Tylko człowieka modlącego stać na post. Nie wolno postu odrywać od modlitwy. Są to elementy autentycznego życia pobożnego każdego z nas. O taką autentyczność trzeba codziennie prosić Boga.
   Niedawno byłem na rekolekcjach w pewnej bardzo pobożnej parafii. Zobaczyłem przepiękne świadectwo prostych ludzi, którzy są wierni Chrystusowi. Ci ludzie wraz z cierpiącym Chrystusem odkrywają powoli prawdy swojego życia. Wielki Post staje się dla nich codziennym życiem, gdzie wyjątkowe miejsce należy przygotować Chrystusowi. Przepiękny widok oraz wspaniałe doświadczenie.
   Gdyby prawda o życiu człowieka kończyła się tylko na drobinie ziemi, to życie nie miałoby sensu, a kościoły byłyby puste. Natomiast w tych dniach Wielkiego Postu zauważamy, jak wielu ludzi śpieszy się do kościoła na rekolekcje albo na nabożeństwa Drogi Krzyżowej i Gorzkich żali. Post staje się dla nich drogą do Kościoła, do Boga. Dzisiejszy człowiek stara się coraz lepiej zrozumieć wskazówki Kościoła, przymierzając je do swego życia. A wskazówek jest wiele. Chociażby pobożne praktyki wielkopostne (post, modlitwa i jałmużna), które zmieniają życie nie jednego z nas. Dla niektórych być może jest to jak kubek zimniej wody z samego rana, dla innych zaś - codziennym nawróceniem. †

Przypomnijmy sobie fragment Ewangelii, gdzie Jezus udaje się na pustynię, aby pościć. "Czterdzieści dni przebywał na pustyni, kuszony przez szatana. Żył wśród zwierząt, a aniołowie zaś usługiwali Mu" (Mk 1, 13). Pan Jezus pościł na wzór wielkich proroków. Post nie jest celem samym w sobie, lecz otwarciem się na wielką miłość Boga. Post nie powinien się kojarzyć z walką z samym sobą: dotrzymam postanowienia czy nie. Nie jest również to czas na odchudzanie się i sprawdzanie: czy mnie na coś stać. Należy powiązać duchowe znaczenie z odmówieniem sobie przyjemności. Post pomaga nam w życiu, pomaga w dominowaniu nad ciałem, pozwala zachować dystans wobec dóbr ziemskich. Jest mocno związany z modlitwą. Tylko człowieka modlącego stać na post. Nie wolno postu odrywać od modlitwy. Są to elementy autentycznego życia pobożnego każdego z nas. O taką autentyczność trzeba codziennie prosić Boga. Ukierunkowanie naszego życia przez post i modlitwę do Boga pozwala nam doświadczyć, że to "co niemożliwe jest u ludzi, możliwe jest u Boga" (Łk 18, 27).
   Wchodząc duchowo na pustynię naszego życia wraz z Jezusem, stajemy się świadkami Męki i Śmierci Chrystusa. Jest to serce Wielkiego Postu. Tak jakby aniołowie "usługiwały" naszej duszy. Z takim sercem jesteśmy na drodze, danej nam przez Boga, a droga ta prowadzi do Wielkanocy. Post pozwala zobaczyć zupełnie inny wymiar życia, niepodobny do życia ziemskiego.
   Uczyńmy więc tak, aby post stał się naszą drogą do Wielkanocy. Pewnych etapów swojej drogi nie da się przeskoczyć, trzeba je przejść, ale wspólnie z Chrystusem. W jednej z modlitw prefacji kapłan modli się następującymi słowami: "Gorliwie oddając się modlitwie i dziełom miłosierdzia, przez uczestnictwo w sakramentach odrodzenia osiągnęli pełnię dziecięctwa Bożego". Niech tej gorliwości nikomu z nas nie zabraknie.