W języku białoruskim istnieje sporo stałych połączeń wyrazowych, których używamy bez zastanowienia. Między innymi – z przywołaniem diabła lub imieniem Bożym w nieodpowiednim kontekście. Na pierwszy rzut oka może się wydawać, że nie ma w tym nic złego, jednak jest to myśl omylna..

Czasami na pewne pytania ludzie odpowiadają niby zwyczajnie: „Чорт ведае што” lub „Чорт яго ведае”. Jednak każde napomknięcie o nieczystym nie może pozostać niezauważone przez tego, który jest najbardziej tym zainteresowany, czyli diabła. Następnym razem ekspert od złych spraw będzie gotowy w „potrzebny” sposób podsunąć odpowiedź na kolejne pytanie, gdyż „wie co”. Człowiek jest zmuszony tego wysłuchać, ponieważ jak się okazuje, ufa mu.
W emocjonalnych wypowiedziach „Што за чорт?”, „Якога д’ябла?” również jest wspominany nieczysty. Tak samo dzieje się w sytuacjach, gdy używa się sformułowań typu „Адзін чорт”, „Чорта
з два”, „Нічарта”. No i znowu na języku „zawisł” diabeł. Trzeba pamiętać o tym, że każde przywołanie go aktywuje złe moce do działania.
Istnieją również frazesy, zawierające życzenie zła. Być może, nigdy się nad tym nie zastanawialiśmy, ponieważ używaliśmy ich z przyzwyczajenia, automatycznie.
„Ціпун табе на язык” oznacza, że ktoś życzy, aby u drugiej osoby na języku pojawił się bolący wrzód. „Каб на цябе ліха”, „Каб на цябе немач якая”, „Трасца табе ў бок” lub „Халера яго бяры” mówią same za siebie. †

Teoretycznie nie powinniśmy się spotykać z grubiaństwem w świątyni: ludzie przychodzą tam z dobrymi intencjami, otwarcie wyznają swoją wiarę w najwyższe ideały. Jednak każdy człowiek ma swój charakter, inne wychowanie oraz inną (czasami bardzo skomplikowaną) przeszłość. Dlatego w praktyce, niestety, często zdarzają się rzeczy nieprzyjemne.
W podobnych sytuacjach może się pojawić chęć oddać przewagę emocjom i równie chamsko odpowiedzieć krzywdzicielowi. Najlepszym doradcą w takich sprawach jest sam Jezus Chrystus – najdoskonalszy dżentelmen. W Piśmie Świętym można znaleźć sporo przykładów należytych zachowań Zbawcy w niegodnych sytuacjach. Przyszedłszy
na świat, Jezus przekazał ludziom nowe reguły życia: zamiast zasady „oko za oko, ząb za ząb” zachęcał odpowiadać na krzywdę wyrozumiałością i miłością. Chrystus nie raz był uczestnikiem ostrych sytuacji z faryzeuszami, uczniami, ale nigdy nie pozwalał emocjom wziąć górę. Podobnie też my, gdy jesteśmy świadkami niesprawiedliwości w świątyni, po-
winniśmy zapytać siebie: „Co w tej sytuacji uczyniłby Jezus?”.†

Zaczyna się sezon letnich pielgrzymek. Liczni wierni wyruszają do miejsc świętych, aby podziękować Bogu za przeżyty czas i wyprosić potrzebne łaski dla siebie i swoich bliskich. Dlaczego warto dołączyć do pielgrzymów? Jaki pożytek mają wędrownicy z podróży? I najważniejsze, jakie trasy są proponowane z naszej diecezji?

