Tradycje chrześciańskie

„Kto jest bez grzechu?” – taką nazwę Wasilij Polenow nadał swojemu obrazowi, który został ukończony w 1887 r. i który na swoim znaczku pocztowym umieściła w 1994 r. poszta Rosji. Jednak na znaczku znajduje się inna nazwa...

Chodzi o to, że cenzor, będący kuratorem wystawy, gdzie planowano wystawienie płótna, pierwotnie nawet nie chciał dawać zgodę na włączenie obrazu do ekspozycji. Lecz na szczęście, obraz się spodobał cesarzowi i on nabył go dla siebie. Cenzura nadała obrazowi inny tytuł – „Chrystus i grzesznica”, a w muzeum cesarskim płótno nabyło jeszcze jedną nazwę – „Rozpustna żona”. Polenow był bardzo oburzony tym faktem: „Jak nie rozumiecie? Jest to całkowicie sprzeczne z historią ewangeliczną. Wyraźnie tam się mówi, że to jest kobieta, która zgrzeszyła, a nie rozpustnica. I nie ona jest bohaterem mojego obrazu. Jego sens tkwi w stwierdzeniu godności ludzkiej, miłosierdzia chrześcijańskiego, przebaczenia i miłości”. †

Wokół Betlejem znajdują się rozległe pastwiska, gdzie podczas narodzenia Jezusa pasterze nocą strzegli swoich stad, by jakieś zwierzę nie wbiło się w stado i nie uczyniło szkody. „Naraz stanął przy nich anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła, tak że bardzo się przestraszyli. Lecz anioł rzekł do nich: «Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan. A to będzie znakiem dla was: znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie». I nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami: «Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania»” (Łk 2, 9–14).

Sceny pojawienia się anioła i zastępów niebieskich pasterzom oraz nawiedzenia przez nich Dzieciątka zostały odzwierciedlone w licznych dziełach sztuki, które z kolei są nadrukowane na znaczkach pocztowych różnych państw. Poczta Nowej Zelandii na swoim znaczku 1963 r. odzwierciedliła reprodukcję obrazu Tycjana „Święta Rodzina”, na której anioł ogłasza Dobrą Nowinę pasterzom, a na pierwszym planie jeden z pasterzy już oddaje pokłon Dzieciątku. †

„Cichutko tak, cichutko tak, Bóg ludziom dał Swój dar, Cudownych błogosławieństw moc, Niebiański w sercach żar. Choć przyszedł niesłyszalnie Na świat, gdzie rządzi grzech, Pokorne dusze przyjmą Go — On Zbawcą naszym jest”.

Jak co roku w wigiliny wieczór 24 grudnia w katedrze grodzieńskiej została odprawiona uroczysta Pasterka. W Świętą Noc, kiedy setki wiernych zebranych w świątyni w wielkiej zadumie zatrzymały się przed niepojętą tajemnicą przyjścia na świat Syna Bożego, naszego Zbawcy, ks. bp Aleksander Kaszkiewicz wniósł figurę Dzieciątka Jezus i położył ją w żłóbku. W tym samym czasie w kościołach Diecezji, jak i w całym kraju, były odprawiane Msze, upamiętniające oczekiwanie i modlitwę pasterzy zmierzających do Betlejem.
    Zwracając się do wiernych z homilią, ks. bp Aleksander Kaszkiewicz podkreślił, że w wigilię Bożego Narodzenia grodnianie łączą się duchowo ze wszytkimi braćmi i siostrami Kościoła Grodzieńskiego, którzy są zgromadzeni w świątyniach, oraz ze wszystkimi chrześcijanami rozsianymi po całym świecie, którzy należą do wielkiej rodziny, której na imię – Święty Kościół Powszechny. †

Więcej niz dwa tysiące lat temu do żydowskiego miasta Betlejem przybyli Królowie. Przyprowadziła ich tam gwiazda, która towarzyszyła im w drodze i ukazała na cel ich podróży. Przyszedłszy na miejsce, ukazywane przez gwiazdę, Królowie znaleźli Matkę i Dziecię. Rozpoznali oni w tym Dziecku nowo narodzonego Króla. Ofiarowali dla Jezusa swoje dary – złoto, kadzidło i mirrę, oddali dla Niego pokłon i wyruszyli w drogę powrotną, niosąć radosną nowinę o narodzeniu Bożego Syna. Czy do wszystkich ludzi dotarła ta nowina?

