Ваша маладосць з’яўляецца Божым дарам і вы павінны выкарыстаць яе на ўсе 100%. Знайдзіце час для Хрыста і для вашых равеснікаў. Адпраўцеся з намі ў пілігрымку духоўнай падрыхтоўкі да XXVI Сусветных дзён моладзі ў Мадрыдзе (Іспанія).
    Сусветныя дні моладзі з’яўляюцца сапраўдным святам маладых людзей Каталіцкага Касцёла і не толькі святам маладых вучняў і вучаніцаў Хрыста, падчас якіх ля наступніка св. Пятра збіраюцца мільёны моладзі з усяго свету.
    Першы раз гэтае свята адзначалі 25 год таму ў Рыме (1985 г.). Ідэю сабраць моладзь з усяго свету рэалізаваў Божы слуга Ян Павел II. Ён прачытаў знакі часу і зразумеў неабходнасць паказаць свету маладосць Касцёла. Услед за сваім папярэднікам пайшоў яго наступнік папа Бэнэдыкт XVI. Ён прадаўжае сустрэчы, пачатыя Янам Паўлам II. У 2005 г. упершыню Святы Айцец сустрэўся з маладымі людзьмі ў Кёльне (Германія), а ў 2008 г. – у Сіднеі (Аўстралія). На свята Перамянення Пана ў 2010 г. папа Бэнэдыкт XVI накіраваў пасланне на чарговыя Сусветныя дні моладзі і запрасіў яе духоўна падрыхтавацца і ўдзельнічаць у Сусветных днях моладзі 15 – 21 жніўня 2011 г. у Мадрыдзе.
    Мы хочам разам з моладдзю ўсяго свету пачаць духоўную падрыхтоўку ў Гродзенскай дыяцэзіі і ў нашай краіне да паездкі ў Мадрыд. †

Цяпер наш позірк мы накіроўваем у бок найбліжэйшых Сусветных дзён моладзі, што адбудуцца ў жніўні 2011 г. у Мадрыдзе. Ужо ў 1989 г. за некалькі месяцаў перад гістарычным падзеннем бярлінскага мура пілігрымка маладых затрымалася ў Іспаніі, у Сантьяго дэ Кампастэла. Цяпер, калі асабліва Еўропе патрэбна знайсці свае хрысціянскія карані, мы павінны сустрэцца ў Мадрыдзе. Дэвіз сустрэчы: “Укарэненыя і ўбудаваныя ў Хрысце, і ўзмоцненыя ў веры” (пар. Клс 2, 7).

    Таму, дарагія сябры, я запрашаю Вас паглыбіць Вашую веру ў Бога, нашага Айца, Езуса Хрыста. Вы з’яўляецеся будучыняй грамадства і Касцёла! Як пісаў апостал Павел да хрысціянаў-каласянаў, жыватворным з’яўляецца тое, каб мець карані, трывалыя фундаменты! І гэта становіцца актуальным асабліва сёння, калі ў многіх няма трывалых пунктаў адліку, на чым можна было б збудаваць сваё жыццё, з-за чаго ўзнікае пачуццё глыбокай няпэўнасці. †

Гісторыя кожнага святарскага прызвання з’яўляецца невымоўнай гісторыяй дыялогу паміж Богам і чалавекам, паміж любоўю Бога, які прызывае, і свабодай чалавека, які з любоўю Яму адказвае. Найбольш прыкметна гэта было адлюстравана на прыкладзе прызвання дванаццаці апосталаў. Адсюль пакліканне з’яўляецца Божым дарам, а не правам чалавека, таму нельга разумець святарскае прызванне як звыклае вылучэнне чалавека.
    Ты спытаеш: “Ці я пакліканы, ці менавіта мяне прызывае Хрыстус?” А я спытаю ў цябе, малады сябар: “Чаму менавіта ты задаеш такое пытанне?”, “Адкуль “чэрпаеш” змест аналагічнага пытання і адкуль ведаеш такія словы, якія ты не чуў у школе ці на дыскатэцы?” Я падкажу табе: “Паколькі ты доўга вядзеш дыялог з Хрыстом і тваё сэрца настроена на хвалі Хрыстовага закліка: “Ідзі за Мной!” (Мц 4, 19). Запытайся ў свайго калегі з класа: “Ці ён чуе падобны заклік, ці яго сэрца турбуюць такія думкі?” Ён проста адкажа табе, што не ведае, пра што ты гаворыш. Не здзіўляйся гэтаму, бо проста твой калега не чуе гэтага прызыва “Ідзі за Мной!”. У адносінах да яго ў Бога ёсць іншыя планы, іншае пакліканне, да якога Ён пакліча яго ў свой час. І тут мы вяртаемся да твайго пытання: “Ці я з’яўляюся пакліканым, і ці Хрыстус прызывае мяне?” †

