Witaj, Mały Przyjacielu! Na pewno nieraz słyszałeś, że czyjaś dusza raduje się lub płacze, boli lub śpiewa... Są to małe dzwonki, do których należy przysłuchiwać się. Sygnalizują o tym, że wewnątrz człowieka coś się dzieje, a mianowicie – rodzą się uczucia.

Uczucia są niezwykłym darem Bożym. Jeżeli Ci się uda z nimi zaprzyjaźnić, będzie o wiele łatwiej i weselej żyć. Nie trzeba dzielić uczucia na dobre i złe. Wszystko to, co odczuwamy, podpowiada nam, jak mamy postępować w tej lub innej sytuacji, pomaga lepiej zrozumieć siebie i innych. Zobacz, jak to się dzieje. †

Prawie od 10 lat w Grodnie funkcjonuje Duszpasterstwo Służby Zdrowia. Wspólnota jednoczy lekarzy, felczerów, pielęgniarek, położnych, techników laboratoryjnych, farmaceutów i wykładowców miasta. Członkowie duszpasterstwa regularnie spotykają się razem, by omawiać ważne nurtujące pytania. A tych pytań w pracy medyków jest wiele.

Czasem bliżej niż kapłan
    Duszpasterstwo Służby Zdrowia m. Grodno istnieje od 2007 roku. Inicjatorem i założycielem wspólnoty jest ks. Andrzej Radziewicz. Kapłan opiekował się duszpasterstwem przez cztery lata. Od listopada 2011 roku duszpasterzem był ks. Mikołaj Cichonowicz. Od września 2015 roku do dnia dzisiejszego jest nim ks. Witali Sidorko. „Każdy rodzaj działalności ludzkiej jest przez Pana błogosławiony. Każda osoba jest powołana do realizacji określonych Bożych zamiarów – stwierdza ks. Witali. – Dlatego opieka duchowa nad ludźmi jest niezbędna, a szczególnie nad tymi, którzy w swojej działalności zawodowej spotykają się z ekstremalnymi sytuacjami. Wśród tej grupy są też lekarze, którzy mają do czynienia z chorymi, z bólem, cierpieniem, a nawet ze śmiercią. Czasami mogą oni bliżej podejść do człowieka niż kapłan. Jeśli nie ma świadomości, że pacjent to bliźni, a pomoc mu jest zadaniem od Boga, podejście do pracy będzie zupełnie inne”. †

16 października w Kościele katolickim rozpoczyna się Światowy Tydzień Misyjny. W swoich modlitwach będziemy wspominać osoby duchowne i świeckie, które pracują w różnych zakątkach świata, głoszą Słowo Boże i wskazują drogę do Zbawienia przez Chrystusa. Wśród tych, kto wykonuje wielką sprawę misyjną, jest także diakon Andrzej Honczar. Absolwent Wyższego Seminarium Duchownego w Grodnie pod koniec lata udał się na roczną misję do Kamerunu. W dzisiejszym numerze „Słowa Życia” diakon opowiada o swojej drodze do posługi misyjnej i dzieli się pierwszymi wrażeniami z pracy w afrykańskim kraju.

- Księże diakonie, jak ksiądz odkrył w sobie powołanie misyjne?
    - Kilka lat temu dla alumnów seminarium grodzieńskiego został zorganizowany projekt „Powołanie”. Klerycy nakręcili film, w którym każdy opowiadał o tym, w jaki sposób chce zrealizować swoje powołanie do kapłaństwa. Przygotowując się, wziąłem do rąk tam-tam (instrument muzyczny, drewniany bęben obciągnięty skórą – uw. red.), zacząłem grać i rozmyślać nad tym pytaniem.
    W pewnym momencie sam Pan przemówił do mnie. W głowie zabrzmiały słowa: „Boże, chcę nieść Twoje słowo tam, gdzie o nim jeszcze nie słyszeli”. Od tego momentu zacząłem poważnie myśleć o misjach.
    Kolejnym krokiem stały się rekolekcje zorganizowane przez ojców misjonarzy z Warszawy. Wtedy dowiedziałem się wiele nowego o ich posłudze. Wraz z kolegą diakonem Denisem Brazińskim wstąpiliśmy do Papieskiej Unii Misyjnej. Każdy jej członek powinien modlić się o powołania misyjne, a także w intencji tych, którzy pracują daleko od swoich domów rodzinnych. Później otrzymaliśmy list-zaproszenie na praktyki do Kazachstanu, gdzie bezpośrednio włączyliśmy się w pracę misyjną. Po powrocie do domu dzięki księdzu Waleremu Bykowskiemu i ojcu Kazimierzowi Żylisowi rozpocząłem posługę w grodzieńskim więzieniu. W ciągu dwóch lat odwiedzałem więźniów, przygotowywałem ich do spowiedzi, udzielałem Komunii Świętej.†

