Kobiety zawsze były przy Jezusie, stały przy Nim murem. One były Mu wierne, oddane, wpatrzone w Jego uczynki i wsłuchane w każde słowo...
   Za każdym razem kiedy czytamy Ewangelie, to z pewnością możemy zauważyć, że kobiety prezentują się w nich znacznie lepiej niż mężczyźni. Oto uczniowie kłócą się między sobą, kto z nich zajmie przy Jezusie pierwsze miejsce. Jednak kiedy przychodzi czas próby – tchórzliwie uciekają. Męce i śmierci Jezusa towarzyszą już tylko kobiety, z wyjątkiem umiłowanego ucznia – Jana. Kobiety wiernie stoją pod krzyżem, trwają do samego końca. †

Żyć Ewangelią
Pierwszy Synod Diecezji Grodzieńskiej

Podkomisja ds. Głoszenia Słowa Bożego
    1. Czy w Państwa parafii regularnie wygłasza się kazanie podczas niedzielnej Mszy św.?
    2. Czy istnieje zwyczaj wygłaszania kazania podczas Mszy św. w dzień powszedni? Czy odczuwają Państwo i Państwa znajomi duchową potrzebę słuchania kazania podczas każdej Mszy św.?
    3. Czy wygłasza się w Państwa parafii kazania katechizmowe, tłumaczące Katechizm Kościoła Katolickiego?
    4. Jakie tematy poruszają kapłani w swoich kazaniach?
    5. Jakie tematy niepokoją Państwa najbardziej? Jakie tematy warto poruszać i omawiać podczas kazania?
    6. Jak Państwo oceniają poziom przygotowania kapłanów do kazań (bardzo dobry / dobry / średni / niski)?
    7. Czy według Państwa lokalny Kościół (kapłani, wierni świeccy) w odpowiedni sposób wykorzystuje dziś do głoszenia Ewangelii środki masowego przekazu oraz internet?
    8. Jak Państwo sądzą, jakich starań trzeba dołożyć, by bardziej owocnie głosić Słowo Boże podczas Mszy św. oraz ceremonii nieliturgicznych?

Papież Franciszek
   Wielki Post to czas wyjścia na pustynię… Jest to czas, aby poświęcić się zdrowej ekologii serca i zrobić w nim porządek. Gonimy za tysiącem rzeczy, które wydają się nam konieczne, a w rzeczywistości nimi nie są. […] Post to umiejętność rezygnacji z rzeczy próżnych, zbędnych, aby przejść do tego, co istotne. Podejmowanie postu jest nie tylko po to, by schudnąć, ale aby iść do tego, co najważniejsze, to szukanie piękna prostszego życia. Wejdźmy z Jezusem na pustynię, a wyjdziemy z niej kosztując Paschy, mocy Bożej miłości, która odnawia życie. Przydarzy się nam, tak jak z owymi pustyniami, które na wiosnę zakwitają, sprawiając, że pąki i rośliny nagle kiełkują „znikąd”. Odwagi, idźmy za Jezusem: wraz z Nim rozkwitną nasze pustynie.

Fragment przemówienia podczas audiencji ogólnej w Watykanie, 26.02.2020

☞ Papież Franciszek zatwierdził publikację dekretów w procesach beatyfikacyjnych i kanonizacyjnych. Wśród nich 3 dokumenty, dotyczące uznania cudów, dokonanych za wstawiennictwem: bł. Łazarza – indyjskiego świeckiego wiernego, męczennika; bł. Marii Francesca od Jezusa – włoskiej zakonnicy, założycielki Zgromadzenia Sióstr Kapucynek z Laan; sługi Bożego Karola Acutisa – włoskiego świeckiego, znanego ze swoich nadzwyczajnych umiejętności w dziedzinie informatyki (używał ich do głoszenia Ewangelii w internecie). †

W 2013 roku razem z moim mężem wzięliśmy ślub. Bardzo chcieliśmy mieć dzieci, ale lekarze zdiagnozowali niepłodność. Przez 5 lat brałam leki hormonalne i wiele innych leków... A potem przestałam je zażywać. Zwróciliśmy się do Boga z prośbą o dar potomstwa dla naszego małżeństwa.

