Moi drodzy,na pewno każdy z was od swoich duszpasterzy już wie, że w następnym roku nasza Diecezja Grodzieńska będzie przeżywać 20 – lecie swego istnienia. W ciągu 20 lat kapłani, siostry zakonne i świeccy wierni na czele z Księdzem Biskupem ubiegali się o stworzenie wspólnoty Chrystusowej, która pozostaje częścią Ludu Bożego jednej Rodziny Kościoła powszechnego. Dzieje te obfitują w liczne wydarzenia, w których Pan Bóg realizuje swój odwieczny Plan Zbawienia. Dlatego z okazji 20 - lecia Diecezji Grodzieńskiej chcemy stworzyć album pamiątkowy. Zwracamy się do Was, kochani Czytelnicy "Słowa Życia", z prośbą. W tym albumie pragniemy umieścić godne uwagi i pamięci zdjęcia z historii naszej diecezji. Z pewnością w swoich albumach wielu z Was ma ładne zdjęcia dotyczące naszej diecezji. Bardzo prosimy o wysłanie ich na adres naszej redakcji: Grodno, ul. K. Marksa 4 lub na skrzynkę pocztową naszego portalu Adres poczty elektronicznej jest chroniony przed robotami spamującymi. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć. . Gwarantujemy, że zdjęcia powrócą do Was. W ten sposób możemy wspólnie stworzyć pamiątkowy album, a wasze zdjęcia wejdą do historii naszej diecezji. Zapraszamy wszystkich do wspólnej pracy. Zdjęcia można przysyłać do 31 grudnia. Myślę, że wśród naszych Czytelników znajdą się osoby odpowiedzialne, twórcze i pełne entuzjazmu. Z góry dziękujemy.

Leon Knabit – polski benedyktyn, były przeor opactwa w Tyńcu, publicysta. Jest znany ze swojej otwartości, dobrego kontaktu z młodzieżą i poczucia humoru. Był bliskim znajomym papieża Jana Pawła II. Jest autorem kilku publikacji; pracuje w mediach. Prowadził szereg programów katolickich, obecnie ma swój blog.

Wszyscy chrześcijanie przygotowują się do świętowania pamiątki najważniejszego wydarzenia w dziejach świata. Oto Bóg, którego nikt nigdy nie widział (por. J 1, 18), staje się Człowiekiem, by przynieść grzesznej ludzkości miłość przebaczającą. Człowiek wie już więcej o Bogu, bo Jezus powie: "Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca" (J 14,9). I w tym czasie Adwentu jesteśmy wezwani do szczególnej refleksji nad miłością Boga do człowieka i nad tym, jak człowiek na tę miłość odpowiada. Święta Bożego Narodzenia, kiedy to obchodzimy pamiątkę tego wydarzenia, są chyba Świętami najbardziej rodzinnymi. Bo i Jezus urodził się w rodzinie. Miłość w rodzinie jest szczególnym odblaskiem miłości Boga. Jak niepełnymi są święta dla tych, którzy wierzą, że Boga nie ma, a często nie mają też normalnej trwałej rodziny. Dla nich to są po prostu święta zimowe, łączone często z Nowym Rokiem. Zamiast życzeń: "Wesołych świąt Bożego Narodzenia", życzy się wprost: "Szczęśliwego Nowego Roku" (s Nowym Godom). I już. A tu chodzi o coś znacznie większego. †

Z Historii...
    10 lat temu, w październiku 2000 r., na uroczystość 10-lecia Wyższego Seminarium Duchownego do Grodna przybył ks. Arcybiskup Zenon Grocholewski, Prefekt Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego. W grudniu br. Kardynał Grocholewski ponownie odwiedzi nasze miasto. Przypomnijmy okoliczności ubiegłej wizyty.
    Obecność ks. abpa Zenona Grocholewskiego na uroczystościach jubileuszu 10-lecia WSD w Grodnie dała okazję do dyskusji o chrześcijańskim wychowaniu, kościelnej organizacji szkolnictwa na wszystkich poziomach, począwszy od przedszkola aż po studia uniwersyteckie.
    Ks. Arcybiskup poinformował wtedy, że Kongregacja ds. Wychowania Katolickiego czuwa nad blisko 1000 uniwersytetami katolickimi, 150 fakultetami teologicznymi działającymi w ramach uniwersytetów świeckich, ponad 3000 seminariami duchownymi, tysiącami katolickich szkół, do których uczęszcza ponad 50 milionów uczniów. Po za tym, sama Kongregacja może być uważana za najstarsze ministerstwo edukacji na świecie. Już w 1588 r. papież Sykstus V powołał urząd opiekujący się uniwersytetami działającymi wówczas w Rzymie. †

