Дзіцячы куточак

Надакучыла вучыцца, – сказаў Пятрусь маме, калі прыйшоў са школы ў дрэнным настроі. Ён скінуў свой ранец на падлогу і сумны сеў на канапу.
    – Што-небудзь у школе здарылася? – спыталася мама.
    – Кожны дзень адно і тое ж. Гэтыя лічбы і літары блытаюцца, хутка ўжо па начах сніцца будуць.
    – Няўжо так цяжка вучыцца?
    – Сёння зноў не пагуляю, – сказаў Пятрусь ледзь не плачучы. – Ізноў кучу хатніх заданняў задалі, да ночы прыйдзецца сядзець.
    Толькі Пятрусь паабедаў і сеў за матэматыку, як хтосьці пазваніў у дзверы. Гэта прыйшоў Стасік, яго аднакласнік, і стаў цікавіцца, ці выйдзе ён сёння на вуліцу пагуляць. †

У адной казачнай краіне існа­вала школа чараў­нікоў. Як і ва ўсякай школе, у ёй былі вучні і настаўнікі, урокі і канікулы, а ў канцы года маленькія чараўнікі паказвалі тое, чаму яны паспелі навучыцца.
    У гэтай школе вучыўся хлопчык, якога называлі Артур-Зялёны Кусцік. Такую мянушку ён атрымаў пасля таго, як на адным з урокаў выпадкова ператварыў свае валасы ў маленькі зялёны кусцік і доўга не мог вярнуць ім ранейшы выгляд.
    Разам з іншымі вучнямі Артур удзельнічаў у штогадовым паказе цудаў. І як вы думаеце, які цуд ён падрыхтаваў? Не, не абрус-самабор і не боты-скараходы. Ён прыдумаў чароўны дыван. Як толькі хтосьці станавіўся на гэты дзівосны дыван ды два разы падскокваў на левай назе, прамаўляючы “чык-чырык”, тут жа выконвалася яго таемнае жаданне. Але паколькі Артур быў яшчэ толькі вучнем і пакуль што не меў сапраўднай чароўнай сілы, яго чараўніцтва дзейнічала ўсяго толькі адну хвіліну.
    Каб праверыць дзеянне свайго вынаходніцтва, Артур адправіўся ў дзіцячы садок, які знаходзіўся побач са школай чараўнікоў. Там ён прапанаваў дзецям устаць на чароўны дыван і загадаць сваё жаданне. †

– Ты веришь в чудеса?
    – Да.
    – А ты видела хоть одно чудо?
    – Чудо? Да.
    – Какое?
    – Тебя.
    – Меня? Я – чудо?
    – Конечно.
    – Как же так?
    – Ты дышишь. У тебя мягкая теплая кожа. Твое сердце стучит. Ты можешь видеть. Ты можешь слышать. Бегаешь. Ешь. Прыгаешь. Думаешь, Смеешься. Любишь. Плачешь...
    – Ааа... Вот оно что...

Жил-был серо-коричневый воробей. Жизнь его представляла собой сплошную череду тревог и вопросительных знаков.
    Будучи еще в яйце, он все время беспокоился: «Удастся ли мне расколоть эту прочную скорлупу? Не выпаду ли я из гнезда? Позаботятся ли мои родители о том, чтобы выкормить меня?»
    Эти страхи прошли, но теперь его начали одолевать другие. Он дрожал, сидя на ветке, с которой должен был совершить свой первый полет: «Удержат ли меня мои крылья? Не разобьюсь ли я о землю... Кто меня снова поднимет наверх?»
    Естественно, он научился летать, но снова начал ныть: «Найду ли я себе подружку? Смогу ли построить гнездо?»
    У него все получилось, но воробей мучил себя: «Будут ли защищены яйца? Вдруг в дерево ударит молния, и вся моя семья погибнет... А если прилетит сокол и съест все мое потомство? Смогу ли я выкормить их?» †

Старшего звали Фрэнк, ему было двадцать лет. Того, кто моложе, звали Тед, ему было девятнадцать. Они всегда были вместе, а дружили еще со школы. Друзья решили вместе пойти служить в армию. Уезжая, они дали себе и своим родителям слово, что будут заботиться друг о друге. Им повезло, они попали в один батальон. Батальон послали на войну. Это была ужасная война, которая шла в песках знойной пустыни. Какое-то время Фрэнк и Тед находились в лагере под защитой авиации. Вечером же пришел приказ наступать на врага. Солдаты шли всю ночь под огненным шквалом неприятеля. Утром батальон добрался до деревни. Теда не было. Фрэнк искал его повсюду: среди живых и мертвых. Он обнаружил его имя в списке без вести пропавших и отправился к командиру. †

У вялікім старым буфеце за празрыстымі шклянымі дзверцамі жыла шклянка. Гэта была адна з шасці святочных шклянак з залатым узорам на баках. Шклянкі стаялі на паліцах буфета разам з іншым прыгожым посудам, які даставалі толькі на свята, калі вазы, салатніцы і талеркі напаўняліся смачнай ежай, а шклянкі – смачнымі напоямі.
    Пасля вечарыны посуд неслі на кухню, мылі, пакідалі на ноч сушыцца, а раніцай ізноў ставілі ў буфет. Увесь святочны посуд яшчэ тыдзень успамінаў мінулую вечарыну і з зачараваннем распавядаў, хто якую страву атрымаў і як выдатна адчуваць сябе напоўненым усякімі смачнасцямі. Шклянкі таксама наперабой расказвалі пра сокі, ліманад і газіроўку.
    Наша шклянка нічым не адрознівалася ад іншых – яна ўдзельнічала ў агульнай балбатні пасля вечарын. Большую частку часу яна назірала разам з іншым посудам, як за дзверцамі буфета кіпіць жыццё: дзеці сваволяць у пакоі, кот гуляе з клубком, а дарослыя вядуць сур’ёзныя гутаркі. †

Нядаўна, чытаючы нейкую кнігу, я натыкнулася на апісанне дзьмухаўца. Здавалася б, што нічога цікавага нельга даведацца пра гэтую звычайную кветачку, якая расце проста пад нагамі. Але, чытаючы радок за радком, я ўсё больш здзіўлялася.
    Бог, ствараючы дзьмухавец, не толькі паспрабаваў зрабіць яго прыгожым і вясёлым. Ён агарнуў велізарным клопатам маленькае насенне гэтай раслінкі.
    Вы ўсе добра ведаеце, як цвіце дзьмухавец: гэта ярка-жоўтая кветка, якую вельмі любяць дзеці. Усе Вы, напэўна, не раз плялі вянкі з дзьмухаўцоў, рабілі свістулькі з яго сцяблінак. Некаторыя гаспадыні гатуюць салат з дзьмухаўцоў і нават вараць варэнне. Калі дзьмухавец адцвітае, яго галоўка становіцца падобнай на белы пушысты шарык, бо пялёсткі ператвараюцца ў “парашуцікі”, да якіх прымацавана насенне. Неверагодна, што гэтыя малюсенькія зярняткі з’яўляюцца аб’ектам вялікага клопату нашага Стварыцеля. †