Kuszenie Zbawiciela na pustyni jest symbolem, który odnosi się do każde¬go z ludzi. Nawet najsilniejsi z nas są pod¬dawani lękom i cierpieniom, chęci władzy i bogactwa, próbom odżegnania się od nakazów sumienia i Dekalogu. Jak stawić czoła tym przejawom zła, jak rozwiać ciemności, które ogarniają ludzkie serce? Jak w nawale życiowych problemów odnaleźć Boga i wytworzyć w sobie taki stan ducha, który pozwoliłby odróżnić światło od ciemności, prawdę od kłamstwa, wolność od niewoli?

Jeżeli zastanowić się nad sen-sem 40-dniowego przebywania Jezusa na pustyni, to można dojść do wniosku, że jest to ważne przesłanie dla nas, by zastanowić się nad stanem naszej duszy i podjąć próby umocnienia naszej wiary. Chrystus wie, że najpoważniejszym problemem człowieka jest grzech. To właśnie grzech powoduje zakłócenia w naszych relacjach z bliźnimi, odcina od Boga i skazuje człowieka na samego siebie. To przez grzech i w grzechu człowiek jest bezradny i wciąż poszukuje sposobów na uzyskanie spokoju i szczęścia, a wielu wiernych – na pojednanie się z Bogiem i umocnienie swojej wiary w Niego. †

Amerykańskie tradycje wielkanocne w porównaniu do obyczajów związanych z naszą ziemią lub Ameryką Łacińską są dość ubogie i prymitywne. W środę popielcowa, nazywaną tu „Ash Wednesday”, wierni zbierają się na czytaniu Słowa Bożego, a kapłan popiołem zaznacza krzyż na czole wiernych na znak rozpoczęcia postu nazywanego „lent” – pokora i umartwienie się – oraz na znak przynależności do wiary katolickiej. Wierni zachowują ten krzyż do końca dnia. Amerykańskie kościoły nie mają stacji krzyżowych, a Droga Krzyżowa jest odprawiana jedynie w Wielki Piątek przed nabożeństwem wieczornym. Nie ma Gorzkich Żalów, znanych w tradycji polskiej, chociaż podobne pieśni są w języku łacińskim. Najważniejszym dniem jest Wielki Piątek, nazywany „Good Friday”: obchody tego dnia są podobne do naszej tradycji. Wielkanoc jest tu nazywana „Easter” i wszystkim raczej kojarzy się z polowaniem na jajka. Jej obchody rozpoczynają się po wieczornej Mszy św. w Wielką Sobotę, obrzędy której są identyczne naszym. Nie ma tu natomiast Mszy rezurekcyjnej ani się nie obchodzi Poniedziałku Wielkanocnego. †

Droga Redakcjo i szanowni Czytelnicy gazety „Słowo Życia”! Chciałbym się podzielić z Państwem radosnymi przeżyciami z XXIII rekolekcji trzeźwościowych, które się odbyły w Baranowiczach 26-28 lutego 2010 r.

Najpierw krótko o tym, dlaczego zacząłem uczęszczać na te rekolekcje. W ciągu 10 lat swego pijaństwa wypróbowałem mnóstwo sposobów pozbawienia się tego uzależnienia: i medycynę, i uzdrowicieli ludowych, i kodowanie, jednak wszystko było na darmo. Chodziłem do kościoła, prosiłem pomocy u Boga, czekałem każdego dnia na tę pomoc, krewni i bliscy nieustannie modlili się o mnie, jednak piłem nadal... †

Kościół jest wspólnotą, która została założona przez Pana Jezusa i jest kierowana z Jego woli przez Dwunastu Apostołów. Na czele tej wspólnoty stanął św. Piotr. „Ty jesteś Piotr czyli Opoka i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą (Mt 16, 18). Święty Piotr mimo tego, iż trzykrotnie zapierał się Jezusa, staje się mocnym fundamentem, na którym ma być wzniesiony Kościół.

