Wielki Piątek

Czym są męka i śmierć Jezusa na krzyżu? Jest to największa ofiara i zarazem wyznanie nieobjętej miłości Bożej dla ludzi. Największą miłością jest oddanie swego życia za innego człowieka. Wszechmogący Bóg tak kocha ludzi, że oddaje swego Syna jedynego w ręce grzeszników. Powinniśmy schylić się przed tajemnicą tej wielkiej ofiary: skazania na samotne konanie, unicestwienia swego ciała i śmierci w hańbie. Wszyscy wiemy o wydarzeniach tamtego dnia: sąd, ubiczowanie, wydanie na kaźń, droga krzyżowa, ukrzyżowanie i śmierć Jezusa. Wielkość ofiary wzrasta w rozumieniu wielkości Jezusa Chrystusa, który z mocą Bożą uzdrawiał, wypędzał złe duchy, wskrzesał i mógł dokonać rzeczy niewiarygodnych. Ale dał się schwycić, osądzić, ukrzyżować i umrzeć za nasze grzechy. Jest to niewątpliwie wyraz niesamowitej, nieobjętnej miłości Syna Bożego do ludzi. Jest to zarówno wielkie wyzwanie dla całego człowieczeństwa. Każdy z nas niesie swój krzyż obowiązków, ale nikt nie jest większy od Jezusa i żaden krzyż nie jest cięższy od ofiary Syna Bożego. Cierpienie Jezusa dało nam możliwość zbawienia. †

864 Kodeks Prawa Kanonicznego w kanonie 864 stwierdza: „Zdatnym do przyjęcia chrztu jest każdy człowiek, jeszcze nie ochrzczony”. Uważam, że warto jednak powiedzieć tu kilka słów na temat problematyki związanej z metodą in vitro. Najpierw warto zaznaczyć i podkreślić, że Kościół nie przyjmuje techniki „pozacielesnej” FIVET (Fecondation In Vitro and Embryo Transfer) - zapłodnienia in vitro. In vitro jest grzechem. Na czym polega zapłodnienie in vitro? Kobiecie są podawane preparaty, które wymuszają wystąpienie owulacji. Przy pomocy specjalnego urządzenia (laparaskopu) zbiera się dojrzałe jajeczka. Niektórzy autorzy nazywają to „kolekcjonowaniem”. Następnie od mężczyzny poprzez masturbację jest pobierane nasienie. Plemniki męskie i zebrane jajeczka są mieszane w specjalnym naczyniu (probówce), gdzie może dojść (lecz nie koniecznie) do zapłodnienia. Gdy do zapłodnienia doszło, ludzkie embriony (zazwyczaj kilka) są umieszczane w macicy kobiety. Ale to jeszcze nie wszystko. Nie wiadomo, czy embrion zakorzeni się w macicy, czy nie. Najczęściej implantacja nie udaje się, i embrion ginie. Nie będziemy tu poruszać, bowiem odstąpilibyśmy od tematu, zagadnień dotyczących „dodatkowych” dzieci, czyli tego, co się robi z zarodkami zapłodnionymi, lecz nie implantowanymi, chociaż jest to dość istotny i ważny problem: różne badania podkreślają, że na urodzenie jednego dziecka poczętego metodą in vitro przypada około 90 zniszczonych zarodków. Należy także pamiętać, że z techniką in vitro wiąże się duże ryzyko dla zdrowia zarówno matki, jak i poczętego dziecka. †

