Pytania i odpowiedzi

Ponieważ Jezus Chrystus jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym Człowiekiem, powinien mieć duszę ludzką.

Zgodnie z Katechizmem Kościoła Katolickiego, który tłumaczy główne pojęcia naszej wiary, po Zmartwychwstaniu autentyczne rzeczywiste ciało Jezusa Chrystusa posiada nowe właściwości ciała uwielbionego (645). Uwielbione – tzn. między innymi „duchowe”, o czym pisze święty Apostoł Paweł w Pierwszym Liście do Koryntian: „Zasiewa się ciało zmysłowe – powstaje ciało duchowe” (1 Kor 15, 44). Jezus już nie znajduje się pod władzą czasu i przestrzeni, ale może uobecnić się na swój sposób, gdzie i kiedy chce, ponieważ Jego człowieczeństwo nie może już być związane z ziemią i należy wyłącznie do Boskiego panowania Ojca – w ten czas, kiedy rzeczywistość ziemska potrzebuje przestrzeni i ma granice czasowe. †

W Pismie Świętym możemy przeczytać takie słowa: „Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim. Jak Mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję przez Ojca, tak i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie” (J 6, 53–57).

Ten fragment ukazuje nam ważność posilania się Ciałem Chrystusowym. Przede wszystkim dlatego, że przyjęcie Chrystusa w postaci Chleba jest możliwością posiadania „życia w sobie”, a także zadatkiem życia wiecznego i wskrzeszenia w dniu ostatecznym. I jako chrześcijanie powinniśmy uświadamiać sobie ważność i wartość przyjmowania Ciała Chrystusowego w Komunii św. Tylko powstaje nieraz pytanie, jak często to robić i jak długo po przystąpieniu do sakramentu Spowiedzi świętej? †

Kościół jest raczej niechętny temu, żeby przywiązywać wagę do snów. Ale przecież nawet w Pismie Świętym czytamy o snach, które pochodziły od Boga.
    Podam przykład konkretnego snu. Komuś przyśnił się nie żyjący już ojciec i nakazał mu porzucić złe życie, pójść do spowiedzi i zacząć wreszcie żyć po chrześcijańsku. Człowiek ten bardzo przejął się tym przesłaniem i rzeczywiście sen ten stał się momentem przełomowym w jego życiu.
    Czy sen ten był nadprzyrodzoną ingerencją w życie tego człowieka? Osobiście sądzę, że nawet jeżeli sen ten spowodowały mechanizmy czysto naturalne (np. człowiek ten nosił w swojej podświadomości głęboki wyrzut sumienia, iż żyje nie tak, jak został wychowany), to i tak ujawniła się przez ten sen tajemnica świętych obcowania. Na pewno przez sen ten dotknęła tego człowieka miłość jego ojca – nawet jeśli się to stało drogą czysto naturalną. A dla miłości jest to rzecz zwyczajna, że swój owoc przynosi nieraz dopiero po wielu latach.
    Zarazem, jak sądzę, byłoby zwyczajną przemądrzałością z góry wykluczać nadprzyrodzony charakter tego snu. Bo kto wie, może rzeczywiście to sam Bóg zezwolił owemu ojcu nawet po śmierci przyjść do swego dziecka i wyświadczyć mu tak wielkie dobro.
    Przesłanie powyższego snu było ewidentnie zgodne z prawdą wiary, a zarazem nie było w nim żadnej nadinterpretacji tej prawdy. Ale opowiem wam inny sen, też w niczym niesprzeczny z prawdą wiary, ale zawierający niedobrą nadwyżkę wskazówek, jak należy postąpić. Sen ten zdarzył się przyszłemu świętemu Albertowi Wielkiemu, w momencie, kiedy podejmował decyzję wstąpienia do zakonu. †

„Czy można pić poświęconą wodę każdego dnia, nie mając w tym potrzeby? Moje dzieci każdego rana uczyniwszy znak krzyża robią trzy łyki wody z Budsławia. Czy nie jest to bluźnierstwem?”

Historia wody w religiach chrześcijańskich ma bardzo dawnią tradycję, sięgającą korzeniami do Starego Testamentu. W ciągu wieków wodę wykorzystywano w różnych celach. Miała ona wielką wartość leczniczą: woda ze źródła, z innych miejsc słynących łaskami. Poświęconą wodę możemy odnaleźć obok niektórych sanktuariów.
    Każdy z nas powinien odróżniać wodę poświęconą przez kapłana od wody ze źródła (nie poświęconej). Pierwsza z nich jest wyłączona z codziennego (tzw. świeckiego) użytku i powinna być używana tylko w taki sposób, jaki podano w modlitwie Kościoła przy jej poświęceniu. Druga natomiast może być używana we wszystkich okolicznościach: do mycia, na herbatę, do prania. †

Statuetka Buddy jest między innymi ważnym atrybutem feng shui. Ale, jak wiemy, wcale nie jedynym. Oczywiście, jeżeli katolik zaczyna przypisywać tej statuetce jakieś magiczne lub boskie właściwości, możemy mówić nawet nie o dopuszczalności lub niedopuszczalności, lecz o tym, co się w ogóle dzieje w głowie tego katolika i w jego życiu dychowym.

Jeżeli zaś ktoś ma w domu taki prezent lub jeżeli jest to pamiątka z podróży do Azji, w żaden sposób nie może to być niedopuszczalne, jeżeli tylko nie jest pokusą dla bliźnich. Na przykład, gdy nasi przyjaciele interesują się praktykami duchowymi Wschodu, stawiąc je na równi z chrześcijaństwem, a my chcemy być świadkami wiary w Jezusa Chrystusa jako jedynego Zbawiciela, wtedy nieoczekiwane nabycie przez nas statuetki Buddy może być dla nich pokusą. †

Pytanie raczej retoryczne, jakim go i przyznaje autor. Czy modnie dzisiaj być katolikiem? Czy można w ogóle stawiać obok takie pojęcia jak wiara i moda?

Żeby dać dokładną odpowiedź na to pytanie, najpierw zdefiniujmy modę. Co to jest moda? W Słowniku Opisowym Dala wyraz moda ma następującą definicję: „istniejący zwyczaj; tymczasowa, zmienna zachcianka w życiu codziennym, w społeczeństwie, w kroju ubrań i w strojach”. W Dużym Słowniku Opisowym moda jest zdefiniowana jak „całokształt gustów i poglądów, panujących w społeczeństwie w pewnym (zazwyczaj krótkim) czasie i występujących w pasjonowaniu się czymś, formach sposobu życia, ubraniach itp.”. Wreszcie Duży Słownik Encyklopedyczny podaje, że moda to „tymczasowe panowanie pewnego gustu w pewnej dziedzinie życia lub kultury”. Na pewno wystarczy przytoczonych definicji, żeby wyróżnić główną cechę mody jako takiej: jej przejściowy, tymczasowy charakter. Czy modnie dzisiaj być katolikiem? Modę zdefiniowaliśmy, teraz kolej „katolika”. †