СŚwięta Bożego Narodzenia minęły i ludzie znowu wracają do swego codziennego trybu życia. Odchodzi również i radość, którą one przynoszą, a wraca do nas zatroskanie o codzienność. A w niektórych domach może nawet nie było miejsca na tą płynącą z Bożego Narodzenia radość. Może Królowie, którzy nieśli tą nowinę, gdzieś się zagubili i nie dotarli? †

„Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami” (J 1, 14).

Setki lat przed narodzeniem Chrystusa w Pismie Świętym były zapisane słowa proroków Izraela, zapowiadających Jego przyjście. W Starym Testamencie, który się pisał przez wielu ludzi w ciągu 1500 lat, umieszczonych jest ponad 300 proroctw tego wydarzenia. Pierwsze z nich zostało wypowiedziane w wyroku, wyniesionym wężowi. Był to plan ratowania człowieka grzesznego i powtórnego odzyskania przez niego nieśmiertelności: „Wprowadzam nieprzyjaźń pomiędzy ciebie a niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę” (Rdz 3, 15).
    Kiedy Maryja była już brzemienna, wyszło rozporządzenie Cezara rzymskiego Augusta: każdy powinien dać się zapisać w tym mieście, gdzie żyli jego przodkowie. Józef i Maryja wywodzili się z rodu króla Dawida, dlatego więc powinni byli przyjść do Betlejem. Droga od Nazaretu do Betlejem wynosiła ponad 200 kilometrów. Taka podróż w tamtych czasach wymagała kilka dni przez górzystą Samarię. Kiedy brzemienna Maryja zdołała dotrzeć do miejsca, wszystkie domy były już zajęte przez ludzi przybyłych na spis. Wolna była jedynie stajenka, dokąd zapędzano owce podczas niepogody. Tutaj, w stajni, gdzie zamiast mebel był tylko żłóbek ze słomą, narodził się Zbawiciel. Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami. Bóg stał się człowiekiem. †

Właśnie te słowa już w najbliższym czasie polecą w świat, gdyż zbliżają się święta Bożego Narodzenia – święta rodzinnych spotkań, odkrywania na nowo piękna wiary. One napełnią nas duchem jedności, pokoju i życzliwości. Setki życzeń świątecznych będą wystukane na klawiaturze, wysłane SMSem, wypowiedziane do słuchawki telefonu oraz napisane na kartkach pocztowych.

Składanie życzeń na Święta jest bożonarodzeniową tradycją znaną praktycznie każdemu. Kiedyś cała rodzina z wielkim entuzjazmem czekała na listonosza, który przynosił kartki świąteczne, czasem w kopertach oprócz kartek można było znaleźć również opłatek, który przysłała z daleka rodzina lub przyjaciele, z którymi nie było możliwości spotkać się osobiście.
    Dzisiaj co raz częściej w przekazywaniu życzeń ludzie korzystają ze współczesnych środków komunikacji: do najbliższej rodziny dzwonią, znajomym wysyłają SMSy lub kartki elektroniczne. Owszem, najnowsze technologie są bardzo wygodne, gdyż życzenia szybko trafiają do adresata. Tylko nie mogą one zastąpić frajdy, z jaką wybiera się pocztówki w sklepach, aby w domu wspólnie wpisać w nich życzenia i zaadresować do bliskich. Nie warto więc rezygnować z tej uroczej tradycji, bez której wielu z nas nie wyobraża sobie idealnych Świąt. †