i żeś przez Krzyż Twój święty świat odkupić raczył

Mimo tego, że duchowe przesłanie krzyża Chrystusowego jako narzędzia powszechnego Pojednania z Bogiem i znaku rozpoznawczego chrześcijaństwa pozostaje niezmienne, w skutek różnych tradycji chrześcijańskich krzyż stał się znakiem wyróżniającym chrześcijańskie ziemie i obrządki. Odmiany krzyża znacznie odbiegają od jakichkolwiek norm standartowych. Według świadectw biblijnych, krzyż, na którym umarł Jezus Chrystus - tzw. krzyż składany - był skonstruowany z pionowej i poziomej belek. Forma ta była właściwa dla stosowanych przez Rzymian narzędzi tortur, a ponieważ Rzymianie posługiwali się językiem łacińskim, krzyż o takich kształtach otrzymał nazwę krzyża łacińskiego. Aby zapobiec rozerwaniu ciała pod jego ciężarem, w środku krzyża umieszczano ledwie zauważalną podpórkę, na której wspierał się korpus skazanego, a na szczycie pionowej belki nad głową skazańca - tabliczkę z rodzajem winy. W przypadku Pana Jezusa napis ten został sporządzony w językach hebrajskim, greckim i łacińskim i brzmiał: Jezus Nazarejczyk, Król Żydowski (Oryginał łaciński -INRI. Por. J 19, 19). †

Wielka Sobota jest cichym dniem Trydium Paschalnego. W tym dniu nie sprawuje się Mszy świętych, ale trwa adoracja Chrystusa złożonego do grobu. W Kościele panuje atmosfera skupienia i wyciszenia w oczekiwaniu na cud Zmartwychwstania. Cisza Wielkiej Soboty z jednej strony wzbudza niepokój, ale równocześnie zapowiada coś niezwykłego – przygotowuje nasze serca i umysły na przyjęcie niepowtarzalnego cudu, przed którym trzeba nam się pochylić z miłością i pokorą.
    Wigilia Paschalna jest już świętowaniem Zmartwychwstania Chrystusa. Jej liturgia jest pełna wymownych symboli, którymi są: światło, słowo, woda i uczta. Dzięki nim Kościół pragnie ukazać bogactwo darów, którymi Bóg nas obdarzył od początku stworzenia świata.
    Najbardziej uroczysta i symboliczna liturgia w ciągu roku, Wigilia Paschalna, rozpoczyna się w Wielką Sobotę po zapadnięciu zmroku. Wtedy w sposób szczególny stają się wymowne obrzędy liturgii światła. †

Tradycyjnie w Wielką Sobotę z samego rana we wszystkich kościołach odbywa się poświęcenie pokarmów, które będą spożywane podczas śniadania wielkanocnego. Najczęściej idziemy do kościoła z koszyczkiem. Powinien on być wyłożony w środku białą serwetką, na której ułożymy pokarmy do święcenia, i udekorowany, np. baziami czy wiosennymi kwiatami i przykryty białą serwetką. Musi być zarazem estetyczny i prosty. Nie może zabraknąć w nim najbardziej podstawowych produktów.
    Chleb święci się na pamiątkę chleba, który zstąpił z nieba, tj. Jezusa, i na upamiętnienie cudownego nakarmienia przez Niego rzeszy słuchających Go ludzi. Codziennie prosimy Boga w Modlitwie Pańskiej o chleb powszedni. A skoro mamy go z Bożej hojności, to dajemy go do poświęcenia: zwykle kilka kromek, ale niektórzy dają i mały bochenek. Niektóre piekarnie przygotowują specjalny wielkanocny wypiek z okolicznościową nalepką z krzyżykiem. †

Niedziela Zmartwychwstania

Dzisiejszy dzień nazywamy Niedzielą Zmartwychwstania Pańskiego, ponieważ wydarzenie to miało miejsce w niedzielę. Uroczystość tę określamy również jako Wielkanoc, czyli Wielka Noc, albowiem ten Cud Jezusa Chrystusa dokonał się nad ranem, o świcie. Ponieważ Zmartwychwstanie jest największym z cudów, jakiego Chrystus dokonał w swoim życiu, noc tego nadzwyczajnego wydarzenia słusznie nazywamy Wielką.

