В настоящие время ежедневно каждый человек сталкивается с множеством различного рода информации. Не всегда она правдива, не всегда имеет высокую степень достоверности, не всегда она полезна, не всегда точна, не всегда служит добру человека, не всегда формирует правильный взгляд на окружающую действительность. Мы слышим множество слов, различных мнений по одному и тому же вопросу, часто совершенно противоречащих друг другу. Все эти и др. факторы привели к тому, что современному человеку трудно сформировать объективный, правильный взгляд на себя самого, на цель и смысл своей жизни, на другого человека, на взаимоотношения с ним, на общество, в котором он живет, и даже на самого Бога и на свои взаимоотношения с Ним. Часто этот взгляд - поверхностный, подверженный влиянию предубеждений, сформированный под влиянием идеологий, бескритичного принятия мнения большинства или так называемых “современных авторитетов”, различных философских течений и направлений и т.п. 2010 лет тому назад Бог-Отец послал своего Сына, Свое Предвечное Слово, чтобы открыть человеку свою любовь и свой план его спасения из рабства греха и смерти. И не только открыть, но и реализовать этот план посредством слов, знаков и чудес, повседневной жизни Иисуса Христа, но прежде всего, через Его страдания, смерть и воскресение. Христос пришел не только к тем людям, которые жили две тысячи тому назад, Он пришел к людям всех времен, культур, рас, народов. Провозглашение этого Христос доверил Своей Церкви, которую установил, чтобы на протяжении веков она продолжала Его спасительную миссию, проповедуя Его Слово, освящая в таинствах и ведя к вечному спасению. †

Дарагія сябры! Зноў я вітаю Вас на старонках газеты, якія прысвечаны жыццю нашай семінарыі.

У гэтым нумары я хацеў бы расказаць Вам пра значэнне і род хрысціянскай святыні – гэта касцёл. Ён не з’яўляецца толькі звычайным будынкам, але перш за ўсё – Божым домам, інтэр’ер якога цераз розныя сімвалы прыадкрывае перад намі як бы невялічкую часцінку нябеснай хвалы. Касцёлам называецца таксама ўся чалавечая сям’я, якая вераць у Хрыста, якую, мой дарагі сябар, ствараем і ты, і я.
    А каб прыняць удзел у св. Імшы ці ў іншых літургічных набажэнствах, кожны раз мы збіраемся ў касцёле ці, калі няма такой магчымасці, у іншым месцы, якое годна вялікіх Божых таямніцаў. Святыня і ўсе прадметы культу выглядаюць належным чынам, прыгожа, а цераз розныя знакі яны гавораць нам пра Божыя праўды. Святыня прысвечана Богу, таму сваім знешнім прыгожым выглядам яна дапамагае нам звяртацца сэрцам да вечных справаў. Гэта такое месца, дзе Творца выслухоўвае нашыя малітвы. У першыя стагоддзі хрысціянства касцёлы ўзводзіліся так, каб яны былі павернуты на ўсход, таму што ва ўзыходзячым сонцы людзі бачылі сімвал Змёртвыхпаўсталага Хрыста. На працягу стагоддзяў хрысціянскія святыні будавалі па-рознаму, напрыклад: з другой паловы XII ст. (гатыцкі стыль) у Францыі ўзводзілі вельмі высокія касцёлы. Гэтая стральчатасць святыні дапамагала вернікам узносіць угару сэрцы да Бога, а святло, якое прабівалася праз вялікія вокны і залівала святыню сваім шчодрым светам, сімвалізавала Хрыста – Святло свету. †

«Прыкладзіце ўсе намаганні, фарміруючы сэрца цнотамі, розум – навукамі, цела – практыкаваннямі» Ксёндз Станіслаў Канарскі,SP.

14 – 17 чэрвеня б.г. у пасёлку Паўднёвы (г. Гродна) і ў парафіі імя Найсвяцейшага Адкупіцеля (м-н Дзевятоўка) прайшла II парафіяда дзяцей і моладзі з Гродзенскай дыяцэзіі. Яна праходзіла пад дэвізам: “Рух фарміруе розум, сэрца і цела”.
    Парафіяда была праведзена ў рамках аўтарскай праграмы таварыства “Парафіяда імя св. Юзафа Каласанса” у Варшаве, якая засяроджваецца на асноўных паняццях старагрэчаскай трыяды: стадыён – тэатр – святыня. У сёлетняй парафіядзе ўдзельнічала 290 дзяцей і маладых людзей з 18 парафій нашай дыяцэзіі, а дапамагала яе арганізатарам 30 валанцёраў з парафіі імя Беззаганнага Зачацця НПМ (г. Гродна, пас. Паўднёвы) і парафіі імя Найсвяцейшага Адкупіцеля (г. Гродна, м-н Дзевятоўка). †

