Większość młodzieży kościelnej po szkole „odpada” i znika. Ważne jest, aby w okolicach trzydziestki, po próbie trudności rzeczywistych rozczarowań w życiu, młodzi ludzie znali drogę do domu, mogli powrócić. Jakim powinien być Kościół-dom?

Świątynia nie jest budynkiem
    Moja generacja młodzieży z Lidy-Fary miała szczęście do pasterzy. Kościół-budynek, sakramenty – to zawsze było bardzo ważne. Lecz dorastaliśmy we wspólnocie! Uważano, że normalne było skoczyć do sióstr po szkole na herbatę, podzielić się tym, że się zakochało, pożyczyć pieniądze, przygotowywać dekoracje do nocy…
    Tylko z biegiem lat zdałem sobie sprawę, że mieliśmy rodzinę. Nasze siostry i kapłani naprawdę nas potrzebowali – nie byle odfajkować. Na poziomie podświadomości zakładano, że Kościół – to ludzie, to społeczność. Na takim tle świątynia-centryczny Kościół wyglądał sucho i nieatrakcyjnie. †

Pewnego razu wraz z grupą pielgrzymów odwiedziłam włoskie miasto Padwa. Jechaliśmy przede wszystkim do relikwii św. Antoniego – znanego katolickiego kaznodziei, pomocnika w odzyskiwaniu utraconych rzeczy.

Po drodze pewna świątynia zwróciła moją uwagę. Na sercu było bardzo przyjemne uczucie: naprawdę chciałam do niej wejść. Było przekonanie, że to właśnie ten kościół z relikwiami świętego, do którego zmierzamy. Jednak autobus przejechał obok i jechał dalej, dalej... Ze smutkiem pomyślałam, że nie będę miała okazji odwiedzić tej świątyni.
    Następnie była długa i ciekawa wycieczka po mieście, wizyta w bazylice św. Antoniego z Padwy, spacer po kolorytnych uliczkach, po Rynku... Potem pielgrzymi mieli około 3 godzin wolnego czasu. Sama, wędrując po nieznanym mieście, trafiłam... do tego samego kościoła, który widziałam, gdy wjeżdżaliśmy do miasta! Nie mogłam uwierzyć własnym oczom! Krążyłam dookoła, wahając się wejść. †

Budsławski Fest Zaplanowany na 3-4 lipca tradycyjny festyn przesuwa się na późniejszy czas. Informacje o możliwości jego przeprowadzenia zostaną przekazane później.
    1-2 lipca w miejscowym kościele odbędą się parafialne uroczystości odpustowe.
    Program
    1 lipca – 18.00;
    2 lipca – 9.00,
    12.00, 18.00.
   
    Wszystkie Msze św. będą odprawiane na świeżym powietrzu. Przejście do prezbiterium i do starego kościoła będzie zamknięte dla wiernych. Dla uczczenia obrazu Matki Bożej proponuje się wejść do bazyliki przez centralne wejście, przez środkową nawę podejść do prezbiterium i wyjść przez nawę lewą.
    Tych kto zamierza wziąć udział w uroczystościach, prosimy pamiętać o konieczności przestrzegania dystansu społecznego i stosowania masek ochronnych. †

„Rozeznawanie – jest sztuką szanowania darów, które Bóg nam posyła, i odkrywanie jak najlepszych sposobów, aby codziennie odpowiedzieć wzajemnością na Jego miłość” – pisze David Lonsdale, autor kilku książek o duchowości ignacjańskiej. To właśnie poczucie wdzięczności Bogu jest najlepszą motywacją do rozpoczęcia (lub powrotu na ścieżkę) rozeznawania. To wymaga odwagi, wysiłku, a także pewnej powściągliwości, ponieważ decyzje nie powinny być podejmowane natychmiast, na podstawie chwilowych uczuć – twoja reakcja emocjonalna musi być zrealizowana i zbadana. Najpierw przyjrzyjmy się bliżej trzem krokom wspólnym dla wszystkich zasad św. Ignacego. †

Czerwiec – to wyjątkowy miesiąc, jeżeli patrzeć na ten czas z „kapłańskiej” perspektywy.
    Powodów jest kilka. Pierwszy – święcenia kapłańskie, które zazwyczaj odbywają się w tym okresie. kolejny powód jest związany z tym pierwszym – rocznice święceń, gdy kapłani wspominają dzień, w którym rozpoczęli swoją posługę. Jednak, to nie wszystko – 19 czerwca przypada Światowy Dzień Modlitw o Uświęcenie kapłanów.

