"Narodzenie Najświętszej Maryi Panny", 08.09.2011
    8 września Kościół katolicki obchodzi święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Nie wiemy dokładnie, kiedy narodziła się Maryja, a data tego święta wynika z tradycji kultu maryjnego.
    Świętowane tego wydarzenia niesie głęboką treść teologiczną. Narodzenie Maryi było bezpośrednią zapowiedzią przyjścia Zbawiciela. Ojcowie Kościoła mówili, że Maryja poprzedza przyjście Mesjasza tak, jak nastanie jutrzenki zapowiada pełny blask dnia.
    W kanonie Pisma Świętego nie znajdujemy jednak opisu narodzenia i dzieciństwa Maryi, choć temat ten podejmują liczne apokryfy, m. in. "Protoewangelia Jakuba". Trudno jednak na podstawie tych pism odtworzyć prawdziwe wydarzenia z życia Matki Bożej.
    Tradycja mówi o tym, że jej rodzicami byli św. Anna i św. Joachim, którzy doczekali się córki dopiero w podeszłym wieku. Należy pamiętać, że Kościół wyznaje wiarę w niepokalane (ale nie dziewicze, jak w przypadku Jezusa Chrystusa) poczęcie Maryi, która została w ten sposób zachowana od skażenia grzechem pierworodnym.
    Historia święta sięga czasu poświęcenia jerozolimskiego kościoła św. Anny, wzniesionego w V w. na domniemanym miejscu urodzenia Maryi. Z Jerozolimy, gdzie otacza się czcią figurkę Maryi jako małego dzieciątka, święto przeniesiono w VI w. do Konstantynopola, a następnie na Zachód. †

Pan Bóg już nie mówi do nas, lecz krzyczy, żebyśmy zwrócili uwagę na to, co robimy, jak żyjemy, jakie mamy priorytety, na jakie miejsce stawiamy Pana Boga...

Msza Święta w katedrze grodzieńskiej, deszczowy Wiedeń, malutki włoski Asti, dwie noce w autobusie i długo oczekiwane powitanie w Llirii, niewielkiej miejscowości około Walencji. Przygotowania wolontariuszy, mieszkańców miasta oraz proboszcza bardzo nas zaskoczyły: wywieszona flaga białoruska, Msza św. w dwóch językach, czuwanie modlitewne, zdjęcia Grodna... To był dobry czas, odczuwaliśmy, że jesteśmy najdroższymi gośćmi tej parafii. Tu też uczestniczyliśmy w obchodach najważniejszej uroczystości tego regionu - Wniebowzięcia NMP. Piękna Wigilia, szczera modlitwa, uroczysta Msza św., a potem przepyszna paella walencjańska, pogodny wieczór i pakowanie się do Madrytu. †

Кsiądz parafii Wierejki Walery Lisowski, natchniony, według jego słów, przez Ducha Świętego, postanowił zrobić młodzieży prezent. W ostatni weekend lata ks. Walery zaproponował nam wyruszyć do świętego miejsca. Dokąd? "Niech to będzie dla was niespodzianka" – uśmiechnął się proboszcz i mrugnął.
    Chłopcy i dziewczyny do ostatniego momentu nie znali kierunku podróży. 27 sierpnia, po porannej Mszy św., gdy zajęliśmy miejsca w autobusie, dowiedzieliśmy się, że dzisiaj czeka na nas na modlitwę Matka Boża Trokielska.
    Różaniec za szczęśliwe dotarcie do miejsca – i już jesteśmy w drodze. Z wesołymi piosenkami do Maryi jechać było i raźniej, i szybciej.
    W sanktuarium w Trokielach (rejon woronowski) młodzież spotkał ks. Paweł Goliński, który opowiedział dużo ciekawego o kościele Nawiedzenia przez Maryję Pannę Elżbiety, o mieszkańcach miasteczka i cudownym obrazie. Szczególnie pozostało w pamięci kilka ciekawych historii, którymi młodzież teraz, jak prawdą wiary, może podzielić się z innymi. †

Kochani Czytelnicy! Przypominamy Wam, że w sierpniu odbywał się konkurs fotograficzny "Moje lato z Bogiem", w którym Wy wszyscy mogliście wziąć udział.

