Trzy Msze. Trzy świątynie. Trzy powołania. W ten potrójny sposób można określić duchowość Bożego Narodzenia. Sprawa w tym, że współczesna celebracja trzech bożonarodzeniowych Eucharystii wiąże się ze starożytną rzymską tradycją.

Mieszkańcy Wiecznego Miasta obchodzili Boże Narodzenie w trzech rzym- skich bazylikach, w pro- cesji przechodząc z jednej do drugiej. Średniowieczna mistyka dopatruje się w tym potrójnego przyjścia Chrystusa: przez Maryję, do ludzkich serc, a także na koniec czasów w chwale. We współczesnej liturgii na te aspekty jest zwrócona uwaga w kilku mszalnych formularzach.†

Na stole nakrytym białym obrusem kładziemy Pismo Święte i opłatek oraz ustawiamy świecę. Jedno miejsce przy stole pozostaje wolne jako znak pamięci o bliskich, którzy nie mogą razem z nami zasiąść do wigilii (np. o zmarłych z rodziny). Wieczerzę wigilijną rozpoczynamy modlitwą.

ZAPALANIE ŚWIECY
    Najstarszy członek rodziny zapala świecę na stole. Ojciec lub matka mówi: „Światło Chrystusa!”. Wszyscy odpowiadają: „Bogu niech będą dzięki”.
   
    CZYTANIE EWANGELII
    Ponad dwa tysiące lat temu przyszedł na świat Jezus Chrystus, Syn Boży, oczekiwany Zbawiciel. Opowiada o tym Ewangelia św. Łukasza.
    Tekst odczytuje na przykład najstarsze dziecko. †

Papież Franciszek
   Pokój rodzi się w duszy i następnie wraca do duszy... Zaprowadzanie pokoju jest jakby naśladowaniem Boga. On pragnie budować pokój z nami i dlatego nam przebaczył. Posłał swego Syna, aby obdarzył nas pokojem [...]. To Jezus przynosi pokój przekształcający życie i historię. Właśnie dlatego nazywają Go „Księciem Pokoju”.
    Za każdym razem kiedy widzimy, że jest możliwość rozpętania małej wojny czy to we własnym sercu, czy to w szkole lub w pracy zatrzymajmy się i poszukajmy drogi do wprowadzenia pokoju. Nigdy, nigdy nie rańmy drugiego! [...] Pan przygotuje nasze serce na Boże Narodzenie [...], czyniąc wszystko, abyśmy ze swojej strony wprowadzali pokój. Wprowadzali pokój w swo- im sercu, w duszy, w rodzi- nie, w szkole, w dzielnicy, w miejscu pracy – ludzie pokoju.
Fragment homilii wygłoszonej podczas Mszy św. w kaplicy Domu św. Marty w Watykanie, 04.12.2018  †

☞ Prezydent Iraku Barham Salih zaprosił papieża Franciszka do odwiedzenia kraju. Ujawnił to sam szef państwa podczas spotkania z obradującymi w Bagdadzie katolickimi patriarchami Blis- kiego Wschodu. Nowy kierownik państwa, który należy do kurdyjskiej mniejszości, oświadczył, że zamierza być strażnikiem Konstytucji, aby chronić różnorodność oraz wspierać duch tolerancji i wzajemnego współżycia pod znakiem pojednania. Zapewnił, że w swoich relacjach z chrześcijanami i innymi grupami społecznymi będzie kierował się zasadą obywatelstwa w kraju, którego mieszkańcy są równi, bez dyskryminacji z powodu tożsamości kulturowej, etnicznej czy religijnej. †

Wielu mieszkańców Grodzieńszczyzny na pewno nie raz słyszało o istnieniu organizacji „Polska Macierz Szkolna”. Większości jej nazwa kojarzy się z placówką edukacyjną, gdzie można się uczyć języka polskiego. Jednak nie wszyscy wiedzą, że zadaniem Macierzy jest również szerzenie tradycji katolickich.

