26 kwietnia przypada kolejna rocznica wypadku w elektrowni jądrowej w Czarnobylu, który stał się największym w historii energetyki jądrowej. O wydarzeniach z pierwszych dni po katastrofie i jednej z głównych lekcji, którą można wyciągnąć z tragedii, opowiada chemik wojskowy z Grodna Giennadij Marczuk.

– Panie Giennadij, proszę powiedzieć, jak trafił Pan, jako likwidator, na miejsce wypadku w elektrowni jądrowej w Czarnobylu?
    az udania się do Czarnobylu otrzymałem przed świętem Wielkanocy, który w 1986 roku obchodzono 4 maja. Służyłem w siłach zbrojnych w składzie trzeciej Brygady Obrony Chemicznej w rosyjskim mieście Kineszma. Była to specjalna jednostka wojskowa, która dzięki swoim możliwościom zawodowym mogła wykonywać zadania związane z likwidacją skutków wypadku. †

Nowa świątynia Formy architektoniczne świątyni, która będzie wzniesiona pod wezwaniem św. Ignacego Loyoli, zaprojektowane są we współczesnym stylu. Część dla modlitwy przeznaczona jest dla 230 osób. Jednostka administracyjna przewiduje rozmieszczenie klas i sal lekcyjnych. Budowa jest prowadzona kosztem darczyńców. Obiekt ma zostać oddany do użytku publicznego w kwietniu 2021 roku. Parafia św. Władysława na osiedlu Bilewo istnieje w Witebsku od 2008 roku. Wspólnotą duchowo opiekują się ojcowie jezuici. †

Przede wszystkim warto zaznaczyć, że do punktu wyczerpania najczęściej człowiek dochodzi stopniowo. Stan upadku sił można rozpoznać w następujących wypadkach: gdy przeciążenie trwa długi czas i gdy dotyka każdej sfery życia. Z reguły towarzyszą temu depresyjne uczucia, gniew, rozdrażnienie itd. U niektórych ludzi pojawia się lęk, trudny do opanowania, który często prowadzi do obsesji, fobii lub nerwicy.†

Nauka tantra-dżjotisz jest tradycyjną dyscypliną kultury indyjskiej, czyli astrologii wedyjskiej i astronomii (opartej na świętych księgach Wiedzy). Kościół stawia się z szacunkiem do wyznawców innych religii, lecz zabrania katolikom zajmowania się takimi rzeczami. Dlaczego? Astrologia jest generalnie sprzeczna z nauczaniem Biblijnym w co najmniej dwóch kwestiach, ponieważ wspiera wiarę w coś innego a nie w Boga, a także jest formą uwielbienia. Takie praktyki są sprzeczne z wiarą chrześcijańską. †

Pewnej nocy miałem sen, śniło mi się, że spacerowałem po plaży razem z Chrystusem, na ekranie nocy ukazały się wszystkie dni mojego życia. Spoglądając wstecz zobaczyłem, że przy każdym dniu mojej wędrówki znajdowały się na piasku dwie pary stóp. Jednak spostrzegłem, że na niektórych odcinkach widniał tylko jeden ślad. Przedstawiały one najtrudniejsze dni mojego życia, dni największych zmartwień, największych lęków i największych cierpień. Wtedy zapytałem: †

JEST TO GŁÓWNA TAJEMNICA NASZEJ WIARY, KTÓRĄ PRZYPOMINAMY I DOŚWIADCZAMY PODCZAS WIELKIEGO TYGODNIA I NIEDZIELI ZMARTWYCHWSTANIA PANA. WSPÓŁCZESNY ŚWIAT JEST SMUTNY I NIEPOKOJĄCY, DLATEGO PRZEDE WSZYSTKIM POTRZEBUJE ON MIŁOŚCI, SPOKOJU I RADOŚCI, KTÓRE DAŁ ZMARTWYCHWSTAŁY CHRYSTUS. NIECH UROCZYSTE “ALLELUJA”, KTÓRE WKRÓTCE ZABRZMI PODCZAS LITURGII PASCHALNEJ Z NASZYCH UST I W SERCU, BĘDZIE OBECNE W KAŻDYM DNIU I W KAŻDYM WYMIARZE NASZEGO ŻYCIA.

