W 47. roku życia odszedł do wieczności Ks. kan. Oleg Dul, proboszcz parafii św. Stanisława Kostki w Wołkowysku. Kapłan zmarł na plebanii w przedostatni piątek Wielkiego Postu, właśnie w tym czasie, gdy miejscowi wierni odprawiali w kościele nabożeństwo Drogi Krzyżowej.

Ja pójdę!
    Ksiądz Oleg urodził się w 1973 roku w Podgaliszkach należących do parafii Trójcy Przenajświętszej w Zabłociu (dekanat Raduń). Jeszcze, jako młody mężczyzna zdecydował zostać księdzem.
    „Ks. Olega znałem jeszcze ze szkolnych lat, ponieważ pochodzimy z tej samej parafii, – wspomina Ks. kan. Jan Kuczyński. – Pamiętam, jak ksiądz proboszcz wiosną 1991 roku pojechał święcić krzyż przydrożny w Podgaliszkach, rodzimej wsi ks. Olega. Po poświęceniu powiedział, że teraz jest wolność religijna i że w Grodnie jest Seminarium Duchowne: może ktoś z młodzieży poszedł by tam się uczyć. I wtenczas Oleg zrobił krok do przodu i powiedział: «Ja pójdę». Następnego dnia przyszedł do kościoła, aby służyć do Mszy św. Tak się rozpoczęła nasza przyjaźń... †

☞ W związku z nadzwyczajną sytuacją wywołaną przez pandemię koronawirusa, Ojciec Święty Franciszek wraz z Papieskim Komitetem Międzynarodowych Kongresów Eucharystycznych i Konferencją Episkopatu Węgier podjął decyzję o przeniesieniu 52. Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego zaplanowanego w Budapeszcie we wrześniu 2020 roku na wrzesień 2021 roku. Na czerwiec 2022 roku przeniesiono Światowe Spotkanie Rodzin i na sierpień 2023 roku – Światowe Dni Młodzieży. †

W obliczu pandemii koronawirusa lekarze i cała służba zdrowia poświęcają się sprawie ratowania ludzi, narażając nawet własne życie. Tylko we Włoszech zmarło ponad 90 lekarzy i kilkadziesiąt pielęgniarek, a także ponad 100 osób duchownych. Parlamenty państw powinni, jak najszybciej wyeliminować w swoich Kodeksach Prawnych punkty, które akceptują grzechy i zboczenia. Co natomiast możemy zrobić my?

Wielka potrzeba wynagrodzenia
   Maryja, Matka Miłosierdzia, w swoich objawieniach, uznanych przez Kościół, wzywa do ekspiacji za grzechy: do ofiarowania swoich cierpień w intencji wynagrodzenia za grzechy oraz do modlitwy za nawrócenie grzeszników. Ekspiacja lub inaczej wynagrodzenie, polega na skutecznym wstawiennictwie, tak, aby niełaska związana ze złym uczynkiem nie spadła na tego, kto go popełnił. Dobrze rozumiana ekspiacja ukazuje otwartość Boga, który szuka środków, aby nieszczęście, które towarzyszy grzechowi, nie dotknęło grzesznika. †

Przez wstawiennictwo
  świętej męczennicy Św. Barbara jest czczona zarówno w Kościele Katolickim, jak i w Prawosławnej Cerkwi. Poprzez jej wstawiennictwo ludzie zwracają się do Boga szczególnie podczas różnych epidemii i poważnych chorób, a także proszą o ochronę przed nagłą i nieprzewidzianą śmiercią. Z nowym obrazem biskup objechał wszystkie szpitale miejskie w Witebsku i pobłogosławił ich, wznosząc swoje modlitwy za wszystkich ciężko chorych, prosząc Boga o ich uzdrowienie, a także o dar osiągnięcia Nieba †

