Kapłani są dla ludzi jak latarnie morskie pozwalające odnaleźć się zagubionym okrętom – duszom. Uczą, jak żyć, aby rozwijać żagle wiary i rozkwitać wobec Boskiego Oblicza. Dzisiaj dziękujemy księżom posługującym w diecezji grodzieńskiej za lata ofiarnej pracy i skłaniamy ich do spojrzenia wstecz, by przyjrzeć się odbytej drodze kapłańskiej.

    Ks. Aleksander Siemiński
    Pięć lat kapłaństwa to główny powód do wdzięczności na tym etapie mego życia. Jednak tej daty nigdy by nie było bez spotkania z Chrystusem Zmartwychwstałym 20 lat temu – w Jego żywym i skutecznym Słowie oraz w sakramentach, w sposób szczególny sakramentach pokuty i Eucharystii.
    Jest takie powiedzenie: „Jak trwoga, to do Boga”. I w moim życiu nastąpił taki moment. Pamiętam, była to Wielka Sobota. Spowiedź. Rozgrzeszenie... Zaiste, to był dzień mego przejścia ze śmierci grzechu do życia z Chrystusem. Wszystko powoli zaczęło się zmieniać ku lepszemu, czułem radość z obecności Pana. Już wiedziałem jak dobry jest Bóg i jak wspaniale jest z Nim, jak źle jest bez Niego, więc wracać do dawnego stylu życia oczywiście nie chciałem. †

Ojciec Święty
    pobłogosławił
   brzeską ikonę Z papieżem Franciszkiem spotkał się wizytator apostolski dla greko-katolików Białorusi archimandryta Sergiusz Gajek. „Chcielibyśmy, by wizerunek kapłanów niosących oświatę nawiedził parafie i rodziny naszego kraju. Więc poprosiłem Biskupa Rzymu o pobłogosławienie ikony oraz tej inicjatywy duszpasterskiej. Powiedział, że z radością nas błogosławi” – opowiedział archimandryta Gajek. Później Ojciec Święty zwrócił się do głowy Kościoła greko-katolickiego na Białorusi z prośbą: „Módlcie się za mnie, abym ja również kontynuował swoją misję z gorliwością świętych Cyryla i Metodego”. †

Wszyscy znamy historię dziewczyny obranej przez Pana do urzeczywistnienia wielkiego zwycięstwa Sprawiedliwości i Życia. Mogła nie przyjąć propozycji, gdyż jak każdy człowiek stworzony przez Boga miała wolną wolę. Jednak jak się zachowuje Maryja? Pokornie się zgadza, choć jeszcze nie do końca uświadamia sobie, co tak naprawdę na Nią czeka. Dla niezamężnej kobiety noszenie pod sercem dziecka w każdym czasie nie jest w porządku, wywołuje osąd w społeczeństwie. Jednak odważna dziewczyna pozwoliła Bogu kierować swoim życiem, nie zważając na to, co mogli pomyśleć ludzie. Po prostu kochała – w czystości i cnocie, ufała Bogu zupełnie i bezwarunkowo. Od pierwszego spojrzenia na Cud w swoim ręku i do ostatniego na krzyżu została pokorną.
    Los Maryi nie wyróżniał się prostotą, był pełen wielkiego sensu. Matka Boża musiała sporo doświadczyć, dużo stracić. Jednak w swoim życiu nie pozostawiała miejsca na rozpacz, wszelkie trudności i troski zawsze ofiarowywała Panu. †

Każdy człowiek ma własną drogę życiową. Na pewno się nie pomylę, jeśli powiem, że wielu ludzi marzy o prestiżowym zawodzie i często nie rozumie tych, którzy wyrzekają się wszystkiego, powierzają się Bogu i wybierają drogę posługi kapłańskiej. Tylko niektórzy są do tego zdolni. Jest to powołanie, Boży dar.

Pragnę opowiedzieć o bardzo ciekawej i szanowanej osobie – naszym proboszczu ks. Lucjanie Radomskim, posługującym w parafii św. Anny w miasteczku Łunna, na Mostowszczyźnie. Ten kapłan jest człowiekiem od wielkiej litery! Jego proste i mądre słowa są zrozumiałe zarówno dla małego dziecka, jak i dorosłej osoby. Ten, kto raz się z nim spotkał, na pewno zmienił swoje spojrzenie na życie, głębiej poznał Słowo Boże. †

Sakrament bierzmowania to sakrament dojrzałości duchowej. Katechizm Kościoła Katolickiego naucza, że „skutkiem sakramentu bierzmowania jest pełne specjalne wylanie Ducha Świętego, które niegdyś stało się udziałem Apostołów w dniu Pięćdziesiątnicy” (KKK, 1302). Dzięki temu wylaniu sakrament bierzmowania przynosi wzrost i pogłębienie łaski chrzcielnej. Mocniej zakorzenia wiernego w Bożym synostwie, które umożliwia wołanie „Abba, Ojcze!” (por. Rz 8, 15), udoskonala jego więź z Kościołem. Udziela też mu jako prawdziwemu świadkowi Chrystusa specjalnej mocy Ducha Świętego do szerzenia i obrony wiary słowem i czynem, do mężnego wyznawania imienia Chrystusa oraz do tego, by nigdy nie wstydzić się Krzyża (por. KKK, 1303). †

Witaj Maleńki Czytelniku! Przeżywamy cudowny miesiąc maj, który jest czasem poświęconym Maryi. Na pewno wielu z nas pragnie wiedzieć, jak w rzeczywistości wygląda Matka Boża. Dziś istnieją różnorodne Jej wizerunki, z których każdy jest inny, a zarazem są bardzo podobne do siebie. Niektórzy nawet mieli szczęście zobaczyć Maryję na własne oczy podczas objawień. Takimi szczęściarzami były m.in. dzieci z Fatimy.

