ГРОДНА
Пятніца,
13 снежня 2024 года |
Возера і ручаёк
“Нарэшце, будзьце ўсе аднадумныя, спагадныя, поўныя братняй любові, міласэрныя, пакорныя…” 1П 3, 8
У далёкай горнай краіне жылі па суседстве возера і ручаёк. Возера размяшчалася каля падножжа гары, а выток ручая пачынаўся значна вышэй – на самой гары.
Возера вельмі ганарылася сабой.
– Паглядзі, ручаёк, якое я прыгожае, вялікае і чыстае!
– Так, – пагадзіўся ручаёк, – ты вельмі прыгожае. І, напэўна, у цябе шмат сяброў. Бо ты такое вялікае, што можаш дарыць свае воды ўсім, хто жадае піць. А я маленькі, і ніхто мяне не заўважае.
– Ха-ха-ха! – засмяялася возера. – Навошта мне раздаваць свае воды іншым? Так і я магу стаць маленькім.
Падышоў неяк да возера горны козлік. †
Возера вельмі ганарылася сабой.
– Паглядзі, ручаёк, якое я прыгожае, вялікае і чыстае!
– Так, – пагадзіўся ручаёк, – ты вельмі прыгожае. І, напэўна, у цябе шмат сяброў. Бо ты такое вялікае, што можаш дарыць свае воды ўсім, хто жадае піць. А я маленькі, і ніхто мяне не заўважае.
– Ха-ха-ха! – засмяялася возера. – Навошта мне раздаваць свае воды іншым? Так і я магу стаць маленькім.
Падышоў неяк да возера горны козлік. †
– Возера, я збіўся са шляху, і мяне вельмі мучыць смага. Можна мне напіцца тваёй вады?
– Пашукай вадзіцы ў іншым месцы, – абурылася возера. – І не дакранайся да мяне сваімі бруднымі капыткамі.
Козлік засумаваў, але рабіць няма чаго. Ён ужо хацеў адыходзіць, але раптам пачуў ціхі голас:
– Ідзі да мяне. Я маленькі ручаёк, але маёй вады табе хопіць. Можаш піць столькі, колькі пажадаеш.
– Дзякуй, ручаёк, ты мяне выратаваў!
Прыляцелі да возера ластаўкі.
– Возера, мы вельмі стаміліся, а наперадзе яшчэ доўгі шлях. Дазволь нам напіцца.
– Вось яшчэ, – раззлавалася возера. – На вашых крылах пыл, а я пылу не пераношу. Ляціце адсюль!
Ластаўкі ўжо падняліся ў паветра, але заўважылі маленькі ручаёк і папрасілі ў яго напіцца. Ручаёк адказаў:
– Калі ласка, ляціце да мяне, маёй вады хопіць для ўсіх вас. Піце, колькі пажадаеце!
– Дзякуй табе, маленькі ручаёк, – пракрычалі ластаўкі, здаволіўшы смагу. – Ты сапраўдны сябар!
Прыходзілі звяры, прыляталі птушкі. Усе яны прасілі дапамогі ў возера, і ўсім дапамагаў ручаёк.
Аднойчы гарачым летнім днём да возера падбегла мышаня.
– Возера, дапамажы зайцу, ён зламаў лапку і не можа ісці. Ён даўно не піў, яму вельмі патрэбна вада.
– А я тут пры чым? – здзівілася возера.
– Калі ты ўздымешся, то твае хвалі дакрануцца да зайчыка і дапамогуць яму напіцца.
– Гэта ж дурасць, – адмахнулася возера.
– Мышаня, – паклікаў ручаёк, – можа быць, я магу дапамагчы?
– Ты вельмі добры, але маленькі. Тваёй вады не хопіць, каб дапамагчы зайчыку.
– Пачакай, я прыдумаў, – сказаў ручаёк. – Матухна гара! Матухна гара! – закрычаў ён.
Але гара сагрэлася на сонейку і моцна спала.
– Дапамажы мне, мышаня. І разам яны паклікалі:
– Матухна гара!!!
– Што гэта вы так моцна крычыце, маленькія, – здзівілася гара. – Што здарылася?
– Заяц зламаў лапку, – растлумачыў ручаёк. – Яму патрэбна вада, я павінен яму дапамагчы!
– Але як? Ты ж такі маленькі?
– На тваёй вяршыні ляжыць снег. Пад сонечнымі прамянямі ён растае і ператвараецца ў ваду. Дай мне трошкі гэтай вады, і я змагу дапамагчы зайцу.
– Хоць ты і маленькі, але ў цябе ёсць вельмі вялікае жаданне дапамагаць іншым. Я зраблю тое, што ты просіш, – адказала гара.
І ў тое ж імгненне ўся вада, якая да гэтай пары з вяршыні гары сцякала ў возера, пацякла ў бок ручайка. У той жа самы час возера пачало ператварацца ў балота, бо перастала атрымліваць ваду.
А ручаёк ператварыўся ў вялікі вясёлы струмень. Ён хутка дабраўся да зайца, напаіў яго, прамыў яму ранку і пабег далей да мора, адорваючы ўсіх чыстай, халоднай вадой.
