Дзіцячы куточак

Паміраюць не толькі людзі. Свет уладкаваны так, што ўсё калі-небудзь знікае: жывёлы, расліны, такія нябесныя целы, як зоркі. У канцы свайго шляху яны перастаюць існаваць, выбухаючы або згасаючы.
    Хрысціяне вераць, што ў людзей пасля смерці пачынаецца вечнае жыццё. І калі яны робяць дабро і жывуць сумленна, то пасля зямной вандроўкі іх душа трапляе на нябёсы, дзе не бывае ні гора, ні пакут. Такое жыццё называюць вечным шчасцем.
    А зараз уяві на хвілінку, што раптам Табе падарылі несмяротнасць. І што тады будзеш мець 100, 200, 500 і нават больш гадоў. Ці не захочаш Ты сталець, расці? У адваротным выпадку можна назаўжды застацца сямігадовым або дзесяцігадовым дзіцём, вучыцца ў адным і тым жа класе, праходзіць адну і тую ж праграму. Напэўна, гэтага зусім не хочацца. Таму Бог і зладзіў усё самым мудрым чынам. †

Здравствуй, Маленький Друг! Наверняка, Тебе не раз приходилось слышать, что у кого-то душа радуется или плачет, болит или поет... Это маленькие звоночки, к которым нужно прислушиваться. Они сигнализируют о том, что внутри человека что-то происходит, а именно – зарождаются чувства.

Чувства – удивительный Божий дар. И если удастся с ними подружиться, жить станет намного проще и веселее. Не нужно делить чувства на хорошие и плохие. Любое ощущение, которое мы испытываем, подсказывает, как поступить в той или иной ситуации, помогает лучше понять себя и других. Смотри, как это происходит. †

Прывітанне, Маленькі Сябар! Напэўна, у Тваім жыцці здараліся сітуацыі, калі было цяжка пакорліва прыняць сваю долю. З вуснаў гучалі нараканні, бо здавалася, што Бог пасылае выпрабаванні несправядліва і незаслужана. Але ўся справа ў тым, што Усемагутны ніколі не памыляецца і лепей ведае, чаго мы патрабуем. Сёння прапануем Табе паразважаць над тым, як часам няпроста зразумець Божую волю.

Жорсткі шторм, які разгуляўся ў адкрытым акіяне, пусціў на дно карабель. Стыхія не пашкадавала нікога, акрамя аднаго чалавека. Ацалелы, ён ачуўся на досвітку, выкінуты хваляй на бераг.
    Чалавек выйшаў на сушу ў надзеі знайсці людзей, але хутка вярнуўся да таго месца, з якога пачаў шлях. Аказалася, што ён апынуўся на невялікім востраве, які “згубіўся” у бязмежным акіяне. Людзей тут не было. Чалавек застаўся адзін.
    І тады ён змайстраваў сабе хаціну з галінак і абломкаў карабля. Кожны дзень маліў Бога, каб той паслаў яму выратаванне. Але праходзілі дзень за днём, тыдзень за тыднем, месяц за месяцам, а чалавек па-ранейшаму заставаўся ў адзіноце.
    Аднойчы, правёўшы цэлы дзень у пошуках пражытку, чалавек вярнуўся да свайго ўбогага жылля і ўбачыў на яго месцы папялішча. Хаціна ператварылася ў дымныя вуголлі. †

Прывітанне, Маленькі Сябар! У жыцці часам здаецца, што бацькі адрасуюць у Твой бок зашмат настаўленняў: іх сотні, а Ты адзін. Як з імі ўсімі зладзіць? Іншы раз не хапае сіл і жадання, каб адолець хоць палову з іх. Але да бацькоў усё ж трэба прыслухоўвацца, бо яны маюць рацыю.
   
    Сёння прапануем Табе паразважаць над тым, як усякія павучанні не мінаюць бясследна.