Jury konkursu rozpatrzyło dosłane zdjęcia i wyłoniło zwycięzców. Zostali nimi Wiktoria Pysz z Ostryny oraz Angelina i Erik Staniszowie z parafii Podwyższenia Krzyża Świętego (Lida-Fara).
Autorzy tych zdjęć otrzymają cenne nagrody i prezenty.
Zwycięzców prosimy o kontakt: (80152) 75-64-38

Zastanówmy się najpierw, skąd się bierze ten niepokój lub lęk przed spowiedzią. Najczęściej, idąc do spowiedzi, rozmyślamy o spowiedniku lub popełnionym grzechu. Myślimy, że spowiednik, którego bardzo dobrze znamy, nas zgani, skrzyczy, zgorszy się naszym grzechem lub w ogóle przestanie nas szanować jak dotychczas.
Właśnie w tym momencie popełniamy wielki błąd. Grzesząc, nie odczuwamy lęku przed Bogiem. W takim razie dlaczego lęk przed człowiekiem ma nam zamknąć drogę do spotkania z Bogiem? Należy pamiętać, że podczas spowiedzi mówimy do Jezusa. Jezus, który bardzo kocha wszystkich ludzi, nigdy nas nie potępi, nie wyszydzi i nie wyśmieje. Kapłan nie patrzy na człowieka przez pryzmat jego grzechów. Rozmawiamy ze spowiednikiem tak, jakbyśmy rozmawiali z samym Jezusem. Kapłan jest tylko narzędziem w ręku Pana. Przecież pamiętamy, że Bóg zna wszystkie nasze grzechy. Spowiedź nie boli – spowiedź leczy naszą duszę. Powinniśmy skupić wszystkie nasze uczucia nie na lęku przed spowiedzią, lecz na żalu za grzechy i nawróceniu. Dla Boga najważniejsze jest nasze zbawienie. †

5 sierpnia, w uroczystość Matki Bożej Kongregackiej, podczas Mszy św. w katedrze grodzieńskiej został uroczyście odsłonięty i poświęcony ołtarz główny. Eucharystii przewodniczył ks. abp Tadeusz Kondrusiewicz w asyście wszystkich biskupów Białorusi oraz licznego grona kapłanów z diecezji i spoza jej granic. Na Mszę św. przybyło wielu wiernych, a także przedstawicieli korpusów dyplomatycznych i władz państwowych.

Na rozpoczęcie Eucharystii ks. bp Aleksander Kaszkiewicz przywitał wszystkich zebranych oraz przypomniał wiernym trudne lata odnowienia ołtarza. Ks. bp Aleksander podkreślił, że dzisiaj ten przepiękny ołtarz w katedrze jest „odbiciem piękna naszej duszy”, a potem podziękował przedstawicielom Ministerstw Kultury Białorusi oraz Polski, wszystkim ludziom dobrego serca, a także ks. Janowi Kuczyńskiemu za trud przy odnowieniu ołtarza. Na zakończenie Mszy św. ks. proboszcz podziekował wszystkim zebranym za duchowy i materialny wkład w wielkie dzieło odnowienia ołtarza, a także zachęcił wiernych do codziennego odwiedzania katedry i modlitwy. †

14 sierpnia w Bielicy (dek. Lida) odbyło się poświęcenie nowo pobudowanego kościoła. Poświęcenia dokonał ks. bp Aleksander Kaszkiewicz. Pasterz diecezji zaznaczył, że budowa kościoła jest wielkim dziełem. Na uroczystość przybyło wielu kapłanów i sióstr zakonnych z dekanatu i całej diecezji; byli obecni także sponsorzy, przedstawiciele władz świeckich, goście z kraju i zza granicy oraz parafianie. Przed rozpoczęciem Mszy Świętej pani Helena Marczukiewicz w imieniu wszystkich parafian przywitała ks. bpa Aleksandra, a ks. proboszcz Walenty Chwieduk przypomniał zebranym krótką historię powstania nowej świątyni..