W listopadzie 2018 roku wraz z mężem po raz pierwszy wzięliśmy udział w modlitwie o dar potomstwa w Rosi, którą poprowadził ks. kan. Czesław Pawlukiewicz. Owoce modlitwy były zauważalne: nasze relacje widocznie się zmieniły, zbliżyliśmy się do siebie. Byliśmy szczęśliwi i z niecierpliwością czekaliśmy na kolejne rekolekcje. †

Chwała Panu! Na wspólną modlitwę dziękczynienia zebrali się wierni ze wszystkich grekokatolickich parafii w stolicy. Na jej czele stanął archimandryta Jan Sergiusz Gajek MIC, zwierzchnik BKG na Białorusi. 11 marca 1990 roku w Mińsku w niewielkim kościele Podwyższenia Krzyża Świętego na cmentarzu kalwaryjskim odbyła się pierwsza po długim okresie prześladowań liturgia grekokatolicka. Po Litanii w bibliotece parafialnej odbył się wieczór wspomnień. Wydarzenie zakończyło się śpiewem hymnu “Potężny Boże”. †

„Człowiek powołany jest do wolności”– słowa z przemówienia Papieża Jana Pawła II podczas jego wizyty w Niemczech w 1996 roku. Jeśli duchowo zaniedbujesz siebie, po drodze wpadasz w kilka nałogów, możesz przestać czuć wewnętrzną wolność. Wielki Post przypomina człowiekowi o jego wolnej woli, proponuje możliwość odzyskania świadomości i poczucia wolności.

Rzecz dotyczy naszej głowy
    Jak zdobyć poczucie wolności, gdy modlitwa jest przymusem? Również jałmużna jest przymusem, a post – tym bardziej? Wszędzie słyszy się słowo „trzeba”: trzeba się modlić, trzeba dawać jałmużnę i trzeba pościć. Chodzi o perspektywę, z którą patrzymy na te trzy elementy. Przymus, niewola lub wolność – wszystko jest w naszej głowie. Jeśli modlitwa, jałmużna i post kojarzą się dla nas przede wszystkim z przymusem do czegoś, z tym samym pojęciem „trzeba” to jest to wyłącznie nasza wizja i rozumienie (i częściowo dziedzictwo od ludzi, którzy nas nauczali). Jednak, nawet ograniczenia mogą być związane z wolnością. Samoograniczenie – to wybór. Tylko wolna wewnętrznie osoba jest w stanie dokonać świadomego wyboru, na przykład, odmówić sobie czegoś. Kto nie jest uzależniony od tytoniu, może nie palić, gdy się denerwuje; kto nie jest uzależniony od alkoholu, może nie pić, coś świętując. Wewnętrznie wolna osoba jest pewna siebie i nie pozwala sobie na puszczanie plotek.
    Każda forma postu obnaża poziom wewnętrznej wolności danej osoby. Ta odmowa nie jest dla samej odmowy od czegoś, ale zwrócenie uwagi na coś głębszego, niematerialnego, co mamy w sobie i jest na świecie.†

7 ciekawych faktów z Watykanu

1. Menu dla Ojca Świętego na okres 40 dni postu powstaje dużo wcześniej. Zupełnie znikają wtedy ze stołu desery, co jest dużym poświęceniem dla papieża Franciszka, ponieważ uwielbia ciasta i słodycze, przede wszystkim dulce de leche, czyli krem kajmakowy. Papież rezygnuje również całkowicie z wina, które od czasu do czasu zdarza mu się wypić do obiadu. Poza tym Ojciec Święty znany jest z tego, że przepada za pizzą. W swoje urodziny, oprócz tortu, chętnie zjada również tradycyjny włoski przysmak. W okresie Wielkiego Postu papież odmawia sobie jednak wszystkich kulinarnych przyjemności. †

Przez długi czas św. Ignacy szukał spełnienia tylko własnej woli. Chciał on zdobyć sławę wojskową, osiągnąć sukces na dworze królewskim i u kobiet, marzył aby rozsławić swój szlachecki ród i, być może, stanąć obok słynnych przodków, aby potomkowie z dumą wspominali o nim. I oto o nim, założycielu zakonu jezuitów, naprawdę opowiadają prawie pół tysiąca lat – nie tylko w rodzinie Loyoli, i nawet nie tylko w kraju basków, ale na całym świecie. Ktoś robił to z podziwem i wdzięcznością, a ktoś z wrogością i brakiem akceptacji. Ale cały ten rozgłos „przydarzył się” mu tylko dlatego, że wybrał Bożą wolę zamiast swojej. †

„Lecz ci, co zaufali Panu, odzyskują siły, otrzymują skrzydła jak orły: biegną bez zmęczenia, bez znużenia idą” (Iz 40, 31). Gdy oddaję wszystko Bogu w nadziei, że pomoże, czuję nowe siły. To podnosi na duchu.

