Tradycje chrześciańskie

Przekroczyliśmy już próg Adwentu. Każda osoba postrzega i doświadcza tego okresu inaczej. Dla niektórych kojarzy się on z pewnym ciężarem, który należy nosić na ramionach przez cztery tygodnie, a ktoś już zdecydował, jakie postanowienie podejmuje na Adwent. Ktoś go lubi, a ktoś czeka na szybsze zakończenie…

Jako dziecko nie lubiłem tego okresu. Ale stopniowo coraz bardziej zacząłem rozumieć sens Adwentu i jego znaczenie. Zainteresowałem się odpowiednią tematyką na katechezach, szukałem informacji o tradycjach przeżywania tego okresu w internecie. Każdego roku Adwent stawał się dla mnie coraz bardziej ulubionym czasem, na który już zaczynałem czekać po uroczystości Wszystkich Świętych. †

Chrystus może nadać nowy sens naszemu życiu, ale pod warunkiem, że nie pójdziemy za logiką tego świata i jego „królów”.

W ostatnią niedzielę roku liturgicznego powracamy tradycyjnie do obrazu króla. Wpatrujemy się w Jezusa Chrystusa, który jawi się jako Król całego Wszechświata. Taki był cel Jego posłannictwa, które otrzymał od swego Ojca. †

Wszystkie te wyjaśnienia, że Bóg stał się człowiekiem, aby zbawić ludzi lub pokonać grzech, już dawno zardzewiały. Niby słowa są piękne, ale... kryje się za nimi pustka. Chyba niemożliwie jest zrozumieć dlaczego Twórca się wcielił. Adwent pomaga po raz kolejny wypłynąć na głębie i przekonać się o tym. Jak to zrozumieć? †

Cmentarz nie jest miejscem smutku, lecz radosnego spotkania i nadziei. Krzyże, różne wizerunki nagrobne i napisy świadczą o podstawowej prawdzie chrześcijaństwa: Chrystus prawdziwie zmartwychwstał! I my też zmartwychwstaniemy!
    Często nagrobki upiększają różne napisy, zaczerpnięte z Pisma Świętego, modlitw, a także z literatury. Ewangelia jest Dobrą Nowiną o zbawieniu, dlatego niektóre fragmenty Ewangelii mogą doskonale wyrazić prawdę, o której mówi grób chrześcijański: „Wierzę w życie wieczne”.
    Popatrzmy na nagrobki na starych cmentarzach. Znajdziemy tam zarówno obrazy, reliefy, płaskorzeźby, jak i figury Chrystusa, Matki Bożej i świętych. Już w starożytności chrześcijanie umieszczali w katakumbach, czyli podziemnych cmentarzach, różne obrazy. Malowano historię Noego, Jonasza, Mojżesza, Ofiarę Abrahama, Sąd Ostateczny, Chrystusa Króla, Dobrego Pasterza, przedstawiano też sakramenty Chrztu i Eucharystii oraz scenę Zmartwychwstania. †

Nad stworzeniem pomnika pracował znany miejscowy rzeźbiarz Włodzimierz Pantelejew. Autor zauważa, że sam pomysł upamiętnienia osoby świętego nosił przez wiele lat, opracował nawet specjalny szkic rzeźby. Pewnego dnia na arkusz papieru przedstawiającej rzeźbę św. Huberta zwrócili uwagę przedstawiciele władz lokalnych, którzy odwiedzili warsztat. Zaproponowali artyście, aby zrealizował projekt.
    „Praca nad pomnikiem trwała przez kilka miesięcy – mówi Włodzimierz Pantelejew. – Najpierw zrobiłem miękki model, aby wyraźnie pokazać swój pomysł, a potem podjąłem się stworzenia oryginalnej kompozycji rzeźbiarskiej. Jej fabuła jest tradycyjna: św. Hubert stoi obok jelenia. †

Najdroższej Krwi Zbawiciela. Uroczystość ta była ustanowiona w 1849 roku przez papieża Piusa IX. W 1933 Papież Pius XI podniósł je do rangi świąt pierwszej klasy na pamiątkę dziewiętnastu wieków, jakie upłynęły od momentu przelania Najświętszej Krwi za ludzkość.

W 1960 roku papież Jan XXIII ogłosił list apostolski „Inde a Primis” o rozszerzaniu nabożeństwa ku czci Przenajdroższej Krwi Pana Naszego Jezusa Chrystusa, jako nieograniczonego źródła duchowych owoców i lekarstwa przeciw złu nękającemu ludzkość. Była to zachęta wiernych, aby przez cały lipiec otoczyć szczególną czcią Krew Chrystusa i rozważać tajemnicę o Jej niesłychanej obfitości i nieogarnionej wartości. Właśnie papież Jan XXIII zatwierdził litanię do Najdroższej Krwi Pana Jezusa. †