Jest nas sześcioro. A mianowicie: Oleg Grubinow, Jana Szostak, Artiom Tkaczuk, Marta Bekisz, Marta z Krakowa i ja – Teresa Grubinowa.
    Wszystko się rozpoczęło w środę, 27 kwietnia. Punkt odjazdu – Kraków, w stronę autostrady, 7 rano. Przez cały czas idziemy do przodu, a po innej stronie drogi – kościół, obraz Jana Pawła II i podpis: "Odpowiem na wszystkie twoje pytania". I natychmiast pewność: w Watykanie będziemy, nie wiem jak, ale będziemy! Wyruszyliśmy po dwoje. Jana z Martą z Krakowa, Artiom z Martą Bekisz i ja z bratem. Oto nasz plan. Każdego dnia musimy się spotykać w określonym miejscu: 1 dzień – Wiedeń, 2 dzień - Wenecja, 3 dzień – Rzym. Tak się stało, że wszyscy razem spotkaliśmy się dopiero w Rzymie, w Wiecznym Mieście; wszystkie drogi prowadziły tu. †

1999 rok
  30 kwietnia – 2 maja
   Diecezjalne Spotkanie Młodzieży w Grodnie.
   12 maja
   W Szczuczynie ks. bp Aleksander Kaszkiewicz udzielił święceń diakonatu Wiktorowi Zaniewskiemu – alumnowi seminarium OO. Pijarów.
   26 - 27 maja
   W Wasiliszkach odbył się Festiwal Piosenki Religijnej.
   31 maja
   W Lidzie-Słobódce odbyło się I Diecezjalne Spotkanie Służby Liturgicznej Ołtarza.
   3 czerwca
   Ks. bp Aleksander Kaszkiewicz poświęcił ołtarz główny w kościele SS. Niepokalanek pw. Niepokalanego Poczęcia NMP w Słonimiu. †

Caritas Diecezji Grodzieńskiej organizuje wypoczynek dla dzieci z rodzin biednych, niepełnych oraz zaniedbanych, których nie stać na wyjazd gdziekolwiek poza miejsce zamieszkania. Będą to tzw. "Wakacje z Bogiem", które się odbędą w ośrodku wypoczynkowym w Niecieczy (rejon lidzki).
   Zapraszamy dzieci w wieku od 8 do 13 lat z całej Diecezji Grodzieńskiej. Ośrodek przyjmie po 65 dzieci w każdym turnusie. Grupy na wypoczynek formują księża proboszczowie, po 5 osób.

   Terminy turnusów:
   I. 09. 06. 2011 r. – 22. 06. 2011 r.
   II. 25. 06. 2011 г. – 08. 07. 2011 r.
   III. 12. 07. 2011 r. – 25. 07. 2011 r.
   IV. 28. 07. 2011 r. – 10. 08. 2011 r.
   V. 13. 08. 2011 r. – 26. 08. 2011 r. †

Analizując 10 przykazań Bożych, można odkryć dla siebie coś nowego, to, co się chowa za słowną zasłoną i zawiera głęboki sens. Dla przykładu – nieduże rozważanie.

1. Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną.
    Wiemy, że pierwsze przykazanie uczy nas modlitwy, miłości do Boga, oddawania Mu chwały. Chodzi tu także o zaufanie do Boga. On mówi: "Jeśli się nie nawrócicie i nie będziecie jak dzieci" (Mt 18, 3): dzieci utożsamiają się ze szczerością i otwartością. Nosząc na szyi krzyż i wierząc w Boże przeznaczenie, wykonujemy Boże przykazanie.

    2. Nie będziesz brał imienia Pana Boga twego nadaremnie.
    To znaczy nie wymawiać imion Boga, Maryi w żartach lub ze złości. Nie przysięgać fałszywie.
    Rzecz w tym, że kiedy obrażamy słowem bliźniego, grzeszymy przeciwko drugiemu przykazaniu. Ponieważ każdy z nas na Ziemi jest stworzeniem Bożym. I kiedy obrażamy, przeklinamy sąsiada, obrażamy również Boga! †

"Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem ..." - powiedział Chrystus do Apostołów. Rzeczywiście, nie wolno powołania kapłańskiego rozumieć jako wyróżnienie czy przysługujące człowiekowi prawo. Błogosławiony Jan Paweł II, rozważając o kapłaństwie i powołaniu, określił je jako Dar i Tajemnicę.
   Kapłaństwo poszczególnych powołanych rodzi się i rozwija w czasie danym od Boga, a dojrzewa i kształtuje się w instytucji kościelnej - seminarium. Seminarium nie jest tylko instytucją czy gmachem – przede wszystkim są to żywi ludzie, zgromadzeni tu na głos Chrystusa i pragnący realizować Jego zamiary wobec współczesnego świata. To serca kleryków są tym gruntem, na którym dokonuje się siew Bożego ziarna, a siewcą jest sam Chrystus. †