Людзі кажуць, што страус не толькі самая вялікая, але і самая непрадказальная птушка на свеце. То яна бывае добрай і ласкавай, то раптам нечакана становіцца злой і агрэсіўнай. Ніхто ў Афрыцы не мог зразумець, які характар ёсць у страуса. Усе задумваліся, ці страус з’яўляецца злым ці добрым, і чаму ён бывае такім разнастайным. А страус быў такім з-за таго, што ў яго былі зусім розныя вочы. Левае яго вока заўсёды заўважала ў іншых толькі дрэннае, а правае - бачыла ў людзях толькі добрае і прыгожае. Вельмі шанцавала тым, хто падыходзіў да страуса з правага боку, бо гледзячы на ўсё сваім добрым правым вокам страус паводзіў сябе прыязна і добразычліва. А вось з левага боку лепей было зусім не набліжацца. Страус адразу ж рабіўся нястрыманым, кплівым і злым. †

Як трэба жыць, каб стаць святым? Што прыходзіць кожнаму ў галаву, калі мы чуем слова святасць? Ці ў штодзённым жыцці мы задаём сабе такія пытанні?

У сэрцы кожнага хрысціяніна Бог “прышчапіў” жаданне стаць святым. Аднак, каб рэалізаваць гэтае прызванне, трэба ведаць, на чым яно грунтуецца. Напэўна, для многіх з нас святасць асацыіруецца з чымсьці такім дасканалым, што для звыклага чалавека з’яўляецца недасягальным. У Евангеллі мы чытаем: “Дык будзьце ж вы дасканалыя, як і Айцец ваш нябесны дасканалы” (Мц 5, 48). Незалежна ад канкрэтнага шляху жыцця кожны хрысціянін пакліканы да дасканаласці і святасці. Аднак гэтай паўнаты чалавечнасці нельга дасягнуць уласнымі сіламі. Неабходна супрацоўніцтва з Божай ласкай. А калі кожны прызваны да святасці, то таксама і кожнага Творца адарыў сваёй дапамогай. І толькі ад нас залежыць, як мы выкарыстаем гэты дар. †

У шэрыя восеньскія дні мы прыспешваем тэмп уласнага жыцця. Хочацца хутчэй дабегчы ад аўтобуснага прыпынка да працы, вярнуцца адтуль дадому. Імгла і дождж схіляюць нас да сну, прымушаюць піць каву, каб мець магчымасць працаваць. “Брр!” – чуваць навокал. Далучыце да гэтага штодзённыя клопаты аб грашах, аб вольным часе і абавязкова ўяўна не хапае свабоднага часу. І сярод усяго гэтага не хопіць часу для Бога, для сябе і сям’і.
    Мы турбуемся перш за ўсё пра матэрыяльны дабрабыт і забываем пра душу. Усё больш не хапае менавіта ўвагі да сям’і і знаёмых. Сучасны чалавек знаёміцца з многімі людзьмі, але хутка абрывае кантакты з імі. Мы не тэлефануем да сяброў са школы і з ВНУ, забываем пра супрацоўнікаў. Мы ўспамінаем пра гэтых людзей толькі ў хвіліны настальгіі ці пры выпадковай сустрэчы. А калі хто-небудзь з іх памірае, то яшчэ хутчэй забываем пра яго. Толькі моцныя эмацыянальныя сувязі з чалавекам: любоў, сяброўства, удзячнасць змогуць заахвоціць нас пастаянна падтрымліваць кантакты з ім, таксама пасля яго смерці г.зн. наведваючы магілу, молячыся і няспынна памятаючы пра гэтую асобу. †

З жыцця парафіі:
    1903 – 1905 гг. – пробашчам парафіі з’яўляецца ксёндз Юзаф Фордон.
    1915 г. – а. Мельхіёр Фордон ратуе ад смерці 13 пажарных з Гродна.
    1919 г. – вяртанне францішканаў у Гродна, а. Фордон з’яўляецца іх першым гвардыянам.
    1922 – 1927 гг. – пры парафіі працуе св. Максімільян Кольбэ.
    1988 – 1989 гг. – пробашчам парафіі з’яўляецца ксёндз Тадэвуш Кандрусевіч, першы біскуп Беларусі.

