Uczono mnie, że katolicy w przypadku braku kościoła mogą przyjmować Komunię św. w świątyni prawosławnej i odwrotnie. Lecz spotkałem sprzeciw: „Jest dozwolona tylko obecność na nabożeństwie”. Jaka jest prawda?

Kościoły wschodnie, które nie są w pełnej komunii z Kościołem katolickim, posiadają prawdziwe sakramenty na mocy sukcesji apostolskiej. Istnieje jednak ścisły związek między kościelną jednością a jednością sakramentalną, dlatego istnieje tu reguła: kapłani katoliccy udzielają sakramentów godziwie tylko katolikom, a katolicy z kolei przyjmują sakramenty godziwie tylko z rąk kapłanów katolickich i odwrotnie. Jednocześnie Kościół katolicki pozwala komunię w sakramentach – w szczególny sposób Eucharystii, pokuty i namaszczenia chorych – z innymi Kościołami i Wspólnotami kościelnymi pod pewnymi warunkami. †

24 stycznia w kościele katedralnym pw. św. Franciszka Ksawerego w Grodnie w ramach Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan odbyło się nabożeństwo ekumeniczne. W modlitwie, której przewodniczył biskup pomocniczy diecezji Grodzieńskiej Józef Staniewski, uczestniczyli także przedstawiciele Kościołów rzymskokatolickiego, greckokatolickiego i prawosławnego.

Kościół prawosławny prezentował przedstawiciel biskupa Grodzieńskiego i Wołkowyskiego Artemiusza protojerej Aleksander Chombak, proboszcz świątyni św. Łukasza w Grodnie, Kościół greckokatolicki – proboszcz parafii Matki Bożej Fatimskiej w Grodnie o. Andrzej Krot. W nabożeństwie wzięli udział alumni Wyższego Seminarium Duchownego w Grodnie, a także na modlitwie w intencji jedności wiernych obecni byli liczni wierni z całego miasta. †

Osoby konsekrowane diecezji Grodzieńskiej spotkały się na wspólnej modlitwie 3 lutego. Tegoroczny Dzień Życia Konsekrowanego miał charakter szczególny, ponieważ przypada w ogłoszonym przez Ojca Świętego Franciszka Roku Życia Konsekrowanego. Ten dzień był również szczególną okazją do wyrażenia dziękczynienia Panu Bogu za łaskę konsekracji i prośbą o nowe powołania.

Dzień Osób Konsekrowanych rozpoczął się duchownym spotkaniem w kościele pobrygidzkim, podczas którego do zebranych z konferencją zwrócił się o. Antoni Porzecki OFMConv. On zachęcił osoby konsekrowane do tego, by były „reklamą” Boga w swoich środowiskach oraz swoją posługą świadczyły o tym, że osoba, która poszła za Chrystusem, czuje się w pełnej mierze szczęśliwa i jest zdolna do dzielenia się tą radością z innymi.
    Następnie w katedrze grodzieńskiej została odprawiona Msza św. pod przewodnictwem ks. bpa Józefa Staniewskiego. Do sióstr zakonnych i zakonników, świeckich osób konsekrowanych i zebranych wiernych z homilią zwrócił się ks. Zdzisław Weder SDB.
    Ks. Zdzisław mówił m.in. o tym, że osoby życia konsekrowanego muszą być prorokami w dzisiejszym świecie, wspomniał także o współczesnych wyzwaniach i przypomniał o konieczności powrotu do źródeł przeżywania życia i powołania według rad ewangelicznych. Zauważył on również wyzwania wynikające z życia wspólnotowego oraz zachęcił do tego, by przyszłość przyjmować z wiarą i nadzieją. †

Moim zdaniem człowiek jest szczęśliwy wtedy, kiedy otworzył swoje powołanie życiowe i żyje według niego.

Jestem wdzięczny Panu Bogu za powołanie zakonne i możliwość służyć Mu nie tylko jako zakonnik, ale właśnie poprzez wychowanie dzieci i młodzieży zgodnie z charyzmatem Zakonu Pijarów, do którego należę.
    O życiu zakonnym myślałem już w jedenastej klasie, kiedy trzeba było wybierać dalszą drogę życiową. W klasie dziesiątej dowiedziałem się o Zakonie Pijarów oraz o ich dodatkowym ślubie zakonnym: wychowaniu dzieci i młodzieży. Ta specyfika pijarskiego charyzmatu mi się spodobała i poruszyła moje serce tak, że już wiedziałem, gdzie pójdę po ukończeniu szkoły.
    W tym roku spełnia się 20 lat od dnia moich pierwszych ślubów zakonnych, ale nie na moment nie pożałowałem, że zostałem właśnie pijarem. Oczywiście nie oznacza to, że podczas formacji w seminarium nie miałem wątpliwości, że nie napotykały mnie żadne trudności już podczas posługi kapłańskiej. Zarówno jak każdy człowiek w każdym stanie życiowym (w małżeństwie, w samotności) mam swoje problemy, ale radość wewnętrzna od tego, że żyję zgodnie ze swoim powołaniem, dodaje sił, by pokonywać trudności, smutek i inne negotywne przejawy ducha.
    Życzę każdemu człowiekowi, szczególnie młodemu, otworzyć swoje prawdziwe powołanie i iść za głosem Tego, który woła, bo wtedy przeżyjecie swoje życie z radością i nie na darmo.

