Słowo redaktora

Wakacyjne miesiące kojarzą się nam z odpoczynkiem. W tym czasie wypoczywają nie tylko dzieci. Odpoczywają również dorośli. Jadą na rekolekcje kapłani i osoby życia konsekrowanego, by nabrać się sił i być z Bogiem sam na sam.
   Są jednak tacy ludzie, którym trzeba nakazać odpoczynek. Takim człowiekiem był na przykład Karol Wojtyła, przyszły papież Jan Paweł II. Gdy został biskupem w Krakowie, to przez pierwszy rok pracował w takim tempie, że nie wytrzymał zdrowotnie i potem, gdy kupował nowy kalendarz, to lekarze mu nakazali wpisywać tydzień odpoczynku w zimie i dwa tygodnie w lecie.

Od początku naszego życia jesteśmy powołani, aby poznawać Pana Boga. Powołanie jest w człowieku tą przestrzenią, w której ma on nieustannie wzrastać i rozwijać się. Jednak wielu zupełnie o tym nie pamięta, albo po prostu nie wie, ponieważ nie odkryło tego zadania wpisanego w naturę człowieka.
    Współcześnie, w świecie wielkiego tempa, nadmiaru informacji i postępującej laicyzacji, człowiek współczesny jest jakże często wewnętrznie zagubiony, nie odkrywa wielu spraw dotyczących życia wewnętrznego. Życie bez Boga stało się dzisiaj dla wielu swoistą miarą nowoczesności i postępu. Więc bardzo łatwo jest zgubić sens życia i cel, którym jest Bóg i spotkanie się człowieka z Jezusem.

Dobiega końca kolejny rok szkolny i katechetyczny. Wielu młodych ludzi, którzy zostali ubogaceni siedmiorakim darem Ducha Świętego w sakramencie dojrzałości chrześcijańskiej, stanie przed wyborem drogi życiowej.
    Rozeznanie własnego miejsca w świecie jest trudne i wymagające. Zawiera zdolność do podejmowania decyzji i w ostateczności pociąga za sobą odpowiedzialność oraz umiejętność trwania w wyborze. Niekiedy dotyczy całego przyszłego życia. Człowiek może być szczęśliwy tylko wtedy, gdy będzie tym, kim być powinien, czyli inaczej mówiąc, będzie w miejscu, do którego Bóg go przeznaczył i mądrze wyposażył.

Matka Boża zawsze żyła w bliskości z Panem. Od pierwszych chwil Jej istnienia było w Niej obecne to intensywne i wszechogarniające poruszenie, nieustannie przybierające na sile, które Ją wprowadzało do serca Boga, podtrzymywało Ją w łączności z Nim we wszystkich Jej zamiarach i pragnieniach, wszystkich myślach i uczuciach. Maryja stale przebywa w obecności Bożej, ponieważ całkowicie oddała się Bogu, nie zostawiając nic dla siebie.
    Tego miłosnego poruszenia, którego sama doświadczała, całym sercem i duszą pragnie dla nas. Ponieważ Maryja jest Matką, Matką Życia, a Życiem jest Jej Syn. Nie pozbawiajmy Jej radości przekazania nam tego Życia w pełni, we wszystkim, czym jesteśmy i co czynimy, bez zwłoki, już teraz, tym bardziej, że mamy ku temu szczególną okazję.

Litania do Matki Bożej zwana również Litanią Loretańską jest modlitwą wielu wezwań, w których nadaje się Maryi różne tytuły, imiona określające Jej rolę, zasługi i przymioty. Każdy z tych tytułów lub imion jest zaczerpnięty z Pisma Świętego, tradycji czy dekretów Kościoła. Najwięcej jest jednak takich, które wyśpiewał Lud Boży.
   Odmawiając litanię trzeba uświadomić sobie fakt, że jest ona jakby czułym przemawianiem do Matki, Jej pozdrawianiem wieloma imionami. Takim naszym zwiastowaniem. Niczym Archanioł Gabriel przybywamy na spotkanie z Nią z serdecznym słowem. To nastawienie jest bardzo ważne. Ta litania opisująca Matkę Najświętszą jest niczym zbiór drogowskazów pozwalających nam wejść głębiej w tajemnice Jej życia, poznać Ją samą i zrozumieć jak wielką miłością nas darzy.

Kolejny raz w życiu dane jest nam świętować uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego. I choć przeżywamy te święta corocznie, to jednak okoliczności są zawsze inne, zawsze nowe. Żyjemy w niespokojnych czasach i niepewności naszego jutra, obserwując co się dzieje w naszym bratnim narodzie na Ukrainie.
   W obliczu tych wydarzeń pozostaje coś, co jest pewne, niezachwiane, coś, co nie zależy od losów historii: prawda o zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. Ten fakt jest dla nas wszystkich punktem odniesienia, miarą, którą mamy oceniać naszą historię.

Przed nami wyjątkowy czas – Wielki Tydzień, który rozpoczyna Niedziela Męki Pańskiej. Głębokie przeżycie i zrozumienie Wielkiego Tygodnia pozwala odkryć sens życia, odzyskać nadzieję i wiarę. Same Święta Wielkanocne, bez prawdziwego przeżycia poprzedzających je dni, nie staną się dla nas czasem przejścia ze śmierci do życia, nie zrozumiemy wielkiej Miłości Boga do każdego człowieka.
    Jest to wspaniały dar Kościoła, który może ubogacić naszą rodzinę i zbliży nas do Chrystusa. Dzięki głębokiemu przeżyciu Wielkiego Tygodnia, zanurzeniu się w tajemnicę Bożej Miłości, mamy szansę rzeczywiście odnowić swoją wiarę i nawrócić się do Boga.

Мodlitwa w intencji pokoju na świecie jest wezwaniem stale aktualnym, które powinniśmy podejmować na co dzień. Wydaje się, że w chwili obecnej tej modlitwy potrzebuje cała Europa, a w szczególności Ukraina, w której jak powiedział ostatnio papież Franciszek „płyną rzeki krwi i łez”.
   Każda wojna jest tragedią ludzkości i giną w niej tysiące ludzi, a wielu z nich, po obu stronach, zostaje okaleczonych. Zapominamy o tym, że wszystkie nasze słowiańskie narody wiele powinno łączyć i skłaniać nie do nienawiści, lecz do wzajemnego szacunku i przyjaźni.