O powołaniu
    W dzieciństwie dokuczał mi ból głowy, z tego powodu nawet leżałem w szpitalu. Ten ból przez dłuższy czas nie mijał. Pewnego dnia razem z mamą pojechaliśmy do Rosicy, gdzie spotkaliśmy się z o. Czesławem Kureczko, który mnie ochrzcił. Kapłan pomodlił się, aby ból głowy zniknął. I rzeczywiście, po tej modlitwie już mi nie przeszkadzał.
    Po pewnym czasie zacząłem odczuwać głos Boga. Nieustannie zadawałem sobie pytanie: „Dokąd Bóg mnie woła?”. Długo rozmyślałem i doszedłem do wniosku, że muszę poświęcić swoje życie Panu Bogu i pójść drogą, którą kochający Ojciec przygotował dla mnie. †

У Кодэксе кананічнага права ясна гаворыцца: “Намашчэнне хворых можна ўдзяліць верніку, які дасягнуў магчымасці для ўсведамлення і знаходзіцца ў небяспецы смерці з-за хваробы ці старасці” (ККП 1004).
Катэхізіс Каталіцкага Касцёла сцвярджае: “Касцёл верыць і вызнае, што сярод сямі сакрамантаў існуе адзін, спецыяльна прызначаны для ўмацавання тых, хто змучаны хваробай – намашчэнне хворых. Гэтае святое намашчэнне хворых устаноўлена Хрыстом, нашым Панам, як сапраўдны сакрамант Новага Запавету, пра які ўзгадвае евангеліст Марк, таксама яго раіць вернікам і апостал Якуб, брат Пана” (ККК 1511).†

Witaj, Mały Czytelniku! W ciągu swojej długiej historii Kościół katolicki angażował się w działalność charytatywną. Pomoc, jaką udzielał biednym, samotnym i upośledzonym, była często nazywana „сaritas”. Samo słowo oznacza miłość, braterską pomoc i opiekę. Teraz tak nazywa się organizacja charytatywna, która działa w ramach Kościoła. Działalność „Caritas” jest bardzo ważna, bez niej Kościół straciłby wiarygodność, wtedy by tylko mówił, nic nie robiąc. „Caritas” jest powołany do tego, żeby świadczyć ludziom wszelką miłość i miłosierdzie.

Doskonałym przykładem miłości jest sam Pan Jezus, który nie tylko nauczał, ale również pomagał ludziom: uzdrawiał i leczył. On wciąż uczy, jak być blisko drugiego człowieka. Także i naszym zadaniem jest nieść pomoc potrzebującym, poświęcać swój wolny czas i angażować się w dzieła miłości. Bezinteresowna posługa na rzecz innych daje satysfakcję, nadaje sens życiu i chroni przed rozpaczą z powodu poczucia niemożności zmiany czegoś na lepsze.†

26 lutego.
Środa popielcowa.
Początek Wielkiego Postu

Przeżywanie okresu Wielkiego Postu przybierało różne formy w ciągu wieków, lecz zawsze miało ten sam cel – pokutę za grzechy i zjednoczenie się z Panem.

Dzisiaj niektóre z wielkoposnych praktyk świętych mogą nas szokować.
    Niektóre ze stosowanych przez nich umartwień wykraczały poza okres Wielkiego Postu i towarzyszyły świętym codziennie. Przed rozpoczęciem okresu pokutnego przyjrzymy się kilku takim przykładom, żeby zainspirować się wzorem miłości i oddania Jezusowi. †

Żyć Ewangelią
Pierwszy Synod Diecezji Grodzieńskiej

Komisja ds. Relacji Społecznych i Prawnych z Władzami Świeckimi
    1. Co Państwo wiedzą o nauce społecznej Kościoła katolickiego?
    2. Jak Państwo rozumieją stwierdzenie, że wierni świeccy są powołani do misji apostolskiej we współczesnym świecie?
    3. Czy zauważają Państwo pasywność wiernych świeckich w sprawach Kościoła w życiu społecznym? W jaki sposób można wzbudzić w nich większą odpowiedzialność za sprawy społeczne Kościoła?
    4. Na czym powinna się opierać misja społeczna świeckich katolików w naszym – białoruskim – społeczeństwie?
    5. Co Państwa zdaniem wymaga uwagi w relacjach między Kościołem a państwem?
    6. Co w relacjach między Kościołem a państwem uważają Państwo za najważniejsze i najpotrzebniejsze?

Papież Franciszek
   “Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni” (Mt 5, 4)... Często mówiłem o darze łez i jego wartości. Czy można chłodno kochać kogoś? Czy można kochać z obowiązku? Wiadomo, że nie. Są ludzie zasmuceni, których trzeba pocieszyć. Ale są też pocieszeni, których należy zasmucić, obudzić. To ludzie, którzy mają kamienne serce i oduczyli się płakać. Trzeba obudzić tych, których nie porusza ból innych osób…

Fragment przemówienia podczas audiencji ogólnej w Watykanie, 12.02.2020