Dwie koleżanki wracały ze szkoły i o czymś dyskutowały. Niespodziewanie jedna z dziewczynek zawołała:
    – Kasiu, patrz, tam babcia się potknęła i upadła! Biegnijmy, pomóżmy jej!
    Kilkadziesiąt metrów dalej leżała starsza kobieta. Próbowała się podnieść, jednak jej się to nie udawało.
    – Wiesz, Aniu, podejdą dorośli i pomogą babci, a na mnie w domu czekają – odrzekła druga dziewczynka, odwróciła się i poszła.
    Ania szybciutko podbiegła do starszej kobiety i wyciągnęła do niej rękę, jednak nie zdołała podnieść.
    – Pomóżcie! – zawołała ze wszystkich sił.†

Z ławki w pobliżu zerwał się mężczyzna. Czytał, ale odłożył na bok czasopismo i również podbiegł do babci, pomógł jej się podnieść i z uśmiechem rzekł:
    – Bywajcie zdrowi!
    Dziewczynka podniosła torbę i podała ją babci.
    – Bardzo dziękuję, Aniu! Dzięki kochana! – powiedziała kobieta.
    – Pani mnie zna? – zdziwiła się dziewczynka.
    – Czyżeś mnie, dziecko, nie poznała? Mieszkamy w jednym bloku.
    W tej chwili Ania przyjrzała się kobiecie i się zaczerwieniła.
    – Przepraszam, rzeczywiście Pani nie poznałam...
    – Nie szkodzi! Najważniejsze, że mi pomogłaś. Widzisz, o kamień się potknęłam. Jutro obowiązkowo poproszę woźnego, aby go usunął. Miejsce łatwo odnaleźć, przy klombie. A ty, Aniu, przychodź do nas wieczorem. Poczęstuję was z Kasią ciastem. I koniecznie jej przekaż, że ma prawdziwą przyjaciółkę, dziewczynkę o dobrym sercu.