Obok chęci napisania czegoś o św. Janie Pawle II za każdym razem pojawia się zamieszanie: a co w ogóle o nim wiem? Biografię mniej więcej? W pamięci pojawia się postać Papieża na kadrach audycji telewizyjnych, otaczające go tłumy i frazy, które stały się skrzydlatymi słowami.
    Niedawno wpadło mi w oko krótkie wideo spotkania papieża Jana Pawła II z młodzieżą w Krakowie (Polska) podczas pielgrzymki w 1979 roku. Na samym początku powiedział: „Zastanawiam się, co oznaczają te brawa?”. Prawdopodobnie Jan Paweł II wiedział, czym jest entuzjazm, podziw i radość spotkania. Lecz wydaje się, że spodziewał się czegoś więcej, nie tylko od tych młodych ludzi, lecz od wszystkich, z którymi się spotykał: zrozumienia i skutecznego wsparcia, współpracy w służbie Bogu i ludziom.†

“Trudności nie powinny zasmucać. Dzięki nim można stać się jeszcze silniejszym i bardziej świadomym..

O powołaniu
    Pierwsze myśli o zostaniu księdzem przychodziły do mnie jeszcze, gdy posługiwałem, jako ministrant w katedrze pińskiej. Patrzyłem na księży i chciałem być taki, jak oni. Na mój światopogląd bardzo wpłynęli świętej pamięci kard. Kazimierz Świątek i proboszcz rodzimej parafii ks. Stanisław Pawlina. Przykładem swojego życia pokazywali wzór, jakim powinien być prawdziwy pasterz. Widać było, że księża żyją tym, o czym mówią. Też tak chciałem.
    Po szkole rozpocząłem studia na Białoruskim Państwowym Agrarnym Uniwersytecie Technicznym. Na ostatnim roku zacząłem poważnie zastanawiać się, co dalej robić w życiu. Miałem wielkie pragnienie pomagania ludziom, a wraz z nim powróciła myśl o kapłaństwie. Lecz doświadczyłem pewien rodzaj strachu przed tak odpowiedzialną decyzją i zwykłą chęcią posiadania rodziny. Można powiedzieć, że stanąłem przed dylematem. Właśnie wtedy spotkałem osobę, która opowiedziała mi o Kolegium Katechetycznym w Baranowiczach, że istnieje możliwość bycia doradcą rodzinnym lub katechetą. Powiedziałem do Boga: „Pomagać ludziom można nie tylko jako kapłan!” – i poszedłem na studia.
    Pracując w „Radiu Maryja” w Mińsku, studiowałem zaocznie w kolegium i dalej zastanawiałem się nad swoim życiowym powołaniem. Było wiele znaków, które pomogły podjąć trudną decyzję. W końcu, po ukończeniu 2 roku kolegium wstąpiłem do seminarium. †

Należy zauważyć, że prawie każdy człowiek w pewnym momencie życia przechodzi przez kryzys wiary. Myśli sobie, że Bóg go opuścił lub nie czuje Jego obecności. Lecz Wszechmogący nigdy nie opuści człowieka, to on sam czasami stawia przeszkody na drodze do swojego serca. Może dlatego Bóg prowadzi nas tak ciężkimi drogami, aby Go znaleźć. Może niektóre grzechy, do których boimy się przyznać przytłaczają nas? Jeżeli jesteśmy daleko od Boga, to czy ktoś może Go zastąpić? Ważne jest, aby wyznać sobie, komu służę. I nie zatrzymać się w połowie drogi. A iść dalej, ciągle wracając do Stwórcy poprzez sakramenty. †

Witaj, Mały Czytelniku! Maj, prawdopodobnie, jest najpiękniejszym miesiącem w roku. Przyroda, przebudzona z zimowego snu, zadziwia niezwykłą atrakcyjnością otaczającego świata. Trudno nie zauważyć kwitnących pąków na drzewach i krzewach, śpiewu ptaków i nie poczuć świeżego zapachu roślin. Morze śnieżnobiałych kwiatostanów osnuwa drzewa owocowe. Kwitną narcyzy, pachnie konwaliami i fiołkami. Łąki przybierają barwny jasnozielony kolor. Cała ziemia wygląda, jak luksusowy tkany dywan rzucony pod nogi Matki Bożej, w poświęconym Jej miesiącu. Wydaje się, że ziemia, nasycona kolorami i zapachami, chce ukłonić się przed Tą, którą kocha całym sercem cały świat. †

Zakończyły się uroczystości Wielkiego Tygodnia, podczas których wspominaliśmy bolesną mękę i śmierć Chrystusa i Jego chwalebne Zmartwychwstanie.
    Zarówno ten czas, jak i następująca później Niedziela Miłosierdzia Bożego, prowadzą nas do refleksji nad grzechem i sprawiedliwością Bożą oraz Jego nieskończonym Miłosierdziem.

