Рубрыкі Старонкі газеты
Веб-архіў Пералік нумароў
Grodnensis Каталіцкі партал
Адзін з выдатных мысліцеляў XX ст. напісаў кнігу “Зацьменне Бога”. Яе аўтар задумваецца над сітуацыяй сучаснага чалавека і даходзіць да высновы, што сёння рэлігійнае жыццё многіх людзей падобна да сонечнага зацьмення. Падчас яго паміж сонцам і зямлёй знаходзіцца месяц і яго цень прыкрывае дзённае нябеснае свяціла, што можна назіраць у некаторых месцах зямнога шара. У тых мясцінах, дзе назіраецца такая з’ява, не відаць сонечных промняў і робіцца цёмна, не адчуваецца сонечнае цяпло, хоць сонца прадаўжае свяціць. Падчас сонечнага зацьмення людзі і жывёлы пагружаюцца ў змрок не таму, што няма сонца на небе, але таму, што яно было прыкрыта месяцам.
Вялікі пост – тэрыторыя Суцішанасці
кс. Андрэй Рылка
26 лютага 2010
|
Адной з найбольш закамуфляваных праблем сучаснага хрысціяніна з’яўляецца сіндром “пустой тачкі”. Многія вернікі скардзяцца на тое, што не маюць часу для малітвы, Бога, Касцёла. Але калі паназіраць за іх “запрацаванасцю” збоку, то можна заўважыць, што іх актыўнасць часта напамінае анекдатычнага рабочага, які так заняты беганнем з пустой тачкай у руках, што не мае часу напоўніць яе матэрыялам. Уся праблема такіх людзей заключаецца ў тым, што яны не жадаюць хаця б на хвіліну спыніцца, каб у суцішанасці адкрыць сэнс таго, што робяць.
Суцішанасць - адна з найглыбейшых патрэбаў чалавечага сэрца. Мы былі створаны Цішынёй. У сэрцы кожнага чалавека ёсць такая прастора, якую ніхто і нішто на свеце не можа запоўніць. Там, у самых глыбінях душы, спачывае Вялікая Цішыня. Каму ўдаецца прабіцца праз тоўшчу ўсяго, што заглушае гэтую Цішыню, вольную ад знешняга шуму, адкрывае ў сабе няспынную Прысутнасць Бога і Яго Словы.
У пошуках Цішыні, першае, што чуе нашае сэрца – гэта не Бог, не Яго Словы, але нашыя напружанасці. Яны першыя заяўляюць аб сабе тым, хто выйшаў на пошукі Суцішанасці. Напружанасць стомленага цела, хаос думак, змены эмоцый, напружанасці чаканняў – усё гэта не глыбіня, а толькі хвалі на паверхні акіяну чалавечай душы.
У пошуках Цішыні, першае, што чуе нашае сэрца – гэта не Бог, не Яго Словы, але нашыя напружанасці. Яны першыя заяўляюць аб сабе тым, хто выйшаў на пошукі Суцішанасці. Напружанасць стомленага цела, хаос думак, змены эмоцый, напружанасці чаканняў – усё гэта не глыбіня, а толькі хвалі на паверхні акіяну чалавечай душы.
Ідзі выпраставаны сярод тых,
што - на каленях, сярод тых, хто адвернуты плячамі, звергнуты ў прах. Ты ўцалеў не для таго, каб жыць. У цябе ёсць мала часу, трэба засведчыць сваім жыццём аб Богу. (…) А ўзнагародзяць цябе за гэта тым, што маюць пад рукой: з’едлівым смехам, забойствам на сметніку. (…) Будзь верны. Ідзі.
Завяршэнне перыяду калядных святкаванняў з’яўляецца для хрысціяніна добрай нагодай,
каб пераасэнсаваць значэнне падарункаў, якімі так шчодра ўсе дзяліліся на Божае Нараджэнне. Назіранне за святочнай падарункавай “лавінай” параджае шматлікія пытанні: “Ці для таго, каб дарыць, дзяліцца дабром і цяплом, абавязкова патрэбна нагода?”,
“Ці ў падарунках “ з нагоды” - важнейшае свята ці асоба?”, “А што дзеецца паміж “нагодамі”?”
Н
Ці манах – гэта ідэал чалавека? Ці Бог задумаў Адама як манаха? 
Дарагія Чытачы!