Вернемся да думкі пра народ, якому Вы павінны служыць. Святар, які не здольны працаваць дзеля свайго народа, гэта не пастыр. […] Можна пайсці да біскупа і сказаць, што збудаваў тры касцёлы. А біскуп запытаецца з уласцівай яму мудрасцю: “Добра, вельмі добра. А колькі людзей Ты палюбіў? Над колькімі людзьмі, якія былі Табе даручаны, Ты сапраўды глыбока ўзрушыўся?” І хтосьці скажа: “Эксцэленцыя, я не маю на гэта часу. Я не магу, мне трэба яшчэ столькі касцёлаў збудаваць, я павінен змагацца за тыя касцёлы, якія ў нас укралі […]”. І, магчыма, Вы пачуеце голас Езуса з вышыні, які спытае, хто Вас прасіў рабіць гэта. “Я даверыў Табе людзей. Я прасіў Цябе любіць гэтых людзей, гэты народ. Я з’яўляюся святыняй, Твой народ з’яўляецца святыняй. […] Я прасіў Цябе знайсці час, каб пайсці адведаць хворых у сваёй парафіі. Прасіў, каб Ты занёс святую Эўхарыстыю старэйшым. І колькі разоў Ты адказаў мне: «Пане, я не маю часу, каб зрабіць усё гэта, я павінен будаваць касцёл»”. І Пан Вам адкажа: “А Я павінен быў збавіць свет, але Я ўзрушыўся, калі ўбачыў тых людзей, якія былі пакінуты, як авечкі без пастыра”. Будзьце пастырамі, якія ўсведамляюць, што Бог глыбока ўзрушыўся, калі ўбачыў свой народ.

   Фрагмент гаміліі кс. аб-па Гуджэроцці да алюмнаў у семінарыйнай капліцы