На шляху да святасці

Как понимать повторное пришествие Христа?
    В последнее время много говорят о конце света. Его пытаются предсказывать – и не только в религиозном контексте, поскольку за это берутся и люди, не признающие Бога. Такие предсказания обычно носят негативный характер, т.е. утверждают, что это будет «конец всего». Тем не менее в христианском представлении повторное пришествие Христа во славе носит позитивный характер. Это будет не «конец всего», а окончательная победа добра над злом, победа Христа над несправедливостью, грехом и дьяволом.
    Католическая теология говорит о первом пришествии Спасителя (воплощение и рождение Христа) и втором (Его явление в конце света). Христос ясно предсказал своё второе пришествие во славе. В христианстве повторное пришествие Христа называется «Парусией Христа». В эллинском мире «парусия» означала официальный визит властителя, это была красивая церемония, во время которой повелитель одаривал город особыми благами. †

“Свецкія пакліканы да таго, каб рабіць Касцёл прысутным і актыўным у такіх месцах і такіх абставінах, калі толькі пры іх дапамозе ён можа стаць соллю зямлі” (КДК № 33).

Уваскрэслы Хрыстос з’яўляецца заснавальнікам Касцёла і заўсёды ў ім прысутнічае. Праз пасрэдніцтва Касцёла Ён працягвае сваю збаўчую місію ажно да канца свету. Структура ўсяго Касцёла абапіраецца на веры і вучэнні Пятра. Езус перадаў у рукі свайго Вікарыя ключы неба, таму ён выконвае ролю галавы Касцёла. Такой бачнай галавой Касцёла на зямлі з’яўляецца Святы Айцец, які мае ўладу над Усеагульным Касцёлам. Яго памочнікі – гэта біскупы, якія апякуюцца даручанымі ім дыяцэзіямі, так як некалі апосталы кіравалі паасобнымі хрысціянскімі супольнасцямі.
    Праз сакрамант святога хросту, які з’яўляецца першым і найважнейшым сакрамантам, чалавек далучаецца да супольнасці вернікаў. Ад моманту ўвасаблення ў Хрыста і змыванння першароднага граху кожны чалавек становіцца паўнапраўным членам Касцёла. З гэтага моманту ён павінен узрастаць у веры, а таксама дбаць пра яе і развіваць. Ён становіцца пакліканым да таго, каб быць соллю зямлі і святлом для свету (пар. Мц 5, 13-14). Кожны член Касцёла павінен ведаць, што з гэтай хвіліны ўсе правы, а асабліва Божае вучэнне і Катэхізм прызначаны не толькі абраным і пасвечаным асобам – кожны свецкі вернік таксама з’яўляецца адказным за дэпазіт веры. †

Дарагі малады чалавек!
    Падрыхтоўка і ўдзел у Сусветных днях моладзі з’яўляюцца непаўторнай нагодай, каб паглыбіць сувязі адзінства са сваімі равеснікамі з усяго свету, а таксама, хоць можа гэта прагучыць банальна, паставіць перад Табой заданне: лепш пазнаць сваіх добрых знаёмых.

Падчас падрыхтоўкі ўсвядом, што апрача Цябе ў Мадрыд прыбудзе яшчэ каля 2 млн маладых людзей з усяго свету. Кожны з іх носіць непаўторны Божы вобраз і мае ўласную індывідуальнасць. Разам з усімі ўдзельнікамі сустрэчы Ты пакліканы будаваць адзінства “духа і сэрца”. Свята маладых Касцёла - гэта перш за ўсё Свята Людзей, аб’яднаных жаданнем глядзець у напрамку Хрыста і Яго Касцёла з вялікай надзеяй на адзінства. Нашаму Збавіцелю спадабалася збаўляць не паасобку, а ўсіх разам, таму Ён звярнуўся да сваіх вучняў са словамі: “Я назваў Вас сябрамі”. †

