Лісты чытачоў

Як часта задумваюся над тым, колькі часу мы жылі ў цемры, без Божай радасці і ласкі. Прычым адчувалі сябе бяспечна, не турбаваліся аб плёне духоўнага жыцця. Канешне, тое, што было закладзена ў душу бацькамі, прарастала. Але гэтыя парасткі былі хілыя і кволыя, бо мы не маглі наведваць святыню, чытаць духоўную літаратуру, газеты, часопісы... Хіба ж можна было так глыбока перажываць перыяд Вялікага посту, як цяпер? Прымаць удзел у набажэнствах Крыжовага шляху і Песняў жальбы? Сёння гэтыя моманты асаблівым чынам кранаюць маю душу і даюць нагоду для разважанняў над тым, якое цярпенне панёс Хрыстос, не шкадуючы сябе для збаўлення чалавецтва.

Як радуецца сэрца, калі бачу, што святыня напоўнена людзьмі, якія шукаюць ратунку ў сустрэчы з пакутуючым міласэрным Хрыстом. У нашым санктуарыі Езуса Журботнага ў Росі гэта асабліва бачна. З розных куткоў ідуць і едуць людзі, каб з дапамогай Божых пасярэднікаў – цудоўных ксяндзоў Чэслава Паўлюкевіча і Андрэя Радзевіча – дакрануцца да Божай ласкі і адкінуць усё тое, што замінае быць бліжэй да Бога.
    На рэкалекцыі ў Рось прыязджаюць вядомыя святары з розных краін. Імкнуся не прапусціць ніводнай хвіліны духоўных практыкаванняў, улавіць кожную думку, якая закрадаецца глыбока ў сэрца і ўплывае на жыццё.†

Пражыўшы нямала гадоў, я думкамі вяртаюся да мінулых падзей. Аналізую ўчынкі свае і іншых людзей, а таксама тое, што я бачыла. Магчыма, таму я так хачу, каб адмеранае Богам жыццё людзі пражывалі ў шчасці і радасці, каб былі добразычлівымі, не зайздросцілі шчасцю і радасці іншага чалавека. Як сцвярджае Вільгельм фон Кэплер, “шчасце – гэта калі іншага зробіш шчаслівым, радасць – калі іншаму прынясеш радасць”.

Чалавек нарадзіўся для таго, каб радавацца, бо радасць – гэта патрэба, сіла, сэнс жыцця. І гэтай радасцю, казаў Францішак з Асізі, ёсць Бог. Для нашай радасці Бог выставіў перад сваім домам сонца. Яно не абходзіць нікога, хіба толькі таго, хто хаваецца ў цень. Бог даў дзень – святло, ноч – цемру. Як жа лёгка і радасна на душы, калі свеціць сонца. І як сумна і цяжка, калі змрочны дзень. Арыентавацца ў цемры няпроста, часам нялёгка знайсці згубленую рэч. Куды цяжэй знайсці ключ, згублены ў цемры грамадства, які б мог адкрыць душы, куды б увайшоў промень сонца. †

Прачытала ў газеце словы: “Рараты, як і ўвесь Адвэнт, прасякнуты сімвалам святла”. Яны і прымусілі мяне ўзяцца за пяро, падзяліцца пачуццямі, якія ўзніклі ў мяне...
    Адвэнт – гэта чаканне радасці, святла, цуду. І ў нашым касцёле святых апосталаў Пятра і Паўла, што ў Іўі, гэтыя цуды адбываюцца, дзякуючы ксяндзу Яну, ксяндзу Віталію, сястры Ірэне.
    6 снежня пасля дзіцячай Імшы з’яўляецца Святы Мікалай. Колькі ж радасці і захаплення ў дзяцей! Яны гатовы і мяшок паднесці, і за рукі яго весці. Старэнькі ж вельмі, стаміўся.
    Ні ў школу, ні ў садок Дзед Мароз яшчэ не прыходзіў. Святы Мікалай першы прыйшоў у касцёл з падарункамі. І малая ўнучка шчыра верыць яму, усім хваліцца прэзентам і цягне складзеныя ручкі да абраза. †

Святар з сонейкам і нязгаснай любоўю ў сэрцы, з крынічнай чысцінёй у вачах, якія выпраменьваюць дабрыню і святло, што знішчае цемру і прасвятляе душу чалавека. Менавіта такім святаром з’яўляецца пробашч навагрудскага касцёла святога арханёла Міхала Юрый Жэгарын.
    Здаецца, няшмат прайшло часу з сакавіка мінулага года, калі ксёндз Юрый распачаў сваё святарскае служэнне на навагрудскай зямлі. Але духоўнае зерне, пасеянае з вялікай любоўю да Бога і чалавека, ужо дало вялікі плён.
    Будучы непахісным носьбітам Хрыстовай веры і праўды, ксёндз Юрый з першых дзён служэння ў нашай парафіі адзначыў: мы як хрысціяне павінны перастаць быць абыякавымі да людзей, што нас акружаюць, да бездухоўнасці, якая, на жаль, усё больш і больш распаўсюджваецца ў грамадстве. “Быць вернікам, – сцвярджае ён, – гэта не толькі штодзённа маліцца і хадзіць у святыню, але і любіць бліжняга, не асуджаць, дапамагаць, ахвяраваць сябе дзеля іншага”. †