ІІІ piesza pielgrzymka Lida – Budsław
Pielgrzymka wyruszy pod hasłem „Oto syn Twój, oto Matka twoja”.
Rozpocznie się 22 czerwca Mszą św. o godz. 9.00 w kościele pw. Podwyższenia Krzyża Świętego (Fara).
Informacje szczegółowe można otrzymać pod numerami: (8 029) 959-51-50, ks. Andrzej Honczar;
(8 029) 614-06-75, ks. Włodzimierz Hulaj; (8 029) 589-49-94, ks. Witalij Sidorko.
ХVIII piesza pielgrzymka Smorgonie – Budsław
Salezjańska młodzieżowa pielgrzymka ewangelizacyjna wyruszy pod hasłem: „Rodzina – miejsce zbawienia”. Rozpocznie się 25 czerwca Mszą św. o godz. 10.00 w kościele pw. św. Michała Archanioła.
Informacje szczegółowe pod numerem: (8 029) 389-76-69, ks. Paweł Szczerbicki SDB.
VII piesza pielgrzymka Gudohaj – Budsław
Pielgrzymi wyruszą pod hasłem „Módlcie się i nawracajcie”.
Pielgrzymka rozpocznie się 24 czerwca Mszą św. o godz. 7.00 w kościele pw. Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny.
Informacje szczegółowe pod numerem: (8 029) 656-19-25, o. Kazimierz Morawski OCD.†

Na 100-lecie objawień Matki Bożej w Fatimie

Najczęściej mówi się, że Maryja w Portugalii przypomniała światu o trzech ważnych rzeczach: modlitwie, poście i nawróceniu. Jednak po głębszej analizie Jej orędzia zauważamy, że to właśnie z Fatimy płynie też wezwanie do szczególnego uczczenia i umiłowania Jezusa Eucharystycznego. Jest to bardzo istotny nakaz, który niestety często jest pomijany.

W 1916 roku do trojga fatimskich dzieci kilkakrotnie przychodził Anioł. Miał przygotować ich dusze do lepszego zrozumienia i przekazania orędzia Maryi, które jest w istocie orędziem Ewangelii. Podczas jednego z objawień upadł on na kolana, schylił czoło ku ziemi przed nieruchomo pozostającymi w powietrzu kielichem i hostią, w ten sposób adorując Najświętszy Sakrament. Dał też wyraźny znak dzieciom, aby uczyniły tak samo. Pastuszkowie natychmiast wykonali polecenie Bożego Posłańca i wraz z nim trzykrotnie odmówili następującą modlitwę: „Trójco Przenajświętsza – Ojcze, Synu i Duchu Święty – uwielbiam Cię ze czcią najgłębszą i ofiaruję Ci bezcenne Ciało, Krew, Duszę i Bóstwo Pana naszego Jezusa Chrystusa, obecnego we wszystkich Tabernakulach świata, jako zadośćuczynienie za zniewagi, świętokradztwa i obojętność, które Go znieważają. Przez niezmierzone zasługi Jego Najświętszego Serca i za przyczyną Niepokalanego Serca Maryi błagam o nawrócenie biednych grzeszników”. †

Istnieją piękne przysłowia: „Gość w dom, Bóg w dom”, „Gdzie gość, tam i Bóg jest”. Rzeczywiście, powinniśmy przyjmować każdego człowieka jak samego Pana, z otwartym i szczerym sercem zapraszać do swego domu tego, kto stoi na progu. Mówiąc o wędrowcach szukających noclegu, mamy na uwadze również pielgrzymów, którzy co roku pokonują dziesiątki, a nawet setki kilometrów do miejsc świętych.

Teresa, uczestniczka pielgrzymki Grodno – Trokiele
    Każda pielgrzymka kojarzy mi się nie tylko z długą drogą, upałem, opaloną skórą i wytartymi podeszwami, lecz także z kochającym i miłosiernym Chrystusem. Spotykam Go w braciach i siostrach, kroczących obok mnie, oraz w ludziach, którzy radośnie witają nas, pielgrzymów, i gościnnie przyjmują w swoich domach.
    Zwykle mieszkańcy miejscowości, przez które idziemy, życzliwie spotykają słowami: „Czekaliśmy na was przez cały rok!”. Są też ci, którzy mają dosyć sceptyczny stosunek do pielgrzymów, ze zdziwieniem patrzą na tłum, który wesoło śpiewając, kroczy z krzyżem. †

