Benedykt XVI

   Przeżywając tydzień misyjny Papież zachęca spojrzeć na Kościół jako misterium komunii, które ze swej natury jest przeznaczone dla całego człowieka i wszystkich ludzi. Podczas rozważań Ojciec Święty ogłosił, że następne Zgromadzenie Ogólne Zwyczajne Synodu Biskupów w 2012 r., będzie poświęcone tematowi „Nowa ewangelizacja dla przekazania wiary chrześcijańskiej”. Papież ukazał postać św. Pawła, który żył w komunii ze Zmartwychwstałym Chrystusem. Zjednoczenie z Chrystusem nie czyni Apostoła bezczynnym na oczekiwanie ostatecznej nagrody, lecz nawołuje do głoszenia ewangelii każdemu człowiekowi.  Na zakończenie rozważań papież zawierzył wspólnoty chrześcijańskie Bliskiego Wschodu i wszystkich misjonarzy Ewangelii opiece Najświętszej Maryi Pannie.
    Z rozważań przed modlitwą „Anioł Pański” 24 października. †

Każdy znak ma swoje znaczenie, które zmienia się w zależności od czasu i kultury. Przedstawione w tym artykule niektóre, popularne w dzisiejszych czasach symbole, z jakimi się spotykamy i jakich często używamy, są szczególnie dla chrześcijan bardzo niebezpieczne. Niech poniższe wyjaśnienia będą dla nas wszystkich zachętą do dużej ostrożności.

 

Cztery różne symbole, w których zakodowany jest „znak Bestii”, znany z księgi Apokalipsy św. Jana (Ap. 13, 16-18). Według symboliki Pisma Świętego, liczba „6” oznacza niedoskonałość, natomiast liczba „7” jest jej przeciwieństwem i oznacza pełną doskonałość. W alfabecie łacińskim litera „F” jest szósta w kolejności, dlatego uważana jest za symbol zła, niedoskonałości, znak szatana. Trzy połączone koła (pierścienie) oznaczają połączenie trzech zaokrąglonych szóstek. W Księdze Apokalipsy jest mowa o tym, że znak bestii ludzie będą nosić na czole i na ręce. Jest to jakby przeciwstawienie znakowi Bożemu, o czym jest mowa w Biblii (2 Mch 28, 36 - 38; 5Mch 11, 18; 2 Mch, 13,16.19; 5 Mch 6, 8). Boży znak na czole badacze tłumaczą jako przyjęcie pewnego sposobu myślenia (oddanie się Bogu), a znak na ręce oznacza praktyczne realizowanie.

Księga Ezechiela (Ez 9, 2-6) opowiada o tym, że Bóg nałoży swój znak na czole tych, którzy dochowają Mu wierności, otoczy ich swoją opieką, a wszystkich grzeszników zniszczy. Chrześcijańscy komentatorzy widzą w nim chrzest. †

Urodził się w 1860 r. w rodzinie ziemiańskiej pow. lidzkiego. Nauki pobierał w drugim gimnazjum i studiował w Seminarium Duchownym w Wilnie, skąd na dalsze studia został skierowany na Akademię Duchowną w Petersburgu. Po jej ukończeniu w 1885 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Jako młody kapłan najpierw został wikariuszem w kościele Bernardyńskim, a później również wikariuszem w parafii św. Jana w Wilnie.

Mając 29 lat życia i 4 lata kapłaństwa, ks. Jan Mokrzecki objął urząd proboszcza w Lipniszkach (1889 r.), piastując go przez 16 lat. W 1890 r. został dziekanem dekanatu Wiszniewo. W międzyczasie, za gorliwą pracę, otrzymał tytuł Honorowego Kanonika Kapituły Wileńskiej.

14 lipca 1890 roku, po objęciu probostwa, w parafii w Lipniszkach doszło do wielkiej tragedii: spłonął drewniany kościół pw. św. Anny. Po tym wydarzeniu ks. Mokrzecki starał się o pozwolenie u ówczesnych władz na budowę nowego kościoła. Po uzyskaniu pozwolenia - 1 maja 1894 roku rozpoczął prace budowlane. Parafia (licząca wówczas ok. 7500 wiernych) pod przewodnictwem swojego pasterza z wielkim zaangażowaniem włączyła się w budowę nowego kościoła, poprzez składanie dobrowolnych ofiar pieniężnych i wykonywanie darmowych prac. Właściciel majątku w Lipniszkach, Stanisław Wolski, na ten cel przeznaczył materiał budowlany, szczególnie drzewo. I już po upływie niespełna 6 lat od rozpoczęcia budowy kościoła - 1 listopada 1900 r. ks. Jan Mokrzecki, dokonał jego poświęcenia.†

Możesz się zapytać: „Ilu świętych jest w niebie?” Odpowiedź może dać tylko Bóg. Są święci dobrze nam znani, na przykład, św. Teresa z Lisieux, św. Franciszek z Asyżu, św. Klara, św. Edyta Stein…

Są także święci, których imiona zna tylko Bóg. Dlatego w ten dzień Kościół wspomina znanych i nieznanych świętych, którzy mieszkają w niebie razem z Bogiem.