W 1514 r. król Zygmunt Stary nadał miejscowość Święck panu Szymkowi Sopoćce. W 1560 r. Szymko Sopoćko założył miasteczko, któremu nadał nazwę Sopoćkinie. W roku 1612 Jan Wołłowicz ufundował w Sopoćkiniach kościół pw. Matki Bożej Wniebowziętej. Był to kościół filialny i należał do parafii katolickiej Hoża.
    Dnia 27 kwietnia 1789 r. została erygowana parafia rzymsko-katolicka w Teolinie, tak się nazywało miasteczko w owe czasy. 22 lutego 1879 r. car Mikołaj I zamyka kościół w Teolinie, tutejsza parafia katolicka przestaje działać. W latach 1890 – 1916 kościół staje się własnością klasztoru mniszek prawosławnych. W roku 1905 car Mikołaj II wydaje rozkaz "Tolerancyjny", który daje prawo do legalizacji parafii katolickich na terenach Rosji Carskiej. 15 lutego odbywa się erekcja parafii przez Papieża Piusa X. Katolikom nie zwrócono kościoła, mieli oni możliwość budowy małego kościoła przy parafialnym cmentarzu.
    Dopiero 15 sierpnia 1916 r. świątynia wróciła w ręce katolików. W Teolinie została odnowiona parafia katolicka. W latach 1935 – 1939 kościół został rozbudowany przez parafian i księży dziekanów: ks. Piotra Kotlewskiego i ks. Józefa Perkowskiego. †

"Zatrzymać się na chwilę, odetchnąć pięknem świata,
Zatrzymać się na chwilę, zauważyć swego brata.
Zatrzymać się na chwilę nad tym, co w sercu kryjesz,
Zatrzymać się na chwilę i pomyśleć, po co żyjesz".

Кażdy Adwent, a więc i tegoroczny, jest okresem oczekiwania na przyjście Pana. Z utęsknieniem czekamy na Jego przyjście. Czekamy tak, jak w Starym Testamencie naród wybrany czekał na Mesjasza, tak, jak dziś żona czeka na przyjście do domu męża, jak matka oczekuje powrotu dzieci ze szkoły, jak przyjaciel z utęsknieniem wygląda przyjaciela.
    Adwent to oczekiwanie. Kiedy świat wydaje się nam pędzić bez chwili refleksji, liturgiczny okres Adwentu, każe wierzącym zatrzymać się i pomyśleć. Adwent jest to również czas porannych rorat, gdy śpiewamy: "Niebiosa rosę spuszczajcie z góry…" lub "Czekam na Ciebie, Jezu mój mały…". Czas, gdy niezależnie od wieku budzi się w nas dziecko, spragnione Świąt, Wigilii, choinki, prezentów. †

Benedykt XVI
    Z Ewangelii wiemy, że Krzyż był chwilą krytyczną dla wiary Piotra i innych apostołów. I jest jasne, że nie mogło być inaczej: byli bowiem ludźmi i myśleli po ludzku. Nawrócenie Piotra dokonuje się całkowicie wówczas, gdy rezygnuje on z chęci zbawienia Jezusa i akceptuje, by to On go zbawił. Rezygnuje z ocalenia Jezusa od Krzyża i przyjmuje zbawienie, dzięki Jego Krzyżowi. Jezus może budować na nas swój Kościół o tyle, o ile znajdzie w nas wiarę prawdziwą, paschalną i niedomagającą się od Jezusa zejścia z Krzyża, ale powierzającą się Jemu, wiszącemu na Krzyżu.

    Fragment homilii Papieża wygłoszonej podczas Mszy św. 21 listopada †

"Siostra Teresa i trędowaty pan Zhou", nr 46/2010
W górzystym osiedlu prowincji Shanxi w Chinach znajduje się szpital dla osób chorych na trąd. W epoce Mao Zedonga w izolacji od całego świata znajdowało się w nim około 3900 osób. Obecnie chorymi opiekują się siostry zakonne, a wśród nich s. Teresa Ma. Nie ma ona medycznego wykształcenia i jest samoukiem. Od czasu, kiedy Siostra zamieszkała z chorymi, udziela innym siostrom rad dotyczących leczenia. Do południa chorymi opiekuje się sześć sióstr, następnie wracają one do wspólnoty na odpoczynek, by nabrać sił do pracy następnego dnia. Organizatorami tego projektu jest Casa Ricci Social Service – służba socjalna Wspólnoty Jezusa (zakon OO. Jezuitów). †