Pan Jezus założył Kościół, aby każdy z nas mógł się zbawić, aby mógł dopłynąć do portu zbawienia. Dzięki Kościołowi człowiek jest w stanie połączyć się z Tym, który go stworzył i powołał z nicości do istnienia. Papież Benedykt XVI w Encyklice Deus caritas est pisze, że „Kościół jest rodziną Bożą w świecie”. Kościół jest dla każdego człowieka i każdy człowiek powinien odnaleźć w nim właściwe dla siebie miejsce. Jedni oddają się na wyłączną służbę Bogu i Kościołowi, inni w sposób czynny biorą udział w życiu i działalności wspólnoty parafialnej. Są również tacy, którzy swoje życie ofiarują Kościołowi poprzez różnego rodzaju zaangażowanie się w pracę duszpasterską, charytatywną bądź wychowawczą. I to jest rzecz piękna! Przecież w Ewangelii czytamy słowa Pana Jezusa o tym, że „Kto chce znaleźć swe życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je” (Mt 10, 39).
    O rozwój Kościoła powinien dbać każdy chrześcijanin. Nie możemy tej troski pozostawiać tylko osobom duchownym. Nie możemy wszystkich spraw, problemów, kłopotów, obowiązków zrzucać na naszych duszpasterzy. Sami powinniśmy się w to wczuwać, tym żyć, bo każda parafia, kaplica, budynek oddany do użytku sakralnego są naszym wspólnym dziełem, o które powinniśmy się troszczyć, otaczać należytym szacunkiem i czcią. †

“… Oskarze, – powiedziała nagle, - a może napiszesz list do Boga?”

Jak często rozmawiają Państwo z Bogiem? Wydaje mi się, że większość odpowie: „Podczas modlitwy: z rana, wieczorem, w niedzielę”. Jednak teraz nie o tym mowa. Jak często Państwo z Bogiem właśnie rozmawiają? Tak po prostu, po przyjacielsku, jak z bliskim krewnym lub starym dobrym kolegą. „A jak to?”

Wnaszym życiu Internet zajmuje coraz więcej miejsca. Rozmowy wirtualne wielu już zastąpiły spotkania z przyjaciółmi, kino bądź spacery w parku. Po co zadawać sobie tyle trudu, jeżeli można po prostu podejść do komputera, kliknąć – i mamy na liście on-line znajomych z całego świata. I już jesteśmy gotowi, nie żałując słów i nie opuszczając żadnych szczegółów, godzinami opowiadać komuś o tym, jak nam minął dzień, jakie przezwyciężyliśmy trudności i jakie jeszcze mamy problemy do załatwienia. Jesteśmy gotowi opowiedzieć wszystko Komuś – człowiekowi, który mieszka tysiące kilometrów od nas i którego nigdy w życiu nie widzieliśmy (i na pewno nigdy nie zobaczymy), nie słyszeliśmy jego głosu. Po prostu wiemy, że jest gdzieś człowiek, który nas „wysłucha”, zrozumie i być może wesprze. I nam to wystarcza. †

Trudno znaleźć człowieka, który by nie doznał poczucia urazy. Dziecko obraża się na tego, kto zabiera mu zabawkę. Człowiek rośnie, a razem z nim mnoży się ilość jego uraz. One się zapominają, ale nigdzie nie znikają; gromadzą się i powoli rujnują nasze życie: stosunki z ludźmi, Bogiem i samym sobą. Obraza jest uczuciem destruktywnym, ona dzieli ludzi, zatruwa goryczą duszę tego, kto nosi ją w sobie. Do tego rujnuje się całe nasze życie chrześcijańskie: nie możemy się spodziewać, że Bóg wybaczy nam nasze grzechy, jeżeli nie umiemy wybaczyć wszystkim naszym duchowym dłużnikom, którzy nas skrzywdzili i dlatego niby są nam winni. Jest tylko jedna droga do tego, by powstrzymać przygnębiający wpływ obrazy na nasze życie: wybaczyć. Rosyjskie „wybaczyć” – „prostit’” pochodzi od „prosto” („po prostu”). Zastanówcie się: wybaczyć – znaczy po prostu uwolnić swe serce od ciężaru krzywd, pretensji, rozczarowań. †

Te niewysokie kwiatki jako pierwsze kwitną na wiosennych przetainach. Inna nazwa krokusa- szafran ( z arabskiego – żółty). Jeszcze przed naszą erą te kwiaty były znane w Indiach i Egipcie. Susz pyłku tych żółtych kwiatków był wykorzystywany jako farba. Spróbujcie udekorować krokusami z gofrowanego papieru swoje mieszkanie.