    Na  początku grudnia 1997 roku odbyło się pierwsze spotkanie parafian, na którym postanowiono rozpocząć budowę nowego kościoła, bowiem na początku lat 70. parafialna świątynia pw. św. Jerzego została zburzona. Wybrano komitet parafialny i rozpoczęto prace organizacyjne. Na przewodniczącego komitetu wybrano pana Feliksa Morawskiego. Posługę duszpasterską w parafii w tym czasie sprawował ks. Władysław Grzegorek. O sprawie budowy kościoła dowiedział się pan Julian Stocki, mieszkaniec Olsztyna (Polska). On przyjechał do Bielicy i wziął czynny udział w budowie, ponieważ kościół miał stanąć na ziemi, na której znajdował się dom, w którym niegdyś mieszkali rodzice pana Juliana. Projekt kościoła i otaczającego terytorium jest zasługą właśnie pana Juliana Stockiego, który niestety odszedł już do wieczności.†

Obecny rok szkolny i katechetyczny wpisuje się w czas, w którym nasza Diecezja Grodzieńska przeżywa dziękczynienie Bogu za XX-lecie swojego istnienia i za różne łaski otrzymane w tym okresie czasu. W dniu 1 maja br. byliśmy świadkami beatyfikacji wielkiego przyjaciela młodzieży - papieża Jana Pawła II. Wtedy we wszystkich parafiach naszej diecezji rozpoczęła się i trwa do dnia dzisiejszego peregrynacja obrazu Jezusa Miłosiernego. W miesiącach wakacyjnych niezliczone rzesze wiernych uczestniczyły w pieszych pielgrzymkach do diecezjalnego sanktuarium w Trokielach i do innych miejsc kultu. Także pielgrzymka naszej młodzieży udała się do Hiszpanii na Światowe Spotkanie Młodzieży z Ojcem Świętym Benedyktem XVI. Ojciec Święty, przemawiając do pełnych entuzjazmu młodych ludzi, wezwał ich do poznania i odkrycia prawdziwego szczęścia wynikającego z zakorzenienia i budowania swojego życia na Chrystusie.

Kochani! Te i inne wydarzenia w naszym życiu potwierdzają, że człowiekowi nie wystarczy tylko zaspokojenie potrzeb materialnych, finansowych, zdobycie wysokich sprawności fizycznych i intelektualnych, opanowanie gry na różnych instrumentach muzycznych, władanie różnymi językami itp.. Jeśli chce się osiągnąć pełnię szczęścia i dojrzałości ludzkiej, konieczne jest rozwijanie w sobie wartości najwyższych, a więc prowadzenie głębokiego życia duchowego. Człowiek bowiem jest stworzony na obraz i podobieństwo samego Boga. Tego obrazu i podobieństwa Bożego nie wolno mu nigdy zagubić.

Dlatego też szczególnego znaczenia nabiera katechizacja dzieci i młodzieży. Katechizacja zaś polega nie tylko na zdobywaniu wiedzy religijnej. Jej celem jest, jak często podkreślał Błogosławiony Jan Paweł II w Adhortacji Apostolskiej O Katechizacji w naszych czasach (Catechesi Tradendae), „doprowadzić kogoś nie tylko do spotkania z Jezusem Chrystusem, ale do zjednoczenia, a nawet głębokiej z Nim zażyłości. Bo tylko On sam może prowadzić do miłości Ojca w Duchu Świętym i uczestnictwa w życiu Trójcy Świętej” (CT,5). Katecheza pomaga więc odkrywaniu prawdy i potencjału młodego człowieka oraz jego miejsca w życiu. Uczy właściwego rozwiązywania problemów życiowych. Uczy umiejętności życia we wspólnocie ludzi. Prowadzi do zjednoczenia z Chrystusem, który sam o sobie powiedział, że jest drogą, prawdą i życiem (J 14.6).

