Życie Kościoła

27 grudnia – Święto Świętej Rodziny

Kroczyć śladami Świętej Rodziny

Кiedy rozmyślamy o współczesnej rodzinie, dostrzegamy jej liczne trudności i problemy. Jednocześnie poszukuje się dla niej możliwych dróg wyjścia, a także różnych wzorców do naśladowania. W tych poszukiwaniach na pierwszym miejscu musi się pojawić Święta Rodzina, która jest przykładem dla każdej rodziny chrześcijańskiej.

Ksiądz Jan Berthier, założyciel Zgromadzenia Misjonarzy Świętej Rodziny, w swojej pracy „Kult i naśladowanie Świętej Rodziny” zaznaczał, że Jezus, Maryja, Józef – to trzy niewyobrażalne szczyty nierównych sobie wielkości, które kochały się wzajemnie i nawzajem przenikały. W nich dokonuje się harmonia nierówności tak wzniosła, że podobnej nie było i nigdy nie będzie w całym stworzeniu. Realizować miłość w małżeństwie nie jest rzeczą łatwą. Świętej rodzinie te trudy nie zostały oszczędzone. Ich wspólne życie nie było łatwe, ale mimo to dzięki swojej wierności i cnotom ich przykład nadal wciąż jaśnieje blaskiem. Ksiądz podkreślał, że każda chrześcijańska rodzina to Domowy Kościół wzmocniony obecnością Chrystusa, który tak jak Święta Rodzina, wzmocniona obecnością Dzieciątka Jezus, pielgrzymuje w czasie do końca wieków, idąc na spotkanie Boga Ojca. Na tej drodze współczesne rodziny kroczą śladami wędrówki odbytej już kiedyś przez Świętą Rodzinę, która szła jako pierwsza w tej pielgrzymce wiary, którą jest życie.
    Rodziny chrześcijańskie istnieją po to, by tworzyć wspólnotę osób w miłości. Miłość małżeńska wyraża się w wychowaniu swoich dzieci jako miłość rodzicielska. Lecz należy pamiętać, że ucząc je człowieczeństwa, sami też poznają go na nowo i uczą się go na nowo. †

Kościół potrzebuje ludzi odważnych

W drugim dniu świąt Narodzenia Pańskiego Kościół wspomina postać pierwszego chrześcijańskiego męczennika św. Szczepana. Radość płynącą z narodzenia Jezusa jest w tym dniu jakby inna. Wyciszamy się i rozważamy męczeństwo świadka Ewangelii. Od początku istnienia chrześcijaństwa ten rodzaj śmierci był rozumiany jako najdoskonalsza forma naśladowania Chrustusa, ideał świętości i wytrwałości oraz zczególna łaska Boża.

Święty Szczepan jest świętym, którego znamy z kart Pisma Świętego. Wkrótce po Wniebowstąpieniu Chrystusa chrzescijanie, pragnący żyć według Jego nauki, oddawali swe majątki na potrzeby gminy chrześcijańskiej. Dla rozporządzania tymi dobrami oraz posługi ubogim wybrano siedmiu diakonów. Byli to mężczyźni, cieszący się nienaganną opinią. Szczepan wśród nich wymieniony jest na pierwszym miejscu. Był on człowiekiem znajdującym się blisko Boga i otwartym na potrzeby innych. W swej działalności doskonale łączył troskę o ubogich z nauczaniem w synagogach i czynieniem wielkich dziel wśród ludzi. Wsparty mocą Bożą czynił to z ogromnym entuzjazmem. Mówił o dziejach narodu wybranego i miłości Boga do swego ludu. Otwarcie wyznawał swoją wiarę w Jezusa Chrystusa jako Syna Bożego i Zbawiciela świata. Argumentację czerpał ze Słowa Bożego, Prawa i pism proroków. Jego słuchacze nie mogli sprostać jego mądrości. Zaczęli obawiać się o swoje wpływy i dalszy los głoszonych dotąd nauk. Nie mieli więc przeciw niemu żadnych obiektywnych argumentów. Dlatego posłużyli się kłamstwem. Został on oskarżony przez Sanhedryn, że występuje przeciw Prawu i Świątyni. Święty Szczepan nie okazał strachu. Na zarzuty odpowiedział długą mową, odwołując się w niej do historii Izraela. Przytaczając jego dzieje, pragnął udowodnić, że Bóg zawsze chciał zbawienia swego ludu, znosił wszystkie nieposłuszeństwa, dawał obietnice i posyłał proroków i wybawicieli, których naród wybrany odrzucał i kamienował. Z pewnością św. Szczepan był świadomy skutków tego napomnienia. Wznosząc oczy do nieba, wezwał on Bożą pomoc na trudne chwile, jakie go czekały. Został on wyrzucony za miasto i ukamienowany. Podczas kaźni modlił się on za swych oprawców. Patrzył na nich spojrzeniem pełnym miłości i przebaczenia. †

