День св. Валентина так быстро и глубоко вошел в нашу культуру, что для многих становится даже чем-то невежественным игнорировать день всех Влюблённых. «Естественно - христианский!» - скажет большинство почитателей «валентинок», ведь праздник связан с именем святого. Но отсутствие церковного элемента и массовое языческое шоу заставляет многих засомневаться в христианском характере празднества.
    Жизнь св. епископа Валентина совпала со временами правления императора Клавдия II, который во имя укрепления военной мощи армии, запретил солдатам жениться. Этот епископ, вопреки указу императора, продолжал тайно венчать молодые пары римских легионеров, за что и был приговорен к смертной казни 14 февраля 269 г. Если признать, что день св. Валентина – это день Влюбленных, то каждому христианину в этот праздник стоило бы задуматься над истинным значением христианской любви и того, что кроется за призванием любить и быть любимым.
    День Влюблённых таит в себе массу печальных моментов. Почему, например, великие чувства и любовные признания почему-то «зарезервировались» у многих на специальный день? Как будто в году можно по-настоящему выражать любовь только один раз, в один день. †

Маленькае птушаня, якое выляцела нядаўна з гнязда, з цікавасцю пазнавала навакольны свет. Яно было вельмі цікаўнае. Кожны вечар птушаня вярталася ў шпакоўню і распытвала маму пра тое, што бачыла і чула.
    Аднойчы маленькі шпачок спытаўся ў мамы:
    - Мама, а што такое - любоў? Я ўжо некалькі разоў пра яе чуў, але ніяк не магу яе ўбачыць. Дзе яна?
    - Яна - навокал, - адказала мама-шпачыха, - ты проста яшчэ не навучыўся яе распазнаваць.
    - А ты мяне навучыш?
    - Вядома, навучу, - усміхнулася мама. - Заўтра ўважліва запамінай усё, што ты ўбачыш. А ўвечары мне ты раскажаш. Паглядзім, ці не сустрэнеш ты любоў?
    - Але я яшчэ - малы і не магу далёка лятаць, - засмуціўся шпачок.
    - Каб заўважыць любоў, неабавязкова далёка лятаць. Яна - усюды, як паветра. Табе не прыдзецца, нават, пакідаць двор!
    На наступны дзень маленькі быў асабліва ўважлівы. Ён запамінаў усё, што бачыў, і з нецярпеннем чакаў вечара, каб расказаць пра гэта маме. Калі сонца стала хіліцца за вершаліны высокіх дрэў на суседнім двары, птушаня вярнулася дахаты.
    - Ну што, - спытала яго мама, - як прайшоў дзень?
    - Я быў вельмі ўважлівы, - адказаў шпачок, але нідзе не сустрэў любові. - Заўсёды. Таму што любоў ніколі не канчаецца! †

Святая Марыя, Маці Бога і нашая Маці! Памятай пра ўсіх Тваіх дзяцей, прыйдзі нам на дапамогу. Вядзі нас на сустрэчу з Хрыстом Дарогай, Праўдай і Жыццём. Выпрошвай для нас у Айца дары Святога Духа, каб Ён усцярог нас і вызваліў ад пасткаў зла. Дапамагай нам сведчыць у кожным выпадку пра плённасць любові і пра сапраўдны сэнс жыцця; вучы нас ствараць разам з Табой Валадарства Твайго сына - Каралеўства справядлівасці, любові і міру. Маліся за нас і будзь нашай Заступніцай цяпер і заўжды. Ян Павел II

У Касцёле май з’яўляецца перыядам асаблівага ўшанавання Божай Маці. Падчас гэтага цудоўнага месяца мы збіраемся ў касцёлах і ў прыдарожных каплічках на маёвыя набажэнствы, каб разам праслаўляць Бога і Яго Маці.