Środą Popielcową rozpoczynamy Wielki Post – okres, w którym w sposób szczególny powinniśmy pogłębić zjednoczenie z Jezusem.

„Powinniśmy upodobnić się do Chrystusa, który stał się ubogi i ubogacił nas swoim ubóstwem. Wielki Post jest czasem ogołocenia: dobrze nam zrobi, jeśli się zastanowimy, czego możemy się pozbawić, aby pomóc innym i wzbogacić ich naszym ubóstwem” – napisał w zeszłorocznym orędziu na Wielki Post Ojciec Święty.
    Tradycyjnie dobre przeżywanie Wielkiego Postu kojarzy się z trzema głównymi elementami, którymi są modlitwa, post i jałmużna. I jeśli pierwsze dwie praktyki pokutne bez większych kłopotów uznajemy za konieczne i staramy się spełniać, to o jałmużnie często zapominamy. Jednak są one tak ściśle związane ze sobą, jakby stanowiły jedno. „Duszą bowiem modlitwy jest post, a życiem postu – jałmużna” – uczy św. Piotr Chryzolog. †

Uczy się czytać,
by zgłębiać Biblię
   Priscilla Sitienieni ma 90 lat i właśnie rozpoczęła czwartą klasę podstawówki. Do szkoły poszła, ponieważ chce móc samodzielnie czytać Biblię.
   
   Staruszka mieszka w Kenii, całe życie pracowała jako akuszerka. Nigdy jednak nie zdobyła sztuki pisania i czytania. Na starość postanowiła więc pójść do szkoły, by nadrobić to zaniedbanie i jednocześnie pokazać prawnukom, jak bardzo ważne jest wykształcenie. Obecnie jest najstarszą uczennicą na świecie i zapowiada, że nie tylko będzie czytać wkrótce Biblię, ale dla przyszłych pokoleń spisze też swe rady doświadczonej akuszerki, którą była przez ponad 65 lat. †

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
    Gratuluję wszystkim czytelnikom rubryki „Na skrzyżowaniu”! Dzisiaj obchodzimy 4. rocznicę istnienia placówki młodzieżowej na stronach gazety „Słowo Życia”. Z tej radosnej okazji chcę ogłosić konkurs rozważań na temat „Na skrzyżowaniu”. Nie uwierzę, gdy powiecie, że nigdy nie staliście przed wyborem i nie musieliście oddać czemuś pierwszeństwo. Podzielcie się swoim doświadczeniem z innymi czytelnikami. Trzy najlepsze listy otrzymają od autora prezenty – wyjątkowe kubki z logiem rubryki. Zachęcam! Prezenty już czekają na swych zwycięzców!
    I oczywiście każdemu z Was osobiście szczerze dziękuję za uwagę do strony młodzieżowej. Razem rozwijamy się i robimy duże i małe sprawy. Zawsze jestem gotowa wysłuchać wasze uwagi i życzenia (adres znajdziecie na końcu rubryki). Zachęcam do dialogu.
    Dzisiaj zastanowimy się nad tym, co w życiu nas zniewalnia i ogranicza swobodę. Pomyślimy, dlaczego powinniśmy płacić za to, co oddajemy, i gdzie mieszkają ci, którzy się boją chrześcijan.
    Z Bogiem! †

Jeżeli po rejestracji ślubu w USC zawiera się ślub kościelny, żadnych przeszkód do tego nawet podczas Wielkiego Postu nie istnieje. Jednak jeżeli zawarcie małżeństwa ogranicza się jedynie do postawienia stempla w paszportach, Kościół nie akceptuje takich czynności ani podczas postu, ani w okresie zwykłym, gdyż współżycie mężczyzny i kobiety bez łaski sakramentalnej jest grzechem. Grzech jest złem zawsze. Takimi oto podniosłymi słowami Wstęp do „Porządku celebracji małżeństwa” opisuje znaczenie i godność tego sakramentu: „Głęboka wspólnota życia i miłości małżeńskiej, w której małżonkowie «nie są już dwoje, lecz jedno ciało», ustanowiona przez Stwórcę, kieruje się własnymi prawami i otrzymała takie błogosławieństwo, którego nie dała rady zniszczyć wina grzechu pierworodnego. Dlatego więc ta święta więź zależy nie od woli ludzkiej, lecz od tego, kto ustanowił małżeństwo i zechciał obdarzyć go szczególnymi łaskami i zadaniami. Chrystus, odnawiając stworzenie i tworząc wszystko na nowo, nadał małżeństwu pierwotny wygląd i świętość, żeby to, co Bóg złączył, człowiek nie rozdzielał. Aby wyraźnie określić nienaruszalność umowy małżeńskiej i odnowienia jej na wzór swoich zaślubin z Kościołem, On podniósł ją do godności sakramentu” (Wstęp 4, 5).

