Pytania i odpowiedzi

Szczególnie znaczącym zjawiskiem we współczesnej kulturze jest sport. Zajmuje on coraz więcej miejsca w życiu prywatnym i społecznym, stąd coraz bardziej rośnie zainteresowanie tematyką sportową. Niewątpliwie, w dobrym rozumieniu tego słowa, jest czymś pozytywnym, ponieważ służy rozwojowi człowieka. Korzystnie wpływa na zdrowie, samopoczucie i wygląd. W życiu społecznym pełni funkcję rozrywki, daje możliwość poczucia przynależności społecznej, pochłania wyobraźnię i emocje. Osoby uprawiające sport często poszukują w nim fascynacji, ryzyka, przygody i przyjemności, sprawdzenia swoich możliwości, a także wspólnoty z innymi, bliskości, towarzystwa.

Tematy sportowe (tak jak wszelkie inne tematy) w aspekcie etycznym są w dzisiejszym świecie różnie oceniane. Na pierwszy plan wysuwają się dwa motywy przewodnie: problem zdrowia oraz aspekty finansowe związane ze sportem wyczynowym, także z użyciem niedozwolonych środków dopingujących. †

Poszukując metod walki z sektami, w pierwszej kolejności trzeba wykorzystać środki, dane nam przez Kościół, którego nie zwyciężą żadne moce zła - nawet gdyby były pochodzenia szatańskiego, a cóż dopiero sekty wydumane przez zwykłego śmiertelnego człowieka.

Nazwa homeopatia, składająca się z dwóch wyrazów - homofon i patia, - w dosłownym tłumaczeniu z greckiego oznacza „podobne cierpienie”, czyli leczenie podobną metodą, środkiem choroby, w taki sposób, jaki przebieg miała ona na początku („similia similibus curantur”). Początkowo podstawy takiego leczenia zakładały chęć niesienia pomocy człowiekowi wtedy, kiedy wszystkie inne próby alternatywnego leczenia nie powiodły się. Wykorzystując metodę prób i błędów, prowadzono poszukiwania leczenia człowieka nieznanymi dotąd sposobami. Do naszych dni fenomen homeopatii jest badany i skrupulatnie sprawdzany. W 2003 r. członkowie Papieskiej Rady ds. Kultury oraz Papieskiej Rady ds. Dialogu Międzyreligijnego nazwali homeopatię praktyką ruchu New Age (Nowa Era), co z pewnego punktu widzenia jest prawdą. Ruch ten bowiem wiąże swe istnienie ze spirytyzmem, magią oraz ukrytym poznaniem, które samo w sobie może uczynić człowieka doskonałym.†

Zarówno dzisiaj, jak i dawniej, przed rodzicami stoi aktualny problem wyboru imienia dla nowo narodzonego dziecka. W metrykach chrzcielnych coraz częściej można spotkać dotychczas rzadko nadawane przez katolików imiona: Wadzim, Siergiej, Dymitr, Śnieżana i inne. Znikają natomiast imiona tradycyjnie chrześcijańskie, które powszechnie były przyjmowane przez zachodnią tradycję Kościoła: Jan, Jadwiga, Stanisław, Tadeusz, Józef i itd. 

Stąd zasadnicze jest pytanie o nadanie imion. Nauczanie Soboru Trydenckiego w tej sprawie było kategoryczne.  W 1563 r. osobnym dekretem nakazano, aby dzieciom były nadawane imiona wyłącznie świętych katolickich. Jednocześnie rozpoczęto proces wyparcia rodzimych imion słowiańskich - np., Mieczysław, Sławomir, Jarogniew - przez imiona pochodzenia: łacińskiego - np. Marek, Lucjan, Fabian, greckiego - Aleksander, Filip oraz biblijnego -  Jakub, Jan, Szymon. Siłą rzeczy imiona te, z racji powszechnego ich używania przez chrześcijan, w pierwszej kolejności były nadawane dzieciom. W wiekach XVII – XVIII przewagę oddawano imionom rodzimych Świętych, np. Kazimierz, Stanisław, Władysław. †