Wielkanoc jest pierwszą i najdawniejszą uroczystością w Kościele. Apostołowie przeżywali ją w tym samym czasie, kiedy żydzi obchodzili swoją Paschę, gdyż Cud Zmartwychwstania dokonał się w dzień po uroczystości żydowskiej. Izraelici obchodzili Paschę na pamiątkę swego wybawienia z niewoli egipskiej. W tym czasie przypada również śmierć Jezusa Chrystusa i Jego Zmartwychwstanie - tajemnica naszego odkupienia, wybawienie nas z niewoli szatana oraz wprowadzenie do ziemi obiecanej, do domu Ojca Niebieskiego. †

Dla człowieka, który odkrywa, że jego życie ma sens dzięki zbawczej Krwi Jezusa, jest oczywiste, że święto Zmartwychwstania Pańskiego trzeba uczcić jak najbardziej uroczyście. Przecież wraz z nim przychodzi pragnienie rozpoczęcia naszych starań w poznaniu prawd Bożych. Poniedziałek Wielkanocny jest dniem radosnym, obchodzonym przez wiernych równie pobożnie jak Pascha. W tym dniu ważne są spotkania w gronie rodzinnym, wspólne spacery i rozmowy z bliskimi, z którymi niekiedy z różnych powodów możemy się spotkać tylko kilka razy w roku.

    W kalendarzu liturgicznym Kościoła rzymskokatolickiego Poniedziałek Wielkanocny jest kolejnym dniem Oktawy Wielkanocnej, trwającej przez 8 dni począwszy od pierwszej Niedzieli Wielkanocnej. W starej tradycji Oktawa Wielkanocna zwana była białym tygodniem, ostatnio to jest także tydzień związany z nowenną Miłosierdzia Bożego. Skąd ta nazwa? Otóż w białym tygodniu Kościół przyjmował nowych wiernych. Chrzest odbywał się w Niedzielę Wielkanocną i potem ochrzczeni przez tydzień chodzili w białych szatach. †

Wielki Tydzień otwiera Niedziela Palmowa. W tym dniu wspominamy uroczysty wjazd Jezusa do Jerozolimy, bezpośrednio poprzedzający Jego Mękę i Śmierć na Krzyżu. Witające go tłumy rzucały na drogę płaszcze oraz gałązki, wołając: «Hosanna Synowi Dawidowemu». Nazwa tego dnia pochodzi od wprowadzonego w XI w. zwyczaju święcenia palm.
    Niedziela Palmowa to wielki dzień adoracji Męki Pańskiej przez wiernych. Radosne „Hosanna”, bazie, gałązki palmowe, wiwaty na cześć Chrystusa wstępującego jak król do Jerozolimy są treścią tej jedynej w swoim niepowtarzalnym pięknie niedzieli. Ten wyjątkowy, adoracyjny charakter Niedzieli Palmowej objawia się jeszcze bardziej w ostatnich latach, odkąd Papież Jan Paweł II związał z tym dniem obchody Światowego Dnia Młodzieży. Od tej pory Hosanna, uwielbienie, entuzjazm na cześć Chrystusa przybierają wyjątkowe formy. †

2 kwietnia 2010 r. - piąta rocznica śmierci papieża Jana Pawła II

«Szukałem was, a teraz wy przyszliście do mnie i za to wam dziękuję»

Jana Paweł II

Te słowa nasz kochany papież Jan Paweł II wypowiedział 5 lat temu, kiedy tysiące młodych serc z całego świata stanęły przed Jego oknem na placu Świętego Piotra w Rzymie, a jeszcze miliony modlili się na kolanach w różnych zakątkach ziemi. 5 lat: to dużo czy mało? W porównaniu do 26 lat, 5 miesięcy i 16 dni Jego pontyfikatu to mało, ale wystarczająco dużo, żeby zobaczyć, że Pokolenie Jana Pawła II jest, że my Go pamiętamy i naśladujemy, że modlimy się do Niego i wiemy, że jest zawsze gdzieś blisko. Dzisiaj, kiedy minęło już 5 lat od tego wydarzenia, powinniśmy się zastanowić, co się zmieniło w naszych sercach, w naszych relacjach z bliźnimi, w jakim stopniu wykorzystaliśmy naukę tego wielkiego Człowieka. †

„Bronić życia i umacniać je, czcić je i kochać – oto zadanie, które Bóg powierza każdemu człowiekowi”

Sługa Boży Jan Paweł II, EV.