„Cicha noc, święta noc, Miłość niesie ludziom wszem” - tak można sobie pozwolić zmienić tekst znanej kolędy. To w pełni odzwierciedli atmosferę Bożego Narodzenia, nasze uczucia i da nam powód do zadumy nad wymową tego Święta.

Nie tylko kolorowe świecidełka

Mimo że w sklepach wystawy świąteczne pojawiły się już na początku listopada, mimo że już od kilku tygodni reklamy telewizyjne zachęcają do zakupów prezentów pod choinkę, to tak naprawdę dopiero w tych dniach dane jest nam przeżywać w pełni Święta Narodzenia Pańskiego. Komercyjna strona Świąt jest dziś nie do uniknięcia i trudno jest to potępiać. Człowiek tak tęskniący do atmosfery świątecznej pragnie ją przybliżyć w tych miejscach, gdzie spędza wiele czasu: w szkole, w pracy czy we wspomnianych sklepach. W robieniu przedświątecznych zakupów czy nawet w reklamach daje się odczuć atmosferę Bożego Narodzenia. Jednak sprowadzenie Świąt jedynie do tego strasznie je zuboża. Z taką sytuacją mamy do czynienia w wielu krajach Europy Zachodniej czy też w USA. Obchodzi się tu „Christmas”, ale tak naprawdę bardzo mało mówi się o Jezusie, a zatem są to Święta dla samych świąt. Aby się oprzeć sprowadzeniu Bożego Narodzenia jedynie do choinki, prezentów i zwyczajów świątecznych, warto sobie zadać kilka pytań. Dlaczego Jezus Chrystus przyszedł na ziemię? Dlaczego przyjął postać małego, niewinnego dziecka? Czego uczy postawa Jezusa, który rezygnuje z radości Nieba, aby być „Bogiem z nami”? †

W dniach 27 - 29 listopada przy kościele Pobrygidzkim w Grodnie odbyły się VII Rekolekcje Trzeźwości.
    W rytm rekolekcji licznie zgromadzonych uczestników wprowadził ordynariusz diecezji grodzieńskiej ks. bp Aleksandr Kaszkiewicz, celebrując w piątek Eucharystię. Słowa i błogosławieństwo ks. Biskupa umocniły ponad stuosobową grupę uczestników, przybyłych z całej Białorusi i z zagranicy,do gorliwej pracy nad sobą.
    W obecnie przeżywanym Roku Kapłańskim wszystkie spotkania promieniowały obecnością stałych duszpasterzy Anonimowych Alkoholików i księży-przyjaciół. Podczas liturgii uczestnikom stale towarzyszył ks. Antoni Gremza, rektor pobrigidzkiego kościoła. W pierwszym dniu podczas Mszy św. wspólnie z uczestnikami modlili się ks. Aleksander Pietrowicz i ks. Paweł Sołobuda. W drugim dniu rekolekcji poranną konferencję pt. „Czas ucieka, wieczność czeka” wygłosił oraz dyskusję poprowadził o. Dmitrij Łabkow CSsR. Natomiast popołudniowe nabożeństwo pokutne odprawił ks. Tadeusz Krysztopik. Z czystymi i radosnymi sercami na sobotniej Eucharystii został przywitany ks. Andrzej Radziewicz z WSD w Grodnie - główny celebrans i kaznodzieja - oraz zespół „AVE”, który zagrał wieczorny koncert. †