Pewna dziewczynka myślała, że osoby święte w czasie swego ziemskiego życia tylko wąchały róże, chodziły ze świecami w procesji, śpiewały anielskie pieśni… Tymczasem, każdy święty, jak wszystkie inne dzieci, biegał po podwórku, śmiał się, bawił się z przyjaciółmi, był zwykłym człowiekiem, takim jak Ty. Pan Bóg pragnie widzieć w niebie także Ciebie. Cóż należy czynić, by zostać świętym? Może coś nadzwyczajnego?

Pewien chłopczyk marzył, by zostać wielkim podróżnikiem. Godzinami siedział w swoim pokoju i ...marzył. A tymczasem w domu było dużo małych spraw do zrobienia: umyć podłogę, wbić gwóźdź, wynieść śmieci. Ale... czy przyszłemu wielkiemu podróżnikowi przystoi wykonywać taką pracę? Gdyby trzeba było trzymać w rękach koło sterowe – to inna sprawa! Jednakże Panu Bogu przyjemne są nawet pozornie małe sprawy, którym poświęcamy się ze starannością i miłością.

Jest jeszcze jeden ważny element w życiu człowieka, pragnącego zostać świętym – modlitwa. Dla przykładu, pastuszkowie z Fatimy - Łucjŕ, Hiacynta, Franciszek – każdy dzień modlili się na różańcu, a św. Siostra Faustyna nieustannie odmawiała Koronkę do Miłosierdzia Bożego. Również ty spróbuj porozmawiać z Bogiem, który Cię bardzo kocha i czeka na Twą zgodę, by obdarzyć Cię życiem wiecznym.

Uroczyste obchody 20-lecia Wyższego Seminarium Duchownego rozpoczęły się poranną modlitwą 5 października br. Modlitwie przewodniczył ks. bp Antoni Dziemianko, Biskup pomocniczy archidiecezji Mińsko-Mohylewskiej.     
   Podczas modlitwy ks. Biskup przybliżył zebranym  postać błogosławionego kardynała Johna Henry’ego Newmana, człowieka nauki i świadka wiary. Ks. Biskup Antoni zachęcił alumnów wiernie służyć Panu Bogu, nie zwracając uwagi na trudności.

   Po poranniej modlitwie do seminarium zaczęli przybywać goście. Uroczystość rozpoczęła się o godz.10.00 w seminaryjnej auli Jana Pawła II odśpiewaniem hymnu «Bogurodzica». W auli zgromadzili się profesorowie seminarium na czełe z ks. Biskupem Aleksandrem Kaszkiewiczem i ks. Rektorem Józefem Staniewskim, a także alumni, siostry zakonne, personel seminarium oraz liczni goście z całego państwa.

   Na uroczystą inaugurację roku akademickiego 2010/2011 w WSD w Grodnie przybyli: ks. abp Tadeusz Kondrusiewicz, Metropolita Mińsko-Mohylewski, ks. bp Władysław Blin, Ordynariusz diecezji witebskiej, ks. bp Antoni Dziemianko, Biskup pomocniczy archidiecezji mińsko-mohylewskiej, ks. bp Kazimierz Wielikosielec, Biskup pomocniczy diecezji pińskiej, ks. Jan Salomon, rektor Miedzydiecezjalnego Wyższego Seminarium Duchownego imienia św. Tomasza z Akwinu w Pińsku, ks. prałat Kryspin Dubiel, Sekretarz Nuncjatury Apostolskiej, księża ze wszystkich diecezji na czele z kanclerzami kurii biskupich. Obecni byli także:  przedstawiciel władz państwowych – pan Włodzimierz Skrypko, zastępca upoważnionego ds. religii i narodowości Grodzieńskiego Obwodowego Komitetu Wykonawczego, pani dr Natalia Iwaszczenko – przedstawiciel Grodzieńskiego Uniwersytetu oraz pan Jacek Doliwa, konsul RP w Grodnie. †