У Podczas choroby człowiek ma do czynienia z cierpieniem. Niezdrowy, czuje osłabienie, zmęczenie, porzucenie. Wypada z „normalnego” nurtu życia, pozostając sam na sam ze sobą i chorobą. Wszystko, co dzieje się dookoła, odchodzi na drugi plan. W centrum uwagi jest zdrowie. O jego wartości napisał jeszcze Syrach w swojej Księdze Mądrości: „Więcej wart biedny a zdrowy o silnej postawie, niż bogaty a ukarany na swym ciele [chorobą]. Zdrowie i siła lepsze są niż wszystko złoto, a mocne ciało niż niezmierny majątek. Nie ma większego bogactwa nad zdrowie ciała i nie ma zadowolenia nad radość serca. Lepsza jest śmierć niż przykre życie i lepszy wieczny odpoczynek niż stała choroba” (Syr 30, 14–17).
    Czasami złe samopoczucie bardzo zmienia człowieka. Przestaje się cieszyć z tego, co lubił wcześniej, staje się obojętny na rzeczy, którymi interesował się, z powodu drobiazgów wpada w rozpacz. W takiej sytuacji bliźni powinien zachowywać cierpliwość i wrażliwość, nie pozwalając sobie opuścić się do żalu (tym bardziej sztucznego). Chorzy ludzie nie lubią, gdy odnoszą się do nich z politowaniem. Wtedy czują się „marni”, upokorzeni w swoim nieszczęściu. Dobry przykład tego pokazał Driss – bohater francuskiej komedii dramatycznej „1+1. Nietykalni”. Jego bezpośredniość i naturalność w odniesieniu do sparaliżowanego arystokraty przywróciła choremu pragnienie do życia, co jest chyba najważniejsze w takiej sytuacji. †

Październik nazywany jest miesiącem różańcowym. W tym czasie Kościół szczególnie zaleca odmawianie różańca – jednej z najszlachetniejszych form modlitwy, którą możemy znaleźć w Tradycji katolickiej. A szlachetność ma to do siebie, że jednocześnie jest wzniosła i prosta. Każda tajemnica różańca koncentruje się na jednym ważnym wydarzeniu z życia Jezusa Chrystusa i Jego Matki. Rozważanie poszczególnych tajemnic pomaga naśladować Ich w życiu osobistym, rodzinnym i społecznym.
    Różaniec to także modlitwa, która przemienia świat, zwłaszcza gdy jest odmawiana wspólnie. Historia zna wiele przypadków, gdy modlitwa różańcowa zaważyła na losach narodów. Dziś walczymy z przytłaczającymi siłami zła, więc potrzebujemy pomocy Maryi jak nigdy przedtem.
   Modlitwa różańcowa jest prosta. Wystarczy...

1. Mieć różaniec
    Często można zobaczyć, jak ktoś odmawia tę modlitwę na palcach, co także świadczy o jej prostocie. Trzeba jednak mieć różaniec, który będzie „pasował” do ręki. Niektórzy mają ich wiele – w kurtce, spodniach, samochodzie czy torebce.
   
    2. Wybrać miejsce i postawę
    Najczęściej szukamy cichego i nastrojowego miejsca. Nie koniecznie musi takie być, ponieważ to nie zapewnia dobrej modlitwy. Zastanawiamy się także nad tym, jaka postawa ciała byłaby najwłaściwsza. Z całym szacunkiem do wszystkich teorii, trzeba wybrać taką postawę, która w praktyce po prostu nie przeszkadza. †