Codziennie kroczymy znaną trasą, gdzie początkowym i końcowym punktem jest dom. Każdy ma swój – niepowtarzalny i niezmiernie bliski sercu. Czasami wydeptana ścieżka zmienia się nową drogą: podróżujemy, gdzieś wyjeżdżamy. Nawet gdy znajdujemy się w stanie snu, nie zatrzymujemy się. Jak to możliwe? Ziemia krąży wokół Słońca, a razem z nią również my. W ten sposób co chwila pokonujemy odcinek we Wszechświecie wynoszący ponad 100 tysięcy kilometrów! Cały czas jesteśmy w ruchu. Zmienia się tylko kierunek drogi proponowany przez życie. Precyzyjnie staramy się trzymać dobrego toru, jednak nie zawsze dajemy sobie z tym radę... Wychodzimy poza granice, potykamy się. Czasami zdarza nam się wyrwać naprzód, a czasami – zatrzymać się, aby komuś ustąpić. Niekiedy stoimy na skrzyżowaniu, nie wiedząc, gdzie iść. Mimo wszystko każdy z nas ma już od dawna określoną drogę swojego powołania. Uświadomienie własnej misji pomaga nie zejść z tej drogi.
   Jak każdy pielgrzym, czujemy pragnienie i chcemy napić się z krynicy, doświadczamy zmęczenia i potrzebujemy odpoczynku. Jednak to wszystko szybko mija, ponieważ jest tylko czasowe. Przy końcu podróży człowiek pozostaje wyłącznie z wynikiem swej wędrówki, po czym nieuchronnie zadaje sobie pytania: czy jest zadowolony ze swojej drogi? czy brał pod uwagę swój cel? w ogóle dla kogo lub po co kroczył naprzód? Aby się potem nie zawieść, warto już teraz poważnie się zastanowić nad tym, że nie wiemy, ile mamy czasu, dlatego nie ma sensu skupiać się na drobiazgach. Trzeba przyznać, że gdybyśmy mogli liczyć drogę życia od końca, wszystko działoby się zupełnie inaczej...

Papież Franciszek
    Bóg nie może się obyć bez nas –:
    On nigdy nie będzie Bogiem „bez człowieka”. Ta pewność jest źródłem nadziei chrześcijańskiej. Trzeba mieć odwagę, by do Boga mówić „Ojcze”. Doskonale oddaje to liturgia, podczas której w zaproszeniu do wspólnotowego odmówienia modlitwy Jezusa używa się sformułowania: „ośmielamy się mówić”. W istocie przyzywanie Boga imieniem „Ojcze” nie jest bynajmniej czymś oczywistym. Bylibyśmy skłonni do używania tytułów wznioślejszych, które wydają się okazywać więcej szacunku dla Jego transcendencji. Natomiast przyzywanie Go jako Ojca stawia nas w relacji zażyłości z Nim, jak dziecko, które zwraca się do swojego tatusia, wiedząc, że jest przez niego kochane i otаczаne opieką.
    To jest wielka rewolucja, jaką chrześcijaństwo wnosi do psychiki religijnej ludzi. Tajemnica Boga, który stale fascynuje i sprawia, że czujemy się małymi, ale już nie przeraża, nie powala, nie przytłacza. Lecz trudno jest to przyjąć w ludzkiej duszy; tak bardzo, że nawet w opisach zmartwychwstania mowa jest o tym, że kobiety, zobaczywszy pusty grób i anioła, „uciekły [...] ogarnęło je bowiem zdumienie i przestrach” (Mk 16, 8). Ale Jezus objawia, że Bóg jest dobrym Ojcem, i mówi nam: „Nie lękajcie się”.
Fragment przemówienia wygłoszonego podczas audiencji ogólnej, 07.06.2017 †

•  Zgonie z wynikami badań służby społecznej „Centr Rozumkowo” na Ukrainie wśród chrześcijańskich hierarchów największym zaufaniem u miejscowych mieszkańców cieszy się papież Franciszek. Swój głos oddało za niego 37,7% respondentów. Najmniej ludzie ufają Patriarsze Moskiewskiemu Cyrylowi – 42% opytanych wyraziło brak zaufania do głowy rosyjskiego Kościoła prawosławnego. Badania odbyły się we wszystkich regionach Ukrainy, oprócz terenów okupowanych. Wzięło w nim udział ok. 2 tysięcy osób w wieku od 18 lat. †

O łaskach, które możemy otrzymać w miejscach świętych, mówić nie będziemy, ponieważ dobrze o nich wiemy. Zastanówmy się, jaki plon możemy otrzymać w trakcie drogi, dlaczego warto znaleźć czas na pielgrzymkę.