Ларэтанская літанія – цэнтральная частка маёвага набажэнства - цудоўны гімн дзеля ўшанавання Марыі, дзе праслаўляюцца Яе вялікія цноты і прывілеі, якімі Бог адарыў Яе. Мы звяртаемся да Багародзіцы, якая адначасова з’яўляецца і нашай Маці, самымі рознымі назвамі. У гэтых закліках заключаны глыбокі тэалагічны змест. Яны паказваюць самыя розныя адценні таямніцаў жыцця і веры Марыі. А раздумваючы над імі можна пазнаць пэўныя праўды веры і ўшаноўваць нашую Валадарку неба і зямлі. Штодзённае спяванне ці адгаворванне Ларэтанскай літаніі з’яўляецца дасканалай магчымасцю медытацыі і роздуму над тым, кім ёсць для нас Марыя і як Яна садзейнічае нашаму духоўнаму і асабістаму росту. Мы, адорваючы Марыю шматлікімі назвамі, выражаем тым самым нашыя патрэбы і душэўны стан, а таксама сваю актуальную жыццёвую сітуацыю. Безумоўна, падчас маёвага набажэнства складана паглыбіцца ў змест паасобных прызываў да Марыі. Аднак, калі чалавек моліцца самастойна, то можна паспрабаваць паразважаць хоць над некаторымі з іх. Тады глыбей мы пазнаём усё жыццё Найсвяцейшай Маці і ўсё тое, што Яна робіць для нас тут на зямлі і здзейсніць у будучым жыцці. †

Мы не ў стане зразумець Божую волю, не можам зразумець веліч, мудрасць і магутнасць Творцы. Мы можам толькі паверыць. Нашыя вера і надзея былі ўмацаваны ў хвіліны Унебаўшэсця Божага Сына, таму што мы бачым нашае будучае. Бог – усемагутны і вечны. Усё, што ёсць у нас і што ствараем, паходзіць ад Яго. Бог стварыў нас, Ён нас і асудзіць. Мы – шчаслівыя, таму што атрымалі свабодную волю, дары Святога Духа, Божыя запаведзі, ласкі і таленты. Таму мы хочам перажыць цудоўнае зямное жыццё, радуючы Бога сваёй верай, надзеяй і любоўю. Давайце будзем радавацца, таму што ахвяра Хрыста дала нам магчымасць збавіцца.

Такія – асноўныя праўды нашага жыцця. Ці мы памятаем пра гэта? Людзі баяцца смерці. Але тое, што нарадзілася, павінна памерці. Такому прынцыпу быў падпарадкаваны нават Езус, бо Ён быў чалавекам. Але дзякуючы сваёй смерці Хрыстус даў магчымасць выратаваць справядлівых. Збавіцель сышоў у Атхлань і выратаваў душы ўсіх святых памерлых, якія чакалі Яго прыходу. Таму мы можам спадзявацца на збавенне, але пры ўмове пабожнага і справядлівага жыцця. Часта мы не давяраем Богу па тых ці іншых прычынах. Грэбуем штодзённай малітвай, св. Імшой, не памятаем пра любоў да бліжняга. Але калі лёс адкідвае нас на бок, то праклінаем і абвінавачваем Бога, які стварыў такі “несправядлівы” свет. Але і тады мы не памятаем пра Любоў Божага Сына да людзей, пра Апошні Суд, які зробіць парадак ва ўсім і назаўжды. †

Здаўна культ Божай Маці быў звязаны з вернікамі, якія жылі ў Капцёўшчызне (Капцёўцы) і навакольных мясцовасцях. У структурах рымска-каталіцкага Касцёла Капцёўка належала да парафіі імя Анельскай Божай Маці ў Гродне. Ксёндз Ян Храбоншч, працуючы вікарыем у гродзенскай Фары і маючы за плячамі толькі тры гады святарства, атрымаў загад ад арцыбіскупа, Мітрапаліта Рамуальда Ялбжыкоўскага з Вільні, каб арганізаваць парафію ў Капцёўцы і пабудаваць з вернікамі касцёл.
    Пасля гэтага назначэння ксяндза Яна яго бацькі Караліна і Ігнацій Храбоншчы вельмі хацелі падзякаваць за дар святарства сына і выпрасіць цераз заступніцтва Божай Маці благаславенне ў Бога для гэтай складанай арганізацыйнай працы парафіі і для будаўніцтва касцёла. Таму яны заказалі на Яснай Гары абраз Чанстахоўскай Божай Маці. Са свайго роднага дома пешшу ў пілігрымцы бацькі адправіліся ў Чанстахову (140 км), каб гэты абраз прывезці ў сваю парафію, а затым перадаць яго ў парафію ў Капцёўку. †

Мама – гэта самае першае слова і найдаражэйшае імя, увасабленне бескарыслівай любові і бязмежнай самаахвярнасці, гэта непахісная вернасць. Маці – гэта чалавек, які надае слову “люблю” найпаўнейшы змест.У жыцці можна мець мноства сяброў, але самым верным і надзейным - застанецца маці.