Jak wierni przygotowują się do święta Wielkanocy w Grodnie? Dlaczego dzień radosnego przypomnienia o zwycięstwie życia wiecznego nad śmiercią jest uważany za największe wydarzenie dla chrześcijan? Dlaczego tak ważne jest, aby zrobić krok w kierunku Boga i zwrócić się do swoich korzeni? †

Wostatnich dniach można odnieść wrażenie, że świat się zatrzymał. Świat dumny ze swoich osiągnięć zawstydził się brakiem mocy wobec pandemii koronawirusa. Wydawało się, że wszystko od nas zależy, że mamy władzę nad wszystkim wokół nas... Wystarczyło dosłownie kilka dni – i już nie wiemy co robić.
   Ktoś kiedyś powiedział, że to nie czasy są złe, lecz ludzie tworzą modę obecnej epoki. Więc jacy będziemy my, takie też będą nasze czasy. Nie wystarczy przeczekać trudną chwilę. Od tego jacy my teraz jesteśmy, będzie zależało, jacy będziemy potem. †

Od grudnia ubiegłego roku infekcja koronawirusowa COVID-19 rozszerzyła się na cały świat i objęła około 160 krajów. Do dziś nie wynaleziono skutecznego środka do jej leczenia. Skala pandemii rozszerza się... Mnóstwo negatywnych informacji jest wszędzie. Wydaje się nie na miejscu, lecz czy można z tej sytuacji wyciągnąć jakieś pozytywne wnioski? I jak wielu wierzących zachowuje się w wyjątkowych okolicznościach?

ZAMKNIĘCIE SANKTUARIÓW – ŚRODEK TYMCZASOWY
    Z powodu pandemii koronawirusa w wielu krajach świata ogłoszono kwarantannę i obowiązuje godzina policyjna. Ludzie są zmuszeni być w swoich domach. Dozwolone jest opuszczenie mieszkania tylko na kilka godzin, aby kupić leki i artykuły spożywcze. A co z duchowym jedzeniem? Kościół nie może być odwiedzany?!
    Tymczasowo zamknięte są sanktuaria we Włoszech i Hiszpanii, gdzie obecnie odnotowano największą liczbę zakażonych koronawirusem. Dla zwiedzających zamknięte są: Sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej w Portugalii, Bazylika św. Piotra w Watykanie i Świątynia Grobu Pańskiego w Izraelu... W Polsce obowiązują “limity” na liczbę uczestników w Eucharystii – do 5 osób. W związku z ogłoszoną pandemią w wielu krajach przygotowują się takie projekty, jak „Wielkanoc w domu”. A teraz pytanie: w tak trudnych warunkach wiara ludzi raczej osłabnie, czy wręcz przeciwnie, wzrośnie? †

W związku z rozprzestrzenianiem się pandemii koronawirusa wiele spraw odeszło na drugi plan i wydają się mało znaczącymi. Wirus zabił ponad 35 000 osób na świecie, co sieje lęk w sercach ludzi. Człowiek wierzący pyta: „Gdzie w tym wszystkim jest Bóg? Czy epidemia jest karą Bożą? Co robić?”