Jak wezwani na służbę Panu Bogu dbają o swoją świętość? Jak ludzie świeccy mogą wyrazić troskę o duszpasterzy?
    Na te i inne pytania odpowiada o. dr Andrzej Szczupał CSsR, ojciec duchowny kapłanów diecezji grodzieńskiej.†

"Świętość jest darem i zadaniem dla świeckich tak samo jak dla zakonników i kapłanów."

Papież Jan Paweł II znał życie ludzi świeckich. Jeszcze jako młody człowiek prowadził aktywne życie, był osobą komunikatywną. Wiele czasu spędzał w środowisku intelektualistów, angażując się w działalność teatralną. Widział problemy ludzi, którzy wykonywali pracę fizyczną, gdy sam podczas okupacji pracował w kopalni odkrywkowej, później – w fabryce chemicznej, w kamieniołomie. †

Pandemia zmusiła nas do zachowania dystansu, lecz przyczyniła się do duchowej jedności. Wraz z rozprzestrzenianiem się koronawirusa z ust wielu wierzących zaczęła wybrzmiewać ta sama prośba do Wszechmogącego: o oddalenie infekcji. Niektórzy modlą się całą wspólnotą, inni wolą indywidualną modlitwę. A jeśli jeszcze nie masz takiego zamiaru, nadszedł czas, aby zainspirować się przykładami i upewnić się, że modlitwa zawsze przynosi dobre owoce. Chociaż niekoniecznie taki, na który czekamy.

Razem „szturmujemy” Niebo
    Ks. Artur Leszniewski SDB, wikariusz parafii św. Michała Archanioła w Smorgoniach
    Podczas pandemii nasza parafia aktywnie włączyła się w modlitewny „szturm” Nieba, prosząc o łaskę powstrzymania rozprzestrzeniania się infekcji. Po każdej Mszy św. wierni zwracają się do Boga poprzez śpiew i modlitwę za wstawiennictwem św. Rocha i św. Andrzeja Boboli. W świątyni są wystawione relikwie św. Andrzeja Boboli, w pobliżu których ludzie mogą modlić się osobiście i wziąć ze sobą specjalną modlitwę o jego wstawiennictwo. W dniu wspomnienia liturgicznego parafia prosiła świętego o ochronę naszego miasta i całego kraju przed koronawirusem. †

Papież Franciszek
   Czytając Księgę Rodzaju, odkrywamy jak Abraham żył modlitwą w nieustannej wierności temu Słowu, które regularnie pojawiało się na jego drodze. Możemy powiedzieć, że w życiu Abrahama wiara staje się historią. Co więcej Abraham swoim życiem i swoim przykładem uczy nas tej drogi, tego pielgrzymowania, na której wiara staje się historią. Uczmy się od Abrahama modlenia się z wiarą: słuchania Pana, podążania, prowadzenia dialogu aż po dyskusję, nie obawiajmy się dyskutowania z Bogiem, nawet powiedzenia czegoś, co mogłoby się wydawać herezją. Wiele razy słyszałem ludzi, którzy mi mówili: „Wiesz Ojcze, przydarzyło mi się coś takiego i pogniewałem się na Boga. – Miałeś odwagę pogniewać się na Boga? – Tak, pogniewałem się. – Jest to pewna forma modlitwy, bowiem tylko syn może pogniewać się na ojca, a następnie spotkać go na nowo”.
    Uczmy się od Abrahama słuchania, podążania, prowadzenia dialogu aż po dyskusję, lecz zawsze, będąc gotowymi na przyjęcie Słowa Bożego i wprowadzania go w życie. Nauczmy się rozmawiać z Bogiem, jak syn ze swoim ojcem. Słuchać Go, odpowiadać, dyskutować, lecz w sposób przejrzysty, jak syn z ojcem. Takiej modlitwy uczy nas Abraham.

Fragment przemówienia podczas audiencji generalnej w Watykanie, 03.06.2020

☞ Ogłoszono specjalne przesłanie Dykasterii ds. Integralnego Rozwoju Człowieka, w którym Stolica Apostolska wzywa wszystkich katolików do przyłączenia się do „Czasu dla Stworzenia”. Jest to coroczne wydarzenie organizowane od 1989 roku. W tym roku odbędzie się od 1 września do 4 października. Wiernych zachęca się do modlitwy i działania na rzecz ochrony Ziemi. W akcji Ekumenicznej uczestniczą Kościół Katolicki, Kościół Anglikański, Światowa Federacja Luterańska, Światowa Rada Kościołów i Światowy Alians Ewangeliczny. †

Historia mojego powołania zaczęła się jeszcze we wczesnym dzieciństwie. Pamiętam, że od małego dziecka miałem bardzo dobry i wymowny przykład wiary od rodziców, babci i dziadka. Gdy jeszcze nie chodziłem do szkoły, moja babcia, która uczyła mnie Różańca i modlitw oraz brała ze sobą do kościoła, ciężko zachorowała. Bolało ją serce, i z tego powodu mocno płakała. Było mi jej bardzo żal, więc poszedłem do Pana Jezusa i powiedziałem: „Jeśli moja babcia będzie zdrowa i będzie żyć dalej, to ja zostanę księdzem”. Tę obietnicę zapamiętałem na zawsze. †