Utworzone w Wigilię
    Kulturalno-oświatowe Stowarzyszenie Polskiej Macierzy Szkolnej zostało założone na terenie Królestwa Polskiego w 1906 roku. Do jej zadań należało zakładanie i prowadzenie instytucji wychowawczo- oświatowych (ochronek, szkół powszechnych, średnich i wyższych, seminariów nauczycielskich, uniwersytetów ludowych), a także organizowanie czytelni, bibliotek, urządzanie odczytów, wykładów, pogadanek, przedstawień publicznych, wydawanie i rozpowszechnianie książek. Henryk Sienkiewicz, słynny polski pisarz pozytywistyczny, a zarazem pierwszy prezes Macierzy, tak tłumaczył przyczyny powstania tej instytucji: „Lud począł szukać światła i począł pytać, kto je dać jest mocen. A naród w odpowiedzi stworzył Polską Macierz Szkolną. Ona ma troszczyć się o duszę ludu, o jego wiarę, o jego uczucia, o jego moralność, o jego oświatę i uczynić go zdrowym i silnym fundamentem przyszłości”. Grodzieńskie Koło Macierzy Szkolnej obchodzi w tym roku 100. rocznicę powstania. Zostało powołane do życia w przeddzień jednego z najważniejszych świąt w Kościele katolickim – w Wigilię Bożego Narodzenia. Organizatorem Macierzy w Grodnie był ks. Antoni Kuryłłowicz – kapłan szczególnie zasłużony w pracy na rzecz rozwoju szkolnictwa i życia kulturalnego na Grodzieńszczyźnie. W latach 1910-1954 ks. Antoni posługiwał jako proboszcz w grodzieńskiej parafii pw. Znalezienia Krzyża Świętego (pobernardyński). †

Życie dwóch zakonnic ze Zgromadzenia Sióstr Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny (Niepokalanki) było mocno ze sobą związane, choć każda z nich szła własną drogą do Boga, do świętości: s. Marta Wołowska – czynna i energiczna przełożona domów niepokalańskich, krzewicielka tradycji i kultury na kresach; s. Ewa Noiszewska – cicha, „zamknięta w so- bie” lekarka i nauczycielka. Złączyła je bezgraniczna ufność w Opatrzność i Miłosierdzie Boże.

    Dzieło świętości z życia
    Przyjechały so Słonimi tuż przed II wojną światową. Obie wyróżniały się pogodą i hartem ducha. Razem przeszły drogę krzyżową dwóch okupacji: sowieckiej i niemieckiej; doświadczyły upokorzenia, nędzy i głodu, pozbawienia dachu nad głową, a nawet wolności... †

„Bezdomny Jezus” Wykonana z brązu rzeźba przedstawia naturalnej wielkości mężczyznę – Chrystusa – leżącego na ulicznej ławce, przykrytego przykrótkim kocem. Na jego stopach widać ślady gwoździ.
Figura została odsłonięta z okazji Światowego Dnia Ubogich. †

Boże Narodzenie jest uznawane za najbardziej rodzinne święto. W wieczór wigilijny bliscy i dalecy krewni gromadzą się razem, łamią się opłatkiem i składają sobie nawzajem życzenia. Nie wszyscy jednak mogą liczyć na kilka chwil spędzonych w tych szczególnych dniach w rodzinnym gronie.

W naszym Domu Miłosierdzia znajdują się zarówno ludzie, którzy mieszkają tu od wielu lat, jak i ci, którzy przekroczyli jego próg stosunkowo niedawno. Przeniesieni z rodzinnego środowiska, z miejsca, które było dla nich przez kilkadziesiąt lat całym światem, muszą zderzyć się z inną rzeczywistością.
    Z życia powszedniego te osoby niejednokrotnie wyrywa poważna, postępująca choroba. Dlatego po przybyciu do ośrodka potrzebują czasu na adaptację. Robimy wszystko, by każdy mógł odnaleźć tu swój nowy dom. Dlatego też pragniemy, by zbliżające się Święta Bożego Narodzenia nasi podopieczni przeżyli w radosnej atmosferze, by mogli doświadczyć ciepła i miłości, odczuć radość. †