Парафія і касцёл у Начы бяруць свой пачатак у снежні 1529 года.
    1529 год. Марыя, удава Януша Касцевіча з Падляскага ваяводства клапоціцца аб стварэнні парафіі і аплачвае будаўніцтва касцёла.
    1756 год. Князь Юзаф Кучэўскі будуе на месцы старога касцёла - новы, таксама драўляны. Да Нацкай парафіі належала ў той час каля 60 вёсак і парафія налічвала 9086 вернікаў.
    У 1891 годзе была пабудавана плябанія.
    21 красавіка 1900 года быў атрыманы дазвол на будаўніцтва новага касцёла ў вёсцы Нача.
    15 жніўня 1900 года - асвечаны вуглавы камень. Акт асвячэння правёў кс. Караль Любянец, прафесар Духоўнай семінарыі ў Вільні.
    У 1910 годзе быў пабудаваны новы касцёл з дзвюма вежамі ў раманскім стылі, падлога - з бетону. Даўжыня касцёла складае 76 аршынаў, шырыня - 30 аршынаў. Дах касцёла і вежы былі накрыты ацынкаванай бляхай. Парафія налічвала 5142 верніка. †

Юля, плачучы, убегла ў пакой. Яе ўджаліла пчала, і на руцэ з’явілася чырвоная пляма, рука стала пухнуць. Мама намачыла ватку і прыклала да балючага месца, каб зняць жар.
    - Пчолы - небяспечныя. Яны не павінны існаваць на свеце, - скрозь слёзы сказала Юля.
    - Не, гэта не так, - запярэчыла мама.
    - Пчолы не джаляць, калі іх не чапаць. - Можа быць, ты напалохала пчалу?
    - Не. Яна прыляцела і села на маю руку. Я хацела яе прагнаць, а яна мяне ўджаліла.
    -Зараз гэта пчала памрэ, - растлумачыла мама. – Яна ўджаліла цябе, таму што адчула сябе ў небяспецы. Яе джала засталося ў тваёй руцэ. Вось - яно. †

Беатыфікацыя кс. Юрыя Папялушкі

Такое было жыццёвае крэда ксяндза Юрыя Папялушкі, якога блізкія называлі папялухам, а вернікі – малым папам. Гэты жыццёвы дэвіз не быў пустымі словамі, а такім спосабам благаславёны ксёндз Юрый жыў і заахвочваў іншых рабіць дабро. 6 чэрвеня мы былі сведкамі выключных урачыстасцяў у Варшаве. Гэтая беатыфікацыйная ўрачыстасць была выключнай па некалькіх прычынах: па-першае, прысутнічала вельмі многа людзей:напэўна, звыш мільёна тых, якія пачулі голас ксяндза Юрыя і па-рознаму прынялі ўдзел у беатыфікацыйных урачыстасцях. Папа Бэнэдыкт XVI, знаходзячыся ў пілігрымцы на Кіпры, звярнуўся да палякаў з такімі словамі: “Няхай прыклад і заступніцтва бл. Юрыя Папялушкі абудзіць руплівасць святароў і распаліць любоў у вернікаў”. Звыш 500 000 вернікаў, каля 100 кардыналаў і біскупаў, звыш 3000 ксяндзоў з Польшчы і з-за мяжы, сярод якіх быў таксама і наш біскуп Аляксандр Кашкевіч з групай святароў і вернікаў з Гродзенскай дыяцэзіі, якія знаходзіліся на плошчы імя Пілсудскага, і, напэўна, вялікая колькасць людзей ля сваіх тэлеэкранаў праспявалі ўдзячны гімн “Te Deum laudamus” пад кіраўніцтвам папскага легата арцыбіскупа Анжэла Амата. †

Ксёндз Юрый Папялушка нарадзіўся ў 1947 г. у вёсцы Акопы на Падляссі. Ужо як міністрант ён вылучаўся глыбокай рэлігійнасцю. Пасля заканчэння школы 24 чэрвеня 1965 г. паступіў вучыцца ў Вышэйшую мітрапалітальную духоўную семінарыю ў Варшаве. Пасля першага году навучання ён быў накіраваны на прымусовую вайсковую службу, якую праходзіў у спецыяльным падраздзяленні ўзмоцненай дысцыпліны для клерыкаў у Бартошыцах. 28 мая 1972 г. Юрый атрымаў святарскія пасвячэнні з рук прымаса кардынала Стэфана Вышынскага. З 1978 г. займаўся душпастырствам у Варшаве ў касцёлах: імя Дзіцятка Езус, імя св. Ганны, а пазней – імя св. Станіслава Косткі. Ён стаў душпастырам медработнікаў у Варшаве. Са жніўня 1980 г. быў звязаны з асяроддзямі рабочых, актыўна падтрымліваў прафсаюз “Салідарнасць”. †