Podczas uroczystości beatyfikacyjnych papieża Jana Pawła II w pamięci odżywały różne momenty życiowe związane z postacią tego wielkiego i świętego człowieka. Wyłaniały się przede wszystkim momenty masowych spotkań z Papieżem. Ze szczególnym sentymentem przypominała się ostatnia pielgrzymka Jana Pawła II do Ojczyzny w 2002 r. Wtedy w Krakowie, niby przeczuwając, że jest to ostatnie spotkanie z Ojcem Świętym, zebrała się rekordowa ilość uczestników – 2 miliony. My, białoruscy pielgrzymi, cieszyli się, że mogliśmy podejść blisko ołtarza, zbliżyć się do tej historycznej postaci, modlić się razem z Nim.
    Jednak z największą wdzięcznością Bogu przypominam moment spotkania z Błogosławionym 8 czerwca 1999 r. w Ełku (Polska), podczas jednej z Jego podróży do Ojczyzny. Na uroczystej Mszy św. my, ówcześni białoruscy seminarzyści, otrzymaliśmy miejsca bezpośrednio koło ołtarza. To była niezapomniana chwila modlitwy przy Pontyfiku w otoczeniu kardynałów i biskupów. Po Mszy św. odbyło się nasze spotkanie z Papieżem. Pamiętam uścisk Jego mocnej i ciepłej dłoni, uważne i łagodne spojrzenie, Jego charakterystyczny zamyślony uśmiech. Po ogólnym pożegnaniu z Papieżem wraz z kolegą podeszliśmy bliżej Niego. W tym momencie tyle chciało Mu się powiedzieć, a wyrwały się tylko słowa: "Ojcze, czekamy na Białorusi!" †

Beatyfikacja Jana Pawła II, Papieża Polaka

Miłosierny Boże, przyjmij nasze dziękczynienie za dar apostolskiego życia i posłannictwa błogosławionego Jana Pawła II i za jego wstawiennictwem pomóż nam wzrastać w miłości do Ciebie i odważnie głosić miłość Chrystusa wszystkim ludziom. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Zapewne tegoroczny miesiąc maj będzie wyjątkowy dla każdego z nas. Wiosenne krajobrazy, kościoły i przydrożne kapliczki rozśpiewane Loretańską Litanią, korowody pierwszokomunijnych dzieci, kapłani – prymicjanci, majowe wydarzenia kościelne i wspólnotowe (chociażby ostatnie Diecezjalne Spotkanie Młodych w Woronowie) oraz osobiste – wszystko to będzie opromienione uśmiechem błogosławionego Jana Pawła II – Papieża Maryjnego zawierzenia, Papieża Eucharystii, Papieża misjonarza, Papieża przyjaciela dzieci i młodzieży… Można by tak długo wymieniać. On mówił nam o Bogu, który kocha każdego człowieka, szczególne zaś tego zagubionego na drodze życia, prowadził nas do świętości, zarażając nas swoją. †

Ks. abp Tadeusz Kondrusiewicz

Dzień 1 maja 2011 r. przejdzie do historii Kościoła Katolickiego, nie tylko jako dzień, w którym Kościół Święty ustami Papieża Benedykta XVI ogłosił błogosławionym Wielkiego Papieża Jana Pawła II. Na niebie zaświeciła jeszcze jedna gwiazda Świętego, która nigdy nie zagaśnie.
   Jeżeli w dniu pogrzebu Jana Pawła II, 8 kwietnia 2005 r., w Rzymie, mimo iż chrześcijanie żyją nadzieją na życie wieczne, panowała atmosfera pewnej pustki i przygnębienia, bo odszedł ukochany Ojciec Święty, to 1 maja 2011 r. miasto nad Tybrem było zupełnie inne. W tym dniu jak najbardziej pasowało mu określenie Wiecznego Miasta, kiedy uroczystości beatyfikacyjne potwierdziły prawdę o tym, że chrześcijaństwo jest religią nadziei i że ze śmiercią człowieka nie kończy się jego życie.
   Znamienne jest to, że Jan Paweł II odszedł do domu Ojca w wigilię ustanowionego przez niego święta Miłosierdzia Bożego i w to samo święto został beatyfikowany. Jest to znak, że zawierzenie Bożemu Miłosierdziu jest gwarancją świętości. Dlatego beatyfikacja Jana Pawła II jest jeszcze jedną zachętą do zaufania Jezusowi Miłosiernemu, o czym szczególnie powinniśmy pamiętać w tym duszpasterskim roku Miłosierdzia Bożego, którego dewizą są słowa: "Boże Miłosierdzie - jedyną nadzieją współczesnego świata". †