Przyznam się, że świadomie piszę „Nowy Rok Liturgiczny” dużą literą. Dlaczego? Po prostu chcę, by każdy, kto mówi, że wierzy w Pana Jezusa, kto został ochrzczony w Kościele Chrystusowym, zwrócił uwagę na to, że Nowy Rok już nadszedł.
    Z tej racji można sobie przypomnieć, jak ludzie, w tym też wierzący, obchodzą nadejście nowego roku o godzinie 00.00 1 stycznia. Światła i włączone telewizory prawie w każdym oknie, zastawiony różnorodnymi potrawami stół... Fajerwerki, petardy, zimne ognie: wszystko jest jaskrawe, kolorowe, piękne. A gdy później idziesz do kościoła na uroczystą Mszę św. ku czci Świętej Bożej Rodzicielki, widzisz tylko puste, bezludne ulice i słyszysz ciszę. Nie, nie tę ciszę, która pomaga chrześcijaninowi rozważać nad swoim życiem i powołaniem, odrywa od nieustannego zabiegania i prowadzi do rzeczywistości własnej duszy i jej relacji z Bogiem, pomaga się nawrócić, stanąć na drodze prowadzącej do Królestwa Bożego, ubrać się „w człowieka nowego, stworzonego na obraz Boga” (por. Ef 4, 24). Chodzi o zupełnie inną ciszę.†

Z łaciny „adventus” oznacza „przyjście”. To bardzo trafny wyraz na wybrany okres. Mówi o drodze, być może ciemnej i mglistej, niecierpliwym oczekiwaniu, powolnym lub, częściej, aktywnym przygotowaniu... Tak, mamy na uwadze wysiłek, i to niemały; jednak przyjście jest również spotkaniem, okrzykiem „Nareszcie!”, radością, uśmiechem...
    Przyjście nie powinno być niespodzianką z powodu tego, że człowiek szedł, patrząc wyłącznie sobie pod nogi. Dzięki Adwentowi przed Bożym Narodzeniem można spokojnie nabrać oddechu: jeszcze jest czas. Przed nami droga, która będzie trwała prawie cały miesiąc. Adwent jest wyraźnym zmierzaniem ku świętom, nowemu rokowi. Towarzyszem staje się dla nas oczekiwanie, a obok kroczą małe i wielkie sprawy, kłopoty, myśli. Ciekawe, że w wieńcu adwentowym co niedzielę zapala się o jedną świecę więcej. Droga staje się niby jaśniejsza, przeczuwanie spotkania ze Zbawcą bardziej wyraźnym. †

Konferencja Katolickich Biskupów na Białorusi
   Jezus, pytany przez Piłata, wyraźnie potwierdza, że nie stara się o władzę polityczną: „Królestwo Moje nie jest z tego świata” (J 18, 36) – jednak nie zaprzecza też, że posiada królestwo, istota i natura którego są inne od ziemskiego. Chrystus nie zrzeka się tytułu króla, który Mu nadano, tylko wskazuje na jego głęboki sens. Jezus to Król Wszechświata, ponieważ jest Synem Bożym, ponieważ wspólnie z Bogiem Ojcem i Duchem Świętym jest Twórcą wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych. Oprócz tego, jest On Królem Wszechświata, ponieważ przez swoje Wcielenie, Śmierć i Zmartwychwstanie stał się Zbawicielem, czyli Tym, który ratuje świat przed zagładą grzechu.
    Królestwo Chrystusa istotnie się różni od królestwa tego świata. Bezgraniczna miłość, miłosierdzie, cierpliwość i łagodność charakteryzują naszego Niebieskiego Króla i tworzą atmosferę Jego Królestwa. Bez tych cech wielkie królestwa i imperia upadały, Królestwo Chrystusa natomiast istnieje i nadal będzie istniało. Tylko miłość jest trwałym fundamentem każdej cywilizacji. Ziemscy władcy podczas wojen i rewolucji przelali dużo ludzkiej krwi, by podbić świat. Chrystus w swej „rewolucji” również przelał krew, tylko nie cudzą, lecz własną, i stworzył „imperium” miłości – Królestwo Chrystusowe!
Fragment Listu na uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata †

☞ Papież Franciszek odwiedzi Maroko 30-31 marca 2019 roku. Ta podróż ogarnie Rabat i Casablancę. Z racji ogłoszonych planów Ojca Świętego arcybiskup Rabatu Cristobal Lopez napisał list do wiernych, prosząc ich o modlitwę w intencji dobrych owoców tej pielgrzymki. „Papież wybiera nas, takich «głupich w oczach świata» – zaznacza abp Lopez. Przybywa do ziem islamu, by wesprzeć dialog między chrześcijanami i muzułmanami, by nas, katolików, wzmocnić w wierze, a także pomóc rozwojowi ekumenizmu, którym żyjemy na co dzień”. †

3 grudnia Międzynarodowy Dzień Osób Niepełnosprawnych

Nie jest tajemnicą, że osoby ograniczone fizycznie lub umysłowo nie mają w życiu lekko. Mogą doświadczać pewnych utrudnień w czasie przemieszczania się, komunikacji. Nawet tak zwyczajna sprawa jak wybór ubrania nieraz staje się problemem.

Szukając komfortu
    – Nie jest łatwo dopasować ubranie, by było wygodne. Już nie wspominam o tym, by wyglądało to ładnie – tłumaczy Oksana Jakucewicz, która od 13 lat porusza się na wózku. – Spodnie z tyłu się zakasują, marynarka usztywnia ruchy.
    A codzienne chodzenie w dresach może zbrzydnąć: każdy bez wyjątku chce wyglądać ładnie. Jestem kobietą, więc tym bardziej zależy mi, by się ubierać atrakcyjnie. To kryterium, oczywiście, znajduje się nie na pierwszym miejscu, ale też nie na ostatnim. †

Każdego roku w II Niedzielę Adwentu we wszystkich parafiach w Polsce są zbierane ofiary na poszczególne projekty napływające do biura Zespołu Pomocy Kościołowi na Wschodzie. Wśród tych, kto może liczyć na pomoc, jest również Kościół na Białorusi.
    O wyżej wspomnianej działalności charytatywnej opowiada ks. Leszek Kryża TChr, dyrektor Zespołu Pomocy Kościołowi na Wschodzie.

– Ks. Leszku, powszechnie wiadomo, że zawsze ma się nad czym pracować i co doskonalić w „swoim ogrodzie”. Jednak mimo pytań, które trzeba rozstrzygnąć w lokalnym Kościele, Polacy wyciągają też pomocną dłoń do sąsiedzi.
    – – Trzeba przyznać, że Polacy chętnie dzielą się z bliźnimi, lubią pomagać. Szczególnymi adresatami tej pomocy są kraje położone za naszą granicą wschodnią. Mam na myśli Białoruś, Litwę, Rosję, Kazachstan i wiele innych. Pewnie dzieje się tak z racji historycznych, rodzinnych, ale też, myślę, z czysto ludzkiej i chrześcijańskiej solidarności. Tym bardziej, że my też byliśmy krajem, któremu pomagano, i o tym zapomnieć nie możemy. †

Kilka razy w roku na wielkie święta przyjeżdżam do swej małej ojczyzny – miasteczka Repla rejonu wołkowyskiego. Zawsze przychodzę do kościoła, by się pomodlić i podziękować Panu Bogu, że mama żyje, że mam gdzie i do kogo przyjechać.

Ostatnio byłam w świątyni na Wielkanoc. Kościół pw. Imienia Najświętszej Maryi Panny zawsze wyglądał ślicznie, jednak jego wnętrze wymagało remontu. Podczas wizyty w uroczystość Wszystkich Świętych wielkie wrażenie wywarł na mnie wygląd świątyni. Nie chciało się wierzyć, że w kościele w krótkim czasie mogły zajść tak znaczące zmiany. Świątynia wyglądała pięknie, świeżo. Wszystko, co się w niej znalazło, niby ożyło; wszystko jaśniało. Ołtarze po remoncie wyglądały cudownie. Dekoracje zostały dopasowane z miłością, pasowały do siebie, dzięki nim kościół wyglądał przytulnie i uroczo. †