Адэльску прайшло ўрачыстае набажэнства з нагоды 520-ай гадавіны існавання касцёла імя Унебаўзяцця Найсвяцейшай Марыі Панны. Такі ж юбілей адзначала і мястэчка. З пачатку ўрачыстасці біскуп Аляксандр Кашкевіч нагадаў сабраным жыхарам Адэльска, што было гэта каралеўскае мястэчка, вядомае сваімі кірмашамі і славутымі ветранымі млынамі. Гродзенскі ардынарый пажадаў ад усяго сэрца кожнаму, каб святы заступнік апекаваўся імі заўжды. Пазней кожны мог паглядзець шматлікія фотаздымкі, прысвечаныя Адэльску. Прайшла таксама прэзентацыя кнігі а. Юзафа Макарчыка пра Адэльск. Ксёндз-пробашч Валерый Быкоўскі запрасіў усіх да помніка святому Антонію, які быў устаноўлены стараннямі пробашча і парафіянаў на галоўнай вуліцы мястэчка. У 15.00 шматлікія вернікі спявалі песні дзеля ўшанавання св. Антонія. Арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч, біскуп Аляксандр Кашкевіч і ксёндз-пробашч Валерый Быкоўскі адкрылі помнік і яго асвяцілі. Культ св. Антонія быў даўно вядомы ў Адэльску, пра што ўспамінаў падчас гаміліі арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч. †

Валерый Яўсейчык, Гродна
    У Лядніцу я прыехаў чацвёрты раз. Лядніца была заўжды для мяне тым месцам, дзе я магу засяродзіцца на малітве, задумацца над тым, што я - не ідэальны. І заўжды хочацца вярнуцца сюды ў чарговы раз. Галоўная тэма сёлетняй сустрэчы: “Жанчына – гэта дар і таямніца”. Найбольш спадабалася мне выступленне Ванды Пултаўскай. Я чытаў крыху яе кнігі, там ёсць шмат цікавага, а са старонкаў яе твораў сучасная моладзь магла б многае пачарпнуць. В. Пултаўская закранае ў сваіх творах вельмі важныя тэмы: любоў, сексуальнае жыццё, адносіны паміж жанчынай і мужчынам. В. Пултаўская прадэманстравала на лядніцкіх палях кнігу: “Eros et juventus”. Ужо дома я пачаў крыху яе чытаць і знайшоў штосьці карыснае для сябе. Яшчэ шмат можна пісаць пра гэтую сустрэчу, але я хацеў бы звярнуць увагу на штосьці іншае. Той, хто быў на сустрэчы не першы раз, то мог убачыць, што важным элементам лядніцкіх сустрэчаў з’яўляўся танец з песнямі. Як гаворыцца ў нас, што песня – гэта двайная малітва, а песня з танцам – трайная. Кожны год галоўную песню спяваюць некалькі разоў і танцуюць на працягу ўсёй сустрэчы, а для ўсіх няма розніцы, хто стаіць побач з табой, адкуль ён прыехаў і, нават, якое носіць імя. Кожны год на сустрэчы збіраецца 70, 80 тысяч маладых людзей і пасля яе мы вяртаемся ў свае краіны і з дапамогай гэтай песні мы нясём атмасферу энтузіязму веры ў нашыя супольнасці, парафіі. Хто з моладзі не ведае сёння такіх песень: “Падымі мяне, Езу”, “Не бойся, выплыві на глыбіню” – гэта песні з Лядніцы. Такая з’ява стала ўжо своеасаблівай тэндэнцыяй. І для пацвярджэння маіх разважанняў мне хацелася б прывесці словы айца Яна Горы: “Мы не спяваем у Лядніцы, над ёй мы ўсе становімся песняй!” Я хачу і далей быць гэтай песняй! †

У гэтым годзе споўнілася першая гадавіна каранацыі цудоўнага абраза Тракельскай Божай Маці папскімі каронамі. Гэтая значная для нашай дыяцэзіі і ўсёй Беларусі ўрачыстасць адбылася 5 ліпеня 2009 г.

