Papież Franciszek
   W Bożym zamyśle ludzka komunikacja jest istotnym sposobem, aby żyć w komunii. Człowiek, będący obrazem i podobieństwem Stwórcy, jest zdolny do wyrażania i dzielenia się tym, co prawdziwe, dobre, piękne. Potrafi opowiedzieć o swoim doświadczeniu, budując w ten sposób pamięć i zrozumienie wydarzeń. Jednak jeśli podąża za swoim zarozumiałym egoizmem, może w sposób wypaczony wykorzystywać zdolność komunikacji, jak to ukazują od samego początku wydarzenia biblijne Kaina i Abla oraz wieży Babel (por. Rdz 4, 1-16; 11, 1-9). Wypaczenie prawdy jest typowym objawem tego zakłócenia, zarówno w płaszczyźnie indywidualnej, jak i zbiorowej. Natomiast dochowując wierności logice Boga, komunikacja staje się miejscem wyrażania własnej odpowiedzialności w poszukiwaniu prawdy i budowaniu dobra. †

Połączyła w swojej biografii życie rodzinne z zakonnym, stając się swoistym fenomenem w historii Kościoła. Była żoną, matką, babcią i zakonnicą. Założyła Zgromadzenie Sióstr Zmartwychwstania Pana Naszego Jezusa Chrystusa.

Pokorna woli Bożej
    Celina Rozalia Leonarda urodziła się 29 października 1833 roku w zamożnej rodzinie Chludzińskich w Antowilu koło Orszy na Białorusi. Dzięki trosce rodziców otrzymała staranne wykształcenie. Jako młoda dziewczyna zapragnęła wstąpić do klasztoru wizytek w Wilnie (Litwa), ale posłuszna woli rodziców i radzie spowiednika w 1853 roku wyszła za mąż za Józefa Borzęckiego, właściciela majątku Obrembszczyzna koło Grodna. †

22 października – liturgiczne wspomnienie św. Jana Pawła II

W 2012 roku biskup grodzieński Aleksander Kaszkiewicz – „kierując się dobrem duchowym wiernych oraz rozwojem Kościoła Chrystusowego w diecezji grodzieńskiej” – wydał dekret o założeniu nowej parafii w Smorgoniach. Otrzymała ona tytuł Jana Pawła II. W ten sposób Kościół grodzieński postanowił wyrazić wdzięczność Bogu za słynnego Polaka, który jest czczony i kochany na tych terytoriach. Rok wcześniej Kościół ogłosił papieża Słowianina błogosławionym. Parafia Jana Pawła II jest pierwszą na Białorusi noszącą takie wezwanie.
    W 2013 roku dosłownie w ciągu 8 miesięcy została pobudowana kaplica. W 2014 roku poświęcono fundament pod budowę kościoła. Uroczyste wydarzenie odbyło się w pierwsze wspomnienie liturgiczne już oficjalnie głoszonego przez Kościół św. Jana Pawła II.

Empatyczni i inicjatywni parafianie
    Dziś kaplica codziennie jest wypełniona wiernymi. W niedziele w świątyni są odprawiane cztery Msze św., a w dni powszednie – dwie.†

Papież Franciszek
   Chore dziecko jest jak każda osoba potrzebująca żyjąca na ziemi, jak starzec wymagający pomocy, jak wielu ubogich, którzy z trudem walczą o przetrwanie: ten, kto ukazuje się jako problem, jest w istocie darem od Boga, który może mnie wyciągnąć z egocentryzmu i sprawić, abym wzrastał w miłości. Życie kruche wskazuje nam drogę wyjścia, drogę, by wyzwolić się z egzystencji zapatrzonej w siebie.
    Musimy powiedzieć wszystkim ludziom świata: nie pogardzajcie życiem! Wielu młodym ludziom trzeba powiedzieć: nie pogardzaj swoim istnieniem! Przestań odrzucać Boże dzieło! Jesteś dziełem Boga! Nie dewaluuj siebie, nie pogardzaj sobą poprzez uzależnienia, które cię niszczą i niosą śmierć. [...] Nie można pogardzać tym, co Bóg tak umiłował! „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3, 16).
Fragment wypowiedzi podczas audiencji generalnej w Watykanie, 10.10.2018 †

Szanowna Redakcjo gazety „Słowo Życia”! Piszę w imieniu swojej siostry Walentyny Witkowskiej (z domu Zdanowicz), która mieszka w Lidzie. Pochodzimy z parafii Iszczołno. Tam się urodziłyśmy, dorastałyśmy. Obecnie została tam tylko nasza mama. Jednak tę małą ojczyznę do dziś uważamy za swoją, bliską, rodzinną.