1. Zmiana otoczenia.
    Życie najczęściej składa się z wielu powtarzających się czynności. Człowiek może poczuć się zmęczony taką rutyną. Aby odzyskać energię i siły, psychologowie radzą czas od czasu zmienić otoczenie, gdzieś wyjechać. Szczególnie tego potrzebują ludzie, którzy znajdują się w trudnej sytuacji życiowej: koniecznie powinni przenieść uwagę na coś innego.
   
    2. Nowe wrażenia i znajomości.
    Coś nowego zawsze ubogaca człowieka, pozostawia w duszy jakiś ślad. Odgłosy pewnych wydarzeń potrafią wywrócić życie do góry nogami. Czasami odbiór świata kardynalnie zmienia mało znana osoba. Pielgrzymka otwiera nas na te możliwości! †

Mińsk przygotowuje się
   do obrad hierarchów Europy
Wydarzenie zgromadzi w stolicy ok. 50 przewodniczących episkopatów z różnych państw świata. Konferencja nie zostanie ograniczona do posiedzenia. Zostały zaplanowane codzienne liturgie z udziałem gości w świątyniach miasta, spotkania z przedstawicielami władzy i Kościoła prawosławnego. Posiedzenie plenarne Rady Konferencji Episkopatów Europy odbywa się raz w roku zawsze w innym kraju świata. Białoruś została wybrana na stolicę obrad po raz pierwszy. Podczas spotkania zostaną omówione sytuacja w miejscowym Kościele katolickim, relacje katolików z innymi wyznaniami. Szczególna uwaga zostanie skupiona na problemach młodego pokolenia.†

Z nadejściem lata podczas liturgii otwiera się drzwi kościołów, ludzie ubierają się lżej. Jednak jak bardzo otwarte ubranie można na siebie zakładać? Gdzie znajduje się granica stosowności?

Specjalny dokument, który by określał, jak trzeba się ubierać, idąc do świątyni, nie istnieje. Jednak to, że te reguły nie zostały spisane, nie pozbawia człowieka obowiązku noszenia stosownego do tego miejsca ubrania. Odwrotnie, osoba niesie jeszcze większą odpowiedzialność. Gdyby istniały udokumentowane normy, człowiek mógłby się usprawiedliwić, że nie znał ich, dlatego też nie wypełniał. A z powodu tego, że w tej sytuacji sam musi podjąć decyzję, jest w pełni odpowiedzialny za swój wybór.
    Normy są regulowane przez etykietę, która opiera się na sumieniu osoby, przychodzącej do domu Bożego. Wszechmogący, oczywiście, nie zwraca uwagi na to, jak są ubrani wierni – patrzy w serce, a nie na strój. †

W wielu kościołach momenty, w których się klęka podczas Mszy św. różnią się między sobą. Dlaczego tak się dzieje?

W Kościele na terenie naszego kraju przez dłuższy czas panowała tradycja Soboru Trydenckiego, mimo że odbył się już Sobór Watykański II. Z powodu braku duszpasterzy, wierni nie mogli śledzić zmian po reformie liturgicznej. Po powstaniu w 1991 roku diecezji grodzieńskiej przybyło do nas wielu kapłanów z różnych państw, parafii i wspólnot zakonnych. Zaczynali budowanie swych wspólnot parafialnych prawie że od początku. Każdy z nich wprowadzał zwyczaje i tradycje wyniesione z poprzednich miejsc posługi. Z tego powodu powstało zamieszanie dotyczące postawy wiernego podczas celebracji Eucharystii. †

