Хрысціянскія традыцыі

Сакрамант намашчэння хворых умацоўвае чалавека, дадае сіл і дазваляе захоўваць хрысціянскую паставу падчас цярпення.

У Ларэтанскай літаніі адорваем Марыю шматлікімі тытуламі. Кожны з іх мае сваю гісторыю і сваё значэнне, прадстаўляе іншы аспект прыгажосці Марыі, у якой заўсёды захапляемся не столькі Ёю самой, колькі творам ласкі Божай.
    Маці Езуса нагадвае нам, што Бог – Той, хто дзейнічае. Ён Аўтар усіх цудаў, Крыніца ласкі, Творца, Збаўца, Аздараўленне. Але Ён настолькі вялікі, што не баіцца падзяліцца сваёю моцай. Бог запрашае людзей да супрацоўніцтва ў справе збаўлення. Заклікае іх быць “каналамі” Яго ласкі, працягам рук. †

Праз заступніцтва св. Блажэя, біскупа і мучаніка, няхай Бог захавае цябе ад хваробы горла і ўсякай іншай немачы. У імя Айца і Сына, і Святога Духа.

Раз на год падчас Эўхарыстыі адбываецца адзін з самых цікавых абрадаў. Пасля заключнай малітвы святар запальвае 2 спецыяльныя свечкі. Затым рыхтуе вернікаў да ўдзелу ў адмысловым бласлаўленні, прамаўляючы: “Папросім Бога, які з’яўляецца крыніцай жыцця, аб здароўі горла і правільным выкарыстанні дару мовы, каб мы маглі прымяняць яго на хвалу Божую і на карысць людзям”. †

Заступнік на цяжкія часы і абаронца ад д’ябальскіх сіл, маліся за нас!

Ва ўрачыстасць Беззаганнага Зачацця Найсвяцейшай Панны Марыі Святы Айцец Францішак абвясціў аб пачатку асаблівага Года св. Юзафа, адзначэнне якога скончыцца 8 снежня 2021 года. Дата не была выпадковай, бо 150 гадоў таму, 8 снежня 1870 года, бл. Пій IX устанавіў св. Юзафа заступнікам Каталіцкага Касцёла. Ён – той, хто клапаціўся пра Дзіцятка Езуса, – цяпер клапоціцца пра нас, г. зн. Містычнае Цела Хрыста. †

“Тут так цёмна, што не бачу, куды ісці…”.

2 лютага Каталіцкі Касцёл адзначае свята Ахвяравання Пана. Прапануем узнавіць у памяці гісторыю свята, а таксама даведацца, навошта асвячаць грамнічныя свечкі, як імі карыстацца і што не патрэбна з імі рабіць.

    Кс. Уладзіслаў Сурвіла
    З IV стагоддзя на Усходзе свята Ахвяравання Пана ўрачыста адзначалася працэсіяй пад назвай “Сустрэча”, што ўказвала на своеасаблівую сувязь Старога і Новага Запавету. Традыцыя была ўсталявана ў памяць аб сустрэчы немаўляці Езуса Хрыста з прадстаўнікамі Старога Запавету – старцам Сімяонам і Ганнай-прарочыцай – у Іерусалімскай святыні. †

Кожны ахрышчаны мае права з гэтай хвіліны называцца дзіцём Божым, як Езус.

Святы хрост – гэта сакрамант, які можам параўнаць з дзвярамі, праз якія нас уводзяць у Касцёл. Хутчэй за ўсё, большасць з нас ахрышана ў маленстве і не памятае дня свайго хросту. Таму многія ахрышчаныя ўспрымаюць гэты сакрамант як свайго роду фармальнасць, больш да яго не вяртаюцца і не памятаюць.
    Свята Хросту Пана, якое заканчвае перыяд Божага Нараджэння, з’яўляецца добрай нагодай, каб у чарговы раз усвядоміць вялікую праўду, што няма большай годнасці, чым тая, якую мы атрымалі на святым хросце. †

Вігілія Божага Нараджэння з’яўляецца прыгожым і кранальным часам. Глыбокае ўспрыняцце гэтага вечара яднае родных, пакідаючы ў сэрцы прыемныя ўспаміны.

Парадак вігілійнай
   вячэры
   На цэнтральным месцы ў пакоі ставяцца яслі з фігурай Дзіцятка Езус. Стол засцілаецца белым абрусам (можна аздобіць яго яловымі галінкамі). Пад абрусам змяшчаецца сена. Пасярэдзіне стала ставіцца вігілійная свечка, святло якой з’яўляецца сімвалам прысутнасці Хрыста. Побач кладзецца Біблія і аплатка.
    Калі на небе з’яўляецца першая зорка, на ўспамін Бэтлеемскай зоркі, сям’я збіраецца за вігілійным сталом. Адно месца пакідаецца вольным як знак памяці пра памерлых блізкіх і пра падарожнікаў, якія неспадзявана могуць пастукацца ў дзверы †