Евангеліст св. Лука расказвае пра тое, як Езус затрымаўся ў гасцінным доме Марты і Марыі (Лк 10, 38 – 42). Марыя села ля ног Пана і ўслухоўвалася ў Яго словы. З яе паставы выпраменьваўся якісьці супакой, засяроджанне. Марыя цалкам сканцэнтравана на Езусе, на Яго слове. Марта ж насупраць “завіхалася старанна ва ўсякай паслузе” (Лк 10, 40), каб адпаведна ўшанаваць госця. Аднак гэтая праца яе так паглынула, што яна пачала абурацца: “Госпадзе, хіба няма Табе справы, што сястра пакінула мяне адну паслугаваць? Дык скажы ёй, каб яна мне дапамагла” (Лк 10, 40). Гэтыя словы ілюструюць унутраны хаос Марты. У яе словах можна распазнаць многае з нашых людскіх прэтэнзій, у тым ліку і жаночых - да Бога і людзей: усё ляжыць на маёй беднай галаве, ніхто не жадае мне дапамагчы, нават Бог здаецца раўнадушны да майго лёсу. Езус адказвае Марце, а заадно і ўсім сучасным Мартам: “...Пра многае ты рупішся і клапоцішся...” (Лк 10, 41). Як бы Ён хацеў сказаць: “Я ведаю твой свет: дом, дзеці, муж, праца... Я знаю, што табе нялёгка з усім гэтым”. †

Загадкавыя шляхі Божага Провіду. Кожны з нас ставіць сабе мэты на гэтых шляхах, стараецца іх ажыццявіць. Але раптам аказваецца так, што ўжо перад гэтым Бог зрабіў усё па-своему. Чым жа з’яўляюцца ў такім выпадку нашыя воля і свабода? Гэтае пытанне задаюць сабе і дзяржаўны дзеяч, і гаспадыня, як і мы, сведкі падзеі, якая ўзрушыла свет 10 красавіка.

На 13 красавіка б.г. была запланавана ўрачыстасць асвячэння катынскага крыжа на старых каталіцкіх могілках пры вуліцы Энгельса. Такім спосабам актывісты таварыства польскай культуры з Лідскай зямлі вырашылі ўшанаваць 70-ую гадавіну катынскага злачынства. Аднак раніцай 10 красавіка ўсіх уразіла навіна: пад Смаленскам – авіякатастрофа, ніхто не выжыў. Шок... Толькі праз некаторы час прыйшло ўсведамленне, што ўрачыстасць, якую мы падрыхтоўвалі на 13 красавіка, становіцца да болю актуальнай. Крыж, які павінен быць сімвалам памяці, ізноў акроплены крывёй. Стала ясна, што дзень 13 красавіка будзе асаблівым днём для нас і для ўсіх удзельнікаў запланаванай урачыстасці. †

Добрый день, редакция! Пишет вам врач с 25-ти летним стажем работы. Мне хотелось бы написать о многом, но этого не сделаешь в одном письме. Желание поделиться своими переживаниями у меня возникло давно, но я его старательно гасила. Я родилась и росла в верующей семье. Отец был членом костёльного комитета. С малых лет я с родителями ходила в церковь. Можно ходить в храм, молиться, потому что так положено, потому что этого требует Костёл - так и делает часть людей.

Но есть и другая вера. Ты идешь в костёл, молишься не потому, что так нужно и так делают другие, а потому что не можешь по-другому, появляется потребность идти в храм и это становится внутренней потребностью, как воздух для человека. И это - счастье, если происходит так. Я хочу рассказать о своем пути.    Путь к первой исповеди был долгим. Это происходило во времена развитого социализма. В это время в Лиде было 2 ксендза. Родители возили своих детей к исповеди тайно. Летом мы ездили в Ивьевский район к бабушке. В 4 часа утра мы выходили в неблизкий путь: надо было пройти 10 км пешком через лес в литовскую деревушку Кракуны, а затем - автобусом до деревни Девенишки. Таким был путь и назад. И не было никаких пышных празднеств после первого причастия, но зато на душе было очень светло. †

Назіраючы за духоўным ростам і ўнутранай барацьбой розных людзей, можна заўважыць, што падставай шматлікіх духоўных праблем амаль што кожнай асобы з’яўляецца адна і тая ж з’ява: нелюбоў да сябе.