У 1635 г. у Гродна з дапамогай упіцкага старасты Яўстафа Курча і яго жонкі Сузанны з рода Тышкевічаў прыбылі меншыя канвентуальныя браты (францішкане). Яўстафій Курч выклікаў манахаў у Занёманскае прадмесце, ахвяруючы ім для жылля вялікі абсталяваны мураваны дом, размешчаны ў горадзе па вуліцы Маставой. Манахі жылі ў ім да пары ўзвядзення драўлянага кляштара ў прадмесці, пасля чаго яны прадалі яго ў 1651 г. У 1635 г. паўстаў невялікі драўляны касцёлік Анельскай Божай Маці. У 1659 г. падчас вайны касцёл быў знішчаны. У 1660 г. было пачата будаўніцтва трохнефнай базылікі з дабудаванай з левага боку (ад нартэкса) званіцы з гадзіннікам і мураванага кляштарнага будынка. З 1697 г. новая святыня стала парафіяльным касцёлам. †

Што могуць зрабіць мас-медыя сёння?Якая ёсць роля каталіцкіх сродкаў масавай інфармацыі? Якія ж каталіцкія мас-медыя ў Беларусі? Ці Касцёл у Беларусі з’ўляецца мас-медыяльным?

Кожны з нас можа і мае права па-своему адказаць на вышэй прыведзеныя пытанні. Я ж, натхнёны з-за ўдзелу ў Сусветным кангрэсе каталіцкіх мас-медыяў, што адбыўся ў Рыме 4 – 7 кастрычніка б.г., таксама выкарыстаю магчымасць выказацца на дадзеную тэму. Кангрэс быў на самай справе сусветны, таму што ў ім прынялі ўдзел прадстаўнікі з 85 краін. У Рыме былі і прадстаўнікі беларускіх каталіцкіх сродкаў масавай інфармацыі. Перш за ўсё гэтая сустрэча была добрай магчымасцю абмяняцца інфармацыяй і параўнаць, як ёсць у іншых і як у нас, свае дасягненні, а таксама задумацца над сваімі памылкамі ці цяжкасцямі. †

Газета Гродзенскай дыяцэзіі. Год заснавання 1997. Тыраж 13 500 экз. Газета выходзіць кожны другі тыдзень. †

“Арцыбіскуп Госэр: іn vitro не заслугоўвае Нобелеўскай прэміі”
- Метад іn vitro не заслугоўвае такой узнагароды, чым ёсць Нобелеўская прэмія, - так лічыць арцыбіскуп Генрых Госэр, старшыня калектыву экспертаў па біяэтычных справах Канферэнцыі Епіскапату Польшчы. № 41 (980), 2010 г. †

Культ Марыі пачаў развівацца яшчэ падчас зямнога жыцця нашай нябеснай Маці. Існуе шмат розных груп, рухаў, якія праслаўляюць Божую Маці і служаць Ёй. Рух Марыі (РМ) з’яўляецца адным з іх. Каб больш даведацца пра гэты рух, мы паразмаўлялі з яго кіраўніком Алегам Горбачам.
    Спачатку варта сказаць некалькі слоў пра кіраўніка руху. Пан Алег, як яго называюць дзеці, кіруе таксама рухам Яна Паўла II, якому 2 кастрычніка споўніцца ўжо 2 гады. Нядаўна гэты чалавек арганізаваў Цэнтр дапамогі жыццю, дзе яго ўдзельнікі моляцца за забарону абортаў. Акрамя гэтага ў сваёй парафіі ў м-не Вішнявец ён праводзіць індывідуальныя заняткі па падрыхтоўцы дзяцей да Першай Камуні. Таксама спадар Алег уваходзіць у склад Катэхетычнага аддзела нашай Гродзенскай дыяцэзіі. †

У Гродне ў Пабэрнардынскім касцёле ўжо 17-год дзейнічае таварыства Божай Маці, апякункі добрай смерці (БМ АДС).
    Чым жа ёсць апостальства Божай Маці, апякункі добрай смерці? Пра што тут ідзе размова? Ні пра што іншае, як толькі аб нашым прызванні да святасці, аб такім пакліканні, пра што Другі Ватыканскі Сабор гаворыць так: “стойкасць справядлівых, навяртанне абыякавых і грэшнікаў, а таксама смерць у ласцы і сяброўстве з Богам”.

Таварыства БМ АДС было зацверджана 22 ліпеня 1908 г. папам Піем X і ксяндзам з супольнасці Найсвяцейшай Панны Марыі ў Тінхэбрау з Францыі было даверана кіраваць ім. Яно з’ўяляецца агульным таварыствам малітвы, адкрытым для ўсіх без выключэння хрысціян, каб гарантаваць ім ласку стойкасці, а разам з ёй ласку добрай шчаслівай смерці. У Польшчы апекунамі аб’яднання з’яўляюцца місіянеры Святой Сям’і з сядзібай у Гурце Кляштарнай. Гэтае таварыства было аддадзена пад асаблівую апеку Божай Маці ад сямі смуткаў і св. Юзафу – двум вялікім апекунам добрай смерці. †