1998 rok
  10 czerwca
   Po ciężkiej chorobie zmarł pierwszy ojciec duchowny WSD w Grodnie ks. Michał Woroniecki.
   29 czerwca
   Odbyły się uroczyste obchody 500–lecia parafii św. Ap. Piotra i Pawła w Hoży.
   4 lipca
   W Trokielach ks. abp Dominik Hruszowski ogłosił o mianowaniu ks. Antoniego Dziemianki biskupem pomocniczym Diecezji Grodzieńskiej.
   29 września
   W bazylice katedralnej w Grodnie odbyła się konsekracja ks. bpa Antoniego Dziemianki.
   27 października
   W Grodnie odbył się Diecezjalny Zjazd Rodzin. Obecni byli przedstawiciele każdej parafii.
   14 listopada
   Ks. bp Aleksander Kaszkiewicz w kościele Pobernardyńskim w Grodnie udzielił święceń diakonatu siedmiu alumnom WSD. †

Dekanat Grodno - Zachód

Świątynia w Kopciówce powstała dopiero w wieku XX. Przed tym na Msze św., odprawiane na placu w Kopciówce, czasem dojeżdżał ksiądz z Grodna.
    30 stycznia 1936 r. na zebraniu mieszkańców gminy Hornica postanowiono rozpocząć budowę kościoła w Kopciówce. W dniu 26 kwietnia 1936 r. metropolita wileński ks. arcybiskup Romuald Jałbrzykowski poświęcił plac pod budowę kościoła, a 5 lipca oficjalnie erygował nową parafię rzymskokatolicką w Kopciówce. Proboszczem został mianowany ks. Jan Chrabąszcz. W tym samym roku założono cmentarz.
   Niedługo potem nadszedł tragiczny wrzesień 1939 roku. Plebania już była gotowa, stały też mury kościelne, należało przykryć je dachem. Roboty zostały przerwane, gdyż na teren Grodzieńszczyzny wkroczyła Armia Czerwona. Wojenna zawierucha nie pozwoliła ks. Chrabąszczowi na powrót do Kopciówki. Nową plebanię zabrano na ambulatorium.
    W latach 1939 - 1941 probostwo w Kopciówce objął ks. Izydor Słyczko. Wiadomo, że ukrywał się i mieszkał w prywatnych mieszkaniach. W roku 1941 proboszczem w Kopciówce został ks. Wincenty Borsuk. 22 sierpnia 1945 r. ks. Borsuk odprawił ostatnią Mszę św. W ciągu najbliższego tygodnia został aresztowany i wywieziony z Kopciówki. W czasie II wojny światowej kościół działał potajemnie. †

Benedykt XVI
    W tych dniach okresu wielkanocnego dajmy się zdobyć Chrystusowi Zmartwychwstałemu. W Nim ma początek nowy świat miłości i pokoju, będący głębokim pragnieniem każdego ludzkiego serca. Błagajmy Najświętszą Maryję Pannę, która wspierała pierwszych świadków swojego Syna w głoszeniu Dobrej Nowiny, niech wspomaga też trudy apostolskie kapłanów. Niech daje owocność świadectwu zakonników i zakonnic. Niech pobudza codzienne wysiłki rodziców w przekazywaniu początków wiary swym dzieciom. Niech rozświetla drogę młodych, by szli ufnie szlakiem wytyczonym przez wiarę ich ojców. Niech wspiera swą bliskością chorych i wszystkich cierpiących. Niech umacnia działania licznych świeckich, którzy czynnie współpracują w nowej ewangelizacji w parafiach, stowarzyszeniach i ruchach.

    Przed modlitwą «Regina Caeli», 08.05.2011 †

Wśród wielu Radosnych Nowin, z jakimi Bóg przychodzi do ludzi, jest jedna najważniejsza: Jezus Żyje! "Zmartwychwstał, jak powiedział!" (Mt 28, 6). On nie tylko coś mówił i czynił w przeszłości, On żyje i działa teraz, ponieważ śmierć nie ma nad Nim władzy. Chrystus zwyciężył grzech i śmierć. Jako dowód tego – Jego Zmartwychwstanie, Życie i działalność w ciągu historii. Fakt powstania Jezusa z martwych ma na tyle ważne znaczenie, że Paweł Apostoł twierdził: "A jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, próżna jest wasza wiara" (1 Kor 15, 14). Wiara została potwierdzona przez fakt. Jednak czy pragną rozumieć ten fakt chrześcijanie XXI w.?
    Ewangelicznej Dobrej Nowinie nie jest łatwo przebrnąć przez różnorodne potoki informacji, w których tonie współczesny człowiek. Współczesny chrześcijanin jest na tyle przesycony wszelkimi wiadomościami i sensacjami, że może biernie "spożyć" Nowinę o Zmartwychwstaniu Jezusa i przejść do "delektowania" kolejnym "news'em". Tym bardziej, że wiadomość o Zmartwychwstaniu brzmi każdego roku już od dwóch tysięcy lat. Czym może zainteresować to, o czym już tyle zostało powiedziane? Niestety, dla wielu machinalne przyjęcie i powtórzenie jakiejś informacji nie oznacza jej rozumienia. To, że w naszym społeczeństwie wszyscy wiedzą o Zmartwychwstaniu Chrystusa, nie oznacza, że wszyscy choć jakoś je rozumieją. †

