Лісты чытачоў

Мне як настаўніцы часта даводзілася адведваць вучняў, каб запэўніцца, што яны жывуць у спрыяльных умовах і маюць добрыя адносіны ў сям’і. Аднойчы дзяўчынка па імені Аня сама запрасіла мяне дамоў. Я ведала, што вучаніцу выхоўвае дзядуля. Маці пакінула дачку, а таты не было.

...Дзверы адчыніў дзед Рыгор. У пакоі я звярнула ўвагу на стол, дзе знаходзіліся Біблія, распяцце, на якім вісеў незвычайны ружанец, і свечка. Падобную карціну на той час можна было ўбачыць нячаста. Дзядуля шчыра прызнаўся, што гэта рэчы, з дапамогай якіх ён выйшаў “з жыцця ў цемры на дарогу святла”. І шчыра распавёў пра сваё дзяцінства, якое правёў у інтэрнаце, навучанне ў тэхнікуме і празмернае жаданне разбагацець, з-за якога давялося апынуцца ў турме. †

У жыцці кожнага чалавека ёсць моманты, пра якія яму часам не хочацца ўспамінаць, а бывае, што пражытыя хвіліны жыцця навяваюць радасць...

У памяці паўстаюць дні майго дзяцінства. Прайшло яно ў г. п. Вялікая Бераставіца ля самаго касцёла Перамянення Пана. Памятаю, я глядзела праз акно на касцёльную вежу і па-дзіцячы наіўна думала, што праз яе з неба спускаецца Бог. Штодня я ядналася з Ім у малітвах, якім мяне навучылі бацькі.
    Узгадваецца вечар, калі я, шасцігадовая дзяўчынка, вярталася ад сяброўкі дамоў. На вуліцы гарэлі ліхтары. Раптам у рове, які быў ля самай касцёльнай агароджы, нешта заварушылася. Мяне агарнуў такі страх, што я нават не памятаю, як аказалася на тэрыторыі касцёла. Зачыніўшы брамку, думала, што гэта канец майго жыцця. У той момант мяне нібы нехта страсянуў. Погляд упаў на фігуру Хрыста. Мне здалося, што яна ажыла: вось-вось Езус падхопіць мяне сваімі распасцёртымі рукамі. Страх у адзін момант прапаў. Па целе пайшло цяпло, і на душы стала вельмі лёгка. Цяпер я разумею, што Бога трэба любіць усім сэрцам. Менавіта праз давер, па-дзіцячы чысты і наіўны, адчуваеш Яго ў сваім жыцці. †

Ксёндз пробашч Здзіслаў Пікула служыць у дзятлаўскай парафіі зусім нядоўга: у жніўні споўніцца толькі два гады. За гэты невялікі прамежак часу напружанай святарскай працы ён заслужыў глыбокую павагу і любоў за тое, што сваім чулым сэрцам выпраменьвае святло, цяпло і ласку, дорыць людзям шчырую ўсмешку і любоў, цярпліва і настойліва вучыць любіць Бога і бліжняга.

Складаная, няпростая гэта справа – выхаваць вернікаў духоўна здаровымі і адказнымі. Ксёндз Здзіслаў здолеў стаць для нас добрым пастарам. Ён старанна вучыць ісці па шляху, які вядзе да паяднання з Богам, настаўляе няўмелых і падтрымлівае слабых, суцяшае засмучаных і наведвае хворых, бласлаўляе і моліцца за нас. Заўсёды падае прыклад глыбокай малітвы, мудрага слова і духоўнай моцы. Кожнае казанне пробашча насычана светлай любоўю да Бога, Радзімы, людзей. Словы святара напаўняюць нашыя сэрцы верай, надзеяй і любоўю да Пана Езуса Хрыста, за што мы яму вельмі ўдзячныя. †

Так склалася, што я, узгадаваная на атэізме, выйшла замуж за паляка і прыехала жыць у Гродна. Першы касцёл, у які мне хацелася проста зазірнуць, быў Пабернардынскі. Я зайшла ўнутр. Цэлебравалася святая Імша. Надзіва, мяне не выгналі, ніхто нават коса не глянуў. Магчыма, таму што была добра прыкметная мая цяжарнасць.

У касцёле ўразіла ўсё: атмасфера, убранне, спакойны голас старэнькага ксяндза, людзі з уважлівымі выразамі на тварах... Напэўна, тады я ўпершыню ў жыцці спытала сябе: а ці сапраўды рэлігія такая, як нам яе прадстаўлялі на лекцыях па атэізме?
    Тады я і падумаць не магла, што калісьці прыму каталіцкую веру, што з мужам пройдзем спецыяльны катэхетычны курс навучання, здадзім экзамен і возьмем шлюб у Фарным касцёле, што нашы дзеці прыступяць у Пабернардынскім касцёле да Першай Камуніі, і ўсёй сваёй дружнай сям’ёй мы станем парафіянамі гэтага касцёла. †