Рэкалекцыі са «СЛОВАМ»

Мы перажываем перыяд Адвэнту. Для большасці з нас гэта не першы Адвэнт у жыцці, а таму варта ўзяцца за духоўную працу, каб сустрэць Хрыста з чыстым сэрцам. У такой падрыхтоўцы да сустрэчы наша Рэдакцыя хоча спадарожнічаць кожнаму з Вас, дарагія Чытачы. Чарговае адвэнтавае “слова” даслаў нам Арцём Ткачук, які цяпер працуе ў якасці валанцёра ў Камеруне на адной з місій. Давайце паспрабуем прыняць чарговую рэкалекцыйную падказку.

За калядным сталом чыта­юць Евангелле, за ім ядуць і за ім просяць прабачэння, за ім тонуць у самоце і не чуюць адзін аднаго з-за сямейнага гулу, калядны стол пераварочваюць і дзеці з маці збіраюць стравы з падлогі, яго адмыслова ўпрыгожваюць і за ім банальна вячэраюць, звычайна нешта ўзгадваецца і хтосьці маўкліва слухае. Які б ён не быў, яго заўсёды называюць калядным. Так па-людску, як кожны ўмее і хоча. †

Наперадзе чарговы перыяд нашага жыцця – перыяд чакання сустрэчы з Хрыстом, які народзіцца ў нашых сэрцах. Рэдакцыя “Слова Жыцця” прапануе ўжо цяпер распачаць падрыхтоўку да сустрэчы са Збаўцам. У гэтым годзе “Рэкалекцыі са «Словам»” правядуць свецкія людзі, якія сваімі словамі і досведам веры хочуць кожнаму з нас паказаць дарогу да Хрыста. Запрашаем! Першая спроба рэкалекцыйнай падказкі ад Тэрэзы Клімовіч з Мінска.

А чакаць жа ніхто не любіць. Людзі здаўна вынаходзяць нейкія рэчы, сэрвісы, аптымізацыі і паслугі, каб скараціць чаканне, не марнаваць часу, пазбегнуць непрыемных перажыванняў.
    Чаму ж такім каштоўным з’яўляецца адвэнтавае чаканне? Чаму нельга атрымаць адразу cвята Божага Нара­джэння? Катэхеты ведаюць, што такія пытанні часта задаюць дзеці. А дарослыя ўжо спрабуюць высветліць самі, што будзе, калі не рыхтавацца, не пасціць, не абцяжарваць сябе пастановамі, а “атрымаць” адразу свята. А потым на наступны ж дзень сказаць: “Вось і прайшло, нібыта нічога і не было”. Сумна, праўда? Больш за тое, чаканне “за кампанію з іншымі” таксама прыносіць мала карысці. Пражыць гэты перыяд трэба сваім сэрцам, знайсці сваё чаканне і свае адзнакі, што Божае абяцанне вось-вось споўніцца – прыйдзе Збавіцель, блізка выратаванне, цемра адступае перад Святлом. †

“Калі хто хоча ісці за Мною, няхай возьме крыж свой…” (параўн. Лк 9, 23)

Аднойчы я зайшоў з Віятыкам (св. Камуніяй для хворых) у састарэлую вясковую хату. За печчу на жалезным ложку ляжала на палову спаралізаваная пажылая жанчына. “Ойчанька, я такая шчаслівая ў Бога, – з цяжкасцю прамовілі дрыжачыя вусны, – я Яго дачакалася!”. Пасечаны тысячамі маршчынак твар асвяціўся незямной радасцю і супакоем. Раптоўна ў ззяючых ад шчасця вачах прамільгнуў цень трывогі. “Вы, ойчанька, як паспавядаеце мяне і дасце святую Камунію, пагаварыце з маёй дачкою. Яна так пакутуе, а я не ведаю, чым ёй дапамагчы...”
    У суседнім пакоі мяне чакала маладая, шыкоўна апранутая дачка хворай бабулі. Убачыўшы святара, яна ўся неяк сціснулася, у яе пацямнелым абліччы цяжка было разглядзець эмоцыі. Аднак позірк здраджваў унутраны бунт. Калі я зачыніў за сабой дзверы пакою, яна ціха адазвалася: “Ойча, я такая няшчасная... Чаму Бог дапусціў да маёй мамы такое? Яна так пакутуе. Мне так цяжка з ёю...”
    Мяне ўразіў кантраст паміж хворай маці і поўнай сіл дачкою. Адна спаралізаваная, але шчаслівая. Другая здаровая, але няшчасная. Хворая радуецца Богам, а здаровая бунтуецца супраць Яго. Спаралізаваная думае, як дапамагчы здаровай, а здаровая сканцэнтравана толькі на сваіх перажываннях. Колькі ў нашым жыцці такіх парадоксаў? Наколькі па-рознаму людзі перажываюць свой крыж пакут або цярпенні блізкай асобы! †

Мы перажываем перыяд Вялікага посту і з кожным днём набліжаемся да найважнейшай падзеі ў гісторыі збаўлення – урачыстасці Уваскрасення Пана. Але пакуль мы дачакаемся гэтага дня, мы павінны задумацца над тым, які сэнс і мэту гэта мае ў нашым жыцці.

З упэўненасцю трэба сказаць, што ўсё гэта адбывалася вельмі даўно, але Касцёл асаблівым чынам у гэты перыяд хоча нам наблізіць свядомасць таго, якую цану заплаціў Езус і якое значэнне гэта мае для нас. У папярэднім нумары ў нас была магчымасць прыгадаць, або даведацца, аб тым, што такое Песні жальбы.
    Вялікі пост складана сабе ўявіць таксама без набажэнства Крыжовага шляху, які дае нам магчымасць праз разважанне чарговых стацый нібы ўдзельнічаць ва ўсім тым, што перажыў і адчуў Збаўца падчас дарогі, па якой нёс крыж.
    Трохі гісторыі. Набажэнства Крыжовага шляху паўстала з традыцыі пілі­грымавання ў Святую Зямлю. Ужо з IV ст. паходзяць згадкі аб працэсіі ў Пальмовую нядзелю з Аліўнай гары ў Ерузалем, а таксама аб шэсці з малітвамі і спевам з Гетсіманскага сада на Галготу ў ноч з Вялікага чацвярга на Вялікую пятніцу, з якім была спалучана адарацыя крыжа. У Еўропе першыя набажэнствы Крыжовага шляху пачалі адпраўляцца ў паўднёвай частцы Нідэрландаў. Аднак яны адрозніваліся ад тых, якія мы перажываем цяпер. Толькі ў XVII ст. у Італіі быў складзены Крыжовы шлях, які ўключаў у сябе 14 стацый. †