Minęło 102 lata od chwili, gdy Niepokalana ukazała się w malowniczym jeszcze wtedy miasteczku w Portugalii maleńkim pastuszkom: Łucji, Franciszkowi i Hiacyncie. Franciszek nie wątpił, że widział Bogarodzicę, ale jako jedyny nie mógł słyszeć, co mówi. Według słów chłopca, Maryja przyszła szybko, ze wschodu i stanęła przy dębie. Odeszła w bok i zatrzymała się w punkcie, gdzie na niebie wschodzi słońce. Jej ubranie składało się z białej szaty ze złotym wzorem i płaszcza okrywającego Jej postać. Ręce miała złożone, niby do modlitwy, i trzymała w nich różaniec o białych paciorkach. „Nigdy nie widziałem nikogo piękniejszego niż Ona” – z zachwytem mówił Franciszek. †

W naszym kraju zwyczaje wiernych świadczą o głębokiej pobożności maryjnej. Ludzie gromadzą się w kościołach, kapliczkach, swoich mieszkaniach, przy krzyżach przydrożnych na nabożeństwie majowym. Wszędzie rozbrzmiewa Litania Loretańska, jedna z najpiękniejszych modlitw ku czci Najświętszej Maryi Panny. W diecezji grodzieńskiej w pierwszą niedzielę maja jest obchodzony też Dzień Matki na znak tego, że mamy mają się uczyć miłości od Niebieskiej Matki.

Zaufanie zawsze się sprawdza
    Wielodzietna matka Elwira Prawko, wychowująca dwóch synów i dwie córki, przyznaje się, że duża rodzina wymaga cierpliwości, której, zdarza się, brakuje. „W takich sytuacjach uciekam się po pomoc do Matki Bożej – mówi kobieta. – †

Żyć Ewangelią
Pierwszy Synod Diecezji Grodzieńskiej

Ojciec święty Jan Paweł II na konferencji Episkopatu Ameryki Łacińskiej skierował do Kościoła słynne wezwanie do Nowej Ewangelizacji: „Patrzcie w przyszłość, podejmując nową ewangelizację – nową w zapale, nową w metodach i nową w środkach wyrazu” (Haiti, 9 marca 1983 r.). Ewangelizacja nowa w zapale ma działać w zapale zrodzonym z osobistego spotkania z Jezusem Zmartwychwstałym i prowadzić do nawrócenia serca. Owocem tego spotkania jest pragnienie przekazania innym radości wiary. Ewangelizacja nowa w metodzie polega na głoszeniu kerygmatu, Jezusa jako jedynego Zbawiciela, Pana i Mesjasza. Ewangelizacja nowa w środkach wyrazu domaga się języka egzystencjalnego, by Dobra Nowina stała się zrozumiała dla każdego odbiorcy.

Moja kochana!

Już niedługo nadejdzie dzień, gdy po raz pierwszy przyjmiesz w Komunii św. Jezusa Chrystusa. Wiem, że czekasz na to. Uwierz, On również czeka...
    Chcę cię zapewnić, że ten dzień na zawsze zmieni twoje życie. Już nigdy nie pozostaniesz sama – duszę będzie grzała Boża obecność. Twoje zadanie natomiast polega na podtrzymywaniu tego ognia. Znajduj czas dla Pana Jezusa – On dla ciebie ma czas zawsze.
    W zabieganiu codzienności staraj się odszukać przynajmniej kilka chwil, by trwać sam na sam z Chrystusem. Rozmawiaj z Nim – swoimi słowami! Dziel się sukcesami, zmartwieniami, wątpliwościami, smutkami. Jezus powinien zostać ci najlepszym Przyjacielem. Z czasem zrozumiesz, że jest to Przyjaciel, który nigdy nie zdradzi – Przyjaciel na zawsze. Im mocniejsze relacje z Nim zbudujesz, tym pewniejszy fundament będziesz odczuwała przez całe życie.†

„Proście, a będzie wam dane”