Będą wam potrzebne następne materiały: różnokolorowy gofrowany papier, drucik o długości 7-8 cm, plastykowy wazon, plastelina. †

Trwa Wielki Post. Jest to czas refleksji nad własnym życiem, starań o wewnętrzne przemiany i nawrócenie. Uwierzyć w miłość Boga do każdego grzesznego człowieka, patrząc na Krzyż i na nim na Ciało Syna Bożego – to najważniejsze zadanie Wielkiego Postu dla każdego chrześcijanina. «Lecz On był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy» (Iz 53,5). Dlatego właśnie o krzyżu i ukrzyżowaniu Jezusa nie możemy mówić, pisać i rozmyślać jako o dawnej, zamierzchłej historii. To jest ciągle żywa i aktualna rzeczywistość i najwyższa miłość. Wielki Post musi tę prawdę ożywić.

Od śmierci Syna Bożego na Golgocie Krzyż stał się symbolem najwyższej miłości i ofiary. Dlatego umieszczany jest na szczytach świątyń i kaplic, w domach wiernych, na drogach i rozdrożach, na szatach liturgicznych, na piersi chrześcijan, którzy, kreśląc go ręką, dają świadectwo wiary w swoje zbawienie przez Chrystusową mękę i śmierć i proszą o Boże błogosławieństwo. Krzyż stał się również symbolem cierpienia i pokuty. Sam Chrystus wskazał nam to znaczenie krzyża, kiedy mówił: „Jeśli ktoś chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje” (Mt 16, 24). Krzyż przypomina, że śmierć i cierpienie nie są zakończeniem ludzkiego życia, gdyż druga strona - to chwała zmartwychwstania, zwycięstwo nad złem i nowe życie. †

Szanowni czytelnicy!
Od nowego 2010 roku zmieniliśmy swoją stronę internetową. Mamy nadzieję, że nowa szata graficzna przypadnie Państwu do gustu. Nie tylko odświeżono wygląd strony, ale także wzbogacono ją o liczne nowe funkcjonalności, które ułatwią Państwu dostęp do materiałów naszej gazety.

Naszym celem jest, aby strona naszej gazety cechowała się najwyższą jakością zarówno pod względem graficznym, jak i dostępnych na niej narzędzi i funkcjonalności. †

Umiłowani w Chrystusie Siostry i Bracia.
Każdego roku od siedmiu już lat obchodzimy Krajowy Dzień „Caritas”. Dzień ten zawsze jest obchodzony w trzecią niedzielę Wielkiego Postu. Wielki Post kieruje nasze myśli i spojrzenia w stronę wydarzeń Wielkiego Tygodnia, a więc Męki i Śmierci Pana Jezusa, każe nam również myśleć o marności i przemijaniu tego świata i wszystkiego, co jest w nim materialne.
    [...] Dzisiaj, również i na Białorusi, Kościół Katolicki nie zaprzestaje wyciągać pomocną dłoń do tych najbardziej potrzebujących, organizując wielorakie akcje i powołując do życia mające temu służyć organizacje.
    Jedną z takich organizacji w ramach Kościoła na Białorusi jest „Caritas”, który od wielu już lat organizuje pomoc najbardziej potrzebującym w naszym kraju i nie tylko. Ostatnie tragiczne wydarzenia na Haiti skłoniły Kościół do zbiórek na rzecz poszkodowanych w trzęsieniu ziemi. Dziś wszystkim Wam wyrażamy ogromną wdzięczność za ogromne zaangażowanie w tę formę pomocy. †

Jeden z najwybitniejszych myślicieli XX wieku napisał książkę «Zaćmienie Boga». Autor ten zastanawia się nad sytuacją człowieka w naszych czasach i dochodzi do wniosku, że życie religijne wielu ludzi podobne jest dziś do sytuacji ziemi w czasie zaćmienia słońca. Słońce zawsze istnieje, nigdy nie traci swojego blasku, ale w czasie zjawiska, które nazywamy zaćmieniem, między świecącym słońcem a ziemią znajduje się księżyc i powoduje, że jego cień zasłania słońce w pewnych częściach globu. W miejscach tych nie widać wtedy promieni słonecznych, robi się ciemno, nie odczuwa się ciepła słonecznego, chociaż słońce wciąż świeci. Ludzie, zwierzęta w takim czasie pogrążają się w cieniu nie dlatego, że słońca nie ma. Ale dlatego, że zostało ono zasłonięte.

