Pytania i odpowiedzi

„Co robić, jeśli podczas spowiedzi wyznaję pewne grzechy, wiem, że źle zrobiłam, ale nie czuję żalu?”

Żal za grzechy jest wtedy, gdy zrobimy dobry rachunek sumienia, gdy zrozumiemy ciężar grzechu. Kiedy jesteśmy świadomi naszej odpowiedzialności, przychodzi poczucie winy i jednocześnie żalu. Jeśli brakuje żalu za grzechy, spowiedź będzie nieważna. Żal jest ważnym warunkiem sakramentu spowiedzi. Jeśli go nie ma, można wykonać wszystkie niezbędne warunki, ale spowiedź będzie nieważna. Jeśli ksiądz wie, że ten, kto się spowiada, nie żałuje o swoich czynach, może zatrzymać odpuszczenie grzechów: „Komu zatrzymacie grzechy, będą zatrzymane”. †

Jak postępują młode pary, które chcą wziąć ślub kościelny, ale mieszkają w różnych miastach? Jak odbywają nauki przedmałżeńskie? Jak otrzymują świadectwa po nauczaniu?

Вardzo dobre i warte pochwały jest to, że starannie odnosicie się do tematu przygotowania przedmałżeńskiego. Podczas spotkań przygotowawczych na pewno odkryjecie coś nowego dla siebie (np.: prawdy i podstawy chrześcijańskiej, katolickiej wiary, tradycję i liturgię sakramentu małżeństwa, stanowisko i poglądy Kościoła katolickiego w niektórych sprawach dotyczących etyki seksualnej itp.) Bez wątpienia, nie będzie ponownie wymyślone koło.†

W przypadkach obsesji nie można ustalić stopień odpowiedzialności osobistej człowieka. Może jej w ogóle nie być. Na mocy swych niezgłębionych pomysłów Bóg może dopuścić do tego, aby nawet niektórzy święci mieli doświadczenie obsesji diabelskiej.

Zgodnie z uczeniem św. Tomasza z Akwinu, zanim spróbuje opanować człowieka, diabeł studiuje jego słabości. Dlatego więc, na przykład, zaburzeniom psychicznym mogą towarzyszyć zjawiska pochodzenia diabelskiego.
    Należy również uściślić: nawet w najcięższych przypadkach obsesji, nie dotyczy ona duszy, lecz tylko ciała. Diabeł nie może wpływać na wolność człowieka, terroryzując go efektami cielesnymi. Utrata wolności moralnej człowieka odbywa się tylko w przypadku dobrowolnej rezygnacji z tej wolności. †

Oczywiście, że nie można dać „uniwersalnej” recepty: każda sytuacja jest indywidualna. Jeżeli jest możliwość zaprosić kapłana, on udzieli umierającemu ostatnich sakramentów.

Dzięki łasce sakramentu namaszczenia chorych osoba chora otrzymuje siłę do ściślejszego zjednoczenia z Męką Chrystusa. Cierpienie jako konsekwencja grzechu pierworodnego otrzymuje nowy sens: zostaje ono udziałem w Chrystusowym dziele zbawienia.
    Nieprzypadkowo sakrament ten, chociaż udziela się nie tylko na łożu śmierci, nazywają „Ostatnim Namaszczeniem”. Nadaje on umierającym szczególną siłę i odporność dla ostatniej walki przed przejściem do Domu Ojca.
    Wraz z sakramentem namaszczenia chorych umierającemu udziela się „ostatniego pożegnania” – Eucharystii. Przyjmowane podczas przejścia do Ojca Ciało i Krew Chrystusa mają szczególne znaczenie. †

Feng shui często jest reprezentowany jako tysiącletnia chińska praktyka zorientowana na poszukiwanie hormonii i równowagi na terenie i wewnątrz domu, w rozmieszczeniu budynków i pokojów, mebli i przedmiotów. Ale chodzi wcale nie o jakąś teorię miastobudowania, architektury czy designu, polegającą wyłącznie na zasadach ekologicznego budowania i dobrym guście, jak nierzadko feng shui przedstawiają w reklamach. Odczytanie feng shui jako beskrzywdnego rodzaju designu jest błędne. Feng shui nie zadowala się tworzeniem komfortu i dobrobytu dla nielicznych wybrańców. Okazuje się, że dla osiągnięcia obiecanej harmonii (a jest to słowo kluczowe ruchu New Age) niezbędne jest, żeby rozmieszczenie budynków, przestrzeni, pokojów i przedmiotów sprzyjało urównoważnieniu ich „pozytywnej i negatywnej energii”, w dodatku wszystko powinno być rozmieszczone także stosownie do energii ludzi, zgodnie z zasadami tradycyjnej chińskiej medycyny, która swoimi korzeniami sięga do taoizmu, tantryzmu, buddyzmu i okultyzmu. †

Komunię świętą w ciągu jednej doby wierni mogą przyjmować nie więcej niż dwa razy. O tym mówi się w kanonie 917 Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 roku. Używa się w nim terminu „dzień”, który odpowiada przyjętej w naszym języku „dobie”, rozpoczynającej się o północy i mającej 24 godziny (kan. 202). Dlatego przyjmować Komunię trzy razy na dobę nie wolno.
    Przy pierwszym i drugim przyjęciu powinny być wykonane wszystkie warunki związane z Komunią świętą: nie wolno mieć grzechu ciężkiego, a także na godzinę przed jej przyjęciem nie wolno niczego jeść i pić z wyjątkiem tylko wody i lekarstwa (post Eucharystyczny nie dotyczy osób ciężko chorych, osób w podeszłym wieku i ich opiekunów oraz kapłanów, którzy celebrują Mszę po raz drugi lub trzeci w danym dniu).
    Po raz pierwszy na dobę Komunię można przyjąć nawet poza Mszą, jeżeli na to są ważne przyczyny, a po raz drugi – tylko uczestnicząc we Mszy św. Osobom, życie których przez cały czas jest zagrożone, stanowczo zaleca się przyjęcie Komunii św. nawet gdy już przyjmowały ją w tym dniu.
    Samo z siebie mnożenie ilości raz przyjęcia Komunii nie ma żadnych owoców duchowych, na odwrót może to świadczyć o powierzchownym stosunku do przyjęcia Ciała (i Krwi) Chrystusa. Bez względu na to, ile razy na dobę przyjmujemy Komunię, przyjmujemy całego Chrystusa.