Варта ўспомніць пра гэтыя цудоўныя хвіліны для тысячаў вернікаў, святароў, сёстраў з манаскіх ордэнаў з Беларусі і з-за мяжы. Усе, хто прымаў удзел у гэтых урачыстасцях, паддаліся ў гэты дзень настрою веры, адчулі велічную сілу ўзрушэння і аб’яднання. А каб гэта адчуць, моладзь, дарослыя і людзі старэйшага пакалення пераадолелі дзесяткі кіламетраў. Якім жа трапным аказаўся дэвіз мінулагодняй пілігрымкі да Тракельскай Божай Маці: “Марыя! Я ёсць, памятаю, пільны!” Гэтыя словы адлюстравалі сэнс таго, як быць хрысціянінам у новым тысячагоддзі, у новай эпосе гісторыі Касцёла і народаў. Цэнтральным пунктам урачыстасці была св. Імша, галоўным цэлебрантам якой быў кардынал Казімір Свёнтэк, які і ажыццявіў акт каранацыі. Нязвыкла змястоўна выказаўся арцыбіскуп Тадэвуш Кандрусевіч у сваёй гаміліі пра важнасць гэтай падзеі: “Гэта – цуд свабоды веравызнання, беручы пад увагу папярэднія гады ганенняў, атэізму і сённяшнюю пару секулярызацыі. Каранацыя – гэта адлюстраванне нашай пашаны да гэтага цудоўнага абраза, адначасова просьба аб дапамозе і аб заступніцтве Марыі...” †

Размова з ксяндзом Паўлам Галінскім, рэктарам тракельскага санктуарыя імя Божай Маці, Заступніцы нашых сем’яў

Ксёндз Павел, скажыце, калі ласка, колькі гадоў ужо Вы прымаеце пілігрымаў у нашым дыяцэзіяльным санктуарыі?
    - У Тракелях я працую ўжо дзесяць гадоў і заўжды з радасцю вітаю пілігрымаў, якіх чакае таксама ўся нашая парафія. Застаўся месяц да фэсту, таму мы рыхтуемся, каб найлепш прыняць паломнікаў.
    Скажыце, калі ласка, ці начныя чуванні ў Тракелях прытрымліваюцца пастаяннай даты? І калі праходзяць яны ля цудоўнага абраза Тракельскай Божай Маці?
    - Заўжды ёсць пастаянная дата: першая пятніца пасля 2 ліпеня. 2 ліпеня – гэта старая дата Наведвання НПМ, таму заўсёды мы яе “трымаемся”. 2 ліпеня сюды прыходзіць мноства людзей, у нас - свой парафіяльны адпуст, але шмат вернікаў прыязджае таксама з Ліды, Воранава, Вільні і з іншых мясцовасцяў. А ў першую пятніцу пасля 2 ліпеня заўжды прыходзяць сюды пілігрымкі. У гэтым годзе так склалася, што 2 ліпеня – пятніца і таму да полудня ў нас будзе свой адпуст, а ўжо пасля абеду чакаем паломнікаў з нашай дыяцэзіі.
    Ксёндз Павел, год таму адбылася каранацыя абраза Божай Маці. Колькі людзей прысутнічала на гэтых урачыстасцях?
    - Падчас мінулагодніх урачыстасцяў было раздадзена 20000 св. Камуній, а ў галоўнай св. Імшы прыняло ўдзел звыш 25 000 вернікаў.
    †

Вельмі важная для ўсіх хрысціянаў урачыстасць Божага Цела збірае заўжды шмат вернікаў. З яе нагоды працэсія, якая звыкла пераносіцца на найбліжэйшую нядзелю, павінна была адбыцца ў гэтым годзе (у якасці выключэння) у чацвер. У гэты дзень усе непакоіліся, як яна пройдзе, бо з раніцы было вельмі горача, а пасля абеду над горадам ля Нёмана павісла вялізная чорная хмара, якая прадвяшчала навальніцу. Вось-вось павінен быў хлынуць лівень, але нягледзячы на гэта на пагорку ля касцёла аа. францысканцаў сабралася мноства вернікаў. Галоўным цэлебрантам урачыстай св. Імшы быў біскуп Аляксандр Кашкевіч. Падчас яе разам з вернікамі маліліся святары і пробашчы ўсіх гродзенскіх парафій, а таксама грэка-каталіцкі архімандрыт, візітатар для грэка-католікаў у Беларусі Сяргей Гаек. Хор “Cantate Domino” упрыгожыў сваім спевам набажэнства. †