Najstarszy dokument, dotyczący zakonu bernardyńskiego w związku z Grodnem pochodzi z 1494 r. Wtedy to Aleksander Jagiellończyk, Wielki Książę Litewski zapisał Bernardynom obszar dawnego grodu książęcego nad Niemnem, za miastem. Ale ani kościół ani klasztor wtedy prawdopodobnie nie powstały. Zakon Bernardynów przybył do Grodna najprawdopodobniej pod koniec XVI wieku. Sprawa budowy kościoła ożyła w 1586 r., kiedy to król Stefan Batory potwierdził nadanie wielkoksiążęce. Fundacja zaczęła nabierać realnych kształtów dopiero w 1595 r., gdy proboszcz kościoła farnego w Grodnie, Fabian Konopacki zwrócił się do prowincjała Bernardynów Benedykta Gąsiorka z prośbą o przyjęcie fundacji. Introdukcja (wprowadzenie na nowy teren) zakonników nastąpiła w tymże roku. Teren dawnych stajni królewskich ofiarowała im Anna Drucka Sokolińska. Tam właśnie Bernardyni mogli wystawić tymczasowy drewniany kościołek Świętego Krzyża. †

Z historii seminarium

W latach 1995-2008, 2010  Wyższe Seminarium Duchowne w Grodnie ukończyło 173 absolwentów, którzy obecnie pełnią posługę kapłańską nie tylko w naszej diecezji, lecz także w całej Białorusi i poza nią, m.in. w Rosji, na Ukrainie, we Włoszech,  Kazachstanie, Litwie, Izraelu, państwach Południowej Ameryki. Absolwenci seminarium kontynuują naukę na placówkach oświatowych Polski, Włoch, Francji. Na dzień dzisiejszy w seminarium wykłada 29 profesorów, studiuje 53 alumnów. †

 „Witam profesorów i alumnów Seminarium Duchownego z Grodna na Białorusi, którzy tu, w Rzymie, świętują Dwudziestolecie jego istnienia. Niech to Seminarium […] wspiera wstawiennictwo Maryi Dziewicy, której Święto Narodzenia dzisiaj obchodzimy. Z serca wam błogosławię”.

Drodzy Czytelnicy!

Każdy jubileusz jest uroczystością wielce oczekiwaną. Dlaczego czekamy na nią  z niecierpliwością? Dlatego że jest ona pewnym punktem, znajdując się w którym można spojrzeć wstecz, aby zobaczyć, co już zostało dokonane. Jest to okazja do refleksji nad odcinkiem czasu w przeszłości, by móc bardziej optymistycznie spojrzeć w przyszłość. Jednak uroczystość, a tym bardziej jubileusz, trudno  sobie wyobrazić bez prezentów i życzeń. †

Czym jest świętość? Każdy wie, że jest ona dojrzałością i doskonałością duchową. Z historii Kościoła znamy wielu różnych świętych: jedni z nich byli zwyczajni w swej świętości, żyli tak prosto, jak my, tylko, co prawda, posiadali więcej cnót. Natomiast droga życiowa innych była zadziwiająca i bogata w przygody. Choć, prawdopodobnie, wszyscy praktykowali i posiadali cnoty w stopniu doskonałym, to jednak towarzyszyły im znaki szczególnej Bożej obecności, czyli cuda.

 Przykładem Świętego żyjącego w XX w. jest postać św. Ojca Pio. Lecz chcę przytoczyć przykład Świętego, który na przestrzeni wieków był obdarzany największą czcią. Jest to cudotwórca św. Antoni Padewski. †

„Tutte le strade portano a Roma”- „Wszytkie drogi prowadzą do Rzymu!” To antyczne powiedzenie sprawdza się także w dzisiejszych czasach. Chociaż pielgrzymka alumnów i profesorów grodzieńskiego WSD przechodziła przez wiele pięknych miejsc, należy przyznać, że głównym jej celem i centrum było Wieczne Miasto.

Rzym możemy nazwać muzeum pod otwartym niebem. Dlatego, żeby zobaczyć zabytki architektury oraz wszystkie dzieła sztuki i chociażby na kilka chwil zatrzymać się przy każdym z nich, nie wystarczy kilku dni, tygodni, a nawet miesięcy, lecz z pewnością mogę powiedzieć, że dzieła sztuki sakralnej są najwspanialszymi dziełami rąk ludzkich wzniesionych na chwałę Bożą.
   Jednym z takich dzieł jest Bazylika Świętego Piotra. Piękno i potęga głównej świątyni katolickiej przerasta ludzką wyobraźnię. Wnętrze Bazyliki jest przepełnione dziełami sztuki takich artystów jak Rafael, B. Peruzzi, Michał Anioł. †