Czcigodni Bracia w Kapłaństwie, osoby konsekrowane, umiłowani w Chrystusie Panu Siostry i Bracia! Znów Opatrzność Boża pozwala nam świętować Uroczystość Zwiastowania Pańskiego. Kolejny raz w naszym życiu będziemy zaproszeni do przeżywania wraz z Maryją spotkania z Aniołem Gabrielem. Potrzeba więc, byśmy bez trwogi i z wielką odwagą zagościli w Nazarecie w domu młodej kobiety o imieniu Maryja, która odpowiadając na wezwanie Boże, podjęła trud macierzyństwa wobec każdego ludzkiego życia.
    „Bronić życia i umacniać je, czcić je i kochać” - to powołanie nie tylko każdych matki i ojca, ale i każdego człowieka na ziemi. Wielką czcią i miłością otaczamy własne matki, które dały nam życie, pielęgnowały je w naszym dzieciństwie, potem w młodości i do dziś darzą je wielkim szacunkiem. Tym szacunkiem ogarniamy także wszystkie matki na ziemi, które na wiadomość o poczęciu odpowiedziały jak Maryja, gotowe od początku pielęgnować poczęte w nich dziecko jako najpiękniejszy dar Boga, którym tylko On może obdarować.
    Wielką zaś trwogą ogarnia nas fakt, że nie każda kobieta, która mogłaby zostać matką, podziela zamysł Boży co do przekazywania życia ludzkiego. †

Praca to przede wszystkim człowiek, który ma prawo nie tylko do godziwej zapłaty, ale i do stanowienia o warsztacie, prawo do współtworzenia dzieła. Praca ma stanowić przestrzeń, w której człowiek może rozwinąć siebie, swą osobowość, swe powołanie. Bo od pracy ma być zawsze ważniejszy człowiek.

Człowiek jest żywym obrazem ÔBoga w świecie, a może i w Kosmosie. Może Boga poznawać i podziwiać. Ale jednocześnie jest pełen zadziwienia nad swoim wyniesieniem. Woła z psalmistą: „Czym jest człowiek?..” (Ps. 8, 5). Przekonująco odpowiedział na to pytanie Jan Paweł II podczas pierwszej swej pielgrzymki do Polski: „Człowieka nie można zrozumieć bez Chrystusa”. Bo tajemnica człowieka została odsłonięta dopiero w Chrystusie. A On, oddany całkowicie Ojcu i ludziom, był też Człowiekiem pracy. Wszedł w ten nurt, który Bóg „bliski człowiekowi”, jak to czytaliśmy w poprzednim rozważaniu, zapoczątkował już w raju. Człowiek otrzymał tam zadanie: „abyście uczynili ziemię sobie poddaną” (Rdz 1,28). A więc raj nie był tylko miejscem miłego wypoczynku. Od początku była tam praca. Ale była to praca z pewnością sensowna, przynosząca zadowolenie i radość. Jezus, który w Nazarecie osobiście odczuł, co to jest obowiązek pracy, naucza przez Kościół aż po dzień dzisiejszy, że praca to przede wszystkim człowiek, który ma prawo nie tylko do godziwej zapłaty, ale i do stanowienia o warsztacie, prawo do współtworzenia dzieła. Praca ma stanowić przestrzeń, w której człowiek może rozwinąć siebie, swą osobowość, swe powołanie. Bo od pracy ma być zawsze ważniejszy człowiek. †

Każdego roku 25 marca Kościół przypomina nam wielką tajemnicę Zwiastowania Pańskiego - wydarzenia, które na zawsze zmieniło losy ludzkości. Jest to wspomnienie początku dzieła odkupienia oraz zapowiedź nowego życia Boga i Człowieka w jednej osobie Jezusa Chrystusa, Syna Bożego.