Кажуць, што вера прыходзіць да чалавека з гадамі. Таму не трэба яго прымушаць да малітвы, наведвання касцёла...… Але святары прытрымліваюцца другога погляду. Ёсць такое паняцце, як рэлігійнае выхаванне. Па словах Мітрапаліта Мінска-Магілёўскага арцыбіскупа Тадэвуша Кандрусевіча, асновы рэлігійнага выхавання патрэбна закладваць у дзяцінстве, калі з дзіцяці яшчэ магчыма нешта “вылепіць”.
    Да таго ж, так прыемна бачыць, як бабуля вучыць трохгадовае дзіцятка рабіць знак крыжа або тата трымае на руках у касцёле сыночка. Ён яшчэ маленькі, але з цікавасцю глядзіць па баках і ўжо пачынае адчуваць духоўную атмасферу...
    У Бібліі ж падкрэслена: “Будзьце, як дзеці”. Гэта гаворыць аб тым, што менавіта ў маленстве сэрца дзіцяці найбольш чыстае, шчырае, адкрытае. Здзіўленне выклікае тое, што яно здольна пачуццёва адрозніваць дабро ад зла, гатова ўспрымаць свет.
    Таму зразумела, што пачынаць выхоўваць дзяцей па-каталіцку патрэбна як мага раней. Сэрца, якое знаходзіцца ў ласцы Божай, сузірае свет даверлівымі і поўнымі адданасці вачыма і ніколі не адмовіцца ад сваёй веры, што б там ні было... Людзі, выхаваныя па-каталіцку з маленства, больш устойлівыя да цяжкасцей жыцця, здольныя захоўваць і берагчы сваю веру. †

Мы пачалі Новы 2011 год. Бог дае гэты час кожнаму з нас. Гэта таксама чарговы шанс, які дадзены нам ад Пана Жыцця для таго, каб, стоячы на парозе гэтага года, паразважаць над сваім жыццём, вызначыць сабе планы, новыя імкненні, успомніць свае спадзяванні і … старацца імкнуцца да гэтага цераз звыклую шэрую штодзённасць…
    Дарагі сябар!
    Выкарыстай добра час, што даў табе Бог. Малады чалавек, не хавай галавы ў пясок!

Пан Бог паставіў кожнага з нас у адпаведны час, у акрэсленым месцы, сярод невыпадковых людзей. Кожны з нас не жыве выпадкова, наша жыццё не пачалося выпадкова ці з-за якога-небудзь незразумелага збегу абставінаў. Жыццё кожнага мае сэнс, хоць не заўжды, можа, мы заўважаем гэты сэнс, асабліва тады, калі губляем надзею на лепшае заўтра.
    Час маладосці з’яўляецца прыгожым перыядам узрастання ў Божай ласцы, парой запускання сваіх “каранёў” у Хрыста, каб далей на Ім будаваць сваю будучыню, умацоўваючыся ў веры (пар. Клс 2, 7). Менавіта ў маладосці здзяйсняюцца найважнейшыя жыццёвыя выбары, якіх мы не адважыліся б зрабіць у сталым узросце. Аднак трэба памятаць, што ў жыцці лічацца не гады, але іх аснова. Кожны плён трэба збіраць у адпаведны час. Таму, малады сябар, калі ты не засееш у маладосці, то цяжка табе будзе што-небудзь сабраць у сталым узросце. А таму можна сказаць, што маладосць – гэта “кветка”, якая выдае плён толькі ў сталым узросце. †

Тыдзень малітваў аб адзінстве хрысціян

“Ёсць шмат людзей звонку, якія здаюцца быць унутры, і шмат унутры, якія здаюцца быць звонку”. Гэтае вядомае выказванне св. Аўгустына аб хрысціянах свайго часу прыйшло мне на думку напярэдадні Тыдня малітваў аб адзінстве хрысціянаў. З аднаго боку, для кожнага паслядоўніка Хрыста застаецца скандалам падзел вучняў Езуса на канкурыруючыя, а часам нават варожыя Цэрквы, секты, супольнасці. З другога боку, можна заўважыць шмат адзінства духу і мыслення сярод людзей, якіх фармальна розняць канфесіі, але яднае дух адданай веры ў Хрыста. Гэта знешне падзеленыя, але ўнутрана поўныя добрай волі яднання. Іх сведчанне гаворыць аб магчымасці рэалізаваць запавет Пана: “каб усе былі адно” (Ян 17, 21). Аднак пры гэтым нараджаецца слушнае і насцярожанае пытанне: “Але як яднацца?”
    Здаецца, вернікам Беларусі не трэба расказваць аб драматычнасці падзелу хрысціянаў. Шматвяковы досвед жыцця ў падзелах і пошуку прынамсі побытавага адзінства не перастае кранаць многія сем’і ў нашай краіне. Як жа часта да святароў прыходзяць асобы, у якіх канфесійна падзеленыя сем’і, паразмаўляць. Ім трэба лічыцца з асаблівасцямі, напрыклад, каталіцызму і праваслаўя, розных традыцый і календароў. І наколькі ж шчаслівы тыя сем’і, якіх яднае адна вера, адзінства сумесных сакрамэнтаў і традыцый. †