Прыйшоў аднойчы сын да бацькоў і кажа:
    – Тата і мама, каторы раз я слухаю вашы заўвагі, але выправіцца не магу.
    Якая тады карысць вучыцца ў вас, калі я зноў і зноў памыляюся?
    Бацька ўважліва паглядзеў на сына і адказаў:
    – Мой даражэнькі, вазьмі два гаршкі – адзін з мёдам, а другі пусты.
    Хлопец так і зрабіў.
    – А цяпер, – сказаў бацька, – пералі некалькі разоў мёд з аднаго гаршка ў іншы.
    Сын паслухаўся.
    – Зараз заглянь у пусты гаршчок. Адчуваешь, як пахне мёдам?
    Хлопец паглядзеў на яго і кажа:
    – Ойча, пахне вельмі прыемна. Дарэчы, крыху густога мёду засталося на донцы...
    – Вось так і нашыя павучанні асядаюць у тваёй душы, – сказала мама. – Калі ты засвоіш у жыцці хоць частку таго, чаму мы цябе вучым, Бог па міласці сваёй запоўніць недахоп і ўратуе тваю душу. Бо і зямная гаспадыня не сыпле перац у гаршчок, які пахне мёдам. Так і Бог не пакіне цябе, калі захаваеш у душы хоць пачатак праведнасці. †

Прывітанне, Маленькі Сябар! Вядома, няўдачы засмучаюць. Але гэта далёка не нагода, каб упадаць у роспач. Часам за непрыемнасцямі хаваецца большая бяда, ад якой засцерагае Бог.
    Сёння прапануем Табе паразважаць над тым, што Усемагутны заўсёды побач, нават у самыя цяжкія хвіліны жыцця.

Ішоў хлопчык па дарозе. Раптам спатыкнуўся і ўпаў. Параніў ногі, збіў лоб. Пакрыўдзіўся хлопец на Бога і сказаў:
    – Які ж Ты Ахоўнік, калі дазволіў мне так балюча стукнуцца?
    І накіраваўся далей па іншай дарозе. Але не ведаў хлопчык, што наперадзе, дзе ён толькі што зваліўся, ляжала ядавітая змяя.
    Раптам пачалася навальніца. Хлопчык пабег да дрэва, каб схавацца ад дажджу, але зноў упаў і ўдарыўся.
    У другі раз звярнуўся да Бога:
    – Ты не дазволіў мне нават схавацца ад дажджу, які ж Ты Ахоўнік пасля гэтага?
    І павярнуў на трэцюю дарогу. Але не ўбачыў, як маланка стукнула ў дрэва, пад якім ён хацеў схавацца.
    Пайшоў хлопчык трэцяй дарогай. Ішоў асцярожна, гледзячы пад ногі, і казаў:
    – Больш не спадзяюся на Цябе, Божа. Не ахоўваеш мяне, не даеш ісці па дарогах, абраных мною...
    І раптам зноў упаў і зламаў сабе руку. Моцна раззлаваўся на Бога і сказаў:
    – Не веру я больш у Тваё існаванне. Ты не дапамагаеш мне, а толькі перашкаджаеш. Не пайду я па дарогах, а пайду праз горы.
    Але не ведаў хлопчык, што трэцяя дарога нікуды не вяла, а ў канцы яе была толькі чорная бездань.
    І палез хлопчык праз гару. А калі дабраўся да вяршыні, то з вышыні яе ўбачыў змяю атрутную на першай дарозе, дрэва абгарэлае на другой, прорву чорную на трэцяй, і зразумеў, што кожны раз Творца ратаваў яго ад гібелі. І з тых часоў стаў спаўна давяраць Богу.
    Аказалася, чэмпіён быў глухім. †

Прывітанне, Маленькі Сябар! Напэўна, Табе не раз даводзілася чуць: “у цябе не атрымаецца, нават не спрабуй”, “не хопіць сіл, пакінь”. А дзесьці ўнутры Ты разумеў, што ўсё ж такі змог бы, хоць і адольвалі сумненні.
    Сёння прапануем Табе паразважаць аб тым, што трэба верыць у сябе, нягледзячы на ўсе недавер акружаючых.