Kochana młodzieży!
Nasze życie doczesne składa się z rozmaitych celów, które sobie obieramy według utartej klasyfikacji: konieczne, pożyteczne i przyjemne. Mamy w tym pewne priorytety. Do hierarchii naszych celów możemy zaliczyć te zasadnicze, związane z wyborem drogi życiowej, jak założenie własnej rodziny, życie w harmonii z Bogiem i z bliźnimi, tak i te bardziej doczesne – dostanie się na studia, dobrze wynagradzana praca, uznanie społeczeństwa itd. Warto jest sobie wyznaczać cele i je zdobywać, gdyż człowiek bez celów i konkretnych ideałów jest człowiekiem bez charakteru, powiedziałbym, człowiekiem bez kręgosłupa. †

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.
    Kilka razy uczestniczyłam w rekolekcjach. Chciałabym podzielić się swoimi wrażeniami z czytelnikami „Słowa Życia”.
    Jest jedna bardzo prosta definicja rekolekcji, która brzmi: rekolekcje to gimnastyka dla duszy. Kiedy człowiek jest „zahukany” powszednimi problemami, nie myśli o stanie duszy. Dlatego rekolekcje jest to czas, kiedy chaosowi można powiedzieć: „Nie”. Jest to czas, kiedy można wspomnieć, a może nawet po raz pierwszy usłyszeć, co w rzeczywistości ma prawdziwą wartość. Po pierwszym udziale w rekolekcjach chce się uczestniczyć w nich jeszcze i jeszcze. I jak gąbka wchłaniać każde wypowiedziane słowo, zapamiętywać każdy moment po to, by ułatwić życie powszednie i odczuć w sobie Boga.†

Na początku trzeba powiedzieć, że kanon Pisma Świętego jest to spis ksiąg świętych ściśle określonych przez Tradycję i Magisterium Kościoła. Dzięki biblijnemu kanonowi możemy łatwo i szybko odróżnić księgę natchnioną od nienatchnionej i zrozumieć, która jest dla nas normą wiary i postępowania. Do ksiąg natchnionych i kanonicznych w Kościele Katolickim należą Księgi Starego Testamentu: Rodzaju, Wyjścia, Kapłańska, Liczb, Powtórzonego Prawa, Jozuego, Sędziów, Rut, 1-2 Samuela, 1-2 Królewska, 1-2 Kronik, Ezdrasza, Nechemiasza, Tobiasza, Judyty, Estery, 1-2 Machabejska, Hioba, Psalmów, Przysłów, Koheleta, Pieśni nad Pieśniami, Mądrości, Syracha, Izajasza, Jeremiasza, Lamentacje, Barucha, Ezechiela, Daniela, Dwunastu Proroków Mniejszych. A także w Nowym Testamencie: Ewangelie: Mateusza, Marka, Łukasza i Jana, Dzieje Apostolskie, List do Rzymian, 1-2 do Koryntian, do Galatów, Efezjan, Filipian, Kolosan, 1-2 do Tesaloniczan, do Tytusa, do Filemona, do Hebrajczyków, Jakuba, 1-2 Piotra, 3 listy Jana, List Judy oraz Apokalipsa św. Jana Apostoła. †

Czy lubisz czekać? Na przykład, na swoje urodziny, wakacje, autobus czy trolejbus na przystanku, rodziców z pracy? Na pewno, nie. Pozwól odkryć ci tajemnicę: dorośli też nie lubią czekać i chcieliby otrzymać wszystko i natychmiast. Ale zazwyczaj tak nie jest. I nawet dorośli muszą czekać. Czekanie jest niezbędne. Jeśli człowiek niczego nie pragnie i na nic nie czeka, jego życie staje się smutne, bez radości, a nawet bez sensu. Czekanie jest to czas szczególny i bardzo ważny, by móc do czegoś się przygotować. Nie mogłeś od razu pojawić się na tym świecie. Twoja mama, kiedy byłeś jeszcze w jej brzuchu, czekała na ciebie. Z niecierpliwością liczyła dni, by szybciej ciebie zobaczyć, przytulić, ucałować. Czekając na ciebie, myślała o tym, jakie imię ci nadać, kupowała ci najpiękniejsze ubranka, przygotowywała pokój, wózek, troszczyła się o to, by na tym świecie czułeś się bardzo przytulnie.
    Niebawem będziemy obchodzić bardzo ważne wydarzenie – Boże Narodzenie. Ale na nie też trzeba czekać. Czas oczekiwania na Boże Narodzenie nazywa się Adwentem. †

O Pani moja, Święta Maryjo, Twojej łasce i osobliwej straży, i miłosierdziu Twojemu, dzisiaj i każdego dnia, i w godzinę śmierci mojej duszę i ciało Tobie polecam. Wszystkie nadzieje i pociechy moje, wszystkie uciski i dolegliwości, życie i koniec życia mojego Tobie poruczam, aby przez zasługi Twoje, wszystkie uczynki moje były sprawowane i rządzone według Twojej i Syna Twojego woli. Amen.

