"Pragnienie serca. O Komunii duchowej"Ks. Leszek Smoliński 10/2011
  
    Duch Święty jest w człowieku sprawcą rozwoju duchowego i pobożnych pragnień. Pragnienie wspólnoty z Bogiem pochodzi również od Ducha, który ożywia w nas życie nadprzyrodzone zapoczątkowane na chrzcie świętym, i realizuje się także przez Komunię pragnienia, inaczej zwaną Komunią duchową. Oznacza ona zjednoczenie z obecnym w Eucharystii Jezusem Chrystusem, ale nie przez przyjęcie Go w sposób sakramentalny, lecz dzięki pragnieniu serca.
    Powstanie praktyki Komunii duchowej łączy się z faktem spadku przyjmowania Komunii pod postacią Chleba i Wina. W średniowieczu utarł się zwyczaj komunikowania sakramentalnego tylko w Wielkanoc, czemu sprzyjało postanowienie Soboru Laterańskiego IV. Dzięki temu utrwalała się Komunia duchowa. Uważano, że kto widział, ten spożył. Wierni, modląc się, komunikowali – działo się to w momencie, kiedy kapłan, odwrócony tyłem do wiernych, unosił w czasie przeistoczenia Hostię do góry, ukazując ją w ten sposób wszystkim zgromadzonym. †

W okresie odnowy liturgii po Soborze Watykańskim II nie podejmowano tematu Komunii duchowej, przez co stała się "rzeczywistością zapomnianą". Do Komunii duchowej nawiązał Jan Paweł II najpierw w liście do Konferencji Episkopatów z 6 sierpnia 1983 r., a następnie w encyklice "O Eucharystii w życiu Kościoła" (2003), w której stwierdził: "[...] w Eucharystii "w odróżnieniu od każdego innego sakramentu tajemnica [Komunii] jest tak doskonała, iż prowadzi do szczytu wszelkich dóbr: to tu znajduje swój kres wszelkie ludzkie pragnienie, ponieważ tu otrzymujemy Boga i Bóg wchodzi w doskonałe zjednoczenie z nami". Właśnie dlatego warto pielęgnować w duszy stałe pragnienie Sakramentu Eucharystii. Tak narodziła się praktyka "Komunii duchowej", szczęśliwie zakorzeniona od wieków w Kościele i zalecana przez świętych mistrzów życia duchowego.
       

---

"Różaniec modlitwą młodych"Z ks. prof. Jarosławem M. Popławskim rozmawia Anna Artymiak Dodatek "Pokolenie" Nr. 19/2011
   
    W różańcu może łatwo się odnaleźć młodzież pobożna. A co robić ze zbuntowanymi młodymi ludźmi, żyjącymi w świecie rozrywki? Ks. prof. Jarosław Popławski mówi, że nie można robić niczego na siłę. Człowiek, który doświadcza, czym jest modlitwa sama w sobie, z czasem nabierze przekonania, że w tym bogactwie Różaniec też może być szczególną wartością. Różaniec jest źródłem, które może pomóc młodemu, zagubionemu człowiekowi, zakotwiczonemu w świecie hałasu i różnych napięć, zachować to, co w życiu ważne. Wiele form tej modlitwy (np. rozważania) może służyć temu, aby przekonać młodych ludzi do sięgnięcia po różaniec. Samo noszenie różańca dla wielu młodych ludzi jest szczególnym znakiem i daje poczucie bezpieczeństwa.
    Dlaczego Różaniec zajmuje wśród innych modlitw w Kościele szczególne miejsce? Ks. Jarosław mówi, że Matka Boża, objawiając się w różnych sytuacjach, często w bardzo trudnych dla Kościoła, skupiała się przede wszystkim na wezwaniu do modlitwy różańcowej i podejmowania szeroko rozumianej pokuty. To jest to źródło, które pozwala zachować pokój na świecie, uchronić ludzi przed zagładą, katastrofą. W świadomości wielu ludzi Różaniec jawi się jako szczególny duchowy oręż.