Tradycje chrześciańskie

Sakrament namaszczenia chorych umacnia człowieka, dodaje sił i umożliwia zachowanie chrześcijańskiej postawy w cierpieniu.

W Litanii Loretańskiej obdarzamy Maryję licznymi tytułami. Każdy z nich ma swoją historię i swoje znaczenie, ujawnia inny aspekt piękna Maryi, w której zawsze podziwiamy nie tyle Ją samą, ale dzieła łaski Bożej.
    Matka Jezusa przypomina nam, że Bóg jest tym, który działa. On jest sprawcą wszelkich cudów, Źródłem łaski, Stwórcą, Zbawicielem, Uzdrowieniem. Ale jest On tak wielki, że nie boi się podzielić się swoją mocą. Bóg zaprasza ludzi do współpracy w dziele zbawienia. Wzywa ludzi, aby byli „kanałami” Jego łaski, przedłużeniem Jego rąk. †

Za wstawiennictwem świętego Błażeja, biskupa i męczennika, niech Bóg zachowa cię od choroby gardła i wszelkiej innej dolegli- wości. W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Raz w roku podczas Eucharystii ma miejsce jeden z ciekawszych obrzędów. Po końcowej modlitwie kapłan zapala dwie specjalne świece. Następnie przygotowuje wiernych do udziału w specjalnym błogosławieństwie przemawiając: „Prośmy Boga, który jest źródłem życia, o zdrowie gardła i o właściwe korzystanie z daru mowy, abyśmy go umieli używać na chwałę Bożą i pożytek ludzi”. †

Patronie trudnych czasów i obrońco przed szatańskimi mocami, módl się za nami!

Ojciec Święty Franciszek w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny ogłosił rozpoczęcie specjalnego Roku św. Józefa, którego obchód zakończy się 8 grudnia 2021 roku. Data nie była przypadkowa, bowiem przed 150 laty, 8 grudnia 1870 roku, bł. Pius IX ustanowił św. Józefa Patronem Kościoła katolickiego. On, który opiekował się Dzieciątkiem Jezus, teraz opiekuje się nami, czyli Mistycznym Ciałem Chrystusa.†

„Jest tu tak ciemno, że nie widzę, gdzie mam iść...”.

2 lutego Kościół katolicki obchodzi święto Ofiarowania Pańskiego. Proponujemy odtworzyć w pamięci historię święta, a także dowiedzieć się, dlaczego święcimy gromniczne świece, jak z nich korzystać i czego nie należy z nimi robić.

    Ks. Władysław Surwiło
    Od IV wieku na wschodzie święto Ofiarowania Pańskiego uroczyście obchodzone było procesją zwaną „Spotkanie”, co wskazywało na swoiste połączenie Starego i Nowego Testamentu. Tradycja została ustanowiona na pamiątkę spotkania niemowlęcia Jezusa Chrystusa z przedstawicielami Starego Testamentu – starcem Symeonem i Anną-prorokinią – w Świątyni Jerozolimskiej. †

Każdy ochrzczony ma prawo od tej chwili nazywać się dzieckiem Boga, tak jak Jezus.

Chrzest święty to sakrament, który możemy porównać do drzwi, przez które zostajemy wprowadzeni do Kościoła. Najprawdopodobniej większość z nas została ochrzczona jako małe dziecko i nie pamiętamy dnia naszego chrztu. Dlatego też wielu ochrzczonych traktuje ten sakrament jako swego rodzaju formalność, do której nie wraca się więcej i nie pamięta się o niej.
    Święto Chrztu Pańskiego, które kończy Okres Bożego Narodzenia jest dobrą okazją, aby po raz kolejny uświadomić sobie tę wielką prawdę, że nie ma większej godności niż godność, jaką otrzymaliśmy na chrzcie świętym.†

Wigilia Bożego Narodzenia jest pięknym i wzruszającym czasem. Głębokie przeżycie tego wieczoru jednoczy krewnych, pozostawiając w sercu miłe wspomnienia.

Przebieg wieczerzy
   wigilijnej
   W centralnym miejscu w pokoju ustawia się żłóbek z figurą Dzieciątka Jezus. Stół nakrywa się białym obrusem (można go przyozdobić również igliwiem). Pod obrusem umieszcza się siano. Pośrodku stołu stawia się świecę wigilijną, której światło jest symbolem obecności Chrystusa. Obok kładzie się Biblię i opłatek. Gdy na niebie ukaże się pierwsza gwiazda, na znak gwiazdy betlejemskiej, rodzina gromadzi się wokół wigilijnego stołu. Jedno miejsce zostawia się wolne jako wyraz pamięci o bliskich zmarłych oraz o podróżnych, którzy niespodziewanie mogą zapukać do drzwi.  †