ГРОДНА
Нядзеля,
08 снежня 2024 года |
Чаму быў устаноўлены Дзень хворых?
11 лютага, ва ўспамін Маці Божай з Лурд, мы адзначаем Сусветны дзень хворых, які ў 1992 годзе ўстанавіў св. папа Ян Павел II.
Мэта гэтага дня – прыцягнуць увагу людзей да праблем і пакут, з якімі сутыкаюцца хворыя на ўсёй планеце, на неабходнасць аказання ім якаснай медыцынскай, а таксама матэрыяльнай і маральнай дапамогі. Грамадству ў чарговы раз прыпамінаецца, што варта выказваць церпячым спачуванне, салідарнасць, спагаду і міласэрнасць. †
Мэта гэтага дня – прыцягнуць увагу людзей да праблем і пакут, з якімі сутыкаюцца хворыя на ўсёй планеце, на неабходнасць аказання ім якаснай медыцынскай, а таксама матэрыяльнай і маральнай дапамогі. Грамадству ў чарговы раз прыпамінаецца, што варта выказваць церпячым спачуванне, салідарнасць, спагаду і міласэрнасць. †
Не ўсім пашчасціла мець моцнае здароўе. Колькасць хворых людзей з кожным днём павялічваецца. Але кожны з нас, несумненна, можа дапамагчы церпячаму, праявіўшы клопат пра яго і падзяліўшыся з ім сваім душэўным цяплом. Увага, маральная падтрымка – самае, бадай, галоўнае, што неабходна хвораму чалавеку. У той жа час гэта выдатная магчымасць задумацца аб уважлівым стаўленні да ўласнага здароўя, напамін пра тое, што павінны быць неабыякавымі і адкрываць свае сэрцы на іншых. А прыкладам таму няхай стане гэтая цікавая гісторыя Зофіі Станецкай, якую зараз прапануем Тваёй увазе.
Мама і Янак выехалі на некалькі дзён, а з Басяй і Франкам застаўся бацька.
– Што мы будзем рабіць? – спыталася Бася, калі зачыніліся дзверы за мамай і братам.
– Ідзём спаць? – прапанаваў бацька і пазяхнуў. Мінулай ноччу ён працаваў і не адаспаўся.
– О, тата, не жартуй! – усклікнула Бася.
– Не-не! – падтрымаў яе Франак.
– Мы можам пагуляць у лекара, – прапанавала Бася. – Франак будзе хворы, а мы...
– Не холы! – пратэставаў маленькі хлопчык, які яшчэ не вымаўляе ўсе літары. Ён падышоў да бацькі і пацягнуў яго за штаніну. – Фанак не холы, не?
– Ты здаровы ад галавы да пят, – супакоіў яго бацька. – Але я б вельмі хацеў прылегчы.
– У такім выпадку, ты будзеш хворым, а мы з Франкам будзем цябе лячыць, – узрадавалася Бася.
– Ну, я не ведаю... – адказаў няўпэўнена бацька.
– Тата холы? Фанак пытуліць, – сказаў хлопчык і прыціснуўся да ног бацькі.
– Так, бедны тата хворы. Нам неабходна паклапаціцца пра яго, – сказала Бася, узяла бацьку за руку і завяла яго ў спальню. – Ты павінен ляжаць. Пацыенты не павінны бегаць па шпіталі, таму што яны могуць заразіць іншых.
Тата быў настолькі стомлены, што нават не пратэставаў.
– Я прылягу толькі на кароткі час, – сказаў ён. Сеў на ложак, нахіліў галаву і, ледзь абапершыся на падушку, заснуў.
– Тата спі? – спытаўся Франак.
Бася ўзняла бацьку павека.
– Так, ён спіць, – пацвердзіла яна. – Мы павінны яго чым-небудзь укрыць.
Дзяўчынка пайшла ў свой пакой і прынесла адтуль коўдру, пакрывала і спальны мяшок.