Sakrament bierzmowania

Duch Święty zstąpił na Apostołów podczas modlitwy w Wieczerniku, gdzie razem z Maryją przebywali po wniebowstąpieniu Pana Jezusa. Najpierw usłyszeli jakby uderzenie gwałtownego wichru, potem pojawił się ogień, który rozdzielił się na małe języki. Na każdym z Apostołów spoczął jeden.

Apostołowie nie zatrzymali darów Ducha Świętego dla siebie. Głosili wiarę, udzielali Chrztu Świętego i modlili się, by inni ludzie także otrzymali te dary.
Chrześcijajnin otrzymuje dary Ducha Świętego w sakramencie bierzmowania. Sakrament ten nazywamy sakramentem dojrzałości chrześcijańskiej. Dlatego trzeba się do niego dobrze przygotować. Udziela go ksiądz biskup, któremu towarzyszą inni kapłani, jest to bowiem wielkie wydarzenie dla wspólnoty parafialnej. Wszyscy kapłani wyciągają ręce nad kandydatami do bierzmowania, a ksiądz biskup odmawia specjalną modlitwę, w której prosi o zesłanie Ducha Świętego i Jego darów: mądrości, rozumu, rady, męstwa, umiejętności, pobożności i bojaźni Bożej. †

2 lutego Kościół katolicki obchodzi święto Ofiarowania Pańskiego. W tym dniu wspominamy ofiarowanie przez Maryję i Józefa ich pierworodnego Syna Jezusa w Świątyni Jerozolimskiej. W tradycji jest to też święto Matki Bożej Gromnicznej. 2 lutego przypada także Dzień Życia Konsekrowanego.

Każdy z nas, podobnie jak Jezus w Świątyni Jerozolimskiej, ofiarowuje swoje życie na wyłączną służbę Bogu. Warto to zrobić jak najszybciej, oddając się całkowicie pod opiekę Bogu Wszechmogącemu.
   Według Ewangelii Jezus zgodnie z prawem żydowskim jako pierworodny syn był ofiarowany Bogu w Świątyni Jerozolimskiej. Wtedy też starzec Symeon wypowiedział proroctwo, nazywając Jezusa „światłem na oświecenie pogan i chwałą Izraela”. Dlatego święto to jest bogate w symbolikę światła.
   W tym dniu, obchodząc Rok Życia Konsekrowanego w Kościele, pamiętajmy w swoich modlitwach o zgromadzeniach zakonnych, zarówno męskich, jak i żeńskich, pracujących w Kościele powszechnym, a szczególnie na Białorusi. †

Rok temu w kościele katedralnym w Grodnie odbyły się święcenia biskupie księdza prałata Józefa Staniewskiego, przyznaczonego biskupem pomocniczym diecezji Grodzieńskiej. Z tej okazji hierarcha opowiedział o posłudze pasterskiej oraz o zadaniach i odpowiedzialności, które go obarczyły.

– 1 lutego 2014 roku Ekscelencja po raz pierwszy błogosławił wiernych jako biskup. Jak się zmieniło życie Księdza Biskupa w ciągu tego roku? Czego Ekscelencja doświadczył w posłudze biskupiej?
    – To prawda, 1 lutego 2014 roku Pan wejrzał na mnie przez posługę Papieża Franciszka z nowym zapytaniem: „Сzy miłujesz Mnie?” Od tego momentu jeszcze bardziej czuję dłoń Pana, która prowadzi mnie teraz po drodze posługi pasterskiej.
    Zmiany na pewno nastąpiły, i to znaczne, jednak pełnię te same zadania, co i przedtem – jestem świadkiem Ewangelii wśród ludzi.
    Odpowiadając na pytanie, czego doświadczyłem, mogę powiedzieć: dotknięcia Pana. Stale odczuwam prawicę Pana, która mnie uzdalnia do dawania świadectwa. Będąc z posługą w parafiach naszej Diecezji odczułem potrzebę duchowych przewodników, na których czekają nasi wierni. †

Papież Franciszek
   Społeczeństwo bez matek byłoby społeczeństwem nieludzkim, ponieważ potrafią one zawsze dawać świadectwo, nawet w najgorszych chwilach, świadectwo czułości, poświęcenia, siły moralnej. Matki często przekazują także najgłębszy sens praktyk religijnych: w pierwszych modlitwach, w pierwszych gestach pobożności, jakich uczy się dziecko, wpisana jest w życie człowieka wartość wiary. Jest to przesłanie, które matki wierzące potrafią przekazywać bez wielu wyjaśnień: na nie będzie miejsce później, ale zalążek wiary znajduje się w tych pierwszych niezwykle cennych chwilach. Bez matek nie tylko nie byłoby nowych wiernych, ale wiara straciłaby wiele ze swojego głębokiego i prostego ciepła.
        
