Po co świętujemy jubileusze?
кс. Антоні Грэмза
08 stycznia 2011
|
Tradycja świętowania jubileuszy bierze swój początek jeszcze z czasów przedchrześcijańskich. Księga Kapłańska Starego Testamentu podaje wiadomość o ustanowieniu roku szabatowego. Co 7 lat rolnicy powstrzymywali się od uprawy ziemi. Wśród narodów Wschodu istniało przeświadczenie, że ziemia, aby zrodzić nowe plony, powinna była mieć rok odpoczynku. Uwieńczeniem w Biblii 7 okresów 7 lat szabatowych, stanowiących w sumie 49 lat (7x7=49), był 50. rok, nazwany jubileuszem. Rozpoczęcie tego roku zwykle obwieszczano dźwiękiem rogu baraniego.
Z tego właśnie sposobu obwieszczania bierze swoją nazwę Jubileusz (z jęz. hebr. Jobel - róg barani). Ze świętowaniem wiązało się powszechne darowanie długów i kar. Rok Jubileuszowy miał głęboki wyraz pojednawczy, podczas którego przede wszystkim uświadamiano sobie, że każdy z ludzi jest dłużnikiem wobec Boga. Towarzyszyła jubileuszowi świadomość darowania win najpierw przez Pana Boga. Stąd też przyjście Pana Jezusa na świat nazwano „pełnią czasu” i „Rokiem łaski od Pana”. Miało to znaczenie przebaczenia wszystkich grzesznych obciążeń wobec Pana Boga. Przez Syna Bożego, jak tłumaczą teologowie, dokonało się doskonałe pojednanie nas z Bogiem i darowanie wszelkiego długu. †
Z tego właśnie sposobu obwieszczania bierze swoją nazwę Jubileusz (z jęz. hebr. Jobel - róg barani). Ze świętowaniem wiązało się powszechne darowanie długów i kar. Rok Jubileuszowy miał głęboki wyraz pojednawczy, podczas którego przede wszystkim uświadamiano sobie, że każdy z ludzi jest dłużnikiem wobec Boga. Towarzyszyła jubileuszowi świadomość darowania win najpierw przez Pana Boga. Stąd też przyjście Pana Jezusa na świat nazwano „pełnią czasu” i „Rokiem łaski od Pana”. Miało to znaczenie przebaczenia wszystkich grzesznych obciążeń wobec Pana Boga. Przez Syna Bożego, jak tłumaczą teologowie, dokonało się doskonałe pojednanie nas z Bogiem i darowanie wszelkiego długu. †