– Хвораму павінна быць цёпла, – сказала яна, накрываючы “пацыента” ўсім, што было. Франак пацёр бацьку нос, які выглядаў з-пад спальніка.
– Тата холы. Фанак пытуліць, – зноў і зноў ён паўтараў свае словы.
Бася тым часам задавалася пытаннем: “Што ж яшчэ мы можам зрабіць для таты?”.
– Лекаў яму не будзем даваць, таму што ён іх цяпер не праглыне, – прамармытала сабе пад нос дзяўчынка. – Я ведаю! Мы можам пасмараваць яго чымсьці!
Бася прынесла крэм для ног і зубную пасту, а таксама бутэльку алею, міску і лыжку. Наліла ў міску алею, дадала да яго крэм і пасту. І асцярожна ўсе перамяшала.
– Гэта спецыяльная мазь ад усіх хвароб, – растлумачыла сястра брату. – Безумоўна, гэта дапаможа нашаму тату.
– Тата холы. Фанак пытуліць, – прамармытаў Франак, намазваючы мазь бацьку на валасы, лоб, нос, шчокі і вусны.
– Ааа! – закрычаў бацька, калі алей з пастай трапілі яму ў вочы. Ён ускочыў з ложка, увесь у тлушчы ад мазі.
– Тата не холы! – радаваўся Франак.
– Я ж табе казала, што гэта дапаможа, – усміхалася Бася.
Момант тата стаяў пасярэдзіне пакоя, спрабуючы зразумець, што з ім здарылася. Потым ён сказаў наступнае:
– Па-першае, я думаю, што зараз мне дапаможа добры душ. А па-другое, потым мы будзем гуляць разам, таму што цяпер я доўга не засну.
– Ура! – крыкнула Бася.
– Уя! – паўтарыў за ёй Франак.
Заўсёды варта клапаціцца аб хворых людзях, бо калі мы дапамагаем ім, дапамагаем самому Езусу. Хрыстос гаворыць: “Сапраўды кажу вам: тое, што вы зрабілі аднаму з гэтых братоў Маіх меншых, вы Мне зрабілі” (Mц 25, 40).
Чакаем Тваіх “чаму”, якія можаш дасылаць на адрас рэдакцыі.
На пытанні заўсёды гатовыя адказаць салезіянкі са Смаргоні.
Мама і Янак выехалі на некалькі дзён, а з Басяй і Франкам застаўся бацька.
– Што мы будзем рабіць? – спыталася Бася, калі зачыніліся дзверы за мамай і братам.
– Ідзём спаць? – прапанаваў бацька і пазяхнуў. Мінулай ноччу ён працаваў і не адаспаўся.
– О, тата, не жартуй! – усклікнула Бася.
– Не-не! – падтрымаў яе Франак.
– Мы можам пагуляць у лекара, – прапанавала Бася. – Франак будзе хворы, а мы...
– Не холы! – пратэставаў маленькі хлопчык, які яшчэ не вымаўляе ўсе літары. Ён падышоў да бацькі і пацягнуў яго за штаніну. – Фанак не холы, не?
– Ты здаровы ад галавы да пят, – супакоіў яго бацька. – Але я б вельмі хацеў прылегчы.
– У такім выпадку, ты будзеш хворым, а мы з Франкам будзем цябе лячыць, – узрадавалася Бася.
– Ну, я не ведаю... – адказаў няўпэўнена бацька.
– Тата холы? Фанак пытуліць, – сказаў хлопчык і прыціснуўся да ног бацькі.
– Так, бедны тата хворы. Нам неабходна паклапаціцца пра яго, – сказала Бася, узяла бацьку за руку і завяла яго ў спальню. – Ты павінен ляжаць. Пацыенты не павінны бегаць па шпіталі, таму што яны могуць заразіць іншых.
Тата быў настолькі стомлены, што нават не пратэставаў.
– Я прылягу толькі на кароткі час, – сказаў ён. Сеў на ложак, нахіліў галаву і, ледзь абапершыся на падушку, заснуў.
– Тата спі? – спытаўся Франак.
Бася ўзняла бацьку павека.
– Так, ён спіць, – пацвердзіла яна. – Мы павінны яго чым-небудзь укрыць.
Дзяўчынка пайшла ў свой пакой і прынесла адтуль коўдру, пакрывала і спальны мяшок.
– Хвораму павінна быць цёпла, – сказала яна, накрываючы “пацыента” ўсім, што было. Франак пацёр бацьку нос, які выглядаў з-пад спальніка.
– Тата холы. Фанак пытуліць, – зноў і зноў ён паўтараў свае словы.
Бася тым часам задавалася пытаннем: “Што ж яшчэ мы можам зрабіць для таты?”.
– Лекаў яму не будзем даваць, таму што ён іх цяпер не праглыне, – прамармытала сабе пад нос дзяўчынка. – Я ведаю! Мы можам пасмараваць яго чымсьці!
Бася прынесла крэм для ног і зубную пасту, а таксама бутэльку алею, міску і лыжку. Наліла ў міску алею, дадала да яго крэм і пасту. І асцярожна ўсе перамяшала.
– Гэта спецыяльная мазь ад усіх хвароб, – растлумачыла сястра брату. – Безумоўна, гэта дапаможа нашаму тату.
– Тата холы. Фанак пытуліць, – прамармытаў Франак, намазваючы мазь бацьку на валасы, лоб, нос, шчокі і вусны.
– Ааа! – закрычаў бацька, калі алей з пастай трапілі яму ў вочы. Ён ускочыў з ложка, увесь у тлушчы ад мазі.
– Тата не холы! – радаваўся Франак.
– Я ж табе казала, што гэта дапаможа, – усміхалася Бася.
Момант тата стаяў пасярэдзіне пакоя, спрабуючы зразумець, што з ім здарылася. Потым ён сказаў наступнае:
– Па-першае, я думаю, што зараз мне дапаможа добры душ. А па-другое, потым мы будзем гуляць разам, таму што цяпер я доўга не засну.
– Ура! – крыкнула Бася.
– Уя! – паўтарыў за ёй Франак.
Заўсёды варта клапаціцца аб хворых людзях, бо калі мы дапамагаем ім, дапамагаем самому Езусу. Хрыстос гаворыць: “Сапраўды кажу вам: тое, што вы зрабілі аднаму з гэтых братоў Маіх меншых, вы Мне зрабілі” (Mц 25, 40).
|
Чакаем Тваіх “чаму”, якія можаш дасылаць на адрас рэдакцыі.
На пытанні заўсёды гатовыя адказаць салезіянкі са Смаргоні.
< Папярэдняя | Наступная > |
---|
Літургічны каляндар
Адзначаем
імяніны: | |
Сёння ўспамінаем памерлых святароў: | |
Да канца года засталося дзён: 23 |
Чакаем Вашай падтрымкі
Дарагія Чытачы!
Просім Вас аб дапамозе ў абвяшчэнні Добрай Навіны. Мы чакаем Вашых лістоў, артыкулаў, здымкаў і падтрымкі ў фінансаванні газеты. Як адна сям’я “Слова Жыцця” мы прагнем несці Божае слова, гаварыць аб Хрысце і Касцёле ўсё большай колькасці людзей у Беларусі і па-за яе межамі.
Просім Вас аб дапамозе ў абвяшчэнні Добрай Навіны. Мы чакаем Вашых лістоў, артыкулаў, здымкаў і падтрымкі ў фінансаванні газеты. Як адна сям’я “Слова Жыцця” мы прагнем несці Божае слова, гаварыць аб Хрысце і Касцёле ўсё большай колькасці людзей у Беларусі і па-за яе межамі.