«Do Ciebie śpieszymy w każdej biedzie, a Ty nam pomoc zawsze dasz». To słowa bardzo znanej pieśni maryjnej, w której zwracamy się, prosząc o pomoc i szczególną opiekę Matki Bożej Ostrobramskiej - Matki Miłosierdzia. Matka Boża jest znana światu pod wieloma tytułami, które wskazują na szczególną rolę Maryi w życiu człowieka wierzącego, wskazują na to, jak wiele może uczynić człowiek będący przy Bogu. Matka Boża jest pełna łaski, dlatego też będąc tak blisko Boga może dla ludzi wiele łask wyprosić. Pragnienia ludzi, przychodzących do Maryi wyraża napis na kaplicy ostrobramskiej: «Mater Misericordiae sub Tuum Praesidium Confugimus» (Matko Miłosierdzia pod Twoją obronę uciekamy się). †

Maria, 18 lat
W dzisiejszym świecie wypełnionym chaosem i fałszywymi wartościami jest trudno młodej osobie dać ocenę temu światu i sobie samemu. Młodzież chrześcijańska jest mniej pogubiona i mniej zfrustrowana, ponieważ ma możliwość naśladować Jezusa i Jego Matkę Maryję. Maryja jest dobrym wzorem matki, żony i całkowicie ufającej i oddanej Bogu. W modlitwach łatwiej zwracać sie do kochającej Matki, która nigdy nie gniewa się, zawsze wysłucha, pocieszy... Taka zwyczajna i cicha, a jak wielką ma moc i potęgę! Zawsze czuła i troskliwa, dlatego młodzież Ją bardzo kocha i zawsze zwraca się do Jej czułej opieki i pomocy. Razem z Maryją czujemy się ukochanymi dziećmi naszego Ojca w Niebie.
    Moje serce jest wypełnione miłością do mojej Mamy i Matki Jezusa. W moim życiu nie było dnia, żebym nie odczuwała Jej miłości do mnie. Podczas modlitwy do Niej moje serce tak mocno bije, że wydaje się, iż wyrwie się na zewnątrz i wylieci niby ptak.

†

O budowie kościoła i klasztoru sióstr Brygidek pisano w 1634 r. Wydarzenie to znalazło swoje odzwierciedlenie w druku panegirycznym z 1635 r. Fundatorami byli Krzysztof Wiesiołowski, marszałek Wielkiego Księstwa Litewskiego i jego żona Aleksandra z Sobieskich. Fundacji klasztoru, przeznaczonego dla 30 sióstr, dokonano dla upamiętnienia ich adoptowanej córki Gryzeldy Sopieżyny z Wadyńskich, zmarłej 21 stycznia 1633 r. Zgodnie z dokumentem, klasztorowi przekazano miasteczko Krzemienica oraz folwarki: Kniaziewo, Rohoźnicę, Szyłowicze i inne. Oddzielne środki przekazano na szpital.
   W niedługim czasie powstały drewniane budynki klasztoru i kościoła, otoczone murem. W dniu 6 grudnia 1636 r. nastąpiło uroczyste wprowadzenie 8 sióstr sprowadzonych z lubelskiego zakonu. Pierwszą przełożoną, wybraną 9 grudnia przez wspólnotę, została Anna Sobieska, córka wojewody lubelskiego i rodzona siostra Aleksandry z Sobieskich.
    W 1642 r. rozpoczęto budowę kościoła murowanego, a 19 października 1651 r. biskup wileński Jerzy Tyszkiewicz konsekrował kościół pod wezwaniem Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie. †

2011 rok – XXV rocznica modlitw o Jedność Chrześcijan w Asyżu

"Aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno". (Modlitwa Jezusa za uczni; Jn 17, 21)

Czy można zjednoczyć to, co zostało rozerwane tysiąc lat temu? Co może połączyć ludzi, którzy twierdzą, że tylko ich wiara jest prawdziwa, a każdy zawzięcie głosi swoją "prawdę"? Te i podobne pytania już od tysiąca lat niepokoją wielu chrześcijan, którzy rozumieją, jak dramatycznie wygląda rozłam Chrystusowego Ciała – Kościoła. Tym boleśniej na tle międzychrześcijańskich wojen i konfliktów brzmią słowa Jezusa wypowiedziane podczas Ostatniej Wieczerzy: "Aby wszyscy byli jedno". On wiedział, że nastąpi podział wiary, władzy, doktryny, a duch zazdrości zacznie panoszyć się tam, gdzie powinna królować Boża Miłość. Ludzkie ambicje dla wielu chrześcijan stały się ważniejsze niż zjednoczenie w Chrystusie. †