Papież Franciszek
    Bycie doskonałymi oznacza bycie miłosiernymi. Czy człowiek, który nie jest miłosiernym, jest doskonałym? – Nie! Czy człowiek, który nie jest miłosiernym, jest dobrym? – Nie! Dobroć i doskonałość są zakorzenione w miłosierdziu. Oczywiście, Bóg jest doskonały. Jednak, jeśli rozważamy Go w ten sposób, to dla ludzi staje się niemożliwe dążenie do tej absolutnej doskonałości. Natomiast kiedy staje nam przed oczyma jako miłosierny, to możemy lepiej zrozumieć, na czym polega Jego doskonałość, która pobudza nas do bycia tak jak On pełnymi miłości, współczucia i miłosierdzia. Każdy chrześcijanin jest powołany do stawania się świadkiem miłosierdzia na drodze świętości. Pomyślmy, jak wielu świętych stało się miłosiernymi, ponieważ pozwolili, aby ich serce napełniło się Bożym miłosierdziem. Oddali swoje ciało miłości Pana, wylewając ją w wielorakie potrzeby cierpiącej ludzkości. W tym rozkwicie wielu form miłości można dostrzec odblask miłosiernego oblicza Chrystusa.
        
Fragment apelu przed modlitwą Anioł Pański, 25.09.2016  †

•   Na początku października papież Franciszek odwiedził Azerbejdżan. Podróż odbyła się pod hasłem „Wszyscy jesteśmy braćmi”. Jest to druga wyprawa obecnego Ojca Świętego na Kaukaz po jego wizycie pod koniec czerwca br. w Armenii. Wcześniej Papież w dniach 30 września – 2 października odbył wizytę w Gruzji. Azerbejdżan – największy pod względem powierzchni i liczby ludności kraj kaukaski – odwiedził w maju 2002 roku Jan Paweł II.†

„Wielka Pokuta”
na Jasnej Górze

Polacy z różnych zakątków kraju przylgną do stóp Królowej Polski, by wyprosić dla swojego kraju przebaczenie i uzdrowienie oraz zburzyć mury zła budowane w Ojczyźnie przez wieki. „Dzisiaj, kiedy jesteśmy świadkami największego grzechu odwrócenia się i odejścia od Boga na całym świecie, ale również w naszym kraju, musimy stanąć do walki duchowej w przebłagalno-uwalniającej modlitwie. Chcemy to zrobić na Jasnej Górze, przy boku Tej, która zawsze nas broniła i zada ostateczny cios szatanowi” – potłumaczył sens Wielkiej Pokuty ks. Piotr Glas. †

Ojcowie karmelici bosi zapraszają wszystkich czcicieli Matki Bożej z Góry Karmel i osoby noszące święty szkaplerz do bractwa, które organizuje się przy grodzieńskiej parafii.

Сzłonkowie wspólnoty będą razem poznawać i rozwijać duchowość karmelitańską, korzystając z doświadczeń świętych poprzedników.
    Spotkania bractwa szkaplerznego będą regularnie odbywać się w każdą pierwszą sobotę miesiąca w kościele Najświętszego Odkupiciela w Grodnie (ul. Kurczatowa 41).

Ogólnokrajowe ćwiczenia duchowe odbędą się w dniach 14–16 października. Do udziału w rekolekcjach są zaproszeni wszyscy, kto nie jest obojętny wobec problemu alkoholizmu i narkomanii.

Bardziej szczegółowe informacje można uzyskać pod numerem: (8-033) 325-57-64 – Jerzy Gaponik.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
    Witam wszystkich czytelników rubryki młodzieżowej „Na skrzyżowaniu”. W dzisiejszym numerze pomyślimy o normach etycznych, racji, którą każdy ma swoją, i kulturze konsumpcji. Zastanowimy się nad tym, dlaczego nie jest wstyd zadawać pytania i po co analizować rzeczywistość.
   Naprzód z Bogiem!

    Cytat z Biblii:
    „Bóg jest prawdą” (Jr 10, 10)
    Prawda posiada wyjątkowy duch, który nazywano duchem prawdy. Jest on także znany jako Duch Święty, który stanowi z Ojcem i Synem jedną i niepodzielną Istotę Bożą. Prawda jest czymś wiecznym i nieskończonym. Wraz z tym nie ma niczego, co nie byłoby przejawem Boga – Prawdy Najwyższej. †

Czy można udzielić sakramentu namaszczenia chorych umierającemu człowiekowi wbrew jego woli? Czy będzie to wobec niego aktem miłosierdzia, niezbednym dla zbawienia jego duszy?