Fragment katechezy Ojca Świętego podczas audiencji generalnej †

•  W wielu muzulmańskich krajach po zamieszczonych karykaturach na proroka Mahometa w „Charlie Hebdo” na ulice miast wyszli isłamscy fundamentaliści, którzy wyładowali swoje oburzenie i złość na kościołach i przypadkowo spotkanych chrześcijanach. Tak np. w mieście Zinder w Nigrze spalono 10 kościołów różnych wyznań, a także szkołę, prowadzoną przez misjonarzy. Podobne muzulmańskie manifestacje mieli miejsce także w Pakistanie, Mauretanii, Algierii, Turcji, Jordanii, Syrii, Sudanie, Tunezji i Jerozolimie.
   
    • W Słowacji 7 lutego br. będzie miał miejsce referendum, na którym Słowacy mają zadecydować o tym, jaki model rodziny będzie w tym kraju. Czy zwycięży tradycyjny model rodziny, czy także pary homoseksualne otrzymają prawo nazywać się rodziną. Słowacki „Sojusz dla Rodziny” apeluje do organizacji, instytucji i osób prywatnych o modlitwę oraz wsparcie w kampanii antyhomoseksualnej.†

Kościół katolicki na Grodzieńszczyźnie i na całym świecie w dniu 2 lutego obchodzi uroczystość Ofiarowania Pańskiego.

Święto to na przestrzeni wieków zmieniło nie tylko swoją nazwę, ale także charakter. Dawniej liturgia tego dnia mówiła o oczyszczeniu Najświętszej Maryi Panny. Dzisiaj natomiast w tym dniu akcent położony jest na osobę Jezusa Chrystusa, który jest „światłością świata” i „światłem na oświecenie pogan”, jak nazwał Go starzec Symeon. Albo, jak mówi św. Jan w Ewangelii, Chrystus jest „światłem prawdziwym, które oświeca każdego człowieka, przychodzącego na świat” (J 1, 9). Światło nie jest po to, aby w niego patrzeć, bo można oślepnąć, oczy bolą i łzawią, a po takim seansie wpatrywania się w światło człowiek nie widzi nic. Światło jest po to, aby oświetlać nam to, co jest dookoła nas, abyśmy przy jego pomocy mogli widzieć wyraźnie, poruszać się, czytać, wykonywać nasze codzienne zajęcia, żyć normalnie. Bez światła żyjemy w ciemności i wszystko jest niewidoczne. Nawet najpiękniejsze przedmioty nie są dostrzegane, nie mogą być podziwiane, giną w mroku i ciemności. Światło jest po to, abym lepiej widział, abym lepiej i sensowniej żył. Aby moje oczy ujrzały sens i znaczenie mojego życia i mojej śmierci, abym dostrzegł, że na świecie nie jestem sam, że są na nim także inni ludzie, moi bracia. Ale światło jest także po to, abym dojrzał, gdzie jest ostateczny sens i cel mojego życia, by przy pomocy tegoż światła „moje oczy ujrzały Zbawienie”. Aby ono mnie oświeciło, bym nie był ciemny i zacofany. W przeciwnym wypadku będę błądził po omacku i żył w ciemnościach. †

Wokół Betlejem znajdują się rozległe pastwiska, gdzie podczas narodzenia Jezusa pasterze nocą strzegli swoich stad, by jakieś zwierzę nie wbiło się w stado i nie uczyniło szkody. „Naraz stanął przy nich anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła, tak że bardzo się przestraszyli. Lecz anioł rzekł do nich: «Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan. A to będzie znakiem dla was: znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie». I nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami: «Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania»” (Łk 2, 9–14).

Sceny pojawienia się anioła i zastępów niebieskich pasterzom oraz nawiedzenia przez nich Dzieciątka zostały odzwierciedlone w licznych dziełach sztuki, które z kolei są nadrukowane na znaczkach pocztowych różnych państw. Poczta Nowej Zelandii na swoim znaczku 1963 r. odzwierciedliła reprodukcję obrazu Tycjana „Święta Rodzina”, na której anioł ogłasza Dobrą Nowinę pasterzom, a na pierwszym planie jeden z pasterzy już oddaje pokłon Dzieciątku. †