    List Pasterski na portalu

Dekanat Brzostowica Wielka

Po raz pierwszy wzmianki o osadzie Świsłocz występują w źródłach pisemnych w końcu XV – początku XVI w. jako o Świsłoczy Wołkowyskiej, wielkoksiążęcym mieniu. Od 1542 r. Świsłocz należała do Zasławskich, od początku XVII w. – do Kryszpinów, od drugiej połowy XVIII w. do 1831 r. – do Tyszkiewiczów.
    Kościół w Świsłoczy został założony fundacją prywatną jeszcze w 1550 r., lecz w czasach reformacji działał jako zbiór kalwiński. Świątynię zwrócono katolikom w 1630 r. Nowy kościół drewniany pw. Trójcy Przenajświętszej został pobudowany w 1666 r. przez litewskiego podskarbiego Hieronima Kryszpina. W 1772 r. został on odnowiony przez ówczesną właścicielkę majątku Teresę Tyszkiewiczową. W 1782 r. kościół ponownie odnowił i ozdobił Wincenty Tyszkiewicz (…1816), ówczesny właściciel Świsłoczy. Drewniana świątynia miała następujące wymiary: 41 łokieć długości i 20 łokci szerokości (około 26 x 13 m). Dwupoziomowa wieża walmowa poznaczała fasadę główną. Wysoki dach gontowy nad ołtarzem kończyła sygnaturka. Osobnie stała dwupoziomowa czworokątna dzwonnica z zegarem. Terytorium kościelne obniesione było sztachetowym ogrodzeniem na ceglanych słupkach z taką samą bramą wejściową. †

2001 rok

---

   28 – 30 czerwca  -  II Diecezjalny Festiwal Piosenki Religijnej. Wzięło w nim udział 527 uczestników.
  21 lipca -  Ksiądz biskup Aleksander Kaszkiewicz poświęcił plac i fundamenty pod nową kaplicę pw. św. Kazimierza w Dzitwie.
  29 lipca -  Pasterz diecezji poświęcił rozbudowaną kaplicę św. Anny w Hlebowiczach w parafii Indura.
  11 sierpnia -  Ks. bp Antoni Dziemianko poświęcił klasztor Sióstr Bernardynek w Słonimiu. W klasztorze zamieszkało 6 sióstr zakonnych.
  12 sierpnia -  W macierzystym Domu SS. Matki Bożej Miłosierdzia, w obecności ks. bpa Antoniego Dziemianki, trzy siostry złożyły śluby czasowe, a trzy - śluby wieczyste. †

– Księże Antoni, które z kolei to były Światowe Dni Młodzieży z udziałem Księdza?
   - To były drugie Światowe Dni Młodzieży, które przeżywałem razem z młodzieżą całego świata. Pierwsze Dni Młodzieży, w których wziąłem udział, odbyły się w Kolonii w 2005 roku. Wtedy także byłem głównym koordynatorem pielgrzymki naszej młodzieży.

    – Ile osób z naszej diecezji wzięło udział w ŚDM w Madrycie? Proszę opowiedzieć o pielgrzymach do Hiszpanii.
    - Nasza grupa diecezjalna liczyła około 300 osób, oprócz tego były także grupy młodzieży franciszkańskiej i sercańskiej. Do Madrytu wyjechało 6 autokarów, w każdym z nich był odpowiedzialny za pielgrzymów kapłan lub kleryk. Młodzież pochodziła z różnych zakątków naszej diecezji. Chętnych do wyjazdu do Madrytu było znacznie więcej, lecz niestety nie wszyscy mogli wziąć udział w pielgrzymce. †

Папа Benedykt XVI

    Drodzy przyjaciele, spotkanie w Madrycie było cudowną manifestacją wiary dla Hiszpanii i całego świata. Dla wielu młodych ludzi ze wszystkich zakątków ziemi forum stało się szczególną okazją do wspólnych rozważań, dialogu, wymiany pozytywnych doświadczeń, a przede wszystkim do wspólnej modlitwy i odnowienia sił do zakorzenienia własnego życia w Chrystusie, Wiernym Przyjacielu. Jestem pewien, że powróciliście do swoich domów z mocnym postanowieniem bycia zaczynem wśród waszego otoczenia, z pragnieniem bycia nosicielami nadziei, która rodzi się z wiary. Ze swej strony będę nadal wspierał was modlitwą, abyście zostali wierni w podjętych zobowiązaniach.