Gdzie jest Bóg?
    Bóg chce, aby każdy człowiek i cała ludzkość była z Nim i nie oddalała się od Niego. W bliskości z Najwyższym kryje się pokój, radość i szczęście. Jeżeli zaś ktoś oddala się od Niego przez grzechy – Bóg pragnie powrotu swego ukochanego dziecka. To, w jaki sposób Bóg postępuje najlepiej wyjaśnia nam dobrze znana Jezusowa przypowieść o miłosiernym ojcu i marnotrawnym synu.
    Ojciec dopuszcza odejście ukochanego dziecka, ponieważ jest to jego dobrowolny wybór. Godzi się on na grzeszne upadki syna, na jego cierpienie i tułaczkę. Oddaje mu część majątku, chociaż wie, że syn użyje te dary w złym celu – roztrwoni swój majątek w rozpustnych hulankach z nierządnicami i doprowadzi siebie do takiego stanu, gdy zawoła: „Ginę!” (por. Łk 15, 17).
    †

Papież Franciszek
   W te dni wielkiego cierpienia jest wiele lęku w społeczeństwie. Lęk u starszych samotnych osób, którzy są w domach opieki lub szpitalach i nie wiedzą, co może się stać. Lęk u ludzi bez stałej pracy, którzy myślą, jak nakarmić swoje dzieci i widzą głód. Lęk u pracowników ważnych sfer społecznych, którzy pomagają funkcjonować społeczeństwu i mogą zachorować. Lęk jest obecny w każdym z nas. Każdy z nas wie, czego się boi. Módlmy się do Pana, aby pomógł zachować zaufanie, pozostać cierpliwymi i przezwyciężyć lęk.

Fragment kazania podczas porannej Mszy św. w watykańskim Domu św. Marty, 26.03.2020

☞ Ojciec Święty Franciszek upoważnił Kongregację ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów do wydania dekretu z nowymi instrukcjami dotyczącymi Wielkiego Tygodnia w bieżącym roku. Są one podyktowane sytuacją związaną z pandemią koronawirusa. W Niedzielę Palmową odprawianie wspomnień wejścia Pańskiego do Jerozolimy ma odbywać się w budynku sakralnym. Obrzęd obmycia nóg w Wielki Czwartek podczas Mszy Wieczerzy Pańskiej należy wykluczyć. Konieczne jest również zrezygnowanie z procesji pod koniec liturgii i pozostawienie Najświętszego Sakramentu w tabernakulum. W tym dniu kapłani otrzymują wyłączne pozwolenie na celebrację Mszy św. bez udziału wiernych. W Wielki Piątek adoracja Krzyża poprzez pocałunek ogranicza się wyłącznie do celebransa. Wigilię Wielkanocną należy odprawiać tylko w katedrach i kościołach parafialnych. Obrzędy związane z pobożnością ludową i procesje wzbogacające dni Wielkiego Tygodnia i Triduum Paschalnego można – w zależności od oceny biskupa diecezjalnego – przenieść na inne wygodne dni. †

Kiedy myślę, o tym, co się dzieje dziś na świecie – pożary w Australii, plaga szarańczy w Arabii Saudyjskiej, Afryce i Azji i pandemia koronawirusa, która wyszła z Chin i zalewa Europę i całą ziemię, wydaje się, że nadchodzi koniec świata.

Przypominają mi się słowa Jezusa o tym, co będzie się działo, gdy On przyjdzie po raz drugi. „Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec szumu morza i jego nawał- nicy. Ludzie mdleć będą ze strachu, w oczekiwaniu wydarzeń zagraża- jących ziemi. Albowiem moce niebios zostaną wstrząśnięte. Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, nad- chodzącego w obłoku z wielką mocą i chwałą. A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie” (Łk 21, 25-28).
    Myślę, że dzisiaj każdy może się odnaleźć w tych słowach o ludziach mdlejących ze strachu. Lecz nie na tym chciałam się skupić. Moją uwagę zwróciły ostatnie słowa przytoczonego fragmentu – „A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie”. Zmartwychwstały Jezus mówi nam, że w momentach, gdy cały świat się wali, On przychodzi po nas, zbliża się, by zabrać nas do domu w Niebie, który ma przygotowany dla każdego człowieka od wieków. Jezus przed nami przeszedł już całe cierpienie świata, przeszedł przez śmierć i zmartwychwstał, wziął na Siebie całe zło, byśmy mogli pójść za Nim do Ojca, do Nieba i do wiecznego szczęścia. On już zwyciężył to wszyst ko, co wydaje się nam nie do przezwyciężenia, zwyciężył każde cierpienie, łzy, samotność, rozpacz i śmierć, a teraz jest gotów zwyciężać w nas, w naszym życiu i w naszych trudnościach. †