W rozważaniu o modlitwie nadal znajdujemy się u jej progu. Jednak czyż nie jest to próg rodzinnego domu, gdzie czeka na nas ktoś bardzo bliski? Być może po długiej przerwie w praktykowaniu modlitwy wracamy do tego „progu” jak syn marnotrawny, z opuszczoną głową? Samo zaś spotkanie ze Stwórcą, jak mówi Jezus, oznacza przyjęcie i przebaczenie. Nawet gdy trudno to odczuć, warto przynajmniej pamiętać, że Bóg na nas czeka.
    Każdego razu wracamy nieco inni, niż byliśmy przedtem. Z czym przychodzimy, czego pragniemy, czego oczekujemy? Wyrażamy to w swoich intencjach modlitewnych. Jednak również w tym można popaść w skrajność, a mianowicie pobłażliwość lub „opętanie” swoimi prośbami. †

Papież Franciszek
   Niezależnie od tego, jak bardzo staramy się żyć zgodnie z nauczaniem chrześcijańskim, zawsze będzie coś takiego w naszym życiu, z powodu czego powinniśmy prosić o przebaczenie. Pomyślmy o dniach spędzonych na lenistwie, o chwilach, kiedy nasze serce było ogarnięte urazą... Te doświadczenia, które nie są niestety rzadkie, sprawiają, że błagamy: „Panie, Ojcze, odpuść nam nasze winy...”.
    Nie przypadkiem, Ewangelia św. Mateusza, zaraz po przekazaniu tekstu „Ojcze nasz” pośród siedmiu użytych wyrażeń skupia się na podkreśleniu właśnie tego, które dotyczy przebaczenia braterskiego: „Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień” (Mt 6, 14-15).
    Bóg daje każdemu chrześcijaninowi łaskę, by napisać historię dobra w życiu swoich braci, zwłaszcza tych, którzy uczynili coś przykrego i błędnego. Słowem, uściskiem, uśmiechem możemy przekazać innym to, co otrzymaliśmy najcenniejszego. A co jest tym czymś cennym, co otrzymaliśmy? Przebaczenie, zdolność do obdarzenia innych również przebaczeniem.

☞ W Poniedziałek Wielkanocny w Iłukszcie (Łotwa) poświęcono figurę „Regina Terrae Marianae” („Królowa Ziemi Maryjnej”). Umieszczenie wykonanej z brązu figury Maryi autorstwa łotewskiego artysty Tālivalda Muzikanta na miejskim skwerze dokonało się z inicjatywy władz samorządowych. Na uroczystość poświęcenia przybyło trzech katolickich biskupów, w tym abp Zbigniew Stankiewicz z Rygi. Obecny z okazji uroczystości mer Iłukszty Stefans Rāzna zaznaczył, że „Łotwa od ponad 800 lat jest ziemią Maryi”. †

Prace rzeźbiarza Mikołaja Sklara, który mieszka i tworzy w mieście nad Niemnem, urzekają swym pięknem i niepowtarzalnością. Zachwycają się nimi nie tylko amatorzy drewnianych rzeźb, lecz także zwykli obywatele, którym przynajmniej raz udało się zetknąć ze sztuką rodzącą się z drewna. W ręku mistrza grube kłody zmieniają się w arcydzieła, by później ozdabiać podwórka, majątki, miejskie ulice i terytoria przykościelne.

Rzeźbienie w drewnie jako tryb życia
    Powiadają, że zawód rzeźbiarza w drewnie mogą przyswoić wyłącznie osoby, które zostały obdarzone wyjątkowym talentem, gdyż tylko one są w stanie uczynić ze zwykłego drewnianego pnia prawdziwe dzieło sztuki, odzwierciedlające piękno otaczającego świata. Pytam pana Mikołaja, czy się zgadza z tymi słowami. Mistrz w zamyśleniu wpatruje się w wiosenne niebo i zaczyna rozważać. „Rzeźbienie w drewnie to nie tyle zawód, ile raczej stan duszy, a dla kogoś, być może, nawet sens istnienia. †

Potrzeba
   nieobojętnych
   młodych! Ochotnicy muszą się zarejestrować przez internet. Pytania można kierować pod numerem: (8 029) 357-15-86 – ks. Andrzej Burak.
Diecezjalne Dni Młodzieży w Iwieńcu odbędą się w dniach 26-28 lipca na temat „Echo Synodu: Młodzież. Wiara. Powołanie”. †

Po raz kolejny przeżywamy poranek wielkanocny, doświadczając prawdy o Zmartwychwstaniu naszego Pana Jezusa Chrystusa. Prawdy, która wypełnia radością serca chrześcijan. Jednak warto sobie uświadomić, że wymiar tej uroczystości jest o wiele większy i ważniejszy, gdyż istoty pustego grobu należy szukać nie tylko w kontekście życia wiernych, lecz także całej ludzkości oraz aktualnych wyzwań, które przed nią stoją.

Dzień zwycięstwa
    W świecie, w którym żyjemy, ciągle słyszymy o różnych niesprawiedliwościach i trudnościach, doznawanych przez ludzi w różnych krajach na różnych kontynentach. Wśród nas również dostrzegamy wielu borykających się z wszelkiego rodzaju kłopotami, które ich zniechęcają do podążania naprzód, pozbawiają nadziei, że może być inaczej – lepiej. Niektórzy nawet tracą chęć do życia, przestają wierzyć w sprawiedliwość i prawdę, w możliwość zwycięstwa dobra nad złem. †