– Бачыце гэты струмень? – пыталіся адзін у аднаго лясныя звяры. – Калісьці ён быў маленькім ручайком, але жаданне дапамагчы іншым ператварыла яго ў шырокую паўнаводную раку.
– Пашукай вадзіцы ў іншым месцы, – абурылася возера. – І не дакранайся да мяне сваімі бруднымі капыткамі.
Козлік засумаваў, але рабіць няма чаго. Ён ужо хацеў адыходзіць, але раптам пачуў ціхі голас:
– Ідзі да мяне. Я маленькі ручаёк, але маёй вады табе хопіць. Можаш піць столькі, колькі пажадаеш.
– Дзякуй, ручаёк, ты мяне выратаваў!
Прыляцелі да возера ластаўкі.
– Возера, мы вельмі стаміліся, а наперадзе яшчэ доўгі шлях. Дазволь нам напіцца.
– Вось яшчэ, – раззлавалася возера. – На вашых крылах пыл, а я пылу не пераношу. Ляціце адсюль!
Ластаўкі ўжо падняліся ў паветра, але заўважылі маленькі ручаёк і папрасілі ў яго напіцца. Ручаёк адказаў:
– Калі ласка, ляціце да мяне, маёй вады хопіць для ўсіх вас. Піце, колькі пажадаеце!
– Дзякуй табе, маленькі ручаёк, – пракрычалі ластаўкі, здаволіўшы смагу. – Ты сапраўдны сябар!
Прыходзілі звяры, прыляталі птушкі. Усе яны прасілі дапамогі ў возера, і ўсім дапамагаў ручаёк.
Аднойчы гарачым летнім днём да возера падбегла мышаня.
– Возера, дапамажы зайцу, ён зламаў лапку і не можа ісці. Ён даўно не піў, яму вельмі патрэбна вада.
– А я тут пры чым? – здзівілася возера.
– Калі ты ўздымешся, то твае хвалі дакрануцца да зайчыка і дапамогуць яму напіцца.
– Гэта ж дурасць, – адмахнулася возера.
– Мышаня, – паклікаў ручаёк, – можа быць, я магу дапамагчы?
– Ты вельмі добры, але маленькі. Тваёй вады не хопіць, каб дапамагчы зайчыку.
– Пачакай, я прыдумаў, – сказаў ручаёк. – Матухна гара! Матухна гара! – закрычаў ён.
Але гара сагрэлася на сонейку і моцна спала.
– Дапамажы мне, мышаня. І разам яны паклікалі:
– Матухна гара!!!
– Што гэта вы так моцна крычыце, маленькія, – здзівілася гара. – Што здарылася?
– Заяц зламаў лапку, – растлумачыў ручаёк. – Яму патрэбна вада, я павінен яму дапамагчы!
– Але як? Ты ж такі маленькі?
– На тваёй вяршыні ляжыць снег. Пад сонечнымі прамянямі ён растае і ператвараецца ў ваду. Дай мне трошкі гэтай вады, і я змагу дапамагчы зайцу.
– Хоць ты і маленькі, але ў цябе ёсць вельмі вялікае жаданне дапамагаць іншым. Я зраблю тое, што ты просіш, – адказала гара.
І ў тое ж імгненне ўся вада, якая да гэтай пары з вяршыні гары сцякала ў возера, пацякла ў бок ручайка. У той жа самы час возера пачало ператварацца ў балота, бо перастала атрымліваць ваду.
А ручаёк ператварыўся ў вялікі вясёлы струмень. Ён хутка дабраўся да зайца, напаіў яго, прамыў яму ранку і пабег далей да мора, адорваючы ўсіх чыстай, халоднай вадой.
– Бачыце гэты струмень? – пыталіся адзін у аднаго лясныя звяры. – Калісьці ён быў маленькім ручайком, але жаданне дапамагчы іншым ператварыла яго ў шырокую паўнаводную раку.
< Папярэдняя | Наступная > |
---|
Літургічны каляндар
Адзначаем
імяніны: | |
Сёння ўспамінаем памерлых святароў: | |
Да канца года засталося дзён: 18 |
Чакаем Вашай падтрымкі
Дарагія Чытачы!
Просім Вас аб дапамозе ў абвяшчэнні Добрай Навіны. Мы чакаем Вашых лістоў, артыкулаў, здымкаў і падтрымкі ў фінансаванні газеты. Як адна сям’я “Слова Жыцця” мы прагнем несці Божае слова, гаварыць аб Хрысце і Касцёле ўсё большай колькасці людзей у Беларусі і па-за яе межамі.
Просім Вас аб дапамозе ў абвяшчэнні Добрай Навіны. Мы чакаем Вашых лістоў, артыкулаў, здымкаў і падтрымкі ў фінансаванні газеты. Як адна сям’я “Слова Жыцця” мы прагнем несці Божае слова, гаварыць аб Хрысце і Касцёле ўсё большай колькасці людзей у Беларусі і па-за яе межамі.