Лісты чытачоў

Сонца відаць усё менш і менш, дні становяцца карацейшымі. Але грэюць успаміны пра нядаўняе лета, багатае на падзеі і ўражанні. Сваімі гісторыямі духоўнага адпачынку з задавальненнем дзеляцца чытачы.

Хадзіце ў пілігрымкі!
    Шчасці Божа! Хачу падзяліцца ўражаннямі пра сваё сёлетняе пілігрымковае лета.
   Першае пешае паломніцтва Гродна – Тракелі было спланавана загадзя, хоць думкі былі розныя, бо сабралася ісці з дзіцём. Цяжка? Але цвёрда запэўніла сябе, што ісці трэба. Ісці і дзякаваць Богу за дар мацярынства.
   У дарозе я захаплялася тым, якія прыгожыя касцёлы ў Беларусі. А якія людзі! Пілігрымка аб’яднала нас нібы ў вялікую сям’ю. Гаспадары дамоў, што прымалі паломнікаў на начлег, віталі нас як родных, з якімі даўно не бачыліся, а на наступны дзень са слязьмі развітваліся і запрашалі ў госці. Усе абяцалі адзін аднаму, што абавязкова яшчэ сустрэнуцца.
   У дарозе я пазнаёмілася з маладым хлопцам. Ніколі не магла падумаць, што мяне можа чамусьці навучыць 18-гадовы юнак. Мне 35. Але не кожны дарослы чалавек настолькі мудры, асвечаны дарамі Святога Духа, якім мне падаўся той хлопец. Уразілі яго супакой, самаадданая любоў да Бога і бліжняга, ахвярнасць, поўны давер Збаўцы. Я ўпэўнілася, што людзі не сустракаюцца выпадкова. Калі Бог паставіў кагосьці на жыццёвым шляху, значыцца, гэты канкрэтны чалавек патрэбны табе ў дадзены прамежак часу. †

Пасля страты некаторых людзей у душы ўтвараецца пустэча. Горка і балюча…
    Не так даўно да Пана Бога адышла светлай памяці Клімянціна Сідлярэвіч з в. Танявічы (Шчучынскі дэканат). Простая вясковая жанчына, але надзвычай мудрая і разумная. За ёю ішлі, да яе прыслухоўваліся. Спадарыня Клімянціна была своеасаблівым маральным аўтарытэтам на вёсцы, такім стрыжнем, на якім усё трымалася.
    Гэтай жанчыне ўсё балела: каб капліца была дагледжана, каб песні ў ёй спявалі самыя лепшыя... Яна запісвала ў сшытак прозвішчы нябожчыкаў, адпявала іх, малілася за вечны супакой. Часта можна было ўбачыць спадарыню ў святыні, дзе з бліскучымі вачыма яна звярталася да Бога ў розных патрэбах, з падзякай, праслаўленнем, бо моцна любіла Усемагутнага і давярала Яму сваё жыццё. †

Піша да вас Валянціна Міхайлоўская. Я таксама паходжу з Гродзеншчыны, з Лідскага раёна. Цяпер жыву з сям’ёй у Маладзечне. Вяртаючыся ад родных, акрамя добрага настрою і пачастункаў абавязкова прывожу газету “Слова Жыцця”. Гэта дарагі кавалачак маёй малой радзімы, які дае адчуванне сапраўднай каталіцкай еднасці і моцы.
    Паважаныя чытачы, вырашыла падзяліцца з вамі радасцю ад перэгрынацыі фігуры Маці Божай Фацімскай, якая з мінулага года працягваецца ў Мінска-Магілёўскай архідыяцэзіі. З 22 красавіка па 13 мая фацімскую фігуру Марыі сустракалі ў Маладзечанскім дэканаце. Наша парафія св. Юзафа была першай у рэгіёне, хто яе прымаў. Урачыста і ўзнёсла, пад мелодыю касцёльнага звона маладзечанцы сустракалі сваю Маці. Кожны з прысутных адчуваў вялікую радасць і гонар ад наведвання ў парафіі асвечанай у Фаціме фігуры Марыі. Тым самым можна было нібы дакрануцца да святога месца, дзе аб’явілася Нябесная Каралева. †

Больш глыбока спазнаць таямніцу Божай любові нам давялося падчас Юбілею міласэрнасці, які не так даўно перажывалі. Яшчэ раз мы ўсвядомілі сабе, што менавіта міласэрнасць робіць чалавека Чалавекам, дазваляе праявіць і ў той жа час адчуць любоў Усемагутнага. Нездарма ж Пан Езус наказвае: “Будзьце міласэрныя, як і Айцец ваш міласэрны” (Лк 6, 36).
    След гэтага святога года асаблівым чынам адбіўся ў сэрцах вернікаў дзятлаўскай парафіі Унебаўзяцця Найсвяцейшай Панны Марыі. Падчас яго ў касцёле адбылося шмат знамянальных падзей. Да тэмы Юбілею былі прымеркаваны рэкалекцыі, сустрэча пілігрымаў. Адбыліся святыя місіі, якія далі магчымасць адчуць Боскую ласку і міласэрнасць. Была праведзена дабрачынная акцыя для дзяцей-інвалідаў “Ад сэрца да сэрца”. Прайшла сустрэча салезіянскіх міністрантаў і свята салезіян-супрацоўнікаў. Ва ўрачыстасць св. Юзафа – Дзень бацькі – у мясцовым араторыі імя бласлаўлёных мучанікаў з Познані была арганізавана святочная праграма “Мой тата самы лепшы”. †