Mamy dwóch nowych
   kapłanów w diecezji
   witebskiej Wyjątkowe wydarzenie miało miejsce 23 maja w kościele Trójcy Świętej w Głębokiem. Na uroczystość przybyli wizytator apostolski dla grekokatolików Białorusi archimandryta Sergiusz Gajek, ojcowie marianie posługujący na Białorusi, księża z diecezji witebskiej, a także miejscowi wierni i goście z innych parafii.
    Po zakończeniu uroczystości święceń nowoprezbiterzy podziękowali Bogu za przyjęty dar, a także wspomnieli o swoich rodzicach, kapłanach i wychowawcach, którzy pomagali im w rozpoznawaniu powołania. †

Dla rodziców i wychowawców najtrudniejszym wiekiem ich dzieci jest wiek dojrzewania. Jest to czas, gdy młody człowiek walczy o niezależność i indywidualność. Taka walka najczęściej przejawia się w zmianach w swoim wyglądzie, który bardzo często bywa nie akceptowany przez dorosłych. Na przykład, młody człowiek zaczyna myśleć o kolczyku w nosie albo kilku w uszach, o ufarbowanych włosach albo tatuażu na przedramieniu. Podobne zachowanie najczęściej staje się przedmiotem sporów. Nastolatek walczy o inność, a rodzice chcą „normalności”. †

„On sam, w swoim ciele poniósł nasze grzechy na drzewo, abyśmy przestali być uczestnikami grzechów, a żyli dla sprawiedliwości – Krwią Jego ran zostaliście uzdrowieni” (1 P 2, 24)

Uzdrowienie duszy i ciała
    W obliczu fizycznego cierpienia i choroby, szczególnie przewlekłej lub rzekomo nieuleczalnej, wielu ludzi doznaje psychicznego załamania i traci nadzieję. Niektórzy wpadają w głęboką depresję zadręczając się pytaniem: „Dlaczego mnie to spotkało, czemu akurat ja muszę tak cierpieć? Gdzie się kryje przyczyna mojego bólu?”. Szukając odpowiedzi na podobne pytania, odnajdujemy w Słowie Bożym kilka przyczyn problemów zdrowotnych. Przede wszystkim jest to grzech.
   „Dlatego też jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli” (Rz 5, 12). Jako skutek nieposłuszeństwa Bogu i Jego ustawionemu prawu, człowiek utracił więź ze Stwórcą, i ściągnął na siebie przekleństwo śmierci i cierpienia. Każde niewyspowiadane, nieodpokutowane i nie zadośćuczynione przewinienie ma konsekwencje, które mogą ciągnąć się przez pokolenia i powodować choroby genetyczne. †

13 czerwca 2015 roku na osiedlu Centralnym został poświęcony kościół pw. św. Stanisława Kostki. Uroczystego aktu dokonał ówczesny nuncjusz apostolski na Białorusi abp Claudio Gugerotti przy udziale ordynariusza diecezji grodzieńskiej ks. bpa Aleksandra Kaszkiewicza.

Podobnie jak w przypadku każdej parafii, takie wydarzenie wpisuje się w historię złotymi literami. Konsekracja kościoła – to Boża pieczęć, która potwierdza na zawsze wobec wszystkich, że jest to miejsce, które Pan Bóg szczególnie wybrał jako miejsce spotkania, przebaczenia, jako miejsce, w którym niebo spotyka się z ziemią. Ten akt jest symbolem upamiętniającym przeznaczenie świątyni i ołtarza.
    Kościół pw. św. Stanisława Kostki w Wołkowysku zbudowany na miejscu zabytkowego drewnianego, wzniesionego w 1926 roku ze słupów telegraficznych. W okresie powojennym świątynia została zamknięta i przebudowana na potrzeby gospodarcze, później – przebudowana na dom mieszkalny. †

Pomimo faktu, że ból spowodowany stosunkowo nagłą utratą bliskich z powodu niewydolności oddechowej spowodowanej wirusem SARS-CoV-2 (w tym w połączeniu z innymi infekcjami wirusowymi i bakteryjnymi), dotknął już bardzo wielu, niestety, nie wszyscy ludzie rozumieją potrzebę stosowania jakichkolwiek środków osobistej ochrony dróg oddechowych (maski z gazy, maski medyczne, respiratory, przyłbice ochronne). Często niechęć do ich noszenia ma najbardziej zróżnicowaną motywację.†