    Podczas audiencji ogólnej, 24.08.2011 †

"Nie zabijaj (siebie)!" Ks. Tomasz Jaklewicz, 33/2011
    Autor artykułu opisuje złożoność motywów i przyczyn prowadzących do czynów samobójczych. Zazwyczaj jest kilka przyczyn samobójstwa. Kościół uwzględnia dzisiaj psychologiczną i socjologiczną wiedzę na temat samobójstw. Dlatego uznaje, że są okoliczności zmniejszające lub znoszące winę. Katechizm Kościoła Katolickiego stwierdza: "Ciężkie zaburzenia psychiczne, strach lub poważna obawa przed próbą, cierpieniem lub torturami mogą zmniejszyć odpowiedzialność samobójcy" (2282). Autor przytacza wypowiedzi ks. Antoniego Bartoszka, teologa moralisty, który zwraca uwagę, że "pogrzeb samobójcy jest modlitwą wstawienniczą, wypraszającą miłosierdzie Boże dla tego człowieka, który, po ludzku mówiąc, odszedł niepojednany z Panem Bogiem. Msza św. na takim pogrzebie jest przebłaganiem za grzechy tego, który odszedł". "Błagamy o miłosierdzie właśnie dlatego, że mamy świadomość grzechu. Im więcej jest w samobójstwie premedytacji i zaplanowania, tym więcej potrzeba modlitwy o miłosierdzie. (…) Im więcej w samobójstwie jest desperacji, przerażenia, strachu, tym odpowiedzialność za ten czyn jest mniejsza. Jednak co do konkretnych przypadków, człowiek nie ma prawa bawić się w sędziego". Według danych WHO, każdego dnia popełnia samobójstwo ok. 1300 osób. †

14 lipca 2011 roku w miasteczku Bielica na Grodzieńszczyźnie odbyła się wielka uroczystość – poświęcenie kościoła św. Jerzego. W sobotę wyjechaliśmy z Mińska. Wjeżdżając do przepięknej miejscowości, byliśmy bardzo wzruszeni tym, jak mieszkańcy przygotowują się do uroczystości. Ludzie byli podobni do mrowiska, gdzie każda mrówka dokładała wszelkich starań, aby upiększyć swoje miasteczko. My również pomogliśmy mieszkańcom.
    Po przyjeździe wzięliśmy udział we Mszy Świętej w kaplicy w pobliżu cmentarza, a po jej zakończeniu odwiedziliśmy groby żołnierzy.
    Miasteczko Bielica położone jest nad Niemnem, gdzie nad brzegiem rzeki rozstawiliśmy nasze namioty. Widoki, którymi zachwycaliśmy się, były przepiękne: rzeka, kwiaty, drzewa, pola, łąki… †

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
    Po krótkim letnim odpoczynku ponownie spotykamy się z Wami na "Na skrzyżowaniu". Z pewnością i ja, i Wy jesteśmy gotowi do nowych odkryć. Po odpoczynku, który, mam nadzieję, nie poszedł na marne w planie duchowym, pojawiła się rzeźwość, wyprostały się ramiona. O ciepłych dniach przypominają zdjęcia, a o nadejściu jesieni – dzisiejsza rubryka.
   Tym razem porozważamy o prezencie Bogu – ofierze – i spróbujemy na nowo się narodzić. Posłuchamy, jak niektórzy mówią do swojej ukochanej osoby. A także zgodzimy się z sensem miłości, którym przesiąknięta jest piosenka miesiąca.
   Z Bogiem!

  Cytat z Pisma Świętego: "Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu" (Mk 16,15).
    Swoim słowem, swoimi uczynkami...
   Jeden głosi Ewangelię poprzez Słowo Boże, inny – gdy czyni dobro innym. A trzeci po prostu kocha Boga i uważa, że tego wystarczy. Ale kiedy w kościele czynimy znak krzyża na czole, ustach i sercu – obiecujemy głosić Ewangelię, przepuszczając Słowa Boże przez serce. Po czym winniśmy podzielić się "dobrą nowiną" z innymi. †