Аnioł Gabriel objawia Maryi Boże zamiary: „Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego” (Łk 1,31-32a). Te słowa ukazują istotę tej uroczystości, czyli fakt poczęcia Jezusa. Ludzka wątpliwość Maryi została wyrażona w słowach: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?” (Łk 1, 34). Jakże możliwe jest połączenie dziewictwa z macierzyństwem? Zdawała również sprawę z tego, jakie skutki będzie to miało. Groziło to Jej nie tylko utratą dobrej opinii, ale również utratą życia. Była wówczas zaręczona z Józefem i wiedziała, jak - zgodnie z tradycją żydowską - może i powinien postąpić narzeczony. Jej wątpliwość i pytanie nie pozostają bez odpowiedzi. Anioł zapewnia Ją o Bożej pomocy. W tej poważnej misji Bóg będzie towarzyszył i wspierał, pouczał i prowadził. Pozytywna odpowiedź Maryi zapoczątkowała erę mesjańską, czas Królestwa Bożego, które przychodzi na ziemię. Z pewnością, by wypowiedzieć owe „Tak”, Maryja musiała być umocniona łaską Bożą oraz wcześniej przygotowana przez zachowanie od grzechu pierworodnego i cnotliwe życie. Ukazuje się tu doskonała współpraca Boga i człowieka oraz bezgraniczne zaufanie i poddanie się woli Bożej. Matka Najświętsza nie próbowała całkowicie zrozumieć tej tajemnicy, ale pozwoliła Bogu działać w sobie. †

Święty Józef był wiernym slugą Bożym, jego osobą zaufaną. Bóg wezwał św. Józefa, aby służył bezpośrednio osobie i misji Jezusa poprzez sprawowanie swego ojcostwa: właśnie w ten sposób Józef współuczestniczy w wielkiej tajemnicy odkupienia i jest prawdziwie sługą zbawienia. Kościół zgodnie z tą ważną rolą Świętego wzniósł jego kult jeszcze w pierwszych wiekach chrześcijaństwa. Święty Józef został wybrany na opiekuna w Kanadzie, Czechach, Ausrii, Hiszpanii, Portugalii. Wspomnienie św. Józefa, oblubieńca Najświętszej Maryi Panny, patrona Kościoła Powszechnego, zaliczone jest do kościelnych uroczystości. To mąż ukształtowany łaską Ducha Świętego do tego, by stać się doskonałym na miarę najwspanialszego ze stworzeń - Matki Bożej, jego małżonki, i naszego Pana Jezusa Chrystusa, jego prawowitego Syna. Współcześni ojcowie mają o wiele łatwiejszą misję, niż wychowanie Syna Bożego. Ale często zauważamy, jak zagubieni są mężczyźni w swoim ojcostwie.
    Kiedy św. Józef zaślubił Maryję, był on młodzieńcem w pełni urody i sił. Święty Mateusz, mówiąc o świętym Józefie, przekazuje nam takie słowa: „Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie. Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: «Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów” (Mat 1, 18-21). †

Jesteśmy po półmetku okresu Wielkiego Postu. Wydaje się, że okres 40 dni przed świętami Zmartwychwstania Pańskiego może nastręczać nam wiele kłopotów oraz sprawiać wiele przeszkód do zachowania charakteru pokutnego. Nieprzypadkowo w tym czasie odnajduje się coraz więcej przyczyn, aby dyspensować siebie z postanowień wielkopostnych, rodzą się rozmaite przeszkody, które nie występowały w okresie zwykłym, a w okresie Wielkiego Postu piętrzą się szczególnie.
    Dla zrozumienia tego, w jakim stopniu nie był ten okres łatwy dla chrześcijan poprzednich wieków, odwołajmy się do historii Wielkiego Postu w wiekach starożytnych, kiedy to chrześcijaństwo dopiero stawiało swoje pierwsze kroki i było tak bliskie czasów Chrystusa. †