Wspomnienie liturgiczne św. Scholastyki, dziewicy jest obchodzone 10 lutego.

Praktycznie jedynym źródłem informacji o życiu świętej Scholastyki są „Dialogi” św. Grzegorza Wielkiego.

W połowie piątego wieku żyła we Włoszech uczciwa, szlachetna rodzina. Długi czas małżeństwo było bezdzietne, aż wreszcie Pan Bóg pobłogosławił im i urodziło się im dwoje dzieci – bliźnięta, które w Kościele położyły fundament pod gmachy zakonne. Byli to święci Benedykt i Scholastyka. †

Nie wiemy wiele o życiu św. Scholastyki, gdyż żyła w cieniu swojego brata – św. Benedykta, który zapisał się w dziejach Kościoła Chry stusowego jako założyciel i fundator życia monastycznego w Europie Zachodniej ze słynną benedyktyńską, łacińską maksymą: Ora et labora (Módl się i pracuj).
    Święci Benedykt i Scholastyka urodzili się ok. 480 roku w zamożnej chrześcijańskiej rodzinie w Nursji (Umbria, Włochy). Życie Scholastyki było naznaczone swego rodzaju fascynacją i naśladowaniem działań brata bliźniaka. Najpierw towarzyszyła mu w jego podróżach, naśladując jego oddanie Bogu. Gdy Benedykt założył pierwszy klasztor w Subiaco, jego siostra założyła oparty na tej samej regule zakon dla niewiast. Do dziś w Plombariola w okolicach Subiaco istnieją dwa klasztory: męski św. Benedykta i żeński św. Scholastyki. W tamtej okolicy można także oglądać grotę, w której święci się widywali.
   

W miejscu, gdzie przyszli na świat Scholastyka i Benedykt jest dzisiaj kościół, w podziemiach którego można podziwiać część ich rodzinnego domostwa.

   Spotykali się oni, by dzielić się swoimi spostrzeżeniami na temat reguły i życia zakonnego, a także rozmawiać o „sprawach nieba i ziemi”. I zazwyczaj bywało tak, jak już doszło do spotkania, to dialog między nimi trwał nawet kilka dni. Nie zmienili swojego zwyczaju także po przeniesieniu się do Cassino, gdzie – tradycyjnie – Scholastyka również założyła klasztor żeński w pobliżu męskiego
    W podaniach o życiu Scholastyki i Benedykta zachował się szczególnie opis ich ostatniego spotkania. Siostra, świadoma zbliżającej się śmierci, przedłużała spotkanie z bratem. Gdy wreszcie zbliżała się noc i Benedykt chciał odejść, prosiła go, by jeszcze został. Gdy brat stanowczo odmówił, Scholastyka prosiła Boga, by zesłał ulewę, która uniemożliwi Benedyktowi powrót do klasztoru. Gdy została wysłuchana, powiedziała: „Prosiłam cię, a ty mnie nie chciałeś wysłuchać. Zwróciłam się przeto do Boga i zostałam wysłuchana”.
   

Święta Scholastyka jest wzywana jako patronka chroniąca przed piorunami, burzami i wichrami.

   Święta zmarła kilka dni później 10 lutego 547 roku w swoim klasztorze na Monte Cassino. Jak relacjonuje św. Grzegorz Wielki, który spisał żywot św. Benedykta, po trzech dniach Benedykt ujrzał w widzeniu jej duszę, w postaci białej gołąbki, która wznosiła się do nieba. Posłał po ciało siostry i złożył je w grobie przygotowanym dla siebie. Sam Benedykt zmarł 21 marca tego samego roku – pochowano go wspólnie z siostrą.
    Scholastyka jest uważana za duchową matkę wszystkich żeńskich klasztorów benedyktyńskich i wywodzących się z gałęzi benedyktyńskich. Ponadto jest patronką miast Le Mans oraz Subiaco.
    Ikonografi a przedstawia ją najczęściej z gołębiem, natomiast sztuka religijna maluje ją w habicie benedyktyńskim. Jej atrybutami są: krzyż, księga albo pastorał ksieni.
    Prośmy więc św. Scholastykę, byśmy – tak jak ona – byli zapatrzeni w dobre wzorce i potrafili je powielać, naśladować. Prośmy, by nas strzegła przed huraganami i innymi kataklizmami, które wyrządzają poważne szkody. Niech wspiera nas swoją modlitwą, byśmy w naszym życiu potrafi li naśladować jej prostoduszne i ufne zawierzenie Bogu.