulturze. O jego pochodzeniu, korzeniach i treści na Białorusi wiadomo stosunkowo niewiele. Festiwal Kolorów to hinduskie antyczne wiosenne święto religijne, jego prawdziwa nazwa brzmi „holi”. Zgodnie z tradycją rozpoczyna się ono w nocy wokół rozpalonego ogniska, przy którym są wznoszone modlitwy o zwycięstwo nad złem. Rano Hindusi obsypują się kolorowym proszkiem i oblewają się wodą. Towarzyszą temu muzyka, tańce, pieśni oraz spożywanie różnorodnych potraw i napoi, w tym też odurzających. Wieczorem uczestnicy święta, gdy są już trzeźwi, myją się i przebierają. Wierzą oni, że świętowanie przynosi szczęście, zdrowie i sukces.†

Skończyły się wakacje, we wszystkich instytucjach edukacyjnych wybrzmiał pierwszy dzwonek. Dzieci udały się do szkoły, by zdobywać nową wiedzę, która w przyszłości pomoże otrzymać im godny zawód. Czy jednak koniecznie trzeba nadal uczęszczać na lekcje religii, jeśli już chodziłeś w ubiegłym roku, regularnie jesteś w kościele i znasz pacierz?
    My wszyscy jako ludzie wierzący powinniśmy ciągle poznawać Stwórcę. Katecheza różni się od przedmiotów szkolnych przede wszystkim tym, że nie tylko ofiaruje wiedzę, ale też zaprasza do dobrego życia, fundamentem którego są Boże przykazania. To, czy będziesz wykonywał swój przyszły zawód kulturalnie, z oddaniem, w dużej mierze zależy od owoców lekcji religii. †

W  bieżącym roku przypada 5. rocznica, odkąd w grodnie pojawiła się rodzina katolickich skautów. Młodzi ludzie z honorem realizują swoje powołanie, niestrudzenie dążą nieść w świat radość i przyjaźń. Czym się charakteryzuje pedagogika skautingu? Do jakich wartości wychowuje człowieka? I dlaczego rodzice cieszą się, że ich dzieci – skauci?

Z historii
   Na Białorusi pierwszym, kto zaciekawił się skautingiem i zaczął wykorzystywać go jako metodę w katechizacji był o. Andrzej Abłamiejko. Po dzień dzisiejszy aktywnie bierze udział w duszpasterstwie skautów, uczy, że wiara jest nie cegiełką, lecz fundamentem wspólnoty, na którym wszystko się buduje i wzrasta. W 1999 roku ojciec proponował wykorzystywać katolickie podejście do skautingu, zaadaptowane przez francuskiego kapłana o. Jakuba Savina SJ.
   W 2001 roku katoliccy skauci Białorusi po raz pierwszy wzięli udział w obozie szkoleniowym dla szefów na jeziorze Świr. Po tym powstały pierwsze szczepy w Mińsku, Borysowie, Postawach, Witebsku, Homlu i Iwieńcu. W 2012 roku jednostka katolickich skautów pojawi- ła się w parafi i Najświętszego Odkupiciela w Grodnie. †