Sakrament namaszczenia chorych udzielany jest przede wszystkim osobom znajdującym się w ciężkiej chorobie. Dawniej udzielano go tylko raz jako tzw. „ostatnie namaszczenie”. Dziś ten sakrament człowiek może przyjmować kilka razy w życiu, jeśli znajdzie się w niebezpieczeństwie śmierci.
    Kościół nikogo nie zmusza do namaszczenia, a jedynie proponuje posługę sakramentalną. Człowiek zawsze pozostaje osobą wolną, nawet w sytuacji niebezpiecznej dla jego zdrowia. Nikt nie może naruszać tego prawa, nawet w staraniu o zbawienie bliźniego. †

W numerze gazety „Słowo Życia” od 28 sierpnia został ogłoszony konkurs, w którym małym czytelnikom proponowano przedstawić na papierze swoje zajęcie z katechezy.
    Jesteśmy pozytywnie zaskoczeni, że uczestnicy odpowiedzialnie podeszli do swoich prac. Nadesłane rysunki stanowią obrazy, w które trzeba wpatrywać się w poszukiwaniu sensu.
    Dzisiaj redakcja podsumowuje wyniki i chce zwrócić uwagę na następujące trzy rysunki.

    Wiktoria Jurczyk (9 lat), Lida
    W centrum uwagi na rysunku Wiktorii znajduje się katechetka, która opowiada o Jezusie Miłosiernym. Mówią o tym promienie wychodzące z Jego serca. Widać, że dzieci wiedzą o Chrystusie i Jego sercu pełnym łaski, gdyż wszystkie wyciągnęły ręce w górę. Na nich wszystkich spływa miłosierdzie Boże, ogrzewające wraz z promieniami słońca. Z obu stron na rysunku – chłopiec i dziewczynka, którzy z ciekawością patrzą na ostatnich. Otwarta książka oznacza dostępność tej prawdy dla wszystkich. †

Zawód nauczyciela chyba najbardziej powszechny i pożądany w świecie. Na jego oczach z małego chłopca lub dziewczynki wyrasta Człowiek. I nawet nie wiedza odgrywa decydującą rolę, ale dobre wartości, które są przekazywane starszymi. Aby wypełnić dzieci tymi bogactwami, należy nieustannie czerpać je ze źródła zbawienia. Z tego powodu w Grodnie już od 15 lat istnieje Duszpasterstwo Wykładowców, Nauczycieli i Wychowawców.

Za przykładem kolejarzy
    Duszpasterstwo Wykładowców, Nauczycieli i Wychowawców m. Grodno powstało w 2001 roku z inicjatywy pani Ludmiły Gaponik i o. dra Andrzeja Szczupała CSsR.
    „W tym czasie w mieście aktywnie działało duszpasterstwo kolejarzy – wspomina pani Ludmiła. – Chciałam stworzyć coś podobnego też dla nauczycieli. W sierpniu 2001 roku odpoczywaliśmy z rodziną w Porzeczu, gdzie zapoznałam się z o. Andrzejem Szczupałem. Zaproponowałam mu wesprzeć ten pomysł. Ojciec się zgodził”.
    W październiku odbyło się pierwsze spotkanie duszpasterstwa. Biskup Aleksander Kaszkiewicz pobłogosławił go na wspólne spotkania w kościele pobrygidzkim pod kierownictwem o. Andrzeja Szczupała. „Najpierw byli to moi znajomi i koledzy – mówi pani Ludmiła. – Chcieliśmy, aby wykładowcy, nauczyciele i wychowawcy mogli zbierać się razem, modlić się do Boga, dzielić się swoimi problemami i doświadczeniami, pomagać sobie nawzajem, podróżować. Moim zdaniem, z czasem nam się wszystko udało”.†

Chyba każdy przynajmniej raz w życiu musiał opuścić swój dom i udać się w podróż. Mogła to być podróż turystyczna lub służbowa, pielgrzymka albo po prostu spontaniczna wizyta do innej miejscowości. I jak miło spotkać na drodze dobrych, gościnnych ludzi z otwartym sercem! Dzięki nim czujesz się mile widzianym gościem w każdym miejscu.
    O podróżnych dzisiaj można mówić na szeroką skalę. Dotkliwym problemem społecznym jest migracja ludności. Według danych ONZ, 3,1% ludzi na ziemi (ponad 200 mln) jest „w drodze” wewnątrz swojego kraju bądź poza nim. Motywy są różne: ekonomiczno-demograficzne (nędza, bezrobocie, niskie zarobki, mizerne służby medyczne bądź edukacyjne), polityczne (wojna, terror, korupcja), społeczo-kulturowe (dyskryminacja, prześladowanie). †