Sławny i piękny Asyż, położony na wzgórzu południowych Włoch, był jednym z etapów naszej pielgrzymki. Ludzie powiadają, iż założycielami miasta byli Umbryjczycy, zamieszkujący wraz z Etruskami. Po przegranej bitwie z legionem rzymskim, Asyż stał się rzymskim municipalium. Tu urodził się sławny poeta Propercjusz. Niegdyś twierdzono, iż pierwszym, który w tej krainie przepowiadał Ewangelię był św. Kryspold, uczeń św. Piotra. Lecz mieszkańcy Asyżu za swego pierwszego ewangelizatora uważają św. Rufina.

Asyż słynie nie tylko z piękna średniowiecznych zabytków i zachwytu tych, którzy tam byli. Przede wszystkim jest to miasto, gdzie urodził się św. Franciszek. Dowiedzieć się o jego życiu i działalności stało się celem naszej pielgrzymki do Asyżu. Niektórzy naukowcy mówią o św. Franciszku jak o zadziwiającym fenomenie religijnym. W jego osobie można zobaczyć ideał chrześcijanina. †

Przed nami San Giovanni Rotondo - miasto, w którym żył i pracował św. Ojciec Pio, zakonnik i stygmatyk.

Otóż właśnie do tego miejsca, które się znajduje na południu Włoch, w ciągu roku przybywają liczne pielgrzymki ludzi, którzy za wstawiennictwem św. Stygmatyka pragną wyprosić u Pana Boga dla siebie i swoich bliskich liczne łaski. Mieszkańcy tego miasteczka nie raz byli świadkami cudownych uzdrowień i licznych nawróceń, dokonanych właśnie w tym miejscu jeszcze za życia Świętego.
   Droga do San Giovanni Rotondo prowadziła nas przez dolinę. Nagle zauważyliśmy, że zbliżamy się do gór. I gdy mieliśmy po obu stronach piękne gaje oliwne, nasz przewodnik powiadomił nas, że zbliżamy się do hotelu, w którym będziemy mieć nocleg. Tę wiadomość przyjęliśmy z wielką radością, bo przecież nocujemy w San Giovanni Rotondo, które swoją obecnością uświęcił Ojciec Pio! Nie mogliśmy uwierzyć własnym oczom i uszom, że już niedługo zobaczymy to, co wcześniej mogliśmy oglądać tylko w telewizji lub przeczytać w książkach. Mimo zmęczenia znaleźliśmy jeszcze w sobie siły do zwiedzania klasztoru, w którym od 1916 r. aż do swojej śmierci (1968 r.) przebywał Święty. †

Każdy znak ma swoje znaczenie, które zmienia się w zależności od czasu i kultury. Przedstawione w tym artykule niektóre, popularne w dzisiejszych czasach symbole, z jakimi się spotykamy i jakich często używamy, są szczególnie dla chrześcijan bardzo niebezpieczne. Niech poniższe wyjaśnienia będą dla nas wszystkich zachętą do dużej ostrożności.

Często słyszymy powiedzenie: „Po prostu dusza się raduje!” Jedna z tajemnic szczęścia brzmi: „Swoją radość możemy odnaleźć w radości innych”.

I jakże często brakuje nam dobroci, radości i serdeczności. Co znaczy obdarzyć człowieka radością? Jeden mały uśmiech albo jedno dobre słowo potrafi uszczęśliwić człowieka! †

Szczególnie znaczącym zjawiskiem we współczesnej kulturze jest sport. Zajmuje on coraz więcej miejsca w życiu prywatnym i społecznym, stąd coraz bardziej rośnie zainteresowanie tematyką sportową. Niewątpliwie, w dobrym rozumieniu tego słowa, jest czymś pozytywnym, ponieważ służy rozwojowi człowieka. Korzystnie wpływa na zdrowie, samopoczucie i wygląd. W życiu społecznym pełni funkcję rozrywki, daje możliwość poczucia przynależności społecznej, pochłania wyobraźnię i emocje. Osoby uprawiające sport często poszukują w nim fascynacji, ryzyka, przygody i przyjemności, sprawdzenia swoich możliwości, a także wspólnoty z innymi, bliskości, towarzystwa.

Tematy sportowe (tak jak wszelkie inne tematy) w aspekcie etycznym są w dzisiejszym świecie różnie oceniane. Na pierwszy plan wysuwają się dwa motywy przewodnie: problem zdrowia oraz aspekty finansowe związane ze sportem wyczynowym, także z użyciem niedozwolonych środków dopingujących. †