Pani Fryderyka z Grodna Mój ojciec był bardzo wierzącym człowiekiem, miał dyżury w kościele. Nawet w czasach sowieckich chciał, aby jego dzieci chodziły do kościoła. Czasem nawet nasi znajomi z kościoła oo. Franciszkanów mówili mu, że przez nas (dzieci) kościół zamkną, ponieważ władze nie pozwalały dzieciom tam chodzić. Do Pierwszej Komunii św. przygotowywaliśmy się u jednej babci i później potajemnie, wchodząc pojedynczo przez zakrystię, przystępowaliśmy do Świętego Sakramentu. W szkole wszyscy wiedzieli, że jesteśmy katolikami. Dlatego byliśmy "cudzy" dla dzieci i nauczycieli. Nauczyciele robili nam wymówki, kiedy widzieli przed kościołem. Ślub z moim mężem braliśmy w kościele, ale wpisu nie robiliśmy, ponieważ komsomolcy sprawdzali księgi kościelne i prześladowali wiernych. Moja siostra musiała zwolnić się z pracy i znaleźć inną, bo współpracownicy wypominali jej, że ochrzciła dziecko w kościele.
    Pamiętam, jak pojechaliśmy do Częstochowy na spotkanie z papieżem Janem Pawłem II. Nocowaliśmy w namiotach, jedzenie przywozili nam w kuchni polowej. A kiedy szliśmy na Jasną Górę, miejscowi mieszkańcy postawili wzdłuż drogi stoły i częstowali nas owocami, dawali się napić. Byli bardzo mili. Wspominam ten wyjazd z wielką miłością w sercu.
    Teraz nasza młodzież ma wiele możliwości do pielgrzymowania, uczestniczenia w modlitwie i wyznawania swojej wiary. Tamte czasy minęły i mam nadzieję, że na zawsze. †

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!
    Witam Was w kolejnej młodzieżowej rubryce "Na skrzyżowaniu". Chciałoby się wierzyć, że materiał tej rubryki czyta nie tylko młodzież (albo chociażby ona), ale także osoby starsze, które chcą rozwijać się duchowo.
    Jeśli jesteście gotowi, kontynuujmy swoją wędrówkę drogą Życia. Niech ona będzie czasem niełatwa, ale wspólnie potrafimy pokonać wiele. Kiedy pewnego razu żaliłam się bratu, że "wszystko jest źle, nieznośnie źle, tak, że nawet nie mogę…", on spokojnie zapytał: "Wszystko jest nie tak, jak ty chcesz?" W tym jest pewna filozofia.
    Być może, trzeba się zatrzymać i skupić na czymś swoją uwagę. O czym porozmyślać i nad czym popracować w tym miesiącu? O tym wszystkim - w majowym wydaniu "Na skrzyżowaniu". †

Кażdemu z nas są znane słowa Jezusa: «Zawsze powinniście się modlić i nie ustawać» (Łk 18, 1). W tym właśnie są nam pomocne akty strzeliste. Są to krótkie prośby, westchnienia lub zadośćuczynienia. Najczęściej są to zdania zaczerpnięte z Pisma Świętego, z prywatnych objawień lub powstałe na przestrzeni wieków. Ta krótka modlitwa niesie w sobie głęboką treść. Możemy często je sobie powtarzać, na przykład wtedy, gdy znajdujemy się w trudnej sytuacji i potrzebujemy Bożego umocnienia. Ta krótkotrwała myśl, kierowana ku Bogu, czasami jest nazywana "modlitwą chwili". Możemy również kierować myśli ku Najświętszej Maryi Pannie i ku naszym świętym i patronom. Nie ma ściśle ustalonych formuł. Każdy człowiek, poczynając od małego dziecka, jest w stanie nauczyć się na pamięć tych krótkich wezwań. Pamiętajmy, że musimy przy tym nieustannie kierować nasze myśli ku Bogu. †