Многія хрысціяне, павесіўшы на выраз “любоў да сябе” ярлык “эгаізм”, імкнуцца любіць усіх і ўсё навокал, але баяцца пытання: “Ці ты любіш сябе?” Яшчэ больш здзіўляе многіх вернікаў тэкст Святога Пісання (пар. Mц 22, 37–40), дзе фундаментальная запаведзь любові Бога і бліжняга ставіцца ў залежнасць (!) ад любові чалавека да самога сябе. Іншымі словамі, чалавек любіць Бога і бліжняга так, як самога сябе. Хто не любіць сябе, той не здольны любіць іншых.
    Але што значыць любіць сябе? І чым любоў да сябе адрозніваецца ад эгаізму? Любоў — гэта пазітыўнае пачуццё няспыннага адкрыцця. Эгаізм — гэта негатыўнае пачуццё няспыннага замыкання. Любоў акрыляе, а эгаізм прыгнятае. Любоў бясстрашна адкрывае далягляды, а эгаізм панічна баіцца азірнуцца навокал. Любоў імкнецца дзяліцца перапаўняючым яе багаццем адкрытага, а эгаізм палохаецца выпусціць з рук тое, за што ўчапіўся. Любові заўсёды спадарожнічае свабода духу, а эгаізму — страх няволі. Гэта - настолькі розныя падыходы да жыцця, што немагчыма любіць і быць эгаістам адначасова. Чым больш чалавек узрастае ў любові, тым менш у ім эгаізму. Чым больш мы напоўнены любоўю, тым больш у нас шансаў па-сапраўднаму любіць Бога і бліжняга. †

Каб адказаць на вышэй прыведзенае пытанне, неабходна абавязкова звярнуцца да дакументаў Касцёла, якіх ёсць мноства на гэтую тэму. Перш за ўсё – гэта Кодэкс Кананічнага Права, які падае так: “Хто прыняў Найсвяцейшую Гостыю, можа яе прыняць у той жа самы дзень толькі падчас ажыццяўлення Эўхарыстыі, у якой прымае ўдзел (...)” (кан. 917). Кодэкс называе важную ўмову: каб прыняць св. Камунію другі раз, асоба павінна ўдзельнічаць у цэлай св. Імшы. Катэхізіс Каталіцкага Касцёла (нумар 1388) нагадвае кожнаму з нас, што “..слушна, каб вернікі, калі толькі яны адпаведна настроены, прымалі св. Камунію, калі ўдзельнічаюць у св. Імшы”. Канстытуцыя Sacrosanctum concilium (n 65) рэкамендуе прымаць св. Камунію падчас св. Імшы, тлумачачы, што яна садзейнічае поўнаму ўдзелу ў ахвяры св. Імшы.
    Нас так павучае Касцёл. Я хацеў бы таксама падзяліцца некалькімі сваімі думкамі на гэтую тэму. Кожны вернік, які прымае ўдзел у св. Імшы, перш чым прыняць св. Камунію, павінен паклапаціцца пра чысціцю сваёй душы. І называем гэта поўным удзелам у св. Імшы. Мы, прыступаючы да св. Камуніі, усведамляем, што прымаем самога Бога. †

Прапаную Вам апавяданне пра маленькую блакітную кветачку з залацістым сэрцайкам у сярэдзіне. Гэтую кветачку называюць незабудкай.
    Калі я была зусім маленькая, то мая бабуля брала мяне з сабою на сенажаць. Бабуля працавала, а я гуляла каля вялікай канавы, якая засталася пасля асушэння тутэйшай некалі забалочанай зямлі. Па краях гэтай канавы расло мноства самых буйных і прыгожых незабудак. Я не магла нагледзецца на іх і не магла нарадавацца. Мне здавалася, што незабудкі глядзяць на мяне сваімі блакітнымі вочкамі і кажуць: “Не забудзься пра мяне!” “А можа гэтыя кветачкі гавораць на невядомай нам мове?” – пыталася я ў бабулі.
    Мая бабуля – незвычайна добрая, сардэчная і глыбока веруючая хрысціянка. Яна любіла чытаць Святое Пісанне і ведала шмат займальных прытчаў. Аднойчы, калі я задала ёй пытанне: “Ці не гавораць пра штосьці незабудкі?” - яна адказала мне так: “Ведаеш, набожныя людзі распавядаюць, што аднойчы кветкі гаварылі, і лепей за ўсіх прамовіла твая любімая блакітная кветачка”. “Раскажы мне, бабуля, што гэта за слова такое - “незабудка?” – спытала я. “Добра,унучанька, – адказала бабуля, якая вельмі любіла мяне, — слухай і не сваволь, пакуль я буду расказваць”. †