Тaki obraz dobrze odpowiada sytuacji duchowej wielu nam współczesnych ludzi . Żyją oni jakby Pana Boga nie było. Nie korzystają oni ze światła Bożej nauki, nie cieszą się darem Bożej miłości, chociaż Bóg, nasz Ojciec w niebie, jest i czeka na swoje dzieci. Wiele jest przyczyn takiego zaćmienia Boga w naszych czasach. Oto niektóre z nich. Wielu ludzi tak zapatrzyło się dziś w wartości materialne, że zapomniało o Bogu. Takie wartości jak dostatek, wygodne życie, gromadzenie majątku lub choćby troska o lepszy standard życia tak bardzo potrafią pochłonąć człowieka, że zapomina on o Panu Bogu. Wartości te same w sobie są dobre, niekiedy wręcz konieczne, gdyż trudno sobie wyobrazić dobrego ojca rodziny, który nie starałby się o zabezpieczenie materialnego bytu swoich najbliższych. Kiedy jednak staną się czymś najważniejszym, jedynym, wtedy potrafią zasłonić i wartości moralne, i nawet samego Boga. Wtedy na przykład bazar zastępuje w dzień Pański świątynię, wtedy nie liczy się uczciwość, lecz tylko zysk. Człowiek taki podobny jest wtedy do grzybiarza, który, zbierając grzyby w lesie, tak zapatrzył się w ziemię, pod nogi, że zapomniał podnieść oczy do góry, by zobaczyć, gdzie jest, i się zagubił. Kosz wprawdzie pełny, ale grzybiarz nie wie, gdzie jest. W miarę upływu czasu zaczyna tracić siły, i nie cieszy już go pełen kosz, gdyż zatracił drogę do domu.

6 czerwca na placu Piłsudskiego w Warszawie zostanie beatyfikowany ks. Jerzy Popiełuszko. O tym poinformował 15 lutego br. podczas specjalnej konferencji prasowej Metropolita Warszawski Abp. Kazimierz Nycz.

Uroczystościom przewodniczyć będzie legat papieski abp Angelo Amato, prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Pierwszym publicznym aktem kultu ks. Jerzego będzie procesja z placu im. Piłsudskiego do świątyni Opatrzności Bożej na warszawskim Wilanowie, gdzie złożone zostaną relikwie ks. Popiełuszki. Dniem liturgicznego wspomnienia ks. Jerzego będzie prawdopodobnie 19 października, czyli dzień jego męczeńskiej śmierci. Postulator procesu beatyfikacyjnego Ks. Tomasz Kaczmarek powiedział, że właściwie kult ks. Jerzego rozpoczął się niedługo po jego śmierci. Już w 1985 roku do Sekretariatu Stanu Stolicy Apostolskiej napłynęło 13940 próśb z 17 krajów o beatyfikację ks. Popiełuszki. Według statystyk, na grób ks. Jerzego przy kościele św. Stanisława Kostki przyjechało 300 tys. osób ze 140 krajów. W archiwum parafii są złożone liczne świadectwa mówiące zarówno o uzdrowieniach fizycznych, jak i licznych nawróceniach za wstawiennictwem ks. Jerzego. Od 6 lat działa tam Muzeum ks. Jerzego Popiełuszki, które odwiedziło niemal 400 tys. osób. Kult ks. Jerzego rozpoczął się już 20 października 1984 roku, od tego dnia przy tym kościele trwały spowiedzi i mnóstwo nawróceń się dokonało.