Z powodu choroby siostra przez dłuższy okres (około trzech lat) nie była w świątyni w Iszczołnie. Opowiadaliśmy jej o zmianach, które zaszły w ciągu tego czasu, jednak co innego usłyszeć, a co innego zobaczyć na własne oczy. Pamiętała kościół ze starą podłogą, która już w wielu miejscach się chwiała, że nawet strach było po niej chodzić, z od dawna nie malowanymi ścianami. †

☞ Ojciec Święty Franciszek przekazał 100 tys. dolarów na pomoc dla osób poszkodowanych na skutek gwałtownych trzęsień ziemi i tsunami w Indonezji. Ta kwota ma być doraźnym wyrazem poczucia duchowej bliskości oraz ojcowskim wsparciem ze strony papieża wobec ludzi z terytoriów dotkniętych klęską. W pomoc dla Indonezji zaangażowały się także Kościoły lokalne oraz organizacje charytatywne z całego świata.†

Dwa miesiące temu ks. Jan Wysocki SAC oraz ks. Sergiusz Bildzic SAC, należący do Towarzystwa Apostolstwa Katolickiego, rozpoczęli swą posługę duszpasterską w Czelabińsku. Kapłani z woronowskiej parafii są pierwszymi księżmi pallotynami, którzy pojechali, by posługiwać na stałe, do azjatyckiej części Rosji. Misjonarze poprzez niewyczerpalną energię, talent krasomówczości oraz szczerą chęć głoszenia Królestwa Niebieskiego tam, gdzie ich skierował Bóg, ukorzeniają w życiu lokalnych mieszkańców wartości chrześcijańskie, pomagają poznawać Chrystusa i kochać Go całą duszą.

W oczekiwaniu na misje
    Przed wyjazdem do Rosji kapłani posługiwali na Białorusi: ks. Jan w Woronowie w diecezji grodzieńskiej, ks. Sergiusz w Tołoczynie w diecezji witebskiej. Obydwaj pochodzą z woronowskiej parafii świętych apostołów Szymona i Judy Tadeusza. Przyjaźnili się od dzieciństwa, a później razem studiowali w seminarium. Tam dużo myśleli o misyjnym aspekcie życia kapłańskiego. †

Ojciec Święty
przyniósł nadzieję Autorytet papieża Słowianina zaznaczył się już po pierwszej pielgrzymce do Polski w 1979 roku. Podróż ta zaowocowała w państwie wybuchem pierwszych strajków, a także pojawieniem się na bramie stoczni wizerunków Matki Bożej i ówczesnego papieża. Ruch „Solidarności” śledził cały świat. W ten sposób Jan Paweł II dotknął wskazówek zegara historii. Było to pierwsze przedsięwzięcie naukowe, gdzie przedstawiono wyniki wczesnych badań w tej dziedzinie. Udział w nim wzięli specjaliści z Polski, Bułgarii, Czech, Niemiec, Rosji, Rumunii, Stanów Zjednoczonych, Węgier i Włoch. †

1 listopada jest dniem wymiany spojrzeń ze wszystkimi świętymi, dniem wdzięczności i modlitwy o ich wstawiennictwo w najróżniejszych sprawach. Jak trafnie zauważył papież Benedykt XVI, „towarzyszą nam przyjaciele Boga, otaczają nas i prowadzą. [...] Nie muszę nieść sam tego, czego w istocie nie byłbym w stanie sam udźwignąć.
    Rzesza świętych Bożych ochrania mnie, wspomaga i prowadzi”.

Istotnie, ich szlak już został pokonany, my zaś nadal jesteśmy w drodze. Ale gdzie idziemy? Jak dawno sprawdzaliśmy, w jakim kierunku zmierzamy? W tych pytaniach nie ma surowości, tylko zaproszenie, by przyjrzeć się uważnie rzeczywistości, która nas otacza. Zaczniemy od końca: od naszego celu. Prosto i zrozumiale określa go papież Franciszek w adhortacji „Gaudete et exsultate” („Cieszcie się i radujcie”). Pisze: „...chciałbym przede wszystkim przypomnieć o powołaniu do świętości, które Pan kieruje do każdego z nas, o tym wezwaniu, które kieruje też do ciebie: «Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty» (Kpł 11, 44; 1P 1, 16)” (GE 10). †

Jeśli od najwcześniejszych lat rodzice nie podzielą się z dzieckiem prawdami o Bogu, w przyszłości praktyki religijne będą dla niego nic nie znaczącymi gestami. Nie pokocha ono Boga, o którym nic nie wie.