Pielgrzymka to podróż wiernych do miejsc świętych. Ludzie idą tam, aby podziękować Panu za otrzymane łaski, przeprosić, odnowić i udoskonalić życie duchowe. Bóg widzi chęć przybliżenia się do Niego i pomaga człowiekowi, wykorzystując świątynie jako przewodniki swej łaski. Pielgrzymka jest wspaniałą możliwością, by skupić się na modlitwie, poprosić Wszechmogącego o pomoc. Jest to również jeden ze sposobów dać świadectwo o Jezusie, okazja otworzyć się na bliźniego, który kroczy obok, poznać go, umożliwić zobaczenie Chrystusa, Jego miłość, a także samemu odczuć obecność Pana. Niech potwierdzeniem tego będzie opowiadanie Maksyma Maksymowa „Dwaj cieśle pielgrzymi”. †

4 czerwca Kościół obchodzi uroczystość Zesłania Ducha Świętego, którą się kończy okres wielkanocny. Spróbujmy zrozumieć, dlaczego jest ona jedną z najważniejszych w kalendarzu liturgicznym, a także kim jest Duch Święty i w jaki sposób działa w duszy wiernego.

Dlaczego obchodzimy uroczystość Zesłania Ducha Świętego?
    Na 50. dzień po zmartwychwstaniu Zbawcy w Jeruzalem w domu, gdzie uczniowie Jezusa zgromadzili się na modlitwie, dał się słyszeć szum z nieba, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i na każdym z nich spoczął język, jakby z ognia (por. Dz 2, 2-3). Zgodnie z obietnicą daną przez Chrystusa przed wniebowstąpieniem na Apostołów podobny do ognistych płomieni zstąpił Duch Święty – Pocieszyciel, który powinien dokończyć sprawę zbawienia człowieka.
    Poczuwszy mocny przypływ sił wewnętrznych, natchnienie i niezwykłą radość, uczniowie zaczęli głośno wychwalać Boga. Dokoła nich zebrało się dużo ludzi. Wtedy dopiero zrozumieli, że mówią nieznanymi sobie dotychczas językami. Bez względu na to, jak różnorodny był tłum, każdy słyszał swoją mowę ojczystą. Wtedy to Piotr Apostoł wygłosił pierwsze kazanie, w którym wytłumaczył zgromadzonym, że poprzez zesłanie Ducha Świętego spełniło się starożytne proroctwo. Nawoływał obecnych do nawrócenia i przyjęcia chrztu w imię Jezusa Chrystusa. Wieczorem tegoż dnia liczba wiernych wyniosła trzy tysiące osób. Od tego czasu uroczystość Zesłania Ducha Świętego jest uważana za dzień narodzin Kościoła. †

Na 100-lecie objawień Matki Bożej w Fatimie

Pontyfikat i całe życie św. Jana Pawła II są przykładem tego, jak wielkich i pięknych łask można doświadczyć po zawierzeniu się Matce Bożej. To właśnie Jej papież zawdzięcza swoje ocalenie podczas zamachu. Pamiętnego dnia 13 maja 1981 roku na placu św. Piotra rozległ się strzał, po którym św. Jan Paweł II powinien był zginąć. Uważają tak kryminolodzy, lekarze, a nawet sam zamachowiec. Mimo to, Ojciec Święty ocalał. Czyż nie był to cud?

W tym tragicznym momencie Ojciec Święty, choć po ludzku bezbronny, nie był sam. Po zamachu powiedział: „Byłaś mi Matką zawsze, a w sposób szczególny 13 maja 1981 roku, kiedy czułem przy sobie Twoją opiekuńczą obecność… We wszystkim, co się wydarzyło, zobaczyłem – i stale będę to powtarzał – szczególną matczyną opiekę Maryi”. .
nbsp;nbsp;nbsp; Wielu w tym znaku widziało przesłanie, że Wojtyła został wybrany po to, by maryjnemu doświadczeniu wyniesionemu z Polski nadać wymiar ogólnokościelny. Niektórzy sądzili nawet, że „papież z dalekiego kraju” przyczyni się do rozpadu komunizmu. Nikt jednak wtedy nawet nie pomyślał, że cud ten łączy się z objawieniami w Fatimie. †