4 marca Kościół katolicki obchodzi dzień Świętego Kazimierza. Od chwili jego śmierci minęło ponad 500 lat. Jednak co roku przypominamy jego postać. Czego możemy nauczyć się od tego Świętego? Żyjemy w zupełnie innych warunkach politycznych, kulturowych i społecznych. Życie codzienne również przynosi zupełnie inne problemy do rozwiązania. Jednak wartości, którymi żył Święty, pozostają wieczne. Jest on świadkiem Chrystusa i przykładem wierności Ewangelii.

Święty Kazimierz królewicz urodził się 3 października 1458 roku w Krakowie na Wawelu. Jego rodzicami byli król Kazimierz Jagiellończyk i Elżbieta Rakuska, córka cesarza Niemiec, Albrechta II. Wychowywany był przez wybitnego historyka ks. Jana Długosza w duchu głębokiego patriotyzmu i religijności. Młody królewicz od najmłodszych lat wiele czasu poświęcał na modlitwę. Jego rodzice byli bardzo religijni: codziennie uczestniczyli we mszy św., fundowali kościoły i klasztory, pielgrzymowali na Jasną Górę.

Dziesięć lat temu, w Rzymie, 5 marca 2000 r., Jan Paweł II wyniósł do grona Błogosławionych 11 Sióstr Nazaretanek z Nowogródka. Błogosławiony - to szczęśliwy, święty. Ojciec Święty nazwał je patronkami rodzin.

Siostry ofiarowały swoje życie za aresztowanych w 1943 r. ojców rodzin, którym groziło rozstrzelanie. Siostry prosiły Boga: «Mój BOŻE, jeżeli potrzebna jest ofiara z życia, niech raczej nas rozstrzelają, aniżeli tych, którzy mają rodziny...». ”
    Bóg wysłuchał ich błagania. 31 lipca 1943 r. siostry zostały wezwane do gestapo. Tam zostały uwięzione i po spędzonej w więzieniu nocy wywiezione poza miasto i rozstrzelane o świcie 1 sierpnia 1943 r. Siostry zapłaciły swoją krwią za miłość świadczoną bliźnim w strasznych dniach okupacji, w dniach pełnych niepewności i trwogi. Po kilku dniach po ich śmierci mężczyźni zostali uwolnieni.
    Jeżeli dziś zaczniemy czytać dokładnie życiorysy błogosławionych sióstr, to zauważymy, że Bóg przez całe życie każdą siostrę przygotowywał i dawał im różne znaki, by o świcie 1 sierpnia 1943 r. mogły one powiedzieć: «Fiat!» i rozradowane spotkać się ze swoim Oblubieńcem!

Jednym z najbardziej zakamuflowanych problemów współczesnego chrześcijanina jest syndrom „pustej taczki”. Wielu wiernych skarży się, iż nie ma czasu na modlitwę, Boga, Kościół. Jednak jeżeli obserwować ze strony ich „przepracowanie”, da się zauważyć, że ich aktywność często przypomina pracownika z anegdoty, który na tyle jest zajęty bieganiną z pustą taczką w rękach, że nie ma czasu czymkolwiek ją wypełnić. Cały problem tych ludzi polega na tym, że nie chcą chociażby na chwilę przystanąć, by w cichości odkryć sens tego, co robią.

Cichość jest jednym z najgłębszych zapotrzebowań człowieczego serca. Zostaliśmy stworzeni przez Ciszę. W sercu każdego człowieka jest taka przestrzeń, której nikt i nic w świecie nie potrafi wypeł¬nić. Tam, w głębi duszy, spoczywa Wielka Cisza. Kto da rady przebić się przez warstwę tego, co tłumi tę Ciszę, swobodną od zewnętrznej wrzawy, odkrywa w sobie nieustanną Obecność Boga i Jego Słowa.
    W poszukiwaniach Ciszy pierwszym, co słyszy nasze serce, nie są Bóg czy Jego Słowa, lecz nasze napięcia. One pierwsze oznajmiają o sobie tym, kto wyszedł na poszukiwanie Cichości. Napięcie zmęczonego ciała, bezład myśli, zmiany emocji, napięcie oczekiwań – wszystko to nie jest głębią, lecz tylko falami na powierzchni oceanu człowieczej duszy.