Jubileusz Filareta W gratulacjach arcybiskup podkreślił: „Twoja wytrwałość, zdolności dyplomatyczne, umiejętność rozpoznawania znaków czasu i szybkiego reagowania na nie przyniosły swoje owoce. Twoja otwartość na dialog pomogła również Kościołowi katolickiemu w jego odrodzeniu we współczesnej Białorusi”. Na końcu hierarcha podziękował metropolicie Filaretowi i życzył mu Bożego błogosławieństwa.†

Święty Jan od Krzyża – kierownik duchowy, mistyk, Doktor Kościoła – płomienny świadek Bożego wpływu na ludzkie życie. Jako poeta posługiwał się metaforami panny młodej i pana młodego, aby objawić ludziom, kim jest Bóg. Ojciec Iain Matthew OCD napisał o nim książkę „The Impact of God” („Pochwycony przez Boga”), którą dosłownie można przetłumaczyć, jako „wpływ Boga”. Z całej obfitości tematów, które porusza autor, do tego artykułu wybrałam temat nadziei.
    Dobry i hojny Bóg jest taki cudowny, zauważa o. Matthew, dopóki wszystko nam się udaje. A kiedy pojawiają się trudności i zapada ciemność? Kiedy zaufanie znika bez śladu i nie ma siły, by nawet spróbować go odzyskać? W rzeczywistości jesteśmy zmuszeni żyć z całym zestawem ograniczeń, a straty, porażki, stres, grzechy i inne komplikacje przypominają o zagrożeniu chaosem. Właśnie tam stoi postać Jana od Krzyża: u progu niepewności; i pociesza nas, przekonując, że poza tą granicą jest nie tylko chaos. Ciemność, której się boimy, jest przeniknięta Duchem Bożym, który lata nad wodami śmierci i ma moc zmartwychwstania do życia. †

“W życiu kieruję się słowami z Pisma Świętego: „Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia” (Flp 4, 13). Gdy pojawiają się trudne chwile, całkowicie pokładam ufność w Bogu, a On daje siły, by iść dalej.

O POWOŁANIU
    O kapłaństwie zacząłem się zastanawiać po przyjęciu chrztu w wieku 14 lat. Na początku nie przywiązywałem do tych myśli większego znaczenia, zakładałem, że przeminą tak szybko, jak się pojawiły. Jednak, po pewnym czasie jeszcze bardziej zainteresowałem się posługą księdza. Bardzo chciałem posługiwać przy ołtarzu. Za każdym razem, gdy ksiądz podczas Mszy Świętej podnosił Hostię, zawsze wyobrażałem siebie na jego miejscu.
    Te myśli nie dawały mi spokoju – musiałem się z kimś poradzić, najlepiej z kompetentną osobą. Z takim zamiarem skierowałem się do proboszcza naszej parafii ks. Sławomira Samkowicza. Opowiedział on o swoich seminaryjnych latach i o swoim powołaniu. Pochwalił mnie za odważną decyzję, powiedział, że mam dobre pragnienie i że muszę podchodzić do tej sprawy bardzo odpowiedzialnie.
    Po ukończeniu szkoły poszedłem do technikum. Moje plany na przyszłość i pragnienia kilka razy się zmieniały, dopóki nie doszedłem do wniosku, że powinienem służyć Bogu jako kapłan. Dzisiaj dziękuję Wszechmogącemu za naukę w seminarium, że miałem odwagę dokonać tak trudnego wyboru. †