Kiedy i w jaki sposób trzeba rozwijać religijność dziecka?
    Zwykło się przyjmować, że niemowlęctwo (od urodzenia do pierwszego roku) jest okresem bez religijności. Tymczasem już w drugim półroczu widać prawie religijne zachowania – dziecko jest zdolne nauczyć się prostych gestów religijnych. Na przykład, zapytane przez rodzica, jak się modli, składa ręce. Od pierwszego roku życia zaczyna obserwować i naśladować zachowanie ojca i matki.
    Warto zauważyć, że pierwsze wyobrażenia religijne pozostają na całe życie. Jest to tzw. prawo trwałości pierwszego wrażenia. †

“Jeśli nie stoi na przeszkodzie poważna racja, kościół, w którym jest przechowywana Najświętsza Eucharystia, powinien być otwarty dla wiernych przynajmniej przez kilka godzin dziennie, aby mogli się modlić przed Najświętszym Sakramentem” (kan. 937 Kodeksu Prawa Kanonicznego). Inaczej mówiąc, jeśli ludzie czują potrzebę modlitwy przed Najświętszym Sakramentem, w świątyni powinny zostać stworzone odpowiednie do tego warunki. Trzeba wybrać należyte miejsce, zapewniając Hostii bezpieczeństwo. †

Witaj Maleńki Czytelniku! Dziś pragnę Ci opowiedzieć o tym, kim jest misjonarz i czym się zajmuje.

Na pewno już słyszałeś od starszych o misjonarzach lub może nawet spotykałeś takie osoby. Misjonarze to przede wszystkim ludzie dobrej woli, którzy ofiarują samych siebie dla innych, dla Kościoła. Podróżują po różnych krajach i głoszą Ewangelię ludziom, którzy nigdy nie słyszeli o Bogu. Budują też szpitale i przytułki dla biednych, troszczą się o przedszkola i szkoły, opiekują się chorymi i osobami w podeszłym wieku. †

22 i 23 września Ojciec Święty przybył na Litwę z wizytą apostolską, w ramach której odwiedził Wilno i Kowno. Biskup Rzymu był bardzo blisko – 169 km od Grodna, czyli nawet bliżej niż znajduje się Mińsk.

Zostać apostołem, by przekazać usłyszane treści światu
    Z diecezji grodzieńskiej na spotkanie z papieżem na Litwę wyruszyła liczna grupa pielgrzymów: biskupi lokalnego Kościoła Aleksander Kaszkiewicz i Józef Staniewski, młodzież z różnych parafii diecezji na czele z odpowiedzialnym za duszpasterstwo młodzieży ks. kanonikiem Antonim Gremzą, alumni Wyższego Seminarium Duchownego, a także kapłani i osoby zakonne. †

Nazywany „dobrym papieżem Janem”, „Janem Uśmiechniętym” i „Janem Pokornym”. W pamięci wiernych pozostał jako człowiek o wielkim duchu, pełen żywej wiary i miłości do bliźniego. W jego serdecznym i życzliwym wyrazie twarzy widziano odbicie dobroci samego Boga. Jest między innymi patronem ruchu ekumenicznego.

Dostosował Kościół do współczesnych czasów
    Angelo Giuseppe Roncalli urodził się 25 listopada 1881 ro- ku we Włoszech w biednej rodzinie chłopskiej. Jego matka była osobą bardzo wierzącą. Urodziła 11 dzieci, z których Angelo przyszedł na świat jako czwarty. †

Papież Franciszek
   Postawa uczniów Jezusa jest bardzo ludzka, dość powszechna i możemy ją spotkać we wspólnotach chrześcijańskich wszystkich czasów, prawdopodobnie także w nas samych. W dobrej wierze, wręcz z gorliwością chcielibyśmy chronić autentyczności pewnego doświadczenia, zwłaszcza charyzmatycznego, zabezpieczając założyciela lub przywódcę przed fałszywymi naśladowcami.
    Ale jednocześnie pojawia się jakby obawa o „konkurencję”, że ktoś może wykraść nowych zwolenników, a zatem nie potrafimy docenić dobra, które czynią inni; nie jest w porządku, bo „nie jest spośród naszych”...
    Jezus wzywa nas, byśmy nie myśleli już w kategoriach przyjaciel-wróg, myni, wewnątrz-poza, moje-twoje, ale wznieśli się ponad to wszystko i otworzyli swoje serca, by móc rozpoznać Jego obecność i działanie Boga również w środowiskach nietypowych i nieprzewidywalnych, w osobach, które nie należą do naszego kręgu. Chodzi o to, aby zwracać uwagę bardziej na autentyczność dobra, piękna i prawdy, niż na nazwę i pochodzenie tych, którzy to czynią. Zamiast osądzać innych, musimy zastanowić się nad sobą i bez kompromisów odrzucić to wszystko, co może zgorszyć osoby słabsze w wierze.
Fragment przemówienia przed modlitwą „Anioł Pański” w Watykanie, 30.09.2018 †