Zabiegani, zajęci różnymi sprawami i problemami codzienności, często bezradni wobec nich, często stawiamy sobie podobne pytania, na które nie zawsze potrafimy znaleźć precyzyjnej odpowiedzi: „Skąd wiemy, że Bóg jest miłosierny?”, „Dlaczego mamy czcić Miłosierdzie Boże?”, „Czy Bogu są potrzebne miłosierne uczynki ludzi?”. Bóg stworzył świat z miłości i od początku postanowił obdarzyć tą miłością miłosierną każdego człowieka. I wszystko, co istnieje, co zostało stworzone i cały wszechświat jest dziełem tego miłosierdzia. †

Przez pryzmat pontyfikatu świętego papieża

"Nic tak nie jest potrzebne człowiekowi, jak miłosierdzie Boże – owa miłość łaskawa, współczująca, wynosząca człowieka ponad jego słabość."

Te słowa wypowiedział papież Jan Paweł II w 1997 roku podczas swojej pierwszej wizyty w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Krakowie-Łagiewnikach (Polska). Można przypuszczać, że mówienie o miłosierdziu Bożym i podobnych pobożnych rzeczach jest obowiązkiem Ojca Świętego. To prawda! Tylko miłosierdzie jest czymś, co ma sens wyłącznie wtedy, gdy jest stosowane w życiu. Teoretycznie jest martwe. Rozmyślać o miłosierdziu, lecz nie żyć nim, jest marnością dla człowieka, jak i innych, którzy go otaczają. †

W dzienniczku św. Faustyny Kowalskiej „Miłosierdzie Boże w mojej duszy” czytamy, jak Pan Jezus mówi: „Dusze giną mimo Mojej gorzkiej męki. Daję im ostatnią deskę ratunku, to jest święto Miłosierdzia Mojego. Jeżeli nie uwielbią miłosierdzia Mojego, zginą na wieki” (Dz 965). Jakie jest prawdziwe miłosierdzie Boże? Jak go zdobyć?

Ucieczka do Miłosierdzia Bożego jest ostatnią szansą na zbawienie od zła dla cierpiącej ludzkości. Można go osiągnąć poprzez:
   
  1. Poznanie prawdziwego obrazu Boga jako kochającego Ojca – sprawiedliwego, miłosiernego, wszechmocnego, pragnącego dobra i bliskiego każdemu człowiekowi, szanującego jego wolność oraz cierpiącego z powodu ludzkich grzechów i niedoli. Taki obraz Boga przedstawia nam sam Syn Boży w przypowieści o miłosiernym ojcu i synu marnotrawnym (por. Łk 15, 11-31). †

Papież Franciszek
   Gdzie Bóg w pełni się objawił? Na krzyżu. Tu poznajemy cechy Jego Oblicza. Nie zapominajmy, Bracia i Siostry, że krzyż – jest amboną Boga. Będzie pożyteczne dla nas w milczeniu spojrzeć na ukrzyżowanie i zobaczyć, kim jest nasz Zbawiciel: On nie wskazuje palcem nawet na tych, którzy go ukrzyżowali, lecz chce przytulić wszystkich; nie przytłacza swoją chwałą, lecz wyrzeka się wszystkiego dla nas; kocha nie słowami, lecz w milczeniu daje nam życie; nie zmusza nas, lecz uwalnia; nie traktuje jak obcych, lecz bierze na siebie nasze zło i bierze na siebie nasze grzechy. Dlatego, aby uwolnić się od przesądów dotyczących Boga, patrzmy na ukrzyżowanie. A potem otwórzmy Ewangelię.
    W tych dniach, gdy wszyscy są poddani kwarantannie domowej i odizolowani, weźmy te dwie rzeczy: spójrzmy na ukrzyżowanie i otwórzmy Ewangelię. To powinno stać się dla nas, powiedzmy, domową liturgią, ponieważ w najbliższych dniach nie możemy pójść do kościoła. Ukrzyżowanie i Ewangelia!

Fragment przemówienia podczas audiencji ogólnej w Watykanie, 08.04.2020

☞ Ojciec Święty Franciszek otworzył fundację charytatywną, aby pomóc cierpiącym na pandemię koronawirusa. Otrzymane środki zostaną przeznaczone na wsparcie działalności wielu instytucji medycznych, przytułków, domów opieki i in. Papież wezwał Kościół na całym świecie do przyłączenia się do inicjatywy i dokonał pierwszej wpłaty w wysokości 750 tysięcy dolarów. Darowizny można przelać na specjalne konto Administracji Papieskich Dzieł Misyjnych (Amministrazione Pontificie Opere Missionarie): IT84F0200805075000102456047 (SWIFT UNCRITMM) з пазнакай “Fund Corona-Virus”. †

Taka jest prawda, że w kontekście dzisiejszej sytuacji, w której znalazł się cały świat, wszelkie rozważania, wydarzenia, świętowania są rozpatrywane w świetle pandemii. Podobnie, chyba jest, gdy próbujemy zastanowić się nad tajemnicą Bożego Miłosierdzia, o której nam przypomina Kościół w niedzielę, która następuje po Uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego.

Mi osobiście na myśl przychodzą słowa jednej ze znanych pieśni o Bożym miłosierdziu: „Nasze plany i nadzieje coś niweczy raz po raz, tylko Boże miłosierdzie nie zawodzi nigdy nas”. Każdy z nas na pewno miał pewne plany na przeżywanie tegorocznej Wielkanocy: spotkanie z najbliższą rodziną, wspólne wielkanocne śniadanie, poprzedzone udziałem w Triduum Paschalnym, może też jeszcze inne zamierzenia dotyczące niedalekiej lub dalekiej przyszłości. Jednak, wszystko wygląda na razie inaczej. Ciągle coś planujemy i zamierzamy zrobić, tylko jak pokazują aktualne wydarzenia, nasze plany, marzenia i cele muszą poczekać. Taka jest rzeczywistość. †

“Życie wszelkiego ciała jest we krwi jego” (Kpł 17, 14)

Spoglądając na ukrzyżowanego, wykrwawionego od głowy do stóp, Jezusa, każdy chrześcijanin rozumie, że ta Krew została przelana z miłości do skażonego człowieka. Przystępujemy do sakramentu spowiedzi i przyjmujemy Eucharystię, by oczyścić swą duszę z brudu grzechów i pojednać się z Bogiem. To jest najbardziej rozpowszechnione pojmowanie działania Krwi Zbawienia wśród wiernych. Jednak, aby w pełni uświadomić sobie cały ogrom bogactwa, do jakiego mamy dostęp dzięki tej drogocennej Ofierze, i jak wielka jest jej potęga w duszy i życiu człowieka, należy przyjrzeć się Słowu Bożemu.

OCZYSZCZENIE I USPRAWIEDLIWIENIE
   “Prawie wszystko oczyszcza się krwią według Prawa, a bez rozlania krwi nie ma odpuszczenia grzechów” (Hbr 9, 22). To właśnie Krew Baranka, przyjmowana w komunii, wymazuje z ludzkiej pamięci dłużny zapis starodawnej winy, “oczyszcza sumienie z martwych uczynków” (Hbr 9, 14) i rozpamiętywania popełnionego grzechu, zmywa poczucie brudu, nieczystości, niegodności i zawstydzenia. “Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, jak śnieg wybieleją; choćby czerwone jak purpura, staną się jak wełna” (Iz 1, 18), gdy zostaną zanurzone we Krwi. †