Liturgiczne wspomnienie patrona młodzieży przypada 18 września.

Dla młodych ludzi nastąpił okres, który często stawia ich przed nowymi wyzwaniami. A jednym z najlepszych od pokonania wyzwań jest św. Stanisław Kostka, który dla osiągnięcia swego celu stawiał opór możnym rodzicom, nie unikał pracy, która nie odpowiadała jego stanowisku szlachcica, nie bał się trudu samotnej wędrówki z Wiednia do Rzymu i nie narzekał w chorobie. Młody święty może być dobrym doradcą dla chłopców i dziewcząt w rozpoczynającym się okresie nowego roku akademickiego, a znaczy w czasie nowych decyzji i planów. †

Lekcje od świętego Staszka
   
    1. Stanisław może uczyć młodych ludzi cierpliwości i wytrwałości. Młodzież często oczekuje specjalnego traktowania. Kostka tymczasem nie bał się pracy w kuchni i szorowania korytarzy w domu księdza, gdyż ta próba może nabliżyć go do osiągnięcia celu. Nie czekał na specjalne zaproszenie z Rzymu, ani nie zniechęcał się pierwszymi przeciwnościami, które zaczęły się już w Wiedniu.
    2. Bardzo inspirujące w historii Stanisława jest jego nieplanowanie. Często myślimy, że musimy napisać scenariusz naszego życia, a następnie go odtworzyć. Ale w taki dzień jak dzisiaj, Staszek Kostka wyruszył w podróż – nie wiedząc, co go czeka. Wiedział tylko to, że Pan pobłogosławi jego drodze. Wszystko, co odnajdował w trakcie swojej podróży, przyjmował jako błogosławieństwo Boga. Otrzymywał „wszystko” i szedł dalej.
    3. Zaskakuje i zachęca do rozważania zdanie wypowiedziane przez Stanisława w drodze do Rzymu: „Zdałem sobie sprawę, że podążałem za czymś bardzo ulotnym. Ale moje pragnienie było tak silne, że nawet nie myślałem o zawracaniu. A to nasze pragnienia definiują, kim jesteśmy!”. Nasze pragnienia określają to, kim jesteśmy. Jeśli mamy jakiekolwiek pragnienia, może oznaczać to, że pochodzą od Boga i wtedy powinniśmy za nimi podążać.
    4. W pragnieniach jest także bardzo ważna chęć nieustannego rozpoznawania i wykonywania woli Bożej. Lecz Kostka nie robił też tego sam, ale wiernie słuchał rad kierowników duchowych i przełożonych, i szedł za nimi.
    Często w historii św. Stanisława Kostki kładziemy nacisk na jego aktywizm – na odwagę, gdy wyruszył w drogę, i na wytrwałość, gdy mimo trudności trzymał się postanowionej decyzji. Myślimy wtedy jednak po ludzku i przypisujemy wszystko jego działaniu – jak gdyby robił wszystko własnymi siłami. W rzeczywistości on otworzył się tylko na wolę Bożą i pozwolił się poprowadzić. I w tym jest jego główna lekcja.
   

Stanisław Kostka – jezuita, święty Kościoła katolickiego. Urodzony prawdopodobnie w grudniu 1550 roku w Rostkowie koło Przasnysza (Polska). Gdy skończył 14 lat, został wysłany do szkół jezuickich w Wiedniu. Rok później ciężko zachorował. W wizji ujrzał Matkę Boską, która składa na jego ręce Dzieciątko Jezus. Następnego ranka Stanisław Kostka wstał zupełnie zdrowy z mocnym pragnieniem wstąpić do Towarzystwa Jezusowego. Rodzice nie pozwolili chłopcu wstąpić do zakonu jezuitów. Wtedy więc w ukryciu opuścił on Wiedeń, na pieszo kierując się do Rzymu. Przyjęto go do nowicjatu. W wieku 18 lat Stanisław Kostka złożył śluby zakonne. W tym samym roku zmarł na malarię. Po dwóch